Ik heb het al een paar keer meegemaakt dat ik word aangesproken door andere moeders over mijn kind, er zou iets gezegd/gedaan zijn. Ik neem het altijd serieus en ga een gesprekje aan met mijn kind. Het is alleen al een paar keer voorgekomen dat het verhaal van mijn kind heel anders was als het verhaal van de moeder. Ik vind dat best moeilijk. Vaak merk ik dat ik er van uit ga dat het verhaal van die andere moeder waar is en probeer mijn kind te pushen om de echte waarheid te vertellen. Mijn kind wordt dan verdrietig en blijft volhouden dat zijn/haar verhaal de waarheid is. Ik word daar een beetje onzeker van, wie moet ik nou geloven..?? Maken jullie dit wel eens mee? Hoe gaan jullie daar mee om? Zouden jullie andere moeders opbellen om te gaan vertellen wat hun kind doet?
Als het iets is wat op school heeft plaatsgevonden zou ik even navraag doen bij de juf. Maar het is toch raar dat die andere moeders dit zien/weten en jij niet? Komt het dan vaak voor dat zij jouw kind zien terwijl jij er niet bij bent of hebben zij het verhaal misschien weer van hun kind?
Het gaat dus om verhalen die ze van hun kind horen. Hun kind vertelt dat dan en die moeders bellen mij op met het verhaal van hun kind. 't Zijn geen ernstige dingen hoor, 't gaat er meer over dat mijn kind iets gezegd heeft. (meisjes onder elkaar zeggen wel eens iets kattigs toch? ) Op een gegeven moment merkte ik dat ik er moeite mee kreeg om mijn eigen kind te geloven en ging ik er van uit dat het verhaal van dat andere kind de waarheid was.... Ik wil geen moeder zijn die gelijk zegt: mijn kind doet dat niet hoor.... Maar ik merk nu dat ik de kant van het andere uiterste op ga (twijfelen aan mijn eigen kind...)
Je kunt natuurlijk wel tegen die moeders zeggen dat jouw kind een hele andere versie van hetzelfde verhaal vertelt. En dat er twee kanten aan 1 verhaal zitten.
Dus die moeders bellen jou op om te zeggen dat je dochter iets kattigs heeft gezegd? Het zijn toch kinderen? Ik hoor genoeg kattige dingen als hier vriendjes spelen of op het schoolplein. Zijn het dan scheldwoorden die ze zegt die echt niet kunnen of echt gemene opmerkingen? Ze kan bijvoorbeeld zeggen; 'jij bent lekker een stomme scheet' Of bijvoorbeeld; 'jij bent een stomme trut' Daar zit een verschil in. Dan is het nog niet zo raar maar misschien willen die ouders je dan waarschuwen. Zegt je dochter die dingen op school? Dan zou ik het met de leraar overleggen. Verder zou ik achter m'n dochter blijven staan en die moeders links laten liggen, vind het een beetje vreemd.
't Gaat gelukkig helemaal niet om rare dingen, meer om kattige meisjes uitspraken onder elkaar. (geen gevloek of gescheld) Ik geef wel aan bij die moeders dat we er natuurlijk niet bij zijn geweest en dat het gewoon niet te achterhalen valt wie wat gezegd heeft. Ik zeg ook eerlijk dat ik een hele andere versie van het verhaal heb gehoord. Eigenlijk moet ik me er niets van aantrekken en denken; gelukkig ben ik zelf niet zo dat ik andere moeders op ga bellen over zulk soort dingen. En toch blijft het aan me knagen, stom hè....
Vind het maar raar dat ze je daar over gaan op bellen hoor. Heb dat nog niet eerder mee gemaakt. Als er al wat was vertelde we dat tegen elkaar op het schoolplein heb nooit deze dingen echt mee gemaakt. En jou kind kan best de waarheid vertellen kinderen zien dingen anders dan volwassenen. Lijkt me zwaar om elke keer met je kind over dingen te hebben terwijl dat kind het al lang vergeten is en moet het het jou ook nog gaan vertellen. Als het echt iets ernstigs is dan kan je er over praten maar wat dingen zeggen tegen elkaar. Zonder schelden slaan enzo zie ik niet eens een reden dat een moeder jou moet gaan bellen. Als je het toch met je kind over dingen wilt hebben doe het dan luchtig en ga er niet op door. Pietje zegt a. En miepje zegt b. tegen moeder.
wat willen die moeders ermee bereiken dan dat ze jou dit vertellen? Ik zou dat gewoon vragen aan hun : en? wat wil je hier nu mee zeggen dan? En ik zou ook duidelijk zeggen dat als hun kind ergens moeite mee hebben wat jouw kind zegt dat hun kind dan maar naar de juf moet gaan. Dan kan de juf het meteen met beide kindjes erover hebben.
vind het ook raar, maar als het blijft zou ik een gesprek aan gaan met beide kinderen en die moeder..
Zijn het verschillende moeders die hierover bellen of is het 1 moeder die hier over belt? Vind het sowieso raar om als moederzijnde een andere moeder op te bellen hierover. Kijk als het ene kind nu het andere kind een blauw oog slaat buiten schooltijd om kan ik me het voorstellen dat je dit even kortsluit met elkaar. Maar kattige dingen die gezegd zouden worden onder schooltijd? Ik zou gewoon je dochter vertellen dat, mocht ze wederom in een woordenwisseling terecht komen, ze naar haar leerkracht kan gaan om hulp te vragen om het op te lossen.
Nou, dan kan ik blijven bellen. Heb hier ook een dochter, die regelmatig thuis komt met verhalen, wie wat deed en zelf doet ze noooooit wat. Ik zeg altijd, zoek het maar uit op school en anders ga je naar de juf. Ene moment zijn die meiden de allerbeste vriendinnen en ander moment vinden ze elkaar stom en spelen ze niet meer met elkaar om vervolgens na 5 minuten weer om elkaars nek hangen. Zou tegen die moeders zeggen, dat die meiden het lekker op school moeten uitzoeken, want ze doen het over en weer.
Wat onder schooltijd gebeurd wordt door de leerkracht opgelost, vind ik. Dus ik zou zeggen dat ze het op school moeten melden, zodat de leraar erop kan letten. Of het moet om iets schokkends gaan natuurlijk.
Daar zijn de juffen toch voor. Zou dat de volgende keer gewoon zeggen. Dat je er niet bij was, en dat ze dan maar naar de juf moeten gaan
Jullie hebben helemaal gelijk hoor, dat de juffen dat eigenlijk maar moeten regelen! Maar ik ben altijd een beetje bescheiden als ze me aanspreken op mijn eigen kind. 'k Ben altijd een beetje bang dat ik dan als een haaibaai overkomen als ik het op de juf terugschuif. Net alsof ik daarmee wil zeggen dat mijn kind nooit iets doet.. Slaat nergens op hoor. 'k Ga het voortaan maar gewoon niet zo serieus oppakken, 't is voor mijn eigen kind ook niet leuk als ik elke keer ga praten over een voorvalletje op school wat voor hem/haar waarschijnlijk helemaal niet zo serieus was. In ieder geval allemaal bedankt voor jullie reacties!
Wat ik me vooral afvraag, is wat die moeder wil bereiken. Als het steeds dezelfde moeder is die me blijft bellen, zou ik daar ook naar vragen. Maar aan ieder verhaal zit twee kanten. Ik zou je eigen dochter niet te snel afvallen. Natuurlijk doet ze dingen fout. Maar welk mens niet?! Ik maak nog dagelijks fouten en ik zeg ook wel eens iets kattigs tegen een collega, mijn partner, ofzo. Je hoeft je dus helemaal niet te verontschuldigen voor het gedrag van je kind! En als de betreffende moeder er last van heeft, bespreekt ze het maar met de meneer/juf. Ik word zelf kriegel van die moeders die alles willen oplossen voor hun kind! (mijn kind krijgt een duw, mag niet meespelen, etc.) Kinderen zijn flexibel en moeten juist leren om zelf verbaal sterk(er) te worden om hun eigen kleine probleempjes op te lossen. Of belt zo'n moeder straks ook de werkgever op om te vertellen dat haar kind recht heeft op salarisverhoging, ofzo?!
Hm, ik vind t ook een beetje apart. Wat mijn dochter vertelt, is vaak net wat anders of niet het complete verhaal, als ik het natrek bij de juffen (ze is bijna 4, dus nog psz). Als ik dan het hele verhaal hoor, denk ik vaak 'ah!' Dus wat een ander kind vertelt, daar zou ik ook niet zo veel mee kunnen.. De waarheid ligt dan waarschijnlijk ergens in het midden. Als het steeds dezelfde soort 'klachten' zijn, zou ik zeker de juf vragen, wat haar beeld is. Misschien niet van de specifieke situaties, maar wel in het algemeen.
Gesprek met de juf is er ook al geweest en ik weet dat de juf ook al met de 2 dametjes gesproken heeft over een voorval op school. Ze zijn gewoon een beetje te close met elkaar, net als zusjes, en die zijn elkaar soms ook 'zat' en zeggen dan dingen tegen elkaar die niet zo aardig zijn. En de volgende dag zijn ze die alweer vergeten...
kleuters vergeten sowieso snel dat ze ruzie hadden daar zou ik asl ouder niet tussen gaan zitten en als het op school uit de hand loopt is het aan de juf om het op te lossen en uit te praten. hier ook een vriendinnetje dat soms echt ronduit gemeen doet maar dag erna zijn ze weer beste vriendinnen... praat er soms wel over met haar moeder trouwens.. maar gewoon gezellig op het schoolplein als we toch staan te wachten en zij weet best dat haar dochter behoorlijk uit de hoek kan komen.. en ik heb haar ook vertelt dat ik mijn dochter heb vertelt dat ze van zich af moet bijten. nouja.. we zien daar beiden echt geen probleem in hoor afgelopen november leek het echt uit de hand te gaan lopen en toen was mijn dochter ZO boos dat ze zelfs niet naar dat meisje dr verjaardagsfeestje wilde. uiteindelijk met de moeder afgesproken dat we het die ochtend zouden beslissen of ze wel of niet zou gaan.. en dat ze altijd kon bellen als het toch niet zou gaan. nahja uiteindelijk ging het prima en als ze op school mot hebben.. dan gaan ze maar naar de juf. die is daarvoor en ja ze zitten met enige regelmaat samen bij de juf.. omdat de juf gewoon niet tolereert dat ze elkaar lopen duwen of gemeen gaan lopen katten als ze hun zin niet krijgen. en mijn dochter doet het inmiddels ook gewoon af en toe terug.. tja dat hoort erbij denk ik dan lastige is dat met 2 kleuters... de kans groot is dat ze elk een heel eigen versie hebben van wat er gebeurd is. ze denken enkel uit zichzelf... dus ze vertellen wel hetzelfde maar kunnen zich nog niet echt inleven in de andere partij. dus krijg je soms 2 heel verschillende verhalen. dochterlief werd laatst express aangereden met een fiets op het schoolplein. enorm drama wat bleek.. ze zat om het hoekje van een boom en jongetje had dr gewoon niet gezien. en jochie vertelde dat ze er echt niet zat voordat hij de hoek om kwam... (wat ze dus wel zat.. maar hij had het gewoon niet gezien) allebei heilig overtuigt dat het de schuld van de ander was dus.
dit dus, ik word ook kriebel van moeders die zich overal mee bemoeien, laat de kindjes lekker zelf hun vriendschappen en ruzietjes oplossen (tenzij er grof geweld of gescheld aan te pas komt)