Lieve meiden, Na lang dubben, maar met hulp van iemand hier op het forum wil ik graag mijn verhaal over onze "huilbaby" met jullie delen. Ik lees veel vragen over huil, reflux e.d en hoop dat jullie iets hebben aan mijn verhaal.. [FONT="]Ik zal proberen in het kort het verhaal van mijn dochtertje te vertellen, mochten er vragen zijn of dingen onduidelijk of je wil er meer over weten moet je maar gewoon zeggen... t is nogal een complex verhaal dus kan zijn dat ik ergens niet diep opin ga terwijl je daar meer over zou willen weten.. Onze jongste dochter is op 29 juni geboren. Om te beginnen was de bevalling kort, maar erg heftig. Had een leerling verlosk. en die toucheerde verkeerd, bleek pas 5 a 6 cm te hebben terwijl zij een half uur daarvoor zei 8 cm. Dat was de eerste klap voor mij, daarna ging de bevalling heel moeizaam, en denk ik dat ik geen volledige uitsluiting heb gehad toen ze geboren werd. Ik had geen persweeen meer, het vertrouwen in de verloskundige was weg en ze MOEST eruit van mij... Ik denk dat het daar allemaal mee begonnen is. Vanaf dag 1 heeft onze dochter heel erg veel gehuild, ik gaf BV maar wegens slechte ervaring met mijn oudste dochter (die ik even achterwege laat) wilde ze de hele dag drinken, maar voor mijn gevoel kreeg ze niks binnen. Na 3 dagen was ze ook al meer dan 370 gram afgevallen (woog bij de geboorte 3250) en heb na een paar dagen en nachten met een ontroostbare baby de knoop doorgehakt en overgestapt op de fles. Toen begon de ellende helemaal! Ze donk heel slordig (lag niet aan de fles) en slikte heel veel, boerde slecht en je hoorde gewoon de melk teruglopen! In de kraamweek heeft ze 1 nacht 4 uur aaneengesloten GEKRIJST! Toen hebben we de vk maar gebeld, we dachten echt ze gaat dood.. Zo krijsen, ik heb echt een baby nog nooit zo horen krijsen. Mijn man en ik wisten gelijk, hier klopt iets niet! Ook tegen de kraamhulp gezegd, beiden ontkenden dat er wat was.. Onze huisarts na een week op bezoek, ook over gehad, en ook de wijkverpleegkundige over gehad, die laatste vond dat we er wat mee aan moesten. We hadden inmiddels al voeding ingedikt, bedje schuin, langzaam laten drinken, halfuur rechtop na de fles enzovoort.. het hielp niks. Uiteindelijk was ze 2 weken oud, en bij ons was het klaar! Het was zoo heet 35 graden en ze bleef maar krijsen, hield gewoon niet op! En weer dachten we als het zo doorgaat haalt ze de volgende morgen niet.. HAP post gebeld en gelijk daarheen geweest. Ze is gelijk opgenomen, we moesten haar met zijn 3en vasthouden om haar te tempen zo overstrekken, krijsen enzo.. nu ik het zo opschrijf vind ik het nog verschrikkelijk, kan er wel om janken... Dus opgenomen, 3 dagen ter observatie, conclusie na dag 1 verborgen reflux. Het was zo overduidelijk dat de KA (echt een superarts!!) haar op dag 3 al gelijk op de nexium (maagzuurremmers) heeft gezet! Haar slokdarm was waarschijnlijk al zo aangetast dat het weken heeft geduurd voordat je resultaat zag. Uiteindelijk 2 weken in het zh gelegen, het krijsen bleef, maar er kwam regelmaat in. Dus mee naar huis. 1 week thuis gehannest, maar het krijsen bleef, en ze hield gewoon niet op! We hebben wel es geprobeerd, maar dan krijste ze 24 uur per dag, m.u.v. de flessen drinken! Wij weer terug naar het ziekenhuis met de boodschap dat ze helemaal binnenstebuiten moet worden gekeerd, wat er mankeert wat! Allerlei onderzoeken gehad, conclusie... niks te vinden (ze lag wel in een banaan trouwens, maar de fysio daar heeft dat niet gezien, nog steeds ongelofelijk!! maar goed) dus uiteindelijk op koemelkvrije melk gezet, zonder bloedtets, want deze zijn op deze leeftijd onbetrouwbaar. De KA redeneerde zo dat we beter haar andere melk konden proberen, om haar beter in haar vel te laten zitten dan allemaal tests enzo bij zoon kleintje. Uiteindelijk weer 2 weken opgenomen geweest... [/FONT]
deel 2 Eindelijk weer naar huis, nou dag 1 krijste ze weer alles bij elkaar.. maar we hielden vol om haar de kans te geven om aan alles te wennen enzo, na 1 week thuis waren we helemaal op... Ik zei tegen mijn man, ik breng dr NU naar het ziekenhuis en ze mogen dr houden!! Al met al een heel verhaal. De laatste opname was vooral voor onszelf, omdat we echt knettergek werden van de hele dag een krijsend kind! Ze hield ook gewoon niet op he! En we hebben nog een meisje van toen nog geen 1,5! Uiteindelijk kom je in een vicieuze circel die bij ons pas in de laatste ziekenhuisopname van 3 weken is doorbroken! Je versterk de emoties van elkaar, en je kind voelt de afkeer tegen hem/haar. Hierdoor zal het nog meer gaan krijsen en versterkt bij jou weer het gevoel, ik wil dit niet... Psygoloog voor mij ingeschakeld, ik medicijnen om rustig te worden, ik bij de fysio vanwege spanning, mijn man door zijn rug gegaan door alles stress.. en 2 keer per dag naar het ziekenhuis voor de kleine pfff. De laatste opname heeft 3 weken geduurd met als einddoel dat ze pas weer thuis zou komen als er hulp was voor thuis! De hulp bestaat uit : project om om te leren gaan met een huilbaby in een groep met lotgenoten. 2 ochtenden in de week, en 1 dagdeel bij je thuis. Ook de wijkverpleging kwam 2 keer per week langs om steun te bieden, en het ziekenhuisbedje bleef 1 week "stand by" zodat we evt weer terug konden. Verder bakeren we de hele dag in, in een pacco doek om rust te bieden. We hebben geleerd om te gaan met haar vele huilen, en door haar te "laten krijsen" en niet constant met haar zijn wezen lopen, slepen en troosten is er rust gekomen. Dit laten krijsen is wel in overleg met kinderarts, wijkverpleging, huilbaby project, en is geen algemeen advies maar een advies voor ons zodat wij met haar om konden gaan en ze gewoon thuis kon blijven.. Dit kijsen stopte nu wel! Soms pas na 2 uur, maar de krijsmomenten werden steeds korter. Verder gaat het nu na weken (ze is nu bijna 2 maanden weer thuis) gaat het eindelijk beter. Op een goeie dag krijst ze soms helemaal niet (tenminste niet zonder reden en niet ontroostbaar). Op een slechte dag nog wel een uur of 3 maar dat is echt niet te vergelijken met hoe het was! Tijdens de laatste opname zijn we bij een osteopaat geweest, kinderarts vond dat het geen kwaad kon, mits in overleg met hem wat ze voor behandeling deden. 3 keer geweest, en na de eerste behandeling knapte ze heel erg op! Uiteindelijk kon zij niks meer doen, maar de voorkeurshouding en banaanvorm bleef. Dus zij heeft ons doorverwezen naar een kinderfysio en daar zijn we nu bijna uitbehandeld omdat het zo goed gaat met haar! Om een lang verhaal kort te maken, niemand heeft ooit beweerd dat er sprake is van KISS (dit zal een reguliere arts in principe ook nooit zeggen, het is namelijk nog niet echt erkend door reguliere artsen!). Maar er heeft gewoon een hoop dwars gezeten, en dat is naar mijn mening begonnen bij de geboorte! Het was namelijk al zo bij dag 1! Als je meer leest over KISS, dan lees je ook dat reflux, heftige darmkrampen hier ook allemaal verband mee houden! Pff, dit is de eerste keer dat ik het hele verhaal uittyp.. ik hoop dat er dingen duidelijk zijn, maar 1 ding wil ik je meegeven krijsen is niet normaal en heel goed dat je er wat mee doet! Bel anders gewoon een keer de HAP als je er helemaal doorheen zit! Ik weet niet hoe het in andere ziekenhuizen gaat, maar hier in de buurt worden wel vaker huilbaby;s opgenomen om de ouders een paar dagen/nachten te ontlasten! Klinkt vreemd, maar soms is het nodig die circel van negativiteit te onderbreken! [FONT="] O ja, op dit moment heeft ze nog steeds maagzuurremmers, en koemelkvrijemelk (nutramigen) en fysiotherapie. Het huilbabyproject loopt ook nog steeds, en duurt in totaal 5 maanden. Waarvan we er nu 2 op hebben zitten. Verder zijn we nog onder controle van de kinderarts.[/FONT] Dit was mijn verhaal... Ik vind het nog steeds erg moeilijk, en we zitten nog steeds in een proces waarin het met ups en downs gaat. Ik wil jullie meegeven dat je al moeder van een huilbaby niet alleen staat en het erg fijn kan zijn met "lotgenoten" hierover te praten. Wil je mij pb mag altijd, vragen e.d. beantwoord ik ook graag. Liefs ontzettendtrotse mama
Wat een heftig verhaal meid! Mijn hart breekt voor jullie kleine meid. Wat heeft zij veel moeten doorstaan vanaf haar eerste dag op deze wereld! Ik hoop echt dat het beter gaat, want ik vind het een hartbrekend idee dat ze zo veel en zo lang moet huilen (krijsen zoals jij het noemt). Toen mijn kinderen in het zkh lagen moest ik elke dag langs de kinderafdeling lopen waar 'huilbabys' lagen. Het is echt een hel om die kleine frummeltjes zo te horen gillen en huilen, en ze werden ook zo gelaten. Geen verpleging te zien. Wat vreselijk dat jullie kleine meid zo lang dit heeft moeten meemaken. Ik vind het persoonlijk een beetje een vreemd advies van de arts om haar dan maar te laten huilen. Heel veel sterkte aan jullie kleintje, ik hoop dat ze heel snel beter wordt en van haar babytijd kan genieten!
jeetje wat een verhaal joh! Toen ik je verhaal las moest ik echt even een paar keer slikken. Wat is dit heftig zeg! Ik kan me na je verhaal een heel klein beetje voorstellen hoe het moet zijn voor de ouders met een huilbaby. Maar echt weten doe je dit pas als je het zelf van dichtbij hebt meegemaakt natuurlijk. Heel mooi ook dat je op deze manier wilt laten weten dat andere gezinnen hier niet alleen in zijn. Kortom super dat je je verhaal hier schrijft!
Het is ook een vreemd advies, en komt natuurlijk niet zomaar ergens vandaan. Het werd tijd (ivm de binding) dat onze dochter naar huis zou komen. Door niet de hele tijd op het huilen te reageren, (met in ons achterhoofd de vicieuze circel die weer eindelijk hadden doorbroken) werd het voor ons weer "draagbaar". Dit heeft ook maar een week geduurd dat het heel erg veel werd. En de wetenschap dat ze ophield, en dat deed ze ook, voelde beter. Het is niet dat we haar in de steek lieten, maar op dat moment was het voor beiden partijen beter. De kinderarts heeft haar immers 7 weken onder zijn hoede gehad, en was op de hoogte van het felle karakter van onze kleine meid. Maar ik begrijp je reactie volkomen! Het doet me ook veel pijn het te moeten zeggen.... Liefs ontzettendtrotse mama
Poehee, heel erg herkenbaar. Wat vreselijk dat jullie kleine meid en jullie zelf het zo zwaar hebben. Jij bedoelt met een banaanvorm dat ze in een kommahouding ligt?? Ons zoontje had/heeft dat nl ook en daar heeft de KA het Sandifer syndroom vast gesteld. Kommahouding, zware reflux, verbrande slokdarm, 22 uur van de 24 huilen enz. Misschien kun je dit eens voorleggen aan de KA? Als je vragen hebt stuur me maar een pb.
Herkenbaar....wel veel minder heftig, maar onze dochter is ook als 'huilbaby' opgenomen in het ziekenhuis omdat het thuis niet meer ging. En ja adi misschien is het zielig die baby's zo te zien liggen huilen zonder iemand erbij, maar bij ons was er binnen 2 dagen effect en sindsdien hebben wij echt een andere baby in huis die overdag WEL slaapt in plaats van niet, en alleen maar huilt als er iets is. Dus ik dank God nog steeds op mijn blote knietjes dat Irem destijds is opgenomen. Want die cirkel doorbreken, zoals TS ook al zegt, is echt nodig. TS ik zou je er niet te schuldig over voelen, uiteindelijk is iedereen hierdoor beter af, je dochter, maar ook je andere dochtertje en natuurlijk je man en jij!
ons zoontje was ook een huilbaby die heeft tien maanden gehuild niks was er te vinden..het werd wel minder toen ie wat meer kon maar pas toen ie met 10 maanden lopen kon was het over.. ik ben heel eerlijk ik liet hem ook wel huilen gewoon omdat ik niet de tijd had om 24 uur perdag met hem om te lopen mijn dochtertje van toen bijna 2 had ook haar aandacht nodig.. petje voor je af weet hoe je je voelt
Jee wat een verdrietig verhaal zeg. Ik kan je verdriet gewoon voelen, zo goed als je het beschrijft. Fijn dat het nu zoveel beter gaat. Ik hoop dat het alleen nog maar beter gaat worden en dat jullie dit maar snel achter jullie kunnen laten en kunnen genieten als gezinnetje. Liefs Allistair
Heb je verhaal gelezen hoor! Bedankt dat je me een bericht stuurde! Heftig allemaal hoor phoeee! Leuk die kraamtranen.....haha Maar ons verhaal lijkt idd een klein beetje op het verhaal van jullie, maar in wat minder maten denk ik...? Ik ga straks de huisarts bellen en ga niet eerder weg dan dat ie een verklaring heeft voor het uren krijsen van mn zoontje! Ook ga ik de osteopaat weer bellen dat ik eerder als donderdag een afspraak wil!!! Ik word onderhand gillend gek en kan t allemaal ff niet meer handelen....heb ook nog een zoontje rond lopen van 15,5 maand! Het is slopend! Ik denk ook telkens doen wij dan wat verkeerd?! Het bijv zn flessen niet leeg drinken... Hij begint heel enthousiast en stopt dat altijd als hij ongeveer 50 cc op heeft en ligt dan echt in diepe rust. Waarschijnlijk mede doordat hij zo huilt en dus erg moe is, maar krijg hem dus bijna met geen mogelijkheid wakker om weer verder te laten drinken! Nou ja kan nog wel uren schrijven en ben soms bang dat ik me aan stel... Het gekke is.... overdag leg ik m elke keer weer in bed, maar na een 10 min gaat ie huilen en krijg ik m niet meer stil, dit is eigenlijk de hele dag! Hij gaat pas slapen in zn bed na 22.00 s'avonds en dan slaapt ie over het algemeen wel goed en komt ie alleen voor zn flessen....dat is toch raar???? Of zal ie dan zo moe zijn van de hele dag dat ie eraan toe geeft??? Nou ja ik ga iig straks de dokter en osteopaat bellen, ben erg benieuwd! Jullie heel veel succes meid! Erg rot voor jullie!!!!!
Bedankt voor jullie reacties! Ik merk dat het nog heel diep zit, maar er langzaam verbetering komt, ook bij mij! En fijn te horen dat er meer moeders zijn zoals ik . Liefs ontzettendtrotse mama
Meid ik weet hoe slopend een huilbaby kan zijn. Hier verliep het allemaal wat anders de eerste week was er niets aan de hand, ze sliep, dronk en deed haar behoefte in de tweede week begon ze te huilen, eerst een half uurtje voor de volgende fles maar het breidde zich al snel uit. Alleen 's nachts wilde ze goed slapen maar de rest van de dag niet. toen ze 8 weken was huilde ze de hele dag, behalve tijdens de flesjes en 's nachts. En toen ben ik afgeknapt en zat huilend bij onze huisarts. Die heeft zelf een huilbaby gehad en nam me dus meteen serieus. Hij bood zelfs aan de kleine een nacht van me over te nemen Hij heeft haar onderzocht en vond iets dat niet vaak voorkomt maar niet ernstig was. Ook zijn leerling werd erbij gehaald om een diagnose te stellen, die stelde dus darmkrampen vast en daar kon je niets aan doen. Fout dus. Kinley had aeronogwattus, simpel gezegt de lucht die ze naar binnen hapte wilde niet door haar darmen waardoor ze haar maag had opgeblazen (vulde de hele buik). En dat deed gewoon pijn. Dus dubbele dosis infacol en het advies haar zoveel mogelijk rechtop te houden (daarom sliep ze dus s'nachts wel omdat we haar bedje schuin hadden gezet). Haar bedje hebben we op autosteunen gezet zodat ze een helling van 80 % had. Na 1.5 week begon ze weer zo te huilen maar toen was het lucht weg en konden ze voelen dat ze ernstig geconstipeerd was. Lactulose gekregen en na 1 week hadden we een ander kind. Ik heb die tijd als erg erg zwaar ervaren, vooral ook voor Kylian. Heb 's avonds met Kinley in mijn armen gezeten en haar verteld dat als de wereld voor haar zo eng was dat ze dan wel mocht gaan.
Ik ken het allemaal ook. Verschrikkelijke tijd die ik nooit meer mee hoop te hoeven maken... Maar sluit me aan bij Adi: zo'n opname in het ziekenhuis is echt heel erg slecht voor zo'n jong babietje. Een baby heeft nabijheid van zijn moeder nodig, en dat krijgen ze bij zo'n ziekenhuisopname idd niet, daar liggen ze veel en vaak alleen te krijsen. Verschrikkelijk toch; die kids leren gewoon dat als er wat is, er niemand komt om ze te helpen! Kan goed, dat je kind na 2 dagen wel stopt met huilen. Vanuit mijn ervaring als hulpverlener kan ik zeggen dat zo'n kind waarschijnlijk een hechtingsstoornis op heeft gelopen en die kids vinden idd alles wel best... die piepen niet zo gauw meer Mijn ervaring is inmiddels, vanuit ons eigen verhaal, maar ook uit verhalen van heel veel andere moeders die ik heb gehoord omdat ik dan het verhaal over Thirza deed, dat er altijd is iets met een baby, als het huilt, (krijst). En dat er dus iets aan gedaan moet worden om te vinden wat er aan de hand is. Een baby opnemen om het te leren dat er niemand komt als het huilt: dat zijn nota bene situaties waar de Raad van Kinderbescherming kids om uit huis haalt!!!!!! En dat gebeurt in onze ziekenhuizen gewoon! Ik heb de eerste 10 weken alleen geworsteld met Thirza en haar krijsen. Infacol voor de krampen en toen ging het even beter, om daarna weer heel snel bergafwaarts te gaan. Tja, geen wonder: nekwervels zaten klem. De osteopaat heeft hier dus enorm kunnen helpen en toen kregen we echt een totaal ander kindje. Uiteindelijk kwamen we er bij 9 maand achter dat ze ook KMA heeft, (ik geef BV, dan kom je daar wat minder snel achter vaak), dus dat heeft toen ook nog dwars gezeten, (en de bijbehorende eczeem). Maar hierboven worden ook andere voorbeelden genoemd van dingen die aan de hand kunnen zijn. Ik schrijf dat allemaal niet om alle moeders die hun kind wel op hebben laten nemen, een schuldgevoel aan te praten: je hebt in die situatie met de kennis die je had, het beste willen doen voor je kind en je vertrouwde erop dat de KA het wel zou weten. Ja, maar kinderartsen zijn geen psychologen en helaas zijn er nogal wat artsen die geen grondig onderzoek doen bij huilbaby's. Daarom dus mijn reactie, als oproep om in dit soort gevallen met je vuist op tafel te gaan en te eisen dat alles gecheckt wordt: alle mogelijkheden die er maar zijn waar je kind last van zou kunnen hebben. Allereerst dus wel een bloedtest. Want die zijn niet onbetrouwbaar op deze leeftijd: als ze positief testen op allergieen, klopt de test namelijk gewoon! Het gebeurt enkel nogal vaak (vaker wel dan niet helaas), dat de test vals negatief test: dan zegt de test dus dat er geen antistoffen in het bloed zijn gevonden, terwijl er wel sprake is van een allergie. Maar dat is echt geen reden om niet te testen! Stel nu dat jouw kindje bij die groep hoort, bij wie de test wel duidelijkheid geeft? En als je kindje dan opgenomen moet worden: ga dan mee! Vraag om een kamer samen met je kind, zodat je alsnog 24/7 er voor je kind kunt zijn, en ondersteuning kunt krijgen bij de zorg voor je kind.
Wat moeilijk zeg voor jullie als ouders om je zo machteloos te voelen dat je je kindje naar het ziekenhuis brengt. Hopelijk hebben ouders wat aan je verhaal. Hier was ook een vermoeden van Kiss. Na 1 behandeling van een osteopaat was het een heel ander kind. Hij had geen Kiss, maar had wel een hoop symptomen ervan. Eerste paar maanden waren ongelooflijk zwaar.
Wat een verhaal zeg. Zit hier met kippevel en tranen in mijn ogen te lezen. Kan me helemaal niet voorstellen hoe het is om een huilbaby te hebben maar heb wel een heel groot respect voor de mensen met een huilbaby.
Ik kan en ga er geen oordeel overvellen dat het slecht is voor baby.s om in het ziekenhuis te zijn en dat ze daar 24 pr dag huilen. Denk wel als moeders./vaders hun kinderen achterlaten op z.n moment er echt helemaal door heen zitten en dat ze te recht even (Afstand van de situatie doen) Om op krachten te komen. Wie het wel vol houd respect maar wie het niet volhoud net zo veel respect. Meis wat een situatie en knap dat je alles hebt gedaan om een oorzaak te vinden want daar ben ik het wel mee eens er moet een oorzaak zijn als een baby blijft huilen. En goed dat het nu wat beter gaat. Respect voor jou en alle moeders met huilbaby.s.
Allereerst bedankt voor je reactie, ik wil toch even reageren op de vet gedrukte stukjes.. Het eerste stukje over het de nabijheid van de moeder moeten zijn, is helemaal waar! Maar wat als de moeder het signaal afgeeft, ik wil jou niet? Ik kan niks met jou, ik wordt gek van dat gekrijs en en zo mee in de armen loopt? Denk je dat dat goed is voor je kindje? Soms is een ziekenhuisopname nodig om de negatieve circel te doorbreken! En niet om het kind te " leren" dat er niet wordt gereageerd op zijn/haar gehuil! Mijn ervaring in het ziekenhuis waar mijn dochter opgenomen is geweest dat ze er alles aan gedaan hebben om haar liefdevol te troosten, vaak te gaan kijken enzovoort! Het ziekenhuis had ook pedagiogisch medewerkers die als een kindje onrustig is en niet moe is en troost nodig heeft liefdevolle aandacht te geven! Tevens hamert de kinderarts erop dat de ouders minimaal 2 keer per dag quality time hebben met de baby! Maar dat de ervaring vooral positief moet zijn, om de baby de veiligheid te geven die het nodig heeft. Ik vind het heel erg om te lezen dat je dus blijkbaar vind dat mijn kind een hechting stoornis heeft opgelopen! Dat vind ik nogal wat, en wordt daar ook erg verdrietig van! Ik heb een boek gelezen over bonding (misschien bekend bij je als hulpverlener?) en we zijn nu in behandeling bij een huilbabyproject! Dit is juist voor de binding, en om de band te versterken van de tijd in het ziekenhuis. Mijn dochter zit echt veel beter in haar vel, en de band is erg sterk geworden! Natuurlijk moet een kind binnenstebuiten worden gekeerd, dat is in ons geval ook gebeurd! En er was volgens de kinderarts waarschijnlijk geen sprake van koemelkallergie, maar omdat ze zoveel prikkels kreeg, en die krampjes er totaal niet bij kon hebben, hebben ze haar op de nutramigen gezet. Om haar zo min mogelijk te prikkelen, zodat ze gauw weer lekker in haar velletje zou zitten. Ze hadden wel een bloedtest kunnen doen, maar de kinderarts vond dat niet nodig omdat er waarschijnlijk uit zou komen dat ze het niet heeft, en ik dan niet de voeding vergoed zou krijgen! Verder kun je bij borstvoeding juist eenvoudig "testen" of je kindje koemelkallergie heeft, door zelf deze producten niet te gebruiken! En de tip om in het ziekenhuis te blijven is helaas niet voor iedereen het beste! Wel was de mogelijkheid er aanwezig, maar ik kon mijn dochter niet meer verdragen. Dit is niet om je reactie af te kraken, maar ik wilde wel even het e.e.a toelichten! Bedankt voor je reactie, en blij te horen dat het met je kindje beter gaat!
Nou ben bij de HA geweest en heb zantac gekregen voor mn mannetje! Hopen dat helpt, en anders word t weer verder zoeken!