Zoals het onderwerp al zegt, hoe ga jij om met iemand die je teleur heeft gesteld? Ik merk dat ik het voor mezelf hou, omdat ik geen ruzie wil. Maar ik blijf er daardoor wel mee zitten. Vroeg me af hoe jullie dat doen.
Is de persoon er van op de hoogte dat hij/zij je teleur heeft gesteld? Zo nee, dan zou ik diegene opbellen, of nog beter langsgaan om het te bespreken. Misschien is diegene er helemaal niet van bewust dat je teleur bent gesteld.
Ja, zij had me iets beloofd te doen. En op het moment dat ik daarvoor kwam was ze niet thuis en kon ze het dus niet nakomen. Zij weet dus wel dat ze me heeft teleurgesteld.
Misschien was ze de afspraak vergeten? Gewoon opbellen en zeggen: Ik stond voor de deur, we hadden afgesproken, weet je nog? Ik baalde ervan dat je er niet was! Was er iets aan de hand? Moest je opeens weg? Was je t vergeten? Dan hoor je vanzelf waarom ze er niet was en kun je bepalen of je wilt vergeven en verder gaan of dat je denkt: okee, ik vind je niet zo'n goeie vriendin, laat maar. Maar blijf er niet mee rond lopen. Dan ga je bedenken waarom ze er niet was en bedenk je een negatief antwoord en daar word je depri van...terwijl er mss een heel logische verklaring was. Succes!
Maar dit is geen antwoord op de vraag, Weet ze dat je teleurgesteld bent? Ik zie nergens staan dat je haar gesproken hebt, misschien is ze het wel vergeten of met haar gedachten ergens anders. Ik zou haar gewoon opbellen en er zeker niet mee rond blijven lopen, maar ik weet niet waarover het gaat, dus ik kan er niet veel zeggen erover.
Hangt van de reden af waarom zij niet aanwezig was. Heeft ze het druk, had ze een ander tijdstip in het hoofd of gewoon vergeten? Kan allemaal, geen enkel mens in onfeilbaar. Het hangt ook van je eigen verwachtingen af. Misschien moet je deze bijstellen voor deze persoon. Is het toch niet iemand waar je op kunt rekenen. Wanneer je je verwachtingen bijstelt, word je ook niet meer zo teleurgesteld door haar. Laat ze je vaker zitten of is dit de eerste keer?
Zal het verhaal even verduidelijken. Ik had haar (schoonzusje) gevraagd op mijn jongste te passen, want ik moest een röntgenfoto laten maken van een kies. Een half uur heen rijden en terug, plus het maken van de foto zou bij elkaar ongeveer 1,5 uur duren. Dus ik had gevraagd op te passen vanaf 11 uur. Dus sta bij haar voor de deur, is ze er niet. Ik was wat vroeg, dus belde haar. Na haar gesproken te hebben, besluit ik toch te wachten omdat ze zei er wel om 11 uur zou zijn. Uiteindelijk is ze er dus niet en heb ik m'n jongste meegenomen. Ik was drie minuten te laat op m'n afspraak, maar gelukkig was dat geen probleem. Ik haat te laat komen, dat wel. Maar voor de afspraak was het geen probleem en kon ik dus nog gewoon in de wachtlkamer plaatsnemen, tot ik geroepen zou worden. Het is niet de eerste keer dat ik niet op haar kan bouwen. Onlangs heb ik ook zo'n situatie gehad, maar toen was ze het zelfs helemaal vergeten. Haar kids van 2 en 3,5 jaar komen heel vaak even hier spelen als zij moeilijk zit. Dus al met al baal ik er een beetje van. Aan de ene kant, denk ik, ze baalt er vast zelf ook van. Aan de andere kant, moet ik haar het misschien wel zeggen dat het me verdrietig maakt, dat het nu al twee keer mis is gegaan. Maar zoals ik al zei, ik wil geen ruzie en wil haar ook geen rotgevoel geven.
Ik zou het voor nu laten gaan en haar niet meer vragen om op jouw kind te passen want je kan niet op haar rekenen.
Aangezien ze familie is zou ik haar we toch op aan spreken. Maar niet meer op haar bouwen en zelf ook minder thuis geven.
Ook dit is geen antwoord op de vraag. Als ik teleurgesteld ben laat ik dat direct weten. Of niet. Ouwe koeien werken niet. En dan is het verder hopen op beterschap. Excuses zijn leuk maar liever heb ik helder wat er is mis gegaan. Zodat ik beter kan inschatten of ik onrealistische verwachtingen heb.
Dit zou ik ook doen. Omdat het familie is zou ik het zeker wel bespreken omdat je elkaar regelmatig ziet. Zou haar alleen niet meer vragen op te passen en wanneer zij oppas nodig heeft zou ik zeker ook niet meteen toegeven.
Ik heb in m'n openingspost toch aangegeven dat ik niks gezegd heb? Daar gaat juist het topic over. Kan ik er dan volgens jou automatisch vanuit gaan dat zij niet weet dat ik teleurgesteld ben? Als ze zelf nadenkt en een beetje empatisch vermogen heeft, denk ik dat ze het best wel weet. Dus dan is de vraag, ga je iemand er dan ook nog extra op aanspreken?
Ja ik zou het zeker aangeven. Wat vervelend dat je er niet was en ik nu samen met ... naam kleine te laat op m'n afspraak kwam. Als het niet uitkomt om even op te passen, geef dit dan gewoon aan dan hoef ik ook niet meer op je te rekenen.
Ik zou het zo doen zoals Dizzy zegt, maar dan wel nog wel morgen of overmorgen. En liefst 'live' (telefoon of elkaar echt zien.) Zou dit niet via Whatsapp ofzo doen. Als je straks weer een week verder bent, zou ik het laten. Maar dan is het dus wel zo dat jij het niet met haar hebt uitgesproken. Terwijl het aan jou wel blijft knagen. Gaat er dan over een tijdje weer iets mis, dan denk jij vanzelf "Daar gaan we weer." Terwijl zij dan misschien niet het idee heeft dat het voor de zoveelste keer mis gaat. En wat een ander al zegt: ik zou oppassen met oude koeien. Dus niet heel lang irritatie op irritatie stapelen en dan ineens met een stroom van verwijten komen. Dat levert gegarandeerd ruzie op. En is ook niet helemaal fair. Dus òf nu iets van zeggen, òf laten gaan. Maar het haar dan later ook niet blijven nadragen.