Mijn dochter heeft op school voor het tweede jaar lootjes getrokken. Ik hoor hele wisselende verhalen van ouders mbt de surprises, de een laat zijn/haar kind alles zelf doen, de ander maakt de suprise zelf en schrijft het gedicht. Dat laatste om uiteenlopende redenen. Mijn dochter is erg van het ‘ik doe het zelf’, wat ik in deze situatie een goede eigenschap vind. Alleen zou ik het vervelend vinden (voor haar, maar ook voor het andere kind) als de rest straks met de allermooiste surprises en gedichten aan komt zetten. Ik probeer dus toch een beetje bij te sturen en haar met sommige dingen te helpen. Wat is jullie mening/hoe pakken jullie het aan?
Wij laten het kind sturen, maar helpen mee. Ik heb dit jaar 3 die een suprise maken voor school. Het gaat een beetje zo: Zij zelf: - idee bedenken - pinterest afstruinen voor voorbeelden, voorbeeld of vertrekpunt kiezen - grootste gedeelte zelf in elkaar zetten/ versieren; - kado kopen en inpakken - bedenken hoe het gedicht ongeveer uit moet zien Wij: - helpen met opschrijven wat je nodig hebt om het idee te maken - mee materialen zoeken/ kopen - helpen met in elkaar zetten bij lastige onderdelen. Bij 1 suprise heeft mijn man de frame samen met zoon in elkaar getimmerd, zoon heeft het verder geverfd, versierd, beplakt en kado erin verstopt - helpen met gedicht gestructureerd in elkaar zetten, helpen met rijmschema
Wij helpen onze dochter wel, maar we maken de surprise en gedicht niet voor haar. Ze doet zoveel mogelijk zelf en wij helpen met de dingen die wat lastiger zijn. Nu vindt ze het ook leuk om een surprise in elkaar te knutselen. Wat betreft het gedicht heeft mijn man haar dit weekend geholpen met het verzinnen van rijmwoorden, maar ze heeft het verder zelf geschreven. Ik ben van mening dat een surprise niet perfect hoeft te zijn, je mag best zien dat het door het kind zelf is gemaakt. Maar er moet wel moeite aan besteed zijn. Vorig jaar zag ik een surprise (in een andere klas dan van mijn dochter) die bestond uit een kartonnen doos waar een beetje op getekend was. Daar zou ik me dus voor schamen om mijn kind mee naar school te sturen. En daarom helpen we dus wel waar nodig. Dat vindt ze ook wel fijn. Gelukkig wil mijn dochter zelf ook wat leuks en netjes afleveren, ook als ze een klasgenoot getrokken heeft waar ze verder niet zoveel mee heeft. Dit jaar heeft ze voor het eerst een vriendinnetje getrokken, waar ze wel erg blij mee was en ze was natuurlijk wel een beetje extra gemotiveerd om een mooie surprise te maken. En dat is ook gelukt, hij is al zo goed als af.
Zij doet practisch alles zelf. Heeft zelf bedacht wat ze wilde maken. Ik heb wat mogelijkheden aangedragen over het hoe en wat. Ze knutselt alles zelf in elkaar. Met het gedicht zoekt ze zelf rijmwoorden en soms help ik er een zin van maken.
@nijn37: Mijn dochter is dus serieus van mening dat een kartonnen doos met een (mooie!!!) tekening een leuke suprise is... Dat was namelijk haar idee van de suprise die ze wilde maken. Ik had/heb daar dus inderdaad moeite mee. Ze was zwaar beledigd toen ik zei dat ik vond dat dat op zich een leuk idee was, maar dat er nog wel wat ‘bij’ moest. Ik heb dat dus wel ‘doorgeduwd’, omdat ik het anders echt wel een beetj sneu vind voor het kind dat ze getrokken heeft. Ook al zou ze uren in de tekening op de doos hebben gestopt (want het is absoluut niet zo dat ze zich er makkelijk vanaf wil maken oid!). Koste wat moeite, maar nu wordt het dus een doos met tekening met nog het eea er bij geknutseld (potlood ed, want het enige wat ze over er meisje weet is dat ze graag tekent).
Hier voor het eerst een suprise maken. Ze heeft de juf getrokken en wilde alles wat op het briefje stond maken. Dat zou een beetje veel worden dus ik heb haar een beetje gestuurd om 1 idee te kiezen en hoe dat te maken. We hebben samen geshopt en we hebben samen geknutseld. Omdat ze nog niet kon overzien wat nu precies een suprise inhoudt heb ik haar wel gestuurd in hoe en wat. Ze wilde een soort grabbelton maken wat een heel leuk idee is maar al knustelend hebben we een papier mache bal gemaakt die helemaal dicht is en de juf moet maar kijken hoe ze hem open krijgt. We hebben nu al samen lol over dat idee.
Hierboven een foto van de surprise die mijn zoon heeft gekregen. Hij was echt heel erg teleurgesteld... Duidelijk geen enkele sturing op hulp van de ouders gehad.
Mijn dochter maakt dit jaar ook voor het eerst een surprise. Ik laat haar zoveel mogelijk helpen. Ze heeft er niet echt de concentratie voor, dus we maken hem in fases. Gedicht moeten we nog. Dat wil ik zoveel mogelijk vanuit haar laten komen, maar daar moeten we dan echt eens heel rustig voor gaan zitten.
Mijn dochter doet bijna alles zelf, mijn zoon help ik wel, omdat het hem werkelijk niets boeit en zo’n kind anders echt met wat knulligs komt te zitten. Maar hij moet genoeg zelf doen, want dat is zijn verantwoordelijkheid, wel met aansturing dus. @Saadia , dat ziet er inderdaad wel heel simpel uit, snap dat hij teleurgesteld was.
Heel duidelijk hier: mijn zoon knutselt de surprise in elkaar. Maar natuurlijk hoeft hij het niet helemaal alleen te doen. Wij hebben gebrainstormd over de ideeen en zijn toen materialen gaan halen. Hij wist even niet hoe hij moest beginnen en daarbij heb ik heb ook geholpen. Dus tips gegeven voor de uitvoering. Maar hij moet het zelf doen. Tja, hij houdt niet van knutselen en dat zie je. Het is niet heel netjes, maar wel een echte D. En daar mag hij trots op zijn.
@Saadia: Dat is wel heel erg... Hier moet ze dit jaar de surprise 4/12 al mee naar school nemen, zodat ze het een dag 'tentoon kunnen stellen', voordat het uitgepakt wordt. Ik denk dat de hoofdreden is dat de juf een beetje in de gaten kan houden of alle suprises er zijn en of ze enigszins acceptabel zijn (ook geen pestdingen ed). Vind dit een hele goede regel in ieder geval.
Hier heeft dochter dit jaar voor het eerst lootjes getrokken. Haar idee van een surprise: cadeautje kopen en die inpakken in blauw inpakpapier met witte stippen (wat we hier toevallig in huis hebben liggen). Blijkbaar is er niet echt duidelijk uitleg gegeven wat de bedoeling is. Zij heeft nu bedacht wat er gemaakt moest worden, ik flans het wel even in elkaar. Volgend jaar mag ze zelf.het grootste deel doen. Gedicht heb ik dit jaar ook maar voor mijn rekening genomen, want ook daarvan wist ze niet goed wat het was.
@Saadia Dat is wel heel erg Ik kan me voorstellen dat je zoontje teleurgesteld was. Ik zou me dus echt schamen om mijn kind hiermee naar school te laten gaan. Dat is toch sneu voor het kind dat de ‘surprise’ (tussen haakjes, want dit noem ik geen surprise) krijgt? Zeker als het kind zelf wel zijn/haar best heeft gedaan om iets leuks voor iemand te maken. @NiekeKris Jouw dochter wil er in elk geval nog een mooie tekening op maken. De surprise waar ik het over had, daar was duidelijk niet meer dan een half uur aan besteed. Daarbij weet je dochter van het betreffende kind dus alleen dat ze van tekenen houdt. Dan is het natuurlijk best wel lastig om wat te verzinnen voor een kind. Vorig jaar had mijn dochter ook een jongetje getrokken waar ze niets mee heeft en die ze dus niet goed kent. Daarbij stond er op het lootje ook weinig informatie over wat hij leuk vindt. Daar is ruimte genoeg voor om dat in te vullen, maar hij had gewoon bijna niets ingevuld. Dan is het natuurlijk ook best wel lastig voor een kind om daarbij iets te bedenken. En moet je ze daarbij dus een beetje helpen en sturen. Zoals velen van ons dus doen, maar sommige ouders dus duidelijk niet.
Ik geloof dat er op het lootje 'tekenen en verven' stond als interesses. Cadeautjes had ze niet ingevuld (dochter had een vaag verhaal over dat ze dat niet wilde doen oid en dat de juf nog met de moeder van het meisje zou bellen oid). Lootje zelf heb ik overigens (nog) niet gezien, dus wie weet valt het mee, maar dit is wat mijn dochter verteld. Vind het wel fijn en geruststellend om te lezen dat de meeste ouders hun kind op deze manier helpen. Na een nachtje slapen is ze overigens 'om'; ze vindt de ideeën die ik heb aangedragen nu prima. Ze heeft er zelfs nog wat dingen bij bedacht. De doos met de 'tekening' (ze heeft nu iets geverfd) heeft ze gister al gemaakt. En deze week wil ze met papiermaché aan de slag. Gedicht is ze ook al mee bezig geweest, misschien lukt het om daar ook nog een klein beetje aan te schaven qua 'rijmschema'.
Hier bedenkt ze de wildste ideeën maar hoe ze het moet uitvoeren... uhhhh... Ik help haar dus. Zij heeft ideeën en ik vul dat beetje aan en help met de uitvoering... Dit jaar is het wel een lastige maar goed...
Hier hebben ze allebei zelf het idee bedacht en cadeautjes uitgezocht. Ik vertel hoe ze het knutselen het beste aan kunnen pakken en help met de moeilijke stukjes. De rest doen ze zelf. Vooral Isabelle kan best leuk knutselen, dus haar surprise ziet er (tot nu toe) erg leuk uit vind ik zelf. Milan vindt knutselen niet zo leuk en is er ook niet echt goed in, maar hij doet wel erg zijn best en dat vind ik ook belangrijk. Hij heeft zijn beste vriendje getrokken en ik weet eigenlijk wel zeker dat hij er heel blij mee gaat zijn. In dichten zijn ze allebei niet zo goed, dus zij schrijven een gewoon verhaaltje over het betreffende kind en de surprise/cadeautjes en ik maak daar een gedicht van.
Ik deed het vroeger met wat begeleiding van mijn moeder. Ze liet mij brainstormen over wat bij het kind past, en stuurde dan een beetje de goede kant op (bv qua uitvoerbaarheid). Ze dacht ook mee over de uitvoering, en hielp erbij als dat nodig was. Zelfde met het gedicht; ik had de leiding, zij ondersteunde. Ik heb zelf een keer een mini-doosje gekregen, niet ingepakt ofzo, geen gedicht. Er in zat een haarclip, duidelijk gebruikt. Dat was het. Terwijl ik écht veel moeite in mijn surprise had gestoken... ik was echt gekwetst, ik kende de jongen, en ik wist dat er redenen waren waarom het zo treurig was... maar hier zat gewoon 0 moeite in, zo jammer.