Hier had m'n man een maand voordat John werd geboren zich laten sterilliseren, omdat we al wisten dat we het bij 1 gingen houden. Dan krijg je ook de opmerkingen, wat nou als er wat met de baby gebeurd? (ja, dan wat? dan kan een 2e hem nooit vervangen) Of je bent nog jong (ja ik wel maar manlief niet)
Ik herken het ook. Wij hebben besloten na mijn bevalling waar ik bijna het loodje legde het bij 1 kindje te houden. De gyn vertelde mij ook dat bij een eventueel 2e kindje dezelfde complicaties zullen gaan optreden. Plus het feit dat ik niet meer de medische molen in wil. Mocht het zo zijn dat ik toch onverwachts zwanger raak dan is het hartstikke welkom. Maar we gaan er niet bewust voor. Ik heb ook genoeg opmerkingen over mij heen gekregen dat het zielig is voor mijn dochter en nog meer van die onzin. Ik probeer mij er niets van aan te trekken. Ik kom zelf uit een groot gezin (6 kinderen) en mijn dochter is omringd met liefde van haar ooms, tantes en opa's en oma's.
wij weten zelf heel goed dat we nog wel een kindje willen, maar hebben er wel bewust een groot leeftijdsverschil tussen. Oke, eerlijk gezegd komt dat vooral van mij, mijn vriend had er misschien al wel 3 mogen hebben. Ik heb ook al die tijd nooit de kriebels voor een 2e kindje gehad, wel diep van binnen het idee dat ik het ooit nog zou willen. Maar sinds een tijdje weer wel. Het lijkt mij zo ontzettend leuk zo'n kleintje. Dus wij hebben besloten om er eind oktober weer voor te gaan. Misschien verandert het bij jou ook nog, danique is nog jong. Ik heb wel echt genoten van de jaren die ik alleen met mare gehad heb.
Tnx nog meiden! @Tulip: ik begin me steeds relaxter te voelen nu we 'de knoop hebben doorgehakt' het waarschijnlijk gewoon bij 1 kindje te laten, het geeft me een opgelucht gevoel dat ik niet weer zo'n zwangerschap hoef te doorstaan...ik geniet nu van haar, enorm veel en het is goed zo. En idd mocht het alsnog gaan kriebelen, wie weet...maar die druk erachter is nu gelukkig weg...en dat geeft me echt een fijn gevoel!
Even een reactie van een eenling(zo noemen sommige mensen dat). Ik vind dat je je zowieso niet hoeft te verantwoorden over hoeveel kinderen je wilt. Het is wel zo dat het voor iemand altijd gezelliger is om iemand te hebben om op terug te vallen zoals een broer/zus.En mijn man heeft 5 broers en zussen dus zoek ik dat daar wel weer,dit is wel anders maar vind het ook prima! Dit mis ik weleens.Toen mijn ouders gingen scheiden begreep niemand me dat was lastig,en soms wel meerder situaties maar met mij is het echt wel goed gekomen en ik voel me erg gelukkig hoor! Ook was ik niet verwend wat de meeste denken over kinderen die alleen zijn.(hier moet je wel voor oppassen vind ik). Dus maak je niet zo druk over wat anderen er van vinden en geniet lekker van je enige kindje!
Wij kiezen bewust voor 1 kindje,dit hadden we al gedaan voordat we gingen proberen of het wonder ons gegunt was.... Ik heb er zelf wel even moeite mee gehad,na de bevalling en nu soms nog kan ik weleens verdrietig zijn dat ik nooit meer zwanger zal zijn,en een kindje zal baren...... We hebben 1 zoontje,een lekkere lieve gezonde knul waar we dolblij mee zijn...en daar houden we het bij! Mijn vriend is wat ouder dan mij,en die vindt het goed zo,ons gezinnetje is zo compleet. Nu Sietse 1 jaar is komen langzaam aan de best wel brutale vragen wanneer nummer 2 "komt"...we zeggen meteen duidelijk dat Sietse ons compleet maakt,en daar laten we het bij,tja,en dan krijg je opmerkingen dat het zielig is,blablabla......
Hier ook bewust 1! Wij zijn hier ook heel duidelijk in naar de buitenwereld toe. Omdat ons zoontje een echte verrassing was, denken mensen dat hij ook ongewenst is. Dat vind ik wel erg,maar erder denken ze maar een eind weg! Wat ik wel merk als ik dit topic doorlees, is dat "wij" ons snel aangevallen voelen. Ik denk dat het ook gewoon normale interesse is en dat mensen het lang niet altijd gemeen bedoelen. Van mij mogen mensen er naar vragen. Ze schrikken soms alleen van mijn antwoord. De kunst van het leven is tevreden leren zijn! Ik denk trouwens dat een mens altijd zal blijven verlangen naar wat hij niet heeft gehad. Dus als enig kind, liever broers/zussen. En een kind uit een gezin van 6 had vroeger misschien wat meer persoonlijke aandacht willen hebben....zo is er blijft er altijd wat!
Wat een fijn en positief topic ! Ik heb zelf altijd graag 2 kindjes gewild, maar mijn zwangerschap was een hel en een jaar erna werd ik ook nog erg ziek. Sinds een paar maanden gaat het beter, maar wel met medicatie en een heel moeilijk dieet. Ik heb zelf wel het gevoel dat anderen het toch 'abnormaal' en zielig vinden, ook al wordt het niet uitgesproken. Misschien omdat ik zelf dat vooroordeel ook altijd wel had.. Anderzijds zie ik om mij heen ook genoeg mindere kanten van het hebben van broers en zussen. Veel ruzies, jaloezie, ook op latere leeftijd, geen contact meer. Dat lijkt me misschien zelfs nog wel verdrietiger. Voor de buitenwereld zal ook wel vaak de schone schijn opgehouden worden.. Ik vind het heel moeilijk in te schatten wat voor mijn dochter het beste zou zijn. Ze vraagt nu nog erg veel aandacht. Is het het beste om haar dat dan ook zoveel mogelijk te geven (natuurlijk stimuleer ik haar wel om ook zelf te spelen) of zou het beter zijn als ze een brusje zou hebben, waarmee ze de ouderlijke aandacht wel zou moeten léren verdelen. En of ze er later last van zal krijgen. Dat ze het heel erg vindt om alleen over te blijven, niet iemand heeft om haar herinneringen mee te delen. Ik hou wel dagboeken voor haar bij, maar dat is toch altijd anders dan hoe kinderen het zelf zullen ervaren. Het doet me best pijn als ik erover nadenk hoe het voor haar later zal voelen, zo alleen. Maar dat is mijn interpretatie/gevoel, niet dat van haar. Misschien vindt ze het wel heerlijk.. Ik heb echt geen kriebels voor een tweede, maar toch blijft het knagen. Om zoveel verschillende redenen!
Dit is trouwens dat artikel dat ergens genoemd werd: Enig kind zijn in gezin maakt gelukkiger | Relatie
ik sta echt te kijken van de vragen, adviezen en opmerkingen die derden maken. t begint al als je net samen bent met: nog niet samenwonen? dan; nog niet trouwen? dan; nog geen kindje? en dan ja hoor; heeft ze nog niet om een broertje of zusje gevraagd? pfff, erg vervelend en vermoeiend, vooral als je je compleet voelt met 1 prachtig kindje. en zielig? mn man komt uit een gezin van 4 kinderen en heeft geen contact met zn zussen en broer, mn moeder uit een gezin van 9 en ook geen contact... ik heb zelf 1 broer en wij hangen met 1000enden draadjes aan elkaar vast. dus t zit m niet in veel broers/zussen of alleen, t zit m in geluk en tevredenheid! ondanks een hel van een bevalling die in een keizersnee eindigde en een enorm pittig en vermoeiend kind zou ik er het liefst 6 willen. maar ook dat is niet normaal in nederland, je 'moet' 2 kindjes en dan 2 jaar uit elkaar en dan ook t liefst een jongen en een meisje. de opmerking die mn man kreeg na de geboorte: wel jammer he, een meisje en geen jongen (meerdere malen). ik ga er altijd maar vanuit dat alle opmerkingen komen van iemand die t niet beter weet, en glimlach beleefd (terwijl ik ondertussen iets anders denk)
Ik heb wel eens het idee dat mensen altijd wel 'wat te zeuren' hebben... Heb je er 'maar' 1? Houden jullie het 'maar' bij 2? Jeetje, 3 is ook veel! Nou zeg, een meisje erbij was ook wel leuk geweest! Had je er 1 van elk! Ja, maar een broertje is voor een jongen veel leuker als een zusje! Wacht maar af, je komt er nog wel op terug, je wilt er straks vast nog wel 1 bij! Goh, nog geen kinderen? Nog niet trouwen? Hoe vaak ik het wel niet hoor, met name tegenwoordig dat we 'vast ook nog wel een meisje willen'... Mijn broer woont net samen, die wordt weer gebombardeerd met de 'wanneer trouwen?'-vraag... het is gewoon nooit goed. Laat ieder idd gewoon lekker doen wat ze zelf willen/kunnen. Is dat er 1, prima, zijn het er 8, ook best. Of zelfs wellicht helemaal geen kinderen, dat kan ook nog. Mensen moeten gewoon eens nadenken voordat ze er van alles uitflappen...
Wij hebben bewust gekozen voor één kindje en ik heb het nooit als taboe in de omgeving ervaren. Daar komt nog bij dat het mij totaal niet interesseert wat anderen hierover zeggen/denken, als je er zelf maar gelukkig mee bent. Ik voel me zeer bevoorrecht met mijn enige dochter. Ik ben op latere leeftijd moeder geworden en durf een volgende zwangerschap niet aan, omdat de kans op complicaties voor mij en het ongeboren kindje steeds groter worden naarmate de leeftijd vordert.... Kortom: Iedereen moet vooral doen waar ze zelf gelukkig mee zijn!
Ik heb op zich helemaal geen problemen met mensen die vragen stellen uit nieuwsgierigheid. Ik wil best mijn verhaal vertellen. Dat soort vragen zijn meestal ook helemaal niet slecht bedoeld. Ik stel zelf ook wel eens vragen, gewoon omdat ik nieuwsgierig ben. Niet omdat ik dan een oordeel wil vellen ofzo.. Erger vind ik het als ze niets durven te zeggen, maar ik ze wel 'hoor' denken. En dat is misschien onzin, maar toch voelt het zo. Zeker nu ze wat ouder wordt en steeds meer leeftijdsgenootjes broertjes en zusjes krijgen. Ik vind het persoonlijk wel heel erg moeilijk dat ik voor mijn gevoel geen keuze hierin heb. Ik vind het erg moeilijk voor te stellen wat ik had gewild/gedaan als ik wel de keuze zou hebben.