Als ik hier lees dat sommige kinderen alleen naar een snoepje of een koekje krijgen uit school, dan snap ik wel dat mijn zoontje soms honger heeft als hij bij vriendjes vandaag komt. Mijn kinderen hebben na een schooldag waarbij ze voor het laatst rond 12.00 uur gegeten hebben echt wel dusdanig trek dat die met een snoepje of koekje niet gestild is. Hier krijgen ze altijd een stuk fruit (of 2 verschillende soorten of komkommer/paprika/tomaatjes/worteltjes) en zo rond 16.00 uur nog een biscuitje. Ik vind dat mijn zoontje best om een stuk fruit oid mag vragen als hij ergens anders is, maar blijkbaar waarderen niet alle moeders dat. Wat ik toch een beetje vreemd vind, want dat jouw kind genoeg heeft aan een snoepje dat zegt toch niks over een ander kind? De vrienden van mijn broertje (inmiddels al lang volwassen hoor) spreken mijn vader en stiefmoeder ook aan met de voornaam. Dat is al heel lang zo. Hij kent zijn vrienden al vanaf de basisschool, ze kwamen veel bij ons en dat met de voornaam aanspreken is denk ik ook wel gekomen omdat wij (ik en zusje en broertje) dat ook altijd deden, wat weer voortkomt uit het feit dat ik mijn stiefmoeder (echte moeder van broertje en zusje) altijd met de voornaam aansprak. Maar reken maar dat de vrienden van mijn broertje respect voor mijn vader en stiefmoeder hebben.
Wat betreft eten: hier staat er altijd na school een hele schaal met fruit en rauwkost en evt een koekje of snoepje klaar. Nog nooit iemand gehad die hier honger had
Ik zou het niet direct brutaal vinden als een speelvriendje mij met mijn voornaam aanspreekt. Als een kind dat bij andere ouders zo gewend is, kan je toch niet zeggen dat een kind dan 'brutaal' is. Die doet gewoon wat hij gewend is. Als jij dat niet wilt, sta je in je recht hoor. Maar zeg dat gewoon tegen een kind dat je dat niet wilt en vertel hoe je het wel wilt. Als een kind dan zou zeggen "Dat maak ik zelf wel uit, ik noem je gewoon (voornaam)" vind ik dat wel brutaal ja. Maar als een kind dat gewoon accepteert (zich misschien in het begin vergist) en je gewoon gaat aanspreken zoals jij dat wilt, is dat prima toch. Overigens zou ik dat wel meteen bij de eerste gelegenheid doen. Ik vind het een beetje vreemd om dat pas bij de 3e of 4e speelafspraak nog eens te doen. Scheldwoorden zijn wat mij betreft wek onacceptabel. Het merendeel van de kinderen leert thuis dat zulke woorden niet mogen en als ze het thuis nog niet geleerd hebben, dan weten ze het wel van school. Dat is dus wel een 'bewuste' fout. Wij hebben onze zoon trouwens geleerd om "papa / mama van ..." te zeggen tegen ouders van vriendjes of "meneer / mevrouw" en buren met "buurman ... / buurvrouw ..." met de voornaam. Onbekenden met u, maar ik merk dat hij dat echt lastiger oppikt. Dat moeten we geregeld herhalen. Daarbij helpt het niet dat de persoon in kwestie dan vrij vaak zegt dat het niet hoeft. Pas als volwassenen zelf tegen hem zeggen dat hij ze met de voornaam mag aanspreken, mag hij dat doen. Over het algemeen zijn het trouwens de ouders die vaak op school helpen, waar hij de voornaam van kent en gebruikt. Alle vriendjes van onze zoon kennen mijn voornaam. Ik ben juf op zijn school. Het is heel verschillend hoe kinderen mij aanspreken. Sommigen zeggen juf, anderen voornaam, sommigen 'mama van ...' em in het begin was het geregeld "juffrouw mama van ..." Dat vond ik het leukst, een dubbele eretitel. Het is mij om het even wat ze zeggen. Als zeg ik wel tegen de kinderen die mij bij mijn voornaam noemen, dat dit thuis mag als ze met onze zoon afspreken. Maar als ze mij binnen school zien en aanspreken, moet het gewoon juf zijn. Dat gaat prima. Kinderne kunnen dat onderscheid prima maken. Ik weet niet of onze zoon nou over het algemeen zulke goede vriendjes uitkiest of dat ik als juf gewoon extra 'gezag' heb. Maar de andere dingen die ik in dit topic voorbij zie komen, herken ik niet. Er wordt wel eens om een snoepje of drinken gevraagd. Meestal ben ik dat wel voor, trouwens. Ik vind het niet heel fijn als kinderen er om vragen, maar ook niet meteen brutaal ofzo. Laat ik het zo zeggen; ik hoop dat mijn zoon het meer niet doet. (Hij heeft het wel gedaan.) Als een ander kind erom vraagt, vind ik dat niet netjes maar ook niet heel vervelend. Als erom gevraagd wordt is soms het antwoord ja andere keren nee. Dat wordt prima over het algemeen prima geaccepteerd. Er heeft ooit één keer een kind over gezeurd, maar dat heb ik niks van hoeven zeggen. Onze zoon zei namelijk zelf al: "Ze heeft net al nee gezegd en als mijn mama nee zegt wordt het echt geen ja meer hoor." Die vond ik stiekem erg leuk, haha. En één keer had ik een kind dat vroeg of hij wat mocht drinken. Toen ik ja zei en vroeg wat hij wilde, stond hij al met zijn hand op de koelkast deur en "Oh, maar ik pak het zelf wel even hoor." Uhm, nee... niet in mijn huis. Lief bedoeld, maar hier pakken wij het drinken voor onze gasten. Zelf ben ik wel strenger opgevoed dan de meeste kinderen van nu. Mijn man en ik proberen dat voor een deel ook wel weer aan onze zoons mee te geven. Maar ik realiseer me ook dat zij ineen andere tijd opgroeien met andere normen en waarden. Ik leerde als kind dat ik meneer / mevrouw en u moest zeggen, totdat de betreffende volwassene zei dat het anders mocht. Onze zoons leren dat ook. Maar ik mocht misschien de helft van de volwassenen tutoyeren en mijn zoon... vrijwel 100%.
Ik vind het eigenlijk wel gek, die nadruk op volwassenen met u aanspreken. Is dat overal in Nederland zo? In Vlaanderen ken ik dat helemaal niet, zelfs niet bij mijn generatie.
Van mij hoeven de kinderen dat ook niet hoor. Ik vind dat niet direct een slecht ding van de jongere generaties ofzo. Ik doe het zelf wel, maar leer het de kinderen niet per se aan. Wel meneer/mevrouw bij onbekenden oid. Ze zijn dus echt wel beleefd en netjes maar zeggen geen u.
Dat is toch gewoon een verschil in taalontwikkeling tussen beide landen. Het Nederlands wordt in Vlaanderen nou eenmaal anders gesproken dan in Nederland. Net zo goed als dat er per gebied ook weer dialecten en gebruiken zijn op taalgebied.
Nou nee. Het feit dat in Vlaanderen u informeel gebruikt wordt, dat is een kwestie van dialect. De nadruk leggen op vousvoyeren voor ouderen als blijk van respect is een sociale keuze, geen taalkeuze.
Zo doen wij het ook. Ik zeg ook niet perse u tegen iedereen (bejaarden daargelaten maar wel meneer en mevrouw. En ook groeten, handje geven op verjaardagen, alsjeblieft en Dankjewel maar geen u...
Hier net zo bij de meeste kinderen. Een enkeling over de vloer gehad die geen manieren had, vreselijke woorden gebruikte en vervelend was. Werd er ook niet beter op als je hem er op aansprak. Doei, die kwam hier niet meer spelen.
Ik begrijp het 'u' naar ouderen toe ook niet helemaal. Misschien dat ik er niet mee ben opgegroeid en ook 'u' zeg tegen mn 4jarig zoontje. Wat ik raar vind is dat kinderen 'u' moeten zeggen tegen ouderen maar ouderen hoeven dat dan weer niet naar kinderen. Als 'u' een teken van respect is dienen kinderen ook met 'u' aangesproken te worden naar mijn mening. Ik leer mijn kind aan respect te hebben voor iedereen zoals iedereen dat ook voor hem moet hebben. Het is aan u om zijn respect voor u te behouden.
Jij bent Vlaams? Dus je zegt u tegen je zoontje als dialectvorm, niet als beleefdheidsvorm. Dat is iets compleet anders. En hoewel ik zoals gezegd geen fan ben van het u zeggen tegen ouderen, klopt jouw stelling over wederzijds respect ook niet helemaal. De idee achter vousvoyeren is dat zij 'meer' zijn dan jij. Een ouder heeft meer te zeggen dan een kind. Een baas heeft meer te zeggen dan zijn personeel. Een juf heeft meer te zeggen dan een leerling. Het gaat niet om respect in de zin van 'beleefd'. Wel in aanzien.
Ik gebruik 'u' vooral in situaties waarin ik voor de ander ook 'u' ben. Zoals bv bij de dokter, of bv in een winkel, een wildvreemde op straat als ik bv iets laat vallen ('Mevrouw, uw paraplu!' ..'Dankuwel!'). Bij kinderen is dat anders, die zijn in die situaties geen 'u' natuurlijk.. maar mijn dochters pikken het wel op, die zeggen ook netjes mevrouw/meneer en u in die situaties. Op school is het hier trouwens juf Voornaam en je/jij.
Taal is inderdaad belangrijk maar niet hoe je iemand noemt. Mijn leerlingen zeggen netjes goeiemorgen en dan mijn voornaam. Als ze niks zeggen of zoiets als "yo juf" dan vind ik dat respectloos. En andersom net zo. Ik respecteer mijn eigen kind en mijn leerlingen net zoals zij mij respecteren.
Zelf ben ik, mijn partner overigens ook, opgevoed met respect hebben voor ouderen, dus ik spreek ouderen en "vreemden" aan met meneer/mevrouw en "u". Mijn ouders tutoyeer ik wel, maar ik zeg niet rechtstreeks je/jij, in het Fries kan je daar nog een beetje omheen praten Wij geven dit zelfde door naar onze kinderen, zij spreken in principe vreemden op dezelfde manier aan. Hier in het dorp is het overigens relatief gebruikelijk dat ouders van vriendjes met de voornaam worden aangesproken, maar inderdaad wel op een fatsoenlijke manier en met respect. Ik ben het in die zin gewend met mijn voornaam te worden aangesproken door de speelkameraadjes van mijn kinderen, maar ik accepteer inderdaad geen brutaal gedrag of scheldnamen. Anderzijds worden respect en fatsoen op school met de paplepel ingegoten. In Duitsland is het toch nog meer meneer/mevrouw richting de leerkrachten en ook de ouders spreken de leerkrachten met "Sie"(u) aan. Overigens is het bedrijfsleven hier ook veel hiërarchischer als in Nederland. Hier wordt de leidinggevende toch echt nog aangesproken met Herr/Frau "achternaam"
Ik ben ook zo opgevoed om u te zeggen tegen ouderen. Maar wel duidelijk erbij dat iedereen respect voor elkaar moet hebben. Dus ook ook ouderen naar kinderen. Respect zit niet in de manier waarop je elkaar aanspreekt. Ik hoop dat het langzaam gaat naar iedereen jij/je noemen. Ik wil in ieder geval nooit dat kinderen mij u gaan noemen. Ook niet als ik 80 ben. Ik wil wel dat ze respect tonen en dat zal ik bij hun net zo goed doen.
Ik vind de toon en lichaamshouding vaak ook belangrijker hoor. Ik hecht voor mij persoonlijk niet veel waarde aan het woordje u. Alleen realiseer ik me ook dat veel mensen dit wel belangrijk vinden. En dan is het voor mij een kleine moeite om u te zeggen in plaats van jij. Bij twijfel zeg ik u. Als het jij mag zijn, hoor ik het wel. Toen ik me een paar jaar geleden eindelijk een beetje volwassen begon te voelen ben ik een tijdje wat makkelijker gaan tutoyeren. Alleen bij oudere generaties gebruikte ik nog u. Nooit commentaar op gehad, maar ik merkte dat ik zelf toch vaak twijfelde. En ineens dacht ik: eigenlijk ook wel een beetje beledigend... als ik u tegen iemand zeg, vind ik die persoon dus oud. Dus nu vousvoyer ik iedereen weer, ook de student achter de kassa bij de supermarkt. Alleen in situaties waarin het gebruikelijk is om te tutoyeren, doe ik dat wel meteen. Bij ons op school en binnen het bestuur spreken alle collega's elkaar aan met je / jij. Als ik dus te maken krijg met een (mij nog onbekende) collega, tutoyeer ik wel meteen. Ook de meeste ouders tutoyeren. Dat doe ik ook. Merk ik dat iemand mij aanspreekt met u, schakel ik ook weer terug op u. Maar ik start er niet vanzelf mee. Nou ja, één ouder daargelaten. Die werd iets te persoonlijk naar mij. Ik voelde me niet prettig bij die man. Die ben ik dus juist heel bewust met meneer en u gaan aanspreken. Dat bedoel ik dus in die eerste alinea met de toon en houding... in zijn geval is mijn gebruik van het woord u eerder een teken van afwijzing. Zeker niet met respect, maar bewust een manier om de afstand en zakelijke relatie tussen ons duidelijk te maken. Terwijl ik mijn oma juist uit respect en liefde aanspreek met u. En met evenveel liefde juist graag heb dat onze kinderen je en jij tegen mij zeggen.
Ik vind dit ook heel lastig. Ben zelf opgevoed met hele strikte omgangsvormen, en 'ge-jij' tegen volwassenen of aanspreken met voornaam was echt not-done bij mijn ouders. Ik kan de vriendinnen van mijn moeder nu nog steeds niet met 'jij' aanspreken, zo diep is het ingeprent haha. Onze kinderen leren we dat je een volwassene in principe altijd aanspreekt met een 'titel' voor hun naam (juf, tante, mama van..) Alleen dat met 'mevrouw/meneer' bij bekende mensen vind ik lastig. Ik vind dat het zo hoort, echter heb ik werkelijk npg nooit een ander kind mij mevrouw horen noemen. Kinderen die me kennen dan, wel onbekenden op straat. Hoor het echt nooit meer.. En ik vind het lastig wat ik nou van mijn kinderen moet verwachten. Veel ouders van vriendjes zeggen ook tegen mijn dochter 'ik ben geen mevrouw hoor, zeg maar X' En dat is verwarrend voor een kind..
Wij doen het ook zo, met "titel". En meneer/mevrouw tegen overigen. En op het moment dat iemand tegen mijn dochter zegt: je hoeft geen mevrouw te zeggen hoor, dan weet ze dat. Meestal geven ze zelf een alternatief: "zeg maar...." en anders vraagt ze zelf: "wat mag ik dan zeggen"
Hier zeggen de meeste vriendjes/vriendinnetjes 'mama van.. ' omdat ze mijn voornaam niet eens weten. Zelf vind ik het niet erg als ze mij met je/jij aanspreken mits het in een beleefde zin is. Mijn dochter spreekt ouderen met u, opa/oma, moeder/vader van...' aan. Rijmpjes vind ik nog wel kunnen mits ze echt beledigend/scheldend oid bedoeld zijn. Eigenlijk moeten alle kinderen bedanken voor het spelen als ze hier op worden gehaald, soms zeggen ze het uit zichzelf en anders zeggen de ouders het. Vind dat ook niet zo heel erg. Er zijn ook vaak vriendinnetjes uit de straat hier aan het spelen, die hoeven van mij echt niet iedere keer te bedanken. Als andere kinderen dingen zeggen/doen die jij in huis niet vindt kunnen zou ik daar wel iets van zeggen.