Ik lees hier op het forum nog wel eens de vraag of iemand nog een goed boek weet om jonge kinderen voor te bereiden op het sterven van opa of oma (of soms zelfs papa of mama). Vorige week is mijn moeder overleden aan de gevolgen van longkanker. Wij hebben verschillende boeken geleend uit de bieb, waaronder: ik had je nog zoveel willen zeggen. Dit boek zorgde ervoor dat de kinderen oma nog bepaalde dingen gingen vragen of vertellen. Maar het boek waar we echt heel veel aan hebben gehad was het boek: waar is omabeer? van Ono Alting. Voor kinderen van 3 t/m 5 jaar ongeveer, maar onze 6 en 7 jarigen hebben er ook heel veel aan gehad. Het is op rijm geschreven en in een taal die ze begrijpen. Alles wordt verteld op een eerlijke, open manier. De vele vragen stopten abrupt hier in huis. En steeds weer opnieuw moesten we het boek voorlezen. Vooral de laatste dagen tussen sterven en crematie. Echt een heel fijn boek. Het boek is er ook als: Waar is opa Beer? Precies hetzelfde verhaal, maar dan over opa. Klein puntje van aandacht is misschien wel dat oma gecremeerd wordt. Dat is natuurlijk wel anders dan een begrafenis.
Ten eerste gecondoleerd en veel sterkte met dit verlies. Is het boek over opa beer ook nog iets voor na het overlijden? Voor rouwverwerking? Mijn vader is in januari gestorven en de kinderen hebben er nog geregeld moeite mee. Ze weten dat opa niet meer terug komt etc. Maar toch is het ook moeilijk te begrijpen. Vooral voor de jongste. Die geeft vaak aan dat ze wil dat opa komt, o.a. bij speciale gebeurtenissen of onlangs moest ze haar kamer opruimen en was ze tevens heel verdrietig. Toen riep ze om opa, dat opa haar moest komen helpen met opruimen.
Gecondoleerd en bedankt voor de tip. Mijn moeder is vorig jaar overleden, dochter heeft het er nog vaak over. Misschien weer boekje lezen idd
gecondoleerd en bedankt! Mijn schoonvader lijdt aan ALS en gaat momenteel hard achteruit, het is lastig aan mn dochter uit te leggen hoe of wat maar ik zal is naar het boek kijken en kijken of het in onze situatie ook van toepassing is.
Het boek gaat echt over het moment van overlijden tot de crematie. Het eindigt dat oma/opa gecremeerd is en dat zij/hij volgens beertje een rookwolk is. Dat ze naar de maan zal gaan of misschien nog wel verder, naar de sterren. Beertje kan dan elke avond zwaaien naar de maan. Het was voor ons wel heel toepasselijk. Er werd meteen gezegd dat oma een sterretje zou worden, maar daar voelde ik niks voor, want welke ster is het dan als de hemel bezaaid is met sterren? We hebben toen afgesproken dat voor de kinderen oma naar de maan zou gaan en dat de kinderen naar de maan kunnen zwaaien. Verder hebben we in de dienst de kinderen een kaars aan laten steken, allemaal een eigen kleur, een regenboog aan kaarsen, en die kregen ze aan het einde van de dienst mee. Tijdens de dienst had de voorganger een stukje voor de kinderen voorbereid, waarin ze allemaal een knuffel kregen van oma, een troostknuffel. Die is nu echt heel belangrijk voor ze. Ze lopen er de hele dag zo'n beetje mee en 's avond moet hij mee naar bed. Van mijn broer en zus hoor ik dat ook hun kinderen dat doen. Hij moet eigenlijk nog wel mee naar school. We branden hier elke avond de kaars voor oma, omdat ze er dan toch het meest aan denken. Echt heel lief. Zitten ze met z'n 3-en op de bank, hun knuffel tegen zich aan gedrukt over oma te praten. En verder zijn we altijd heel open geweest, zo goed mogelijk proberen uit te leggen hoe en wat. We kregen wel regelmatig de vraag: wanneer gaat om dan dood? Maar oma is toch dood? We hebben ze ook altijd overal op voorbereid. We gaan naar opa en oma, maar oma heeft nu een bed in de kamer staan. Later kwamen het zuurstofapparaat erbij en de morfinepomp erbij en de slangetjes die daarbij horen. Heb ontzettend veel foto's gemaakt. Bij ieder nieuw ding zag je dat de kinderen het eerst wel spannend vonden, maar dat is zo over. Ik heb van de bieb ook een boek gehad: omgaan met gevoelens, opa gaat dood. Daarin stond op elke bladzijde een verhaaltje en dan een aantal vragen. Maar dit was voor mijn zoon te ingewikkeld, mede door zijn ASS denk ik. Daar ging hij helemaal mee op de loop. Het boek omschrijft ook het hele proces. Vragen krijg je dan in de trend van: Waarom staat er een bed in de kamer? Waarom is oma verdrietig? enz. Die gaat wel verder nog dan de begrafenis. We hebben na de ceremonie bij de crematie ook nog bij de oven gekeken omdat mijn nichtje daar zo nieuwsgierig naar was. Heb toen de uitvaartverzorger gevraagd of dat kon. En dat kon. De kist stond er nog voor, was achteraf een heel bijzonder moment. Ze waren eigenlijk allemaal wel een beetje nieuwsgierig naar hoe zo'n oven eruit zag. En heel eerlijk, het was voor mijn eigen beeldvorming ook wel goed.