Ik heb 2 super leuke en lieve dochtertjes. We hebben altijd gezegd een groot gezin te willen met minimaal 3 kindjes, als dit ons gegeven wordt. Nu zijn we aan het fantaseren over een derde en slaan opeens de twijfels toe! We hebben al 2 gezonde meisjes, waarom willen we meer? Willen we niet te veel? Hoe zal het financieel zijn? Is het verschil qua kosten heel groot? Hoe gaat het in combinatie met werk? Vind het Wat als mijn schoonmoeder niet meer op kan passen, is drie kids na de opvang te doen? Deze twijfels had ik nooit! Waarom nu opeens wel? Wie herkent dit? Of, wie heeft een verklaring haha
Je zult inderdaad alle dingen op een rijtje moeten zetten. Willen je schoonouders op nog een 3de passen? Zo niet wat kost de opvang? Is het financieel haalbaar? Ja dat zijn inderdaad wel dingen waar je over na moet denken. Heb helaas geen tips voor je meid,ik zou zeggen "volg jullie hartjes"
ik denk niet zozeer dat het twijfel is maar meer een questie van logisch nadenken en alle opties overzien, ik denk dat juist daaruit blijkt wat een goede moeder je bent juist om dit soort dingen te overdenken wat het met jullie leven doet, met jullie kinderen, met het financiele, geestelijke plaatje ik vind dat juist positief blijven praten met je partner hierover en ik weet niet hoe oud je meisjes zijn maar ook met hun bespreken hoe hun het zouden vinden nog een broertje of zusje erbij
Wij hebben het ook heel erg gehad, maar meer om andere redenen. We hadden nu eigenlijk al een kleintje van ruim een jaar willen hebben, maar we hebben heel lang een sport van rood licht gehad. Ik heb van mijn vorige zwangerschap bekkeninstabiliteit en ma ruim 3 jaar loop ik hier nog steeds mee. Ik heb bij een speciaal centrum gelopen vorig jaar september, daar kreeg ik redelijk groen licht. We hebben het nog lang uitgesteld en gezegd we kijken mijn herstel aan tot dit jaar september, en dan nemen we de beslissing. Ik kon maar niet wennen aan het idee dat ik nooit een tweede zou krijgen. Heb heel veel dingen uitgezocht en we zijn er toch voor gegaan. Ik heb nog contact met meiden die ik daar heb leren kennen en dus met hetzelfde kampen, en een aantal van hen zijn ook weer zwanger geworden. En dat heeft mij ook hoop gegeven. Ik laat het nu allemaal op me af komen en moet goed op mezelf letten dat ik mijn rust en oefeningen goed blijf doen.
Weet niet precies hoe ik gericht kan reageren op een reactie (ken de werking van dit forum nog niet helemaal), maar in ieder geval bedankt voor de reacties! Denk dat het bij mij vooral een gevoelskwestie is. Ik kan geen directe reden vinden waarom het niet 'kan'. De wens is heel g root, maar ik wil vooral zekerheid denk ik. Had dit bij de eerste twee niet, dus snap niet waarom nu opeens wel. Hoor ook wel vaak om me heen dat het bij twee blijft, omdat 3 niet 'praktisch' is. Misschien trek ik me dat wel teveel aan.. Bekkeninstabiliteit: kan me voorstellen dat het dan helemaal lastig is. Een goede vriendin heeft het ook behoorlijk heftig, ze is al bijna een jaar n de ziektewet! Spannend hoe het met je gaat! En hoe dat met een tweede zwangerscap gaat! Word je ook begeleid door een fysio?
Onze meisjes zijn trouwens ruim 2 en net 1, dus met hen o'overleggen' lukt nog niet. Was wel een idee anders, had ik nooit aan gedacht als het wel kon
Nee in principe word ik niet meer begeleid. Ik heb in dat centrum oefeningen en rustschemq mee gekregen en daar moet ik me echt aan proberen te houden. Soms erg lastig, helemaal met een kleine van 3 jaar om je heen.
Hier zouden we dolgraag voor nog een derde gaan. Alleen is het bij ons niet zo vanzelfsprekend allemaal (onderschrift)..adoptie nog een keer is gewoon veel te duur... ....en weer de mmm ingaan, zie ik op zich wel zitten, maar mijn zwangerschap was een hel..ik ben vanaf het begin af aan zo bang geweest door mijn voorgeschiedenis.. Daarbij heb ik nu ernstige BI en moet ik nog al mijn kilos kwijt, nog 25 te gaan. Was heel veel bijgekomen tijdens de zw. Lag veel in het zhuis vanaf week 30 met een hoge vliesscheur en vroegtijdige weeen. Ben nu altijd nog niet mobiel, veel pijn en kan nog niet de helft van wat ik allemaal zou willen. Maar wat mij nog het meest tegenhoudt is het dat er bij een achterneef van mij pas een babytje is overleden na de geboorte, 4 dagen geleeft , had allerlei afwijkingen wat niet gezien was op de 20 weken echo/ Das mijn grootste angst, nu hebben we 2 prachtige zonen, is genoeg niet genoeg?????? Ooit was ik blij als 1 kindje al mocht lukken. En nu merk ik dat we onze droom van een groot gezin willen nastreven..... Mijn, ons, gevoel wil echt nog wel 1 kindje erbij, ms wel 2, maar MIJN verstand zegt, zouden we dat nou wel doen?? Heb mijn missed abortions wel gehad zeg maar, geen zin in nogmaals een MA. Of erger.. Maar we zouden zooooooooo graag willen.... Eerst maar ontzwangeren, hopen dat de BI eens af gaat nemen (nu echt op zijn hoogtepunt moet ik zeggen), en afvallen!!!!! Ik ben 34 jaar, heb dus nog evenjtes. En de jongste is bijna 5 maanden. Wij hebben nog even de tijd om erover na te denken.....
@Ukoldaatje, dat klinkt idd heftig zeg! Wat dat betreft heb ik niets te klagen. Ik was snel zwanger en had twee keer een prima zwangerschap. Ik was alleen erg moe, maar dat hoort er dan gewoon bij. Ik denk dat een angst voor een derde ook deels komt omdat het altijd zo goed ging. Voor mn gevoel ' kan het niet altijd maar goed blijven gaan'... Snap je? Wel bijzonder dat je naast adoptie ook zelf nog een kindje hebt mogen krijgen..En gelukkig is je jongste nog jong. De bi heeft vast nog zn tijd nodig en je bent idd nog niet ontzwangerd. Gun het de tijd en geniet van je 2 zoons! Net zoals ik geniet van mn 2 dochters .
Ik zou zeggen, volg je gevoel, je krijgt nooit spijt van kunderen krijgen, maar misschien wel als je ze niet krijgt. Bekkeninstabiliteit. Heb dat ook heel erg gehad bij mijn eerste zs. 4 jaar moeten 'optrainen'. En bij 2e zs goed opgelet en oefeningen gedaan. en met krukken gelopen. Soms zelfs in een rollstoel bij langere afstanfen. Verl pijn gehad, masr was gelijk na de bevalling over en nu is het zelfs beter dan voord de zs. Dus dat kan ook!!!!