Vriendlief is net naar huis. Wij wonen nog niet samen dus gaat hij aan het einde van het weekend naar huis. En soms... Soms baal ik daar echt wel van. Heel het weekend hebben we het over uk, wat we moeten regelen, de naam waar we het al weken over uit zijn, hoe ik me voel, dat het spannend is en noem maar op. We genieten echt wel samen van de zwangerschap en helemaal omdat we het nu bekend hebben gemaakt. Maar dan... Gaat hij naar huis en lig ik alleen in mijn bed. En gaat die maalmachine aan. Ik probeer met mijn doppler uk te zoeken, het lukt niet. Ik hou in mijn achterhoofd dat het nog vroeg is want ik ben nu 13 weken en 5 dagen en daarbij is met de termijnecho gezien dat uk lekker diep en ver naar achter ligt dus is het denk ik mede daardoor ook lastig te vinden. Mijn buikje is ver te zoeken en behalve de kleine bolling boven het schaambot is er nog niks te zien. Prima want dan pas ik ook mijn uniform broek gewoon nog... Jammer want ik wil het zo graag laten zien. Behalve vermoeidheid en heel soms een vlaag misselijkheid voel ik me prima. En zoals ik al eens eerder schreef is het besef er dan gewoon niet. Vrijdag gesprek met verloskundige (geen echo) en dan eens horen wat ze nog te vertellen heeft. Geruststelling... De nipt en nevenbevindingen zijn helemaal goed! Opgelucht dus. We gaan proberen te slapen, morgen weer vroeg op voor de baas... Wat is het fijn om zo af en toe even van je af te kunnen schrijven zeg
Ja uiteraard! Duurt niet heel lang meer voor hij hier intrekt gelukkig en de baby komt eind april dus nog even tijd om aan samen wonen te wennen
Dat lijkt mij lastig. Was het een bewuste keuze om al aan kinderen te beginnen voordat jullie samenwoonden? Ik had er zelf niet aan moeten denken, zonder die hormonen vond ik het al enorm wennen om ineens met iemand te moeten wonen Overigens bij mijn eerste zwangerschap zag je het pas rond de 19 weken dus zou me daar geen zorgen over maken.
Dat lijkt me wel lastig, je wilt elkaar zówel tijdens de zwangerschap als daarna steunen lijkt mij. Ik snap ook wel dat je dat mist, als hij weer naar huis gaat. Gelukkig wonen jullie snel bij elkaar!
Nee geen bewuste keuze! Met een verleden in het ziekenhuis met iui en icsi, de mededeling dat ik niet op de natuurlijke manier zwanger zou kunnen raken, keurig aan de pil zat ivm migraine, een nieuwe partner sinds 2 jaar die geen kinderwens had en we het samen ook leuk hebben waren we er dus helemaal niet mee bezig. Ik had de wens wegstopt en vond het wel prima zo. Tot ik in juni onverwachts zwanger bleek, helaas miskraam met 8 weken. Vriendlief was volledig omgeslagen en met het idee we zien het wel, toch de gok gewaagd niet wetende dat ik in augustus weer positief zou testen. Toen besloten om langzaam eens te kijken hoe en wat qua samen wonen. Hormonen weinig last van (en ook vriendlief merkt het niet) haha. Dus dat gaat prima. na de bevalling kijken we rustig voor een eengezinswoning. Gaan nu in mijn appartement wonen