ik heb heel lang (echt langer als een jaar ofzo) erover nagedacht om dit onderwerp bespreekbaar te maken. omdat ik me ervoor schaam en ook omdat er hier vast mensen zitten die mij kennen. het zit zo, ik huil heel snel. niet dat ik dat altijd doe, 9 van de 10 keer slik ik mijn tranen in maar het is echt zo stom en ik haat het! ik heb het altijd al gehad en schaamde me er altijd voor. ik weet niet waarom want ik kan huilen om de stomste dingen. bv beoordelings gesprek op het werk, al is die goed dan voel ik de tranen al opkomen iets duidelijk maken: tranen weg slikken als iemand het met mij eens is: tranen wegslikken ik vind huilen zo erg dat op momenten dat het "normaal" is dat ik het vertik om te huilen. soms kan ik het niet tegenhouden en huil ik niet meer om wat er gebeurd is maar huil ik omdat ik aan het huilen ben. huilen is normaal als daar een reden voor is. maar bij mij is er vaak geen reden. ik snap het niet en ik wil er vanaf maar hoe. waar komt dit vandaan?
ik schaam me er zo erg voor dat ik het mijn expartner nooit heb durven vertellen. hij wist het wel want hij hoorde het aan mn stem als ik moest huilen maar merkte ook dat ik me ervoor schaamde en wachttet tot ik er zelf over begon. na ruim 5 jaar heb ik het afgelopen maand pas durven te vertellen.
Ik herken het. Heb precies hetzelfde. En wat ook zo vervelend is, als ik ook maar even huil krijg ik opgezwollen ogen en ziet iedereen meteen dat ik heb gehuild.
Ach meid ik jank wat af wordt echt moe van.. Bij herkenning janken bij een heel mooi verhaal janken bij iemand die huild janken nou waar jank ik niet bij Ook op het werk had ik het heel snel maar dat kwam meer doordat de relatie tussen mij en baas zo e verstoord was ik al met een huilend gevoel elke dag naar mijn werk ging
hier ook een jankert, als het spannend is, als het mooi is, als iemand mooi vertelt, als ik een goed verhaal zie op tv..soms vervelend aan de andere kant ik heb gevoel en dat hoort blijkbaar bij me. als je er zo mee zit is er eigenlijk maar 1 ding dat je kan doen erover praten. dat je een brok in je keel krijgt of zelf s gaat huilen bij lieve reacties naar jou toe is toch niet zo erg. laat je eens lekker gaan, huilen werkt erg opluchtend.soms moet ik het ook gewoon even kwijt en huil ik een half uur achter elkaar heel hard en is het weer even allemaal eruit.
Ik heb het ook heel snel. Er hoeft maar even wat stemverheffing te zijn of iemand mij iets te verwijten of daar komt het brok in mijn keel. Ik heb geleerd het in publiek vrij onder controle te houden, maar thuis of bij mijn ouders ofzo lukt dat echt niet. Dan huil ik, vaak ook van machteloosheid. Mijn man weet het inmiddels en ik weet niet echt wat hij erover denkt, omdat hij juist heel goed is in conflictsituaties en zeggen wat hij denkt/voelt. Hij blijft zich ook gewoon uiten naar mij toe en daar ben ik wel blij om, dat mijn huilpartijen niet in de weg gaan staan. Nu met de zwangerschap is het huilen verdrievoudigd. Ik kan huilen om films (eerder nooit), muziek, een boek, of gewoon om niets. Ik kan me echt heel zielig en alleen voelen opeens, en na lekker een potje janken is dat weer over. Heel vermoeiend soms. Ik herken dus wat je schrijft maar zou niet weten wat je ertegen kan doen...
Ik ben ook zo´n huilebalk. Heel irritant, zeker als ik de tranen voel komen als het moment niet zo gepast is. Nu ik zwanger ben is het nog erger helaas. Ik kan al ergens om huilen als ik tijdens het zappen toevallig iets tegenkom. Ook als ik boos ben moet ik vaak huilen. Op zich heb ik er niet zo´n problemen mee, maar in ongepaste situaties of in het openbaar... *zucht* dan kan ik mijzelf wel ´schieten´.
door dit "probleem" wordt ik echt onzeker en vraag ik me soms serieus af of ik wel goed bij mn hoofd ben en of ik niet naar een psycholoog moet ofzo..ik weet het echt niet meer. daarbij komt ook nog dat omdat ik vertik om te huilen, of het nou toegestaan is op dat moment of niet, ik mijn emoties niet goed onder controle kan houden. bijvoorbeeld als ik boos ben op iemand, dan wil ik niet huilen en omdat ik dat tegenhoud hoopt de woede zich echt op en reageer ik zo ontzettend explosief. dat ik zelf achteraf denk van pffff dat was echt niet nodig geweest. mensen schrikken daar echt van. ik heb dat gelukkig niet vaak meer omdat ik gauw klaar ben met een ruzie of conflict omdat ik weet hoe ik kan reageren als ik verder zou gaan.
Herkenbaar meid. Ik vind het vaak ook vervelend omdat ik vaak het idee heb dat het stom is dat ik huil. Ik denk ook hoe meer je er mee bezig bent in je hoofd hoe sneller het komt. Bij mij wel in iedergeval. Ik ben erg gevoelig en trek me snel wat aan. Ook met boosheid is dat wel zo. Het gaat bij mij wel in fases lijkt wel. Ik kan ook fases hebben dat ik er minder 'last' van heb.
had ik maar fases.... maar het is inderdaad zo dat hoe meer ik ermee bezig ben hoe sneller het komt. als ik het woord verdrietig hoor, maakt niet uit in welke context ga ik alweer
maar waarom vertik je het dan? het is gezond en goed voor je om het er afentoe uit te gooien. denk ook dat je daarom nu zo heel heftig reageert, je zit eigenlijk gewoon vol met tranen. soms moet je lozen. En ja als dit jouw zo belemmerd , zou ik inderdaad met een psycholoog gaan praten.
ik zou je echt niet kunnen zeggen waarom ik het vertik. maar als ik het de vrije loop zou geven dan zit ik echt zowat de hele dag te snotteren. wat ook nog vervelend hiervan is is dat als ik een gesprek begin en ik de tranen voel opkomen dat ik dan stop met gesprek onder het mom van 1 of andere lompe smoes. maaar ik heb dan niet alles kunnen zeggen wat ik wilde.
Heeeel herkenbaar. Sinds ik voor de allereerste keer zwanger was ben ik één groot vergiet. Het verschil is dat ik me er niet voor schaam. Ik maak er vaak een grapje van, dan is het des te sneller weer over.
Meid, mijn advies is, laat het gaan. Sta jezelf een week toe om te gaan huilen om alles.. Je zult zien dat ks de kramp eraf is je veel minder snel moet huilen!!
Ik herken het. Het is gewoon zo ontzettend lullig als je in een functioneringsgesprek zit of in een overleg en het is minimaal confronterend dat je al tranen weg moet slikken. Je voelt je als een volwassen persoon die niet tegen kritiek kan, terwijl je dat wel kan! De tranen zijn er wel maar je wil dat je gesprekspartner je behandelt alsof die er niet zijn. Zelf wil je namelijk ook dat ze er niet zijn. Bij mij gaat het nu wel weer beter, maar vorig jaar was ik overbelast (hard op weg naar een burnout) en toen hoefde je maar naar me te wijzen en ik begon te janken. Ook minimale foutjes zorgden ervoor dat ik een halve dag van streek was. Ik heb een paar kleine tips en dat is om als je het voelt aankomen je op je ademhaling te concentreren als afleiding. Kijk je gesprekspartner niet in de ogen maar tussen of net boven de ogen. Dit is minder confronterend terwijl je gesprekspartner wel het idee heeft dat je hem recht aankijkt. En op momenten dat je wel kan huilen, gewoon huilen en je niet schuldig erover voelen (schuldig voelen sowieso niet doen, jij kan er zelf namelijk maar weinig aan doen). Als je nu wel een keer in huilen uitbarst in een belangrijk gesprek, geef dan duidelijk aan dat je je niet zielig voelt en dat je gewoon door wil gaan. Het is gewoon een foutje in je emotionele gestel en daar moet jezelf en de ander maar gewoon mee om leren gaan. Niks om je voor te schamen (maar ik snap dat je het niet aan de grote klok hangt).
zeer herkenbaar helemaal nu ik weer zwanger ben ik vind het ook niet leuk maar als ik het een paar keer "toe sta" dan kan ik er weer even tegen mijn man vindt het helemaal niet erg al stond hij de eerste paar keer wel raar te kijken en vroeg hij waarom ik nu huilde haha. als het nu gebeurd dan laat hij mij huilen of komt mij troosten
pfff... ik ben ook zo'n jankerd. Pas geleden op mijn werk had ik een stevig meningsverschil met met leidinggevende en dan komen de tranen van boosheid. arg.... wordt dan ook zo boos op mezelf Als ik maar iets zieligs op tv zie of over iets naars lees dan schiet ik al voel. Het is vooral als ik moe ben en veel pijn heb gehad. Barstte dan ook in tranen uit op onze kerstborrel op het werk. voel het aankomen probeer dapper "gezellig" te doen maar als iemand dan vraagt of het wel gaat gaan de sluizen open. Toen Obama ingehuldigd werd zat ik bijv ook te janken voor tv. bleh.... Echt lastig voel me dan zo'n ontzettende zeikerd. Het meest vervelende is het wanneer ik boos en dan ga huilen.