Hi allen! Mijn man en ik hebben begin van dit jaar besloten dat we rond de zomer voor een kindje wilde gaan. Sinds januari ben ik gestopt met de pil en overgegaan op condooms (ik wilde niet zwanger trouwen). Nu zijn we op het punt dat we ook met condooms willen stoppen en de natuur zijn gang willen laten gaan. Op moment van besluit erachter gekomen dat ik net mijn vruchtbare periode gehad heb, dus onze eerste poging voor een zwangerschap zal in augustus zijn. Ik vind het spannend, terwijl mijn kinderwens al 2 jaar echt aanwezig is. Mijn man moest echt aan het idee wennen maar heeft inmiddels een sterkere wens dan ik denk ik. Omdat we al erg lang samen zijn, worden we al jaren zwanger verklaard of gepusht, dat is nu wel vervelender aan het worden omdat we er nu echt voor willen gaan. Onze plannen hieromtrent vertellen we dan eigenlijk ook niemand. Ik heb laatst 1 vriendin in vertrouwen genomen die mij vertelde dat zij en haar partner gestopt waren met anticonceptie en dat het na 5 maanden nog niet raak was. Zij is de enige die weet heeft van onze plannen. Ik vind het fijn om het er wel over te hebben maar kan niet altijd mijn kriebels bij iedereen kwijt. Ik hoop dat ik dat hier een beetje kan
Welkom JSLN! Wij zijn nu bijna een jaar getrouwd en je merkt gewoon aan de omgeving dat er 'iets' verwacht word.. Gewoon lekker niet op in gaan! Al vind ik dat ook lastig hoor.. Wij zitten in de 1e ronde voor ons eerste kindje. Erg spannend he! Stiekem is z'n geheimpje natuurlijk ook erg leuk! Hopelijk kun je hier een beetje je verhaal kwijt, veel succes en plezier met zwanger worden.
Dank je Appelsientje! Het pushen is (helaas) al jaren. Mensen hadden ook niet meer gerekend op een huwelijk. Toen we gingen vertellen dat we verloofd waren dacht op 1 iemand na dat we kwamen vertellen dat we zwanger waren, leek de verloving een teleurstelling. We zijn ook meer dan 10 jaar samen, dat zal er wel aan bijdragen. Ik probeer er niet op te letten of het langs me heen te laten gaan, maar er word zo op je gelet. We zijn wel voornemens daar binnenkort wat gesprekken over aan te gaan. Ik kan niet een keer niet-drinken, ziek zijn, veel eten of wat dan ook zonder zwanger verklaard te worden. Los van de irritatie die het ons nu geeft gaat iedereen er ook maar van uit dat het meteen lukt als wij het zouden willen. En met mensen in mijn omgeving die al jaren bezig zijn of ziekenhuistrajecten lopen, vind ik alleen die aanname al vervelend... Zo, frustraties, haha.
Heel begrijpelijk.. Word nog steeds gedaan alsof je op bestelling even en baby in je buik hebt! Mijn broer en zijn vrouw hebben er 4 jaar over gedaan met uiteindeljk IVF met succes! Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend. En het is jullie zaak, misschien lukt het inderdaad nog wel niet of stel.. helemaal een kinderwens. Dat gepush en die kruisverhoren zijn erg kwetsend. Denk dat daar best een keer iets van gezegd mag worden! Wij zijn bijna 7 jaar samen en nog relatief jong.. Dus het pushen is er gelukkig niet.. Maar na een huwelijk verwacht toch ook bijna iedereen direct een zwangerschap?! Lijkt me erg moeilijk om er gesprekken over aan te gaan.. Maar misschien is het voor sommigen wel een eye opener.
Ik ken het gepush ook. Bij ons was het zo erg, we waren ongeveer 8 maanden samen en toen werd die vraag al zo vaak gesteld. Bij 10 maanden relatie ben ik ook met de pil gestopt, wij hebben in onze tienerjaren ook al eens een relatie gehad. Dus nu we rond de 30 zijn, weten we wel goed wat we willen van een partner. Maar na een half jaar/9 maanden proberen en nog niet zwanger, heb ik de mensen die aan pushen waren erop aangesproken. Soms de vraag: Ben je nog niet zwanger? Daar antwoorden ik dan op als het aan ons zou liggen was het kind al geboren. Dan schrokken mensen toch wel heel erg. Moet zeggen, sindsdien nog weinig mensen die er over praten / pushen. Ze durven er ook niet meer over te beginnen. De mensen die dichtbij mij staan die weten dat we nu het MMM traject zijn ingegaan en leven mee maar vragen er niet continu om omdat ze weten dat het een lastig onderwerp voor ons is.
Oohhh.. vervelend om te lezen dat ik niet de enige ben. Al ben ik wel benieuwd hoe jullie met de verhalen omgaan en of je nog tips voor mij hebt. Inderdaad, iedereen verwacht na een huwelijk iets. Wij gaan binnenkort met al onze daggasten uit eten om ze te bedanken voor hun hulp en ik weet zeker dat de helft daar verwacht dat we een zwangerschap aankondigen. Wat dus sowieso niet zal zijn. Maar het onderwerp zal wel weer ter tafel komen, dus mijn moment om er iets over te zeggen. Mits ik dat dan ook durf. Maar dan heb ik ze allemaal bij elkaar en kan ik dat moment wel mooi gebruiken om het aan te kaarten. We gaan nu dan wel proberen maar dat weten zij niet. En toch kwetsen de berichten me omdat ik genoeg mensen ken waar het echt niet vanzelf gaat. Ik voel in hun gepush ook wel dat ze het ons gunnen en denken dat we ouders kunnen zijn. Maar de manier waarop dan.... Zelfs mijn manager zit te vissen wanneer ik kinderen zou willen..
Als er tijdens het etentje iemand erover begint dan kan je bijvoorbeeld wel iets zeggen als: We willen in de toekomst graag kinderen maar het gaat niet bij iedereen zo makkelijk, als wij nieuws hebben dan horen jullie het vanzelf van ons.
Heel herkenbaar, na ons trouwen begon iedereen te vissen hoe of wat. We zijn begonnen na een jaar getrouwd te zijn, ook in stilte trouwens. Hopelijk ben je snel zwanger, op zp kan je lekker je ei kwijt
Ooooh beschuitje, dat is een mooie, die houd ik in mijn achterhoofd En Logan, jaa heel herkenbaar. Ik denk dat bij ons iedereen 3 maanden na de trouwdag een zwangerschapsaankondiging had verwacht. Dat was dus niet het geval. Nu wordt elke gelegenheid dat wij mensen hier thuis zien maar ingeschat als 'dat' moment. Ik ga dat zinnetje van beschuitje in mijn avhterhoofd houden en gooi hem er vast een keer doorheen in het gesprek