Syndroom van Munchhausen ervaringen

Ik heb zelf geen ervaring maar ik kan me voorstellen dat je behoefte hebt om hier met iemand over te praten. Misschien zou je je eigen huisarts kunnen vragen om hier in mee te denken?

 

Ik heb het zelf één keertje meegemaakt op stage, die patiënt had zowel Münchhausen als de Münchhausen by Proxy variant. Het is wel moeilijk om dat echt vast te stellen wat het zijn niet echt de meest meewerkende patiënten als het daar over gaat. Heel moeilijk, zeker als het over je moeder gaat!
Daar werd toen psychologische hulp en de sociale dienst enzoverder voor opgestart, dat was dus in het ziekenhuis zelf allemaal, maar in een thuissituatie zou ik beginnen met de huisarts. En dan een lijstje maken met de vermoedens zodat het wat concreter wordt. Hopelijk kan die je dan helpen met vervolgstappen en hulp voor jezelf.
Sterkte!

 

ik heb het meegemaakt bij een collega student indertijd - maar kwam hier pas maanden na de opleiding achter. Dus ik kan je niet helpen. Het lijkt me heel lastig... wat is waar, wat niet? Wat kun je wel zeggen, wat niet? En hoever gaat ze - is ze een gevaar voor zichzelf? Sterkte... hopelijk vind je mensen met ervaring.. online is het moeilijk zoeken merk ik - omdat het telkens aangevuld wordt met 'by proxy...'

 

Heb je het idee dat ze het veinst. Of uit ze lichamelijke klachten die onverklaarbaar zijn, dan heet het namelijk weer somatisatie, aka lichamelijke onverklaarbare klachten.

het eerste zou wel munchausen kunnen zijn tweede niet.

 

Wat is precies het verschil tussen munchausen en hypochondrie?

Wel ervaring met by proxy icm met inderdaad bij zichzelf ook. Het is erg lastig omdat er vaak wel wat is maar het dan veel groter gemaakt wordt.
Een grote puist wordt kanker bijvoorbeeld.

Bagataliseren heeft vaak geen zin, maar erin meegaan ook niet.
Een luisterend oor bieden en met beide benen op de grond lijkt het beste te werken.

 

Ik zag hierboven de vraag het verschil tussen hypochondrie en munchausen. Bij hypochondrie denk je inderdaad dat ieder bultje, vlekje, pijn enz een ernstige ziekte is. Net als bij Munchausen komen deze ook heel vaak bij de (huis)arts.
Het verschil is dat bij Munchausen mensen zichzelf letterlijk ziek maken. Dus ze verwonden zich bijvoorbeeld expres en ze zijn erg goed in ‘ziek zijn’ veinzen. Ook hebben ze vaak een grote medische kennis. Als de arts het niet serieus neemt worden deze mensen vaak boos en gaan op zoek naar de volgende arts

Munchausen is ernstige psychiatrische stoornis, wel ‘gevaarlijk’ om deze diagnose bij je schoonmoeder al te stellen terwijl er( tenminste het staat er niet bij) onderzoek is geweest. Doet je schoonmoeder bovenstaande dingen? Of is ze meer hypochonder?

 

Bij munchausen maak je jezelf ziek dus dat is dit niet zoals ik het lees.
Bij somatisatie ervaar je bepaalde klachten kan bijv maagpijn zijn en dan onderzocht komt er niks uit, dan kan dit nog wijzen op een depressie of angststoornis. Of dat je je gevoel niet kan erkennen en het lichamelijk uit wanneer het emotioneel niet goed met je gaat.
En hypochondrie is dat je bij bijv bij een krieblhoestje meteen denkt dat je kanker hebt of als je een bultje hebt meteen dat het iets heel ergs is.

helaas bij alledrie gaat dit gepaard met veel doktersbezoeken en ziekenhuis bezoeken.

 

Dus jullie hebben het vermoeden dat jullie schoonmoeder zichzelf opzettelijk ziek maakt? Dit Jan door bijvoorbeeld bewust bedorven voedsel te eten of zelfs giftige stoffen in te nemen. Bij Munchausen maken mensen zichzelf expres ziek.

Bij somatische klachten hebben, hebben deze mensen echt pijn of klachten( bijv extreme vermoeidheid) naar kan een arts geen oorzaak vinden waar deze klachten vandaan komen.

Bij hypochondrie denken mensen allerlei erge ziektes te hebben. Mijn moeder is hypochonder en ieder kwaaltje, bultje, pijntje zocht ze op in de medische encyclopedie. De volgende dag zat ze dan meteen bij de huisarts. Mijn moeder heeft ook vaak doorverwijzing gehad maar er was nooit iets aan de hand. Ook vertelde ze hierover altijd tegen ons en wat ze dacht dat het allemaal kon zijn.
Uiteindelijk heeft mijn stiefvader de medische encyclopedie verstopt, dit hielp iets want ze kon het niet met opzoeken maar bleef bijna wekelijks naar de huisarts gaan. Ook bleef ze dit tegen ons vertellen.

 

Dat laatste wat jij noemt is net andersom toch? Somatische onverklaarbare lichamelijke klachten aka Solk?

 

Ooit eens meegemaakt tijdens een stage. Patiënt bleek zoutzuur over haar benen te druppelen en kwam zo aan haar verwondingen. Er was vermoeden van dus hebben ze de benen in het gips gedaan en toen het gips eraf ging was er niks aan de hand en toen is het balletje verder gaan rollen.

Heftig hoor. Sterkte met deze situatie

 

Bij ass kunnen er ook klachten komen doordat het door omstandigheden lastig kan zijn om in voor de hand liggende behoeftes te voorzien. Dan kan iemand zich vastbijten in het zoeken naar een oplossing die eigenlijk met uitroeptekens voor hun neus stond. En kan er veel over gepraat worden omdat diegene toch wel echt zijn best doet het probleem te vinden.

De stoornis die jij noemt is heel zeldzaam. Dat maakt de kans heel klein. Waardoor ik mijn handen er niet aan zou gaan branden.

 

Ik kan me voorstellen dat het heel vermoeiend is. En lastig omdat je niet weet wanneer er echt iets aan de hand is.

Maar het is ook wel heel sneu toch? Als ze dit doet om aandacht dan voelt ze blijkbaar dat ze tekort komt.

 

Ik zou wel voorzichtig zijn met het munchausen label erop plakken.
Dan moet je wel redelijk zeker zijn dat ze zichzelf ziek maakt.
Wat ik vanuit je eerdere topic lees, is het ook een hele (ongezonde) obsessie met lichamelijke klachten bij anderen. Voorzover ik weet past dat er niet zozeer bij.

Als het onverklaarbare lichamelijke klachten zijn, is het echt heel vervelend als je voor munchausen patiënt wordt weggezet.
Ik heb zelf een tijdje neurologische klachten gehad (uitval 1 been, slecht zicht, extreme spiertrekkingen) die (gelukkig) niet door een neurologische ziekte veroorzaakt bleken te worden, terwijl iedereen aan MS o.i.d. dacht. Dit is uitgesloten door MRI’s etc. Maar de klachten waren wel echt, dat fakete ik absoluut niet. Maar ook in mijn omgeving merkte ik dat sommigen wel dachten dat ik me aanstelde, toen er medisch veel uitgesloten was. Dat is heel frustrerend.
Bij mij zijn die klachten overigens langzamerhand weggetrokken door rust en verbetering van mijn mentale gezondheid. Dat was dus een uiting van overbelasting. Soms als ik heel moe ben, komt het in lichte vorm terug. En dat kan ook voorkomen als maag-darmklachten bijvoorbeeld.

Ik zou persoonlijk er wat breder naar kijken. Hoe zit ze verder in haar vel? Zijn er geen aanwijzingen voor ASS (obsessief gedrag met 1 bepaalde interesse) of een andere stoornis? Of vraagt ze om een andere reden zoveel aandacht van jullie?

En als je je echt veel zorgen om haar maakt en/of er zelf heel veel last van hebt, zou ik naar de huisarts gaan om het te bespreken.

 

Dit klinkt eerder als hypochondrie. Dat komt regelmatig voor. Er zitten dan diepere psychische klachten onder en feitelijk is het schreeuwen om aandacht (van de medische wereld en de omgeving). Het is afhankelijk van wat jij ermee wilt of moet in dit geval. Wat je kunt doen is:

- volledig negeren. Niet ingaan op medische verhalen of klachten. Neutraal reageren "oh ja" "goh vervelend zeg" als ze voor de zoveelste keer over kanker beginnen. En daarna direct ombuigen. Begin direct over wat anders (de vakantie, het weer, de kinderen etc).

- of de leap methode (waarbij je luisterd, aangeeft het vervelend te vinden dat ze zo angstig is voor ziektes en vragen of ze iets aan die angst wil doen). Je kunt dan kijken of ze haar tijd anders kan besteden. Vaak zit hier enorm veel eenzaamheid onder. Wellicht is sport, vrijwilligerswerk of vriendinnen iets? Als iemand er zelf niets aan wil doen dan zou ik het laten. Jij bent geen professional. En ze kiest hier dan zelf voor.

Ga nooit inhoudelijk in discussie. Dan ontstaat weerstand en dat zal je niet winnen. En let goed op jezelf. Dit soort mensen zuigen enorm veel energie. Begrens dus het contact als je daar zelf last van krijgt.

 

Oh en als toevoeging op mijn eerdere post: Hypochondrie zou ook goed kunnen. Dat er wel iets is, maar dat zij het veel groter maakt. En dat is niet per se bewust om aandacht te trekken, maar meer echt uit angst.
Of een combi van onverklaarbare lichamelijke klachten en hypochondrie.
Al met al, vind ik haar wel zielig eigenlijk, al snap ik ook dat het veel energie kost om met haar om te gaan.