Hoi dames, ik wil graag even van mij afschrijven........ Mijn hoofd zit momenteel zo vol en ik heb steeds het idee dat ik tegen mijn eindje zit........ Ik ben inmiddels mama van 2 geweldige kinderen (4 jaar en 5 mnd) Het gaat goed met ze, onze jongste dochter had wat probeleempjes in het begin (reflux en kiss) maar nu gaat het goed. Zij is klaar met alle dokters, fysio, manuele therapeut en medicijnen. Dus ik ben natuurlijk heel blij. Maar nu ben ik sinds kort begonnen met een nieuwe baan. Het is een pittige baan (klantadviseur bij het uwv) waar een behoorlijke pittige studie aan vooraf gaat. Daar ben ik nu mee bezig. Vele toetsen, waarbij je iedere keer minstens 80% moet scoren om door te gaan. Ik voel me zo enorm onzeker (terwijl ik denk dat ik het best moet kunnen). Voor mijn eerste toets haalde ik 83% en aanstaande vrijdag heb ik mijn 2e toets. Spannend. Maar het is echt heel moeilijk en naast die onzekerheid, voel ik me persoonlijk ook onzeker. Of ik al dan niet goed genoeg ben als mens Ik wordt echt niet goed van mezelf. Oh, en de eerste dag van mijn werk. Mijn zoon was op schoolreis, en zijn juf belde dat hij ziek was (oorontsteking) en ik kon niemand bereiken om hem op te halen en ik kon zelf niet weg (deze studie is zo zwaar, dat ik de eerste 6,5 wk geen enkel dag mag missen. Dan mis ik te veel en kan ik het op mijn buik schrijven. Straks gaat het makkelijker om vrij te krijgen zonodig) Dus de juf gaf hem een paracetemol en mijn vriendin haalde hem op toen ze terug op school kwamen. Maar wat voelde ik me toen even een slechte moeder. Ook vind ik het moeilijk om mijn 2 kindjes steeds weg te brengen (bij een vriendin en mijn moeder) ik mis ze gewoon zo erg. Maar ik heb weinig keus, er moet inkomen binnenkomen. Op de salaris van mijn man redden we het niet. En ik geef mijn moeder en mijn vriendin natuurlijk ook een vergoeding voor het opvangen. Is niet meer als normaal. Het is niet veel, maar toch. Nu wil mijn vriendin ook extra voor als mijn zoon mee komt tijdens de vakantie. Logisch natuurlijk en met alle liefde betaal ik dan meer. Maar waar ik zo van baal. De laatste maanden zijn best veel financiele voordelen geweest, en iedere keer als ik denk, dat komt lekker uit, hier kan ik misschien wat van weg leggen, dan komen er toch een hoop rekeningen om de hoek, of onverwachte uitgaven, en ik hou steeds NIETS over. Verdorie, waar blijft het toch allemaal. Iedere maand komt vaak net net uit. (ik weet dat ik hier niet alleen in ben, ik klaag ook zeker niet hardop, maar van binnen maak ik me soms erg druk) Dan de relatie tussen mijn zoon en man. Nu is mijn man de afgelopen 2 weken thuis geweest (vakantie) om voor de kinderen te zorgen, terwijl ik net begon met mijn studie/werk. Echt heel lief dat hij zijn hele vakantie op offert voor de zorg van het huis en kinderen, en dat waardeer ik ook zeker. Maar mijn zoon en mijn man hebben zo vaak ruzie (mijn zoon is 4) en ze fokken elkaar op. Ik vit dus heel vaak op mijn man. Zeg tegen hem, jij bent de ouder en jij moet dus wat veranderen aan de situatie enz enz (je kan je voorstellen hoe zoiets gaat) en ik geef hem zo vaak advies enzo hoe hij het beter kan aanpakken. Hij zegt: ja je hebt gelijk, ik ga eraan werken....... en toch veranderd er steeds niets. Zodra ze samen zijn is het altijd binnen 3 min gillen, huilen enz enz. Ik wordt er echt zo moe van. Tegen mijn zoon geef ik papa gelijk (1 front vormen) maar dan later tegen mijn man probeer ik het te bespreken. Maar dan gaat het even goed, maar houden ze nog geen hele dag vol. Nu alles bij elkaar, de financien, mijn onzekerheid, de studie en mijn baan (die ik moet zien te houden door tijden de studie goed te blijven presteren) het missen van mijn kids, de relatie tussen mijn man en zoon........ Het wordt me echt even te veel. Dat terwijl ik het eigenlijk ook heel goed heb hoor. Het is financieel niet makkelijk (ook al met al die voordelen) maar wij zijn nog niet in de problemen, maar het blijft moeilijk. Deze baan heb ik met mijn 1e sollicitatie zo gekregen (en ik geloof ook echt dat dit door de hogere sfeeren in mijn pad kwam, dat dit ook echt de bedoelen is) Mijn ouders en vriendin die gelijk klaar stonden om me te helpen met de opvang. Mijn man die toch zijn best doet. Mijn kinderen zijn gezond. Ik weet dat er van bovenaf voor me gezorgd wordt, maar dat ik dan ook hard moet blijven werken eraan. Maar man oh man, wat is het even zwaar. Maar ik durf tegen niemand hierover te klagen. Ik heb het toch best goed, en iedereen moet hard werken in het leven. Ik heb het gewoon even een tijd wat makkelijker gehad. Zat net 6 mnd thuis na ziekte door zwangerschap, zwangerschaps- en bevallingsverlof, en een tijd thuis omdat ik ontslagen werd. (gelukkig wel snel weer een nieuwe baan) maar nu moet ik toch echt. En dan niet met 1 maar met 2 kinderen. Zo, moest er even uit. Als ik niet tegen bekenden kan (of eigenlijk wil) klagen, mag ik het misschien even bij jullie. Heeft iemand hierin enigsinds erkenning? (sorry voor het lange verhaal)
Hey meis, ik heb je verhaal gelezen, even een kort berichtje. Herken me er wel in. We moeten als vrouw meerdere bordjes in de lucht houden en dat valt soms niet mee. Ik denk dat je nu ff een hele hectische periode in gaat en dat er veel verandert is, qua werk en gezin. dat is best zwaar, je jongste is nog geen half jaar..Gun jezelf af en toe tijd om even op adem te komen.Dat helpt mij ook zo goed als ik ff een beetje depri ben, het zwaar heb of het zat ben. Even helemaal alleen opladen, door te zwemmen, wandelen, bos, stad in. Dan zie je de dingen weer even wat helderder en rooskleuriger. Wel top dat je die baan hebt gekregen en heel veel suc6 met die toetsen!
Dank je wel voor je reactie. Je weet niet half hoe goed het voelt als iemand begrip voor me heeft. Zeker omdat ik die begrip voor mezelf moeilijk kan vinden. Ik ben nogal perfectionistisch, en duld geen gezeur, medelijden met mezelf enz enz. Ik denk idd steeds alles maar te moeten kunnen. Maar je hebt gelijk. Dit is idd een hechtisch nieuw moment in mijn leven. Natuurlijk ben ik moe en zit mijn hoofd voel. Zo had ik er nog niet over gedacht Bedankt, erkenning helpt toch echt wel Toch wel goed die zp Voor anderen die ook zoiets ervaren, dat het soms even te veel lijkt te zijn/worden, hier mag je het delen. Gedeelde leed is half leed (of zoiets) toch
Loes@ Meis schrijf maar even van je af meis. Wat goed dat je de opleiding voor uvw doet. En nee je hoeft je niet schuldig te voelen naar je zoontje en de juf. Geld is niet belangrijk maar verdomde makkelijk als je wat meer hebt. En als dat ten koste van rennen springen is dan moet dat maar later kun je trots zijn want jij hebt een diploma en baan die je behoud. Als je gegaan was had de baas of moeilijk gedaan en je gezegt doei ga maar weg of begrip er voor gehad kan ook . Je bent geen slechte mama hij zal trots op je zijn en het op oudere leeftijd begrijpen dat je dit allemaal deed voor hem en jullie samen om het goed samen te hebben. Ik heb geen kids dat weet je maar ik heb ook weer op school gezeten was zwaar stage lopen geen in komen [ ja manlief wel '] beetje ww had ik toen. maar later was ik wel trots op me zelf ik had een diploma en nu naar 3 jaar knokken wel een baan waar ik voor geleerd heb . Die enkele keer dat ze bij oma zijn geeft niks meis. Knuf komt goed je kunt het . En als je het haald kun je mis altijd weer wat minder gaan werken toch. Zo heerlijk meis een baan en meer kunnen doen dan anders , ik voel me er heerlijk bij . werk extra als ik wil .
Helaas herken ik je verhaal in grote lijnen maar al te goed. Wij zitten al 3 jaar in 'noodweer' want zo noem ik de financiele stress ook maar steeds. Ik ben me baan verloren door de aandoeningen die ik heb, kan niks anders vinden enz. enz. mijn man zit niet lekker kwa werk, ik ook niet goed in mijn lijf gelukkig langzaam wel weer met werk {gastouder} maar ik herken dit stukje heel goed. Manlief is soms mijn 3e kindje.... Soms overleef ik meer dan dat ik leef. Maar lieve meid, ik denk dat het niet meer als normaal in jou situatie is om even het gevoel te hebben dat je verzuipt. Misschien een gekke tip maar probeer het eens te relativeren, welke dingen kun je veranderen en welke niet? Ik bedoel; já er moet brood op tafel komen, hier kun je ooik niets aan veranderen. Je moet dit ook nog willen veranderen want dan verlies je energie voor niks. Je zou moeten kijken hoe je hier het beste vorm aan kan geven. Wat maakt het dat jij je een slechte mama vind? Ik denk dat ik je vele verhalen kan vertellen over het dumpen van kids, ja het is vervelend dat je je zoon toen net niet kon ophalen maar nee hij is er niet dood aan gegaan.... je zou het graag anders zien en die tijd gaat ook weer komen! relativeren..... thats the magic word
Bedankt allemaal voor de begrip en erkenning. Jullie weten niet hoe fijn dat is Ik heb vanochtend ook een hele mooie preek bij hour of power gezien. Het ging erover dat je gelukkig moet zijn. En dan niet om wat je hebt of hoe anderen over je praten. Maar gewoon gelukkig in je leven. Gewoon zoals je bent (en mijn geloof helpt hier ook enorm, maar daar mogen we het niet over hebben ) En dat zelfs in moeilijke tijden of stressvolle tijden, ook al voel je je niet altijd gelukkig, doe dan maar alsof je gelukkig bent naar de buitenwereld. Want gelukkige mensen zijn een zegen om in je buurt te hebben. En wat je uitstraalt, trek je ook aan. Hij gaf een voorbeeld over hoe je dan kan doen ook al voel je het niet: Hij zei: denk je maar eens in hoe het is als je als vrouw afgeeft tegen je man. Vinger uitgestoken en flink vitten......... maar dan gaat de telefoon, en je neemt op met: Hallo, met......... Nou zo dus En ja, dat ga ik ook doen. Ook al voel ik me soms alsof ik verzuip, ik BEN gelukkig en wil dit uitstralen. En in mijn geloof weet ik dat er voor me gezorgd wordt en dat alles wel goed komt. En ervoor hard werken is geen straf. En als ik hier doorheen kom, dan kan ik weer trots op mezelf zijn.
Loes@ Zo is het meis thuis kun je laten gaan bij je mannetje even huilen mag . buiten de vrolijke pruik op doe ik ook nog geregeld hoor als ik me even niet goed voel. Was ook een tijdje niet in mijn hum de buiten wereld heeft er niks van mee gehad, Ja onze ouders. Hier druk in huis bezig dikke troep geen fijn gevoel maar als je iets wil dan moet je er veel voor doen . Als je maar wil dan kom het wel duurt even maar daarna heb je ook wat . En ik geloof niet maar , als je zelf maar wil dan bereik je meer . Dacht jij nou echt dat mensen die het tien keer beter hebben dan jij en ik dat die altijd gelukkig zijn ?? geloof me dat is echt niet zo die kunnen ook verdriet en moeilijke tijden alleen die hoeven er minder hart voor te knoken om het terug te krijgen soms dan wij. Weet je meis je bent rijk wist je dat niet ! je hebt je mannetje en een wondertje hou dat vast de rest is bij zaak . maar geld is verdomde makkelijk . er in pootje baren is meer dan genoeg meis . Je komt er wel weer en dan kun en mag je idd trots zijn. Ik en mijn man hebben al die jaren samen veel moeten slikken en veel kromme wegen gekend . maar nu is die weg weer mooi recht . Straks is ons huisje weer top en kunnen wij met trots zeggen hier hebben we jaren voor geknokt en nu gekregen. Niet klagen maar dragen meis . En het is nooit zo duister of het word wel weer licht. knuffel en schrijf maar lekker van je af.
o, ik herken het allemaal. alle ballen die je in de lucht moet houden is heel moeilijk. bij mij vielen de ballen gisteren op de grond en toen ging het echt ff mis, alles was me ff teveel. heb ff flink gehuild en alles eruit gegooit (naar mn man toe) en vandaag ziet de wereld er ineens een stuk rustiger uit. liefs doris