Dit is in het kort ons verhaal. Ik was zwanger van een meisje tot 29 weken ging alles redelijk. Het ging niet heel gemakkelijk, klein kindje, veel vruchtwater en veel lichamelijke klachten, maar geen indicatie dat er iets niet goed zou zijn met onze dochter. Met 29 weken begon de bevalling zich aan te dienen, met weeenremmers hebben ze het nog vier dagen kunnen rekken. Op 13 juli kwam onze dochter met 29 wk en 4 dg te wereld. Ze was 860 gram en haar start was redelijk. Na veel proberen bleek haar sonde niet ingebracht kunnen worden. Na overleg met spoed overgebracht van veldhoven naar nijmegen. Daar bleek dat ze een slokdarmafwijking had. Hier is ze aan geopereerd, voor het eerst zulke operatie op zo'n klein kindje en ze deed het perfect. Op dinsdag wij naar huis, kaartjes bestellen, huis beetje versieren, want nu zou alles goedkomen. Helaas, op woensdag 20 juli precies een week na haar geboorte kregen we te horen dat ze trisomie 18 had. Een chromosoom afwijking wat niet verenigbaar is met het leven. Op dat moment weet je nu hoort het op, meisje nu hoeft je niet meer te vechten voor iets wat je nooit gaat redden. We hebben haar toen voor het eerst mogen vasthouden en knuffelen en dit was dan ook meteen de laatste keer. Ze is daarna rustig ingeslapen bij mij in mijn armen. Meisje wat was je dapper en heb je gevochten, we zijn blij dat je ons hebt laten zien wie je was. Je broer is trots op zijn zusje en wij zullen ervoor zorgen dat jij nooit vergeten wordt. Syen Elise ons meisje rust zacht.
Och meisje toch wat heftig! Ons zoontje had ook trisomie 18, alleen is het bij ons al door de testen aan het licht gekomen. En konden wij de keuze maken, jullie hebben die kans niet gehad helaas. Heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verdriet!
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie meisje. Heel veel sterkte met het grote verlies wat veels te snel kwam.