Ik ben nu bijna 10 weken zwanger en we zijn er heel erg blij mee. Maar toch ben ik nu al een paar dagen chagrijnig. Deze week gingen we mijn zus het nieuws vertellen. Zij heeft al 2 kleine kinderen. Natuurlijk vond ze het hartstikke leuk maar er kwamen ook een hoop praktische tips en semi-negatieve opmerkingen. Dat ze het 1e jaar echt heel zwaar had gevonden, dat je echt nergens meer tijd voor hebt, je hele leven veranderd en je altijd moe zult zijn. Verder dat een wandelwagen echt niet in onze auto zou passen en een rits met spullen die we wel van haar konden overnemen. Toen kwam er nog een stapel boeken uit de schuur die ze nog had liggen. De verhalen over hoe zwaar het zou worden vond ik niet leuk, maar ook dat zij alles weet over hoe we het moeten doen, ik erger me er dood aan. Dit is van ons, we doen het op onze manier. En boeken lezen over zwangerschap of baby's is bijvoorbeeld iets wat echt niet bij mij past. Komt mijn moeder gisteravond met een kadootje, een 9 maanden boek. Ik weet dat er heel veel mensen zijn die dit enig vind maar ik vind het eigenlijk niks aan. Maar mijn zus heeft ook bij beide kinderen zo'n boek bijgehouden, dus dacht ze dat ik dat net zo fantastisch zou vinden. Ik was ook niet zo positief toen ik het uitpakte, waar ik nu weer een beetje spijt van heb.. Ook het feit dat het voor mijn ouders nu lang niet zo bijzonder is, want ze zijn al opa en oma en weten al hoe het allemaal gaat, steekt enorm. Ik denk dat het vooral aan mijn eigen jalousie ligt. Ik heb met altijd al wat minder gevoel dan mijn zus, die nog geen jaar ouder is, maar haar zaakjes altijd veel eerder perfect voor elkaar had. Ik hoop niet dat, als ons kindje er straks is, dat ze de hele tijd gaat vertellen hoe ik het moet doen. Iemand tips hoe ik hier mee om kan gaan? Volgens mijn man moet ik het loslaten en me er niet zoveel van aantrekken, maar dat lukt niet echt. Dit verhaaltje typen lucht al wel wat op
Je kunt je zus er natuurlijk op aanspreken dat je de negatieve verhalen nu nog even niet wil horen.. maar in de praktijk zul je dat ook nog wel van andere mensen horen. Hoe vaak ik nu de opmerking krijg: geniet er nog maar even van, want straks lukt dat niet meer.Ik vind dit de meest stompzinnige opmerking ooit, zeker als je bewust kiest voor een kindje.. Ik heb ook een oudere zus, zij heeft ook al een kindje. Tja, dus idd, het hele bijzondere is er al af voor opa en oma. Bij mijn zus werd iedere ontwikkeling op facebook gezet en bij mij... bijna noppes. Maar goed, ik denk dat je dat idd moet leren loslaten, je krijgt straks nou eenmaal een eigen gezinnetje En straks goed je grenzen aangeven qua bemoeien, maar ja, dat houd je ook niet tegen, Jij bent natuurlijk wel het kleine zusje
eerlijk? Ik ben nu ook zwanger van de tweede en deze zwangerschap is ook minder "nieuw"voor mij. Bijzonder vind ik een verkeerd woord. Dit wil niet zeggen dat ik meer of minder van mijn tweede hou en zal gaan houden, het is gewoon anders. Maar dat maakt het niet meer of minder bijzonder. Voor de rest kun je volgens mij alleen uitblinken als je jezelf meet met jezelf. Waarom moet je je zaakjes zo perfect voor elkaar hebben, wie zegt dat en wie verwacht dat van je, een beetje inperfectie kan heel gezellig zijn. Jij bent jij en zij is zij. Sta daarboven anders zul je altijd je geluk achterna jagen in plaats van gelukkig zijn. Geniet ervan dat je een liefdevolle familie hebt die klaar staat voor je en dus soms ook lekker irritant is. Jouw kindje heeft straks ook profijt van om deze soms irritante familie om zich heen te hebben. Geniet van je zwangerschap!
Ik krijg geen tips van mijn zus(je), maar van heeeeeeeeel veel mensen om me heen. Dat hoort een beetje bij zwanger zijn. Het is iets bijzonders in je leven, een mooi gespreksonderwerp en mensen zijn oprecht betrokken bij je. Het zou veel vreemder zijn als iemand hoort dat je zwanger bent, en helemaal niet met je in gesprek gaat. Ik moet zeggen dat ik het daarom ook totaal niet als negatief ervaar. Bij veel tips denk ik: dat doe ik vást anders... of daar kom ik zelf wel achter... Maar ik voel niet de behoefte om daar op dat moment tegenin te gaan. Ik luister, ik registreer het, en dan beslis ik zelf wat ik er mee doe. Bij andere tips denk ik juist: Goh, want handig, daar had ik nog niet over nagedacht. En dan kan het me juist iets brengen. Uit je tekst blijkt dat jij je erg spiegelt aan je zus, terwijl haar opmerkingen waarschijnlijk helemaal niet negatief bedoelt zijn. Door jezelf steeds te vergelijken en er dan een oordeel aan te hangen, maak je er wel iets negatiefs van. Als heel iemand anders je deze tips zouden geven, zou het dan hetzelfde voelen? Of kan je het dan wel makkelijker naast je neer leggen?
Straks zijn er nog heel veel meer mensen die je ongevraagd advies gaan geven, tegen heel veel mensen zeg je niet zo gauw dat je er geen behoefte aan hebt, maar tegen je zus zou je dat juist moeten kunnen zeggen Gewoon doen dus. En dat je zus al 2 kinderen heeft en die van jou daarom minder nieuw is voor de opa en oma is nu eenmaal zo, maar dat betekend niet dat ze er niet net zo blij mee zijn. Komt allemaal wel goed, hormonen spelen waarschijnlijk ook een rol, dan is alles extra vervelend.
Misschien wil je zus je een beetje voorbereiden en kwam het een beetje verkeerd uit. Ik denk dat ze echt wel blij voor je is en dat je het wel kunt. Iedereen doet de opvoeding op zijn/haar eigen manier, waarschijnlijk doet ze ook dingen die jij anders zou doen en hetzelfde telt andersom. Ik denk trouwens dat alle opa's en oma's blij zijn met (nog) een kleinkind.Ze zullen de eerste echt niet leuker/liever/knapper vinden. Begrijp heel goed hoe jij je voelt en de hormonen zullen vast niet helpen. Probeer je inderdaad niet te druk te maken ( ik weet het, zeggen mensen ook altijd tegen mij en ik kan dat ook heel slecht) maar voor jezelf en de kleine is dat beter. heel veel succes!!!
Mn schoonmoeder heeft wel eens gezegd dat de nummers 15, 16 en 17 net zo bijzonder waren als de nummer 1 hoor. het blijft een wonder dat je kinderen zelf kinderen krijgen. Voor mijn ouders was het idd even iets anders aangezien het kleinkind 1, 2 en 4 waren
Het is wat micera zegt, het is een heel bijzonder iets in je leven. Het herinnert mensen aan die keer dat ze dat bijzondere zelf hebben mogen meemaken en dat willen ze dan delen. Ik merk het zelf ook. Als mensen over hun zwangerschap beginnen, ga ik bijna automatisch weer praten over hoe mijn zwangerschap was. Soms realiseer ik me wel dat het op dat moment meer om hen moet draaien, maar ik weet gewoon hoe bijzonder het is en door dingen over mijn zwangerschap te delen heb ik het gevoel dat ik meer betrokken ben bij hun zwangerschap. En wat het negatieve betreft: tja, ik wilde wel dat iemand in mijn omgeving me had voorbereid op hoe zwaar het kan zijn met een kleine baby. Wij hebben echt een zware tijd gehad en daar was ik totaal niet op voorbereid. Wij hebben heel bewust voor een kindje gekozen, maar ik was me echt niet bewust van hoe veel keer een baby per dag (en nacht) gevoed moet worden, hoe zwaar het kan zijn als bv niet lukt, als een baby maar blijft huilen, ziek is, enz.... Misschien wil je zus je gewoon laten weten wat je kunt verwachten, zodat je een reëel beeld hebt? Edit: Mijn ouders vonden mijn dochters geboorte en alles in haar ontwikkeling weer heel bijzonder en belangrijk hoor, net als met de oudere dochter van mijn zus.
Ik herken dat gevoel van niet bijzonder voelen hoor, dit is voor onze ouders namelijk al kleinkind nr 9, maar geloof me, zodra jullie kleintje er is, is iedereen verliefd, want je vergeet zoo snel hoe klein een babytje is. Ach je krijgt altijd kadootjes waar je minder blij mee bent, gewoon lachen ooh dankje en in de la leggen Gefeliciteerd met je zwangerschap, weet zeker dat je gaat genieten
Zo te lezen is het allemaal heel goed bedoeld van je zus. Dus ik zou me er niet te druk over maken. Je kunt haar wel vertellen dat je niet zit te wachten op negatieve verhalen. En dat je heus wel weet dat gebroken nachten en vermoeidheid er bij horen, maar nu liever nog even op je roze wolk wil blijven zitten. En over het niet bijzonder voelen... Elk kleinkind is voor een oma even bijzonder. Mijn zus was ook eerder met kinderen dan wij. Ze was met alles eerder dan ik. En bij mijn man in de familie waren er al 7 kleinkinderen! Maar aan beide kanten veel enthousiasme en meeleven hoor. En nu weer. We 'leveren' nu kleinkind nummer 4 en nummer 8. Aan mijn kant van de familie zijn we nog een beetje speciaal, omdat wij jongens hebben en mijn zus en broertje alleen meiden. Maar bij de schoonfamilie wordt het de 7e kleinzoon (die hadden dus echt op een meisje gehoopt). Maar we blijven net zo overspoeld worden met warme reacties en cadeautjes (waar we niet altijd op zitten te wachten, maar wel lief bedoeld) en zelfgebreide truitjes als toen de eerste kwam.
Ik denk eigenlijk dat het vooral bij jou ligt wat ik zo lees. Je lijkt je erg onzeker te voelen en daaruit jezelf te verdedigen. Ontspan en geniet! Als zwangere zal iedereen je advies geven, tot wildvreemden aan toe en als je baby er straks is wordt dat nog erger. Kwestie van filteren En ieder kind is een feestje, een wonder. Dat onderscheid in eerste of zoveelste (klein)kind herken ik absoluut niet.
Mijn zus kan daar ook wat van en is nog niet eens zelf zwanger en heeft geen kinderen. Ze is super betrokken omdat haar eigen kinderwens zo groot is (gaan nu met ivf starten) en dat is heel erg leuk. Maar ze " weet " ook alles al. (van internet). Zo zei ze eens: geloof me, als je zwanger bent merk je dat meteen aan je lijf, maar tot de dag van vandaag heb ik zo goed als geen kwaaltjes gehad. Ook regelt ze voor ons een box en kinderwagen (tweedehands) terwijl we die al lang hebben. En elke keer de woorden: geloof me.... Pffff heel vervelend. Maar aan de andere kant, ze is mn oudere zus en bedoelt het goed.