Nah, het contact is niet zo heel goed. Ze is nu heeeeel betrokken bij mijn zwangerschap, dus dat is leuk. Maar hij heeft niet zo'n hele goede band met haar, voornamelijk omdat zij de eerste jaren afwezig is geweest en hij dus groot gebracht is door zijn pa. We zien haar 1 keer in de twee maanden, hooguit
Gek genoeg zei ze dat ze liever een kleinzoon krijgt, omdat het makkelijker is om te zeggen dat ze 6 kleinzoons heeft ipv 5 kleinzoons en een kleindochter. Jaaaa... Ik heb werkelijk geen idee hoe haar gedachtes werken
Mijn moeder heeft altijd gezegd dat ze een jongens gezin wilde maar toen kwam ik als eerste... Ze zei het als 'grapje' maar net iets te vaak. M'n vader is er ook een keer heel boos over geworden dat ze daar echt mee op moest houden. Dat uitspreken naar je kinderen vind ik echt niet kunnen. Ik had zelf bij de eerste echt geen voorkeur, bij de 2e leek een meisje me leuk vooral om te zien hoe een mini versie van ons als meisje zou zijn. Maar had vanaf het begin het gevoel dat het een jongen was en dat gevoel bleek bij de geboorte ook te kloppen. Nu zwanger van nummer 3 met een lichte voorkeur voor nog een jongen, lijkt me zo tof 3 stoere mannen en zou echt moeten wennen met een meid erbij. Maar zou in de wolken zijn met een meisje met 2 grote broers!
Maar heel bijzonder pfff.. Hier een schoonvader die, met drie kleindochters , een gat in de lucht sprong toen ze hoorden dat wij een jongen kregen. Tot op de dag van vandaag wordt onze zoon voorgetrokken, want ja, het is zijn kleinzoon. Op de geboorte van dochter werd blij, maar redelijk lauwtjes gereageerd. Want ja, onze dochter kan de familienaam niet doorgeven en onze zoon is nu *kuch komt ie* stamhouder van de familie.
Ik had bij mn dochter een lichte voorkeur voor een meisje. En ik was er ook heilig van overtuigd dat het een meid zou worden (tot het eind aan toe wisten we het geslacht niet) ik was wel een beetje bang om teleurgesteld te worden als het wel een jongen had geweest. Maar ik weet niet of dat zo was.. nu ben ik mogelijk weer zwanger.. En nu lichte voorkeur voor een jochie.. maar puur uit nieuwsgierigheid om te zien of dat nou echt zo veel anders is.
Dit komt mij bekend voor. Mijn schoonvader was net zo toen hij hoorde dat wij een zoontje kregen. Gelukkig trekt hij verder niet echt voor, want dat zou ik wel heel kwalijk vinden. Wat naar dat dat bij jullie wel gebeurd... Zou mij echt boos maken.
Heel herkenbaar! Wij gingen voor nog een kindje om het kindje zelf niet om het geslacht. Ik heb die opmerking ook zovaak gehad.
Ik had totaal geen voorkeur alle keren. Wel een sterk voorgevoel. Gezegend met 4 meisjes . Mocht er een 5e bijkomen (niet dat die er komt) zou ik wel een lichte voorkeur hebben voor nog een meisje. Ook een stuk praktischer qua spullen die we nog hebben .
M'n man en ik hadden bij de eerste een lichte voorkeur voor een meisje. M'n voorgevoel zei ook dat onze eerste een meisje zou zijn, m'n man en de rest verwachtte een jongetje. Maar m'n gevoel zat goed. Nu hebben wij een lichte voorkeur voor een jongetje omdat M/J ons zo leuk lijkt. Heb ook sterk het gevoel dat de tweede een jongetje zal zijn. Mochten we nu weer een meisje krijgen dan zijn we net zo blij hoor! Het gaat uiteindelijk om het kindje en niet het geslacht. Dingen om het geslacht te beïnvloeden geloven we niet in, dus daar doen we niets mee. Nog een meisje heeft eigenlijk ook weer z'n voordelen want we hebben alles nog in huis haha Maar eerst maar eens hopen dat ik nog een keertje zwanger mag worden!
Leuk topic. Dat taboe is echt groot. Wij hebben twee jongens en hopen op een derde kindje. We hebben voorkeur voor een meisje, omdat we willen weten hoe dat is. Ik eet zoutarm. Ik heb een wetenschappelijk onderzoek gelezen dat dat zou helpen. En ik kookte al zoutarm, zodat de baby met de pot mee kan eten. Ik voeg alleen op mijn bord dus niet meer toe. Eet verder gewoon brood met zout e.d. Ik geloof dat uiteindelijk God alles bestuurd, dus als we een derde jongen krijgen ben ik daar dik tevreden mee. Het enige wat ik dan verdrietig vind is dat ik ook later nooit een volwassen dochter zal hebben. Ik mis mijn moeder heel erg en zou het prachtig vinden om een moeder dochter band te hebben met een eigen dochter. Maar het is al een wonder als we een derde mogen krijgen en als we allemaal gezond en wel oud mogen worden met elkaar. Ik ben al tevreden en het kan alleen maar mooier worden: j/m maakt daarvoor niets uit.
Het is inderdaad een taboe. Ik heb zelf al twee zoons en nu we voor een derde kindje gaan (1e voor mijn partner), hopen we toch wel op een meisje. Dit spreken we ook eerlijk uit naar iedereen. En dat betekent niet dat we teleurgesteld zullen zijn als het een jongen blijkt. Nog een knul erbij lijkt me namelijk ook super leuk! We doen niks bijzonders om ervoor te zorgen dat we een meisje krijgen. Daar geloof ik persoonlijk niet zo in. Het is of een jongen of een meisje. Meer smaken zijn er niet
Ja, bij deze zwangerschap zeker een voorkeur! Ik heb zelf twee dochters en mijn vriend twee dochters. ( Zijn uiteraard niet altijd samen, maar als je ze allemaal samen hebt is het een echt heerlijk druk!) Dus toen we hoorden dat ik in verwachting bent van een jongen was ik echt super blij.
Ik heb mij nooit als jongensmoeder gezien. Ook überhaupt nooit over nagedacht dat een kind van mij een jongen kon zijn. Ik ben enig kind en opgegroeid tussen veel vrouwen. Misschien dat ik daarom ervan overtuigd was alleen meiden te kunnen krijgen. Toen mijn 1e een jongen bleek te zijn moest ik echt even schakelen. Mijn eerste gedachte was; wtf moet ik met een jongen... Nu zou ik niet anders meer willen, ik ben dol op hem! Toen we voor een 2e gingen, maakte het mij eigenlijk niet uit. Ik zag mijzelf wel met 2 jochies. Maar het wordt nu een meisje, wat ik toch blijkbaar wel heel speciaal vind. Moest wel een traantje laten, toen we het hoorde tijdens de geslachtsecho. Komt waarschijnlijk ook, omdat zij nu de naam mag/kan dragen van mijn overleden tante.
Wat sneu voor je man zeg! Hier van mijn schoonmoeder het tegenovergestelde verhaal: ze kreeg ook drie jongens en vertelt altijd dat ze zo kwaad kon worden als mensen bij de derde zeiden "Wat jammer dat het weer een jongen is." Mijn moeder kreeg trouwens ook opmerkingen in haar derde zwangerschap of het wel gepland was of waarom ze nog een derde wilde, ze had toch al een dochter en een zoon? Blijft bijzonder, wat mensen er allemaal uit flappen...
Wat een goed topic is dit trouwens! Ik vind het ook echt niet vreemd als mensen een voorkeur hebben. In de meeste gevallen is het inderdaad geen afkeur van het andere geslacht en soms zit er ook iets meer achter. Ik heb 2x in mijn werk als verloskundige meegemaakt dat een vrouw huilend tegenover me zat vanwege het geslacht van haar kindje. Een keer een vrouw die duidelijk niet lekker in haar vel zat en toen ik daarop doorvroeg vertelde ze schoorvoetend dat ze stiekem teleurgesteld was dat ze weer een jongen kreeg (tweede kindje). Ze had al van jongs af aan gedroomd van een meisje, maar zij en haar man wilden maar 2 kinderen. Ze voelde zich vervolgens zó schuldig over deze gedachten en durfde het met niemand te delen, ook niet met haar man. Ze sliep er slecht van, niet van dat ze een jongen kreeg, maar dat ze zichzelf een vreselijke moeder vond dat ze teleurgesteld was. Toen ik zei dat dat best mocht, dat ik heus wel begreep dat ze daardoor niet minder van haar zoontjes hield, was ze zo opgelucht. Daarna heeft ze het ook met haar man gedeeld en daarmee ebde de gevoelens weg en kon ze weer genieten van de zwangerschap. De tweede keer was wel extremer. Ook een vrouw die een tweede jongen kreeg en graag een meisje had gewild. Maar zij vertelde dat ze had overwogen om de zwangerschap af te breken toen ze bij 15 weken het geslacht hoorde.... Daar viel mijn mond wel van open. Maar al pratend bleek zij echt psychisch heel ernstig in de knoop te zitten, eigenlijk losstaand van deze zwangerschap. Ze realiseerde zich gelukkig (na een aantal gesprekken) wel dat haar gevoelens extreem waren en dat ze er hulp voor moest zoeken. Na begeleiding door een psycholoog ging het gelukkig beter en was ze na een aantal maanden wel oprecht blij met haar tweede zoon. Het heeft mij wel geleerd dat een (hele) sterke voorkeur vaak ergens uit voorkomt en dat vrouwen zich er vaak ellendig onder voelen. Dus het laatste wat ze dan nodig hebben is een veroordelende reactie.
Ik had zelf in mijn eerste zwangerschap niet echt een voorkeur, maar wel zag ik ons altijd met een jongetje. Kwam waarschijnlijk voort uit het feit dat zowel mijn man als ik met alleen maar broers zijn opgegroeid. Bij de 20weken echo bleek het een meisje, daar moest ik even aan wennen. En bij mijn tweede zwangerschap hadden mijn man en ik een lichte voorkeur voor nog een meisje. We zeiden gekscherend dat onze dochter zó leuk gelukt was dat we er nog zo een wilden. Toen moest ik na de 20 weken echo juist wennen aan het idee van een jongen. Bij mij had het beide keren meer te maken met verwachtingen bijstellen dan met teleurgesteld zijn. En nu we bezig zijn voor een derde heb ik echt geen voorkeur. Van allebei mijn kinderen denk ik: "doe mij er nog maar zo eentje!"