Hallo allemaal, Ik realiseer mij dat onderstaand bericht misschien voor sommige met een onvervulde wens een trigger kan zijn. Dat spijt mij. Ik ben er vorige week achter gekomen dat ik bewust zwanger ben van een 3e kindje. Nu ik zwanger ben, voel ik voornamelijk paniek. We hebben erg lang getwijfeld voor de 3e, nu deze zomer er voor gegaan. En ronde 3 raak. De wens was heel groot, echt zo groot. Ik wilde dit zo graag. Alles is stabiel hier, we hebben de ruimte, de liefde, de financiële middelen. Alleen was onze eerste een huilbaby en dat heeft ons veel gekost. Maar, ondanks dat zaten we weer in rustig vaarwater en voelde er ons niet compleet. Ik werd zelfs gezond jaloers als ik gezinnen met 3 kindjes zag. Dan voelde ik, dat wil ik ook! En nu voel ik angst en paniek. Want het is allemaal zo "makkelijk" nu, we krijgen meer vrijheid en ruimte. En ik ga alles om gooien. Ook de levens van mijn 2 andere kindjes. Ik heb enorm behoefte aan positieve verhalen. Heus geen verbloeming van de realiteit, want het eerste jaar is gewoon pittig. Wie herkent deze gevoelens? En wie heeft er een 3 kindje (met of zonder herkenning van mijn verhaal)? Hoe gaat het? Liefs, Radeloze mama
Vervelend dat je je zo voelt. Hormonen doen ook een hoop met je. Ik herken je gevoelens deels, ik voelde het bij de andere 2 ook terwijl de wens ook heel groot was. Naarmate ik langer zwanger was, kon ik er ook steeds meer van genieten! Wij zijn nu 1.5 jaar verder, het eerste jaar vond ik zoals bij de andere 2 ook echt wel weer pittig. Nu de jongste weer wat ouder word, vind ik het echt makkelijker en leuker worden. De interactie tussen de 3 is echt leuk. De jongste trekt zich veel op aan de andere 2 en is ook helemaal blij als ze weer uit school zijn. Dit gevoel heeft bij mij echt wel een tijdje geduurd hoor, het 1e jaar vond ik gewoon heel pittig en dan vooral de slapeloze nachten en dat in combinatie met nog 2 andere kindjes en weinig bij kunnen slapen. Maar ook dat gaat weer over. Gefeliciteerd en hopelijk kan je er over een tijdje een beetje van genieten!! Niet omdat het moet, maar omdat ik je het gun!
Wat vervelend dat je deze gevoelens hebt. Ik denk dat veel mama's dit hebben hoor. Voor mij is het in ieder geval heel herkenbaar, in de zwangerschap greep het mij soms zo aan dat ik het er benauwd van kreeg. Maar ik kan je oprecht zeggen dat ik nog niet eerder zo intens genoten heb van een kindje als van onze zoon. Ik ben lang niet meer zo onzeker als bij de eerste, ik weet wat wel/niet werkt en de interactie om te zien met de andere kinderen is echt geweldig. Alsof ik nu pas snap wat mensen bedoelden met een roze wolk. Hier zijn ze nu 5,4 en bijna een jaar. Uiteraard is het pittig en is slaap een van de dingen waar we op inleveren maar als ik de keus weer kon maken had ik het zo weer gedaan. We verwachten nu zelfs nog een kindje
Wij hebben 3 kinderen. Nu (hoog)zwanger van de vierde. Toen ik zwanger was van de derde, bekroop mij ook vaker een golf van angst. Wij hebben echt de meest makkelijke baby’s gehad. Maar gewoon het feit, 3!!! Kinderen te hebben. Ze waren ook nog allemaal hartstikke klein. Hoe moesten we dat óóit gaan doen. Naarmate de zwangerschap vorderde ging die onrust weg. Toen de derde eenmaal geboren was… heb ik meermaals lachend terug gekeken op mijn angsten. Want wat was het makkelijk! De overgang van 1 naar 2 kinderen vond ik velen malen intensiever dan van 2 naar 3. Toen 3 er eenmaal was, was het gelijk alsof het niet anders was geweest. En nu dan zelfs zwanger van de vierde. Gek genoeg heb ik in deze zwangerschap die paniek nog niet gevoeld. Het komt goed, echt! Gefeliciteerd, en geniet!!!❤️
Ik herken het ook wel hoor. De oudste 2 zijn 8 en 5 en nu komt er straks weer een kleintje. Heel bewust, ruim een jaar op de zwangerschap gewacht, maar ze zijn nu zo lekker zelfstandig, slapen de hele nacht, ik heb best veel tijd voor mezelf doordat ze allebei op school zitten enz. Dus ondanks dat we onwijs blij zijn moest ik ook wel even aan het idee wennen. Nu bijna 15 weken zwanger en het idee gaat wennen. Ik heb mezelf ook echt voor gehouden, je bent niet voor niets 9 maanden zwanger. Je hoeft niet direct een gat in de lucht te springen, je mag best even aan het idee wennen. Wij zullen in dat opzicht echt weer even een stapje terug moeten doen. Vrije tijd inleveren, weer gebroken nachten, altijd nadenken voordat je op stap gaat enz. Maar tegelijk, hoe mooi en leuk dat het ons nog een keer gegund is en de oudste 2 het nu zo bewust gaan meemaken en er ook al heel erg naar uitkijken. Het komt vast goed, geef jezelf gewoon even de tijd, dat mag gewoon!
Je bent nu pril zwanger en misschien ook het feit dat het relatief snel gelukt is geeft je wat minder kans om aan het idee te wennen, waar de paniek ook vandaan kan komen. Plus het feit dat de hormonen door je lichaam gieren. Geef het de tijd en vertrouw vooral op jezelf. Elke zwangerschap heeft mij die paniek gegeven in het begin, of ik het wel kon, waarom ik dit ook al weer wilde etc. Dat klinkt mij dus vrij normaal. Hier ook 3 kindjes en ik vond de overgang van 1 naar 2 veel zwaarder dan van 2 naar 3. Ondanks het feit dat de jongste (4) nu pas begint door te slapen, vind ik het bij de derde makkelijker omdat hij compleet in het ritme van de oudste twee mee gaat. Ja, het eerste jaar is pittig, maar dit hoeft geen huilbaby te zijn en als dat wel zo is dan heb je er al ruime ervaring mee waardoor het ook 'makkelijker' is. L*llig gezegd misschien maar je weet hoe dat is en je kunt er misschien beter mee om gaan dan bij een eerste. Wat er ook gebeurt, volg altijd je gevoel. Mocht je wel weer een huilbaby krijgen, schakel dan heel snel hulp in, zodat vooral jij daar goed doorheen komt. Bespreek deze angst evt ook met je verloskundige.
hier helaas al bijna 2 jaar aan het wachten op een derde. ik herken je gevoel wel. toen ik zwanger was van de 2e had ik ook veel twijfels. gewoon lekker over je heen laten komen. Gefeliciteerd
Ik heb bij iedere zwangerschap een periode van paniek gehad, in de zin van 'OMG, wat heb ik gedaan!?' Het is een heftige verandering, die letterlijk je leven op zijn kop zal zetten en er zijn veel dingen waarvan je nu nog niet meteen weet hoe je het moet doen, hoe het gaat uitpakken etc. Dat vooruitzicht kan behoorlijk overweldigend zijn. Ook heb ik gemerkt dat ik met iedere zwangerschap minder naief was en me meer bewust van het feit dat zaken niet altijd lopen zoals je verwacht/wenst, dat vervelende dingen kunnen gebeuren, dat je kindje ook niet gezond zou kunnen zijn, dat ouderschap heel zwaar kan zijn etc. Dat maakte het lastiger om de knop om te zetten. Maar... als het idee de tijd heeft gehad om te landen, je stapje voor stapje gaat werken naar de praktische uitvoering, planning maakt en je 1 berg tegelijk beklimt, dan komt er vaak ook weer meer rust. Bij mij was dat meestal na termijnecho (9-11 wkn) omdat je dan ook je baby een keer in het echt ziet met armpjes, beentjes, etc... Ik zou dus zeggen, gevoel is zeer herkenbaar en het trekt weg, geef het tijd... (en gefeliciteerd!)
Dank jullie wel voor deze reacties. Ik lees ze met tranen in mijn ogen. Ik weet dat het eerste jaar pittig is. Dat was zo met de eerste 2 ook. Maar, met nog 2 erbij... hoe ga ik dat doen? En hoe kan het dat ik vorige week super blij was met alle symtomen (herkende het al vroeg). En mij nu zo voel van waar ben ik aan begonnen???? Het idee alleen al dat ik alles opnieuw moet doorgaan.. slaapjes, slapenloze nachten, voeden, eerste hapjes, al dat soort dingen Die kon ik wegredeneren en overzien. Nu niet meer. Zo'n verschil! Ik ga even op jullie apart reageren.
Dank je wel, ook voor je reactie. Je beschrijft het precies goed OMG!!! WHAT THE HECK!? En ja een heftige verandering en ik heb géén idee hoe het zal zijn of hoe ik het moet aanpakken. En ik weet hoe pittig het kan zijn, dus in die zin weet je bij een eerste nog allemaal niks, en nu weet ik van 1 chille baby en 1 huilbaby. En dan gezondheid.. hoezo zou een derde weer gezond zijn? Ik hoop echt op meer rust komende weken. En inderdaad dan maar eens praktisch kijken. De baby komt eerst op onze kamer, maar een 3e slaapkamer moeten we nog realiseren. Verder komt het praktische wel goed.
Wat ik trouwens ook heel lastig vind is hoe kan ik er nog zijn voor mijn oudste twee? Ze hebben mij nog zó hard nodig!! Ga ik hen niet "in de steek laten"? Als ik straks hoogzwanger ben of met de newborn.. en dan daarnaast nog het hele huishouden. Oh help zeg...
Oh wat lief dat je mij feliciteert en reageert, ondanks je eigen situatie. Ik weet hoe groot de wens kan zijn en bij de 2e duurde het bij ons ook langer. Ik realiseer mij echt wat mij nu gegeven is. Ik moet er alleen aan wennen....
Dit klopt idd, snel zwanger en niet voldoende de tijd gehad om er aan te wennen. Sterker nog, ik had zelfs zoiets misschien moeten we het ook niet meer proberen. Terwijl ik tegelijkertijd ook "jaloers" was op zwangeren en gezinnen met 3 kindjes. Mindf*ck Bedankt voor je reactie en delen vsn je verhaal. Ik ga het zeker delen met mijn VK. En zal dit keer ook sneller en vaker hulp vragen. Misschien zelfs al eerder als ik mij zo blijf voelen.
Bedankt voor je reactie! En gefeliciteerd! Wanneer komt #3? Hier zit #1 ook op school. Dat zal best schelen. En idd.. echt weer terug qua vrijheid. Oh daar zie ik tegenop, maar aan de andere kant. De jongste is hier 2 en dat gaat ook al zoveel beter. Ben heel benieuwd hoe ze gaan reageren. Wanneer heb jij het ze verteld?
Nog een andere vraag aan alle mama's met 3 (of meer kindjes) Hoe doe je het!? Iets concreter: waarover maakte jij je het meest zorgen en hoe heb je dit opgelost/ hoe pakte dit het beste uit?
Hier twee meme's die echt totaal weergeven hoe het voor mij is Mijn motto is geworden "als het werkt, dan werkt het". Wil de baby niet slapen? Prima gaan we naar beneden samen op de bank hangen. Huiluurtje? In de draagdoek en lekker wandelen. Ik merk echt dat ik zoveel makkelijker ben geworden. Bij de eerste twee was ik zo extreem perfectionistisch en dat ga je bij meerdere kinderen gewoon niet volhouden.
We verwachten de 3e begin april. Broer en zus zijn helemaal blij, die hebben we het met 12 weken vertelt. De oudste kan de periode opzich wel overzien en hoor ik er niet zoveel over. De jongste van 5 vind het lastiger, voor haar hadden we het beter nog later kunnen vertellen, maar dat vond ik niet eerlijk tegenover haar als de rest het wel zou weten. Nu een paar weken later begint het te slijten en mindert ook de stortvloed aan vragen.
Allereerst gefeliciteerd!! bij de derde dacht ik ook in het begin, ‘wat heb ik gedaan?!’ Maar dat was snel voorbij want ook ik wilde dat zo ontzettend graag! bij ons ging de 3e echt vanzelf mee, vond het echt geen lastig eerste jaar of wat dan ook. Dus dat kan ook nog. nu de wens voor nr 4! maak je niet druk, de hormonen zijn niet gemakkelijk en je zult je gauw weer helemaal verliefd zwanger voelen! Jullie hebben hier goed overna gedacht en jullie wens is in vervulling gegaan, het komt allemaal goed!