Ik betaal ook mee voor anderen. Ik draag enorm veel geld af elk jaar voor keuzes van anderen. Maak ik me niet druk om. Als ik smorgens mn auto in stap en ik zie tegelijkertijd n moeder met haar kind lopen denk ik goh wat leuk en wat fijn. Ik zal nooit denken goh ik moet nou werken en ik werk voor haar vrije dag.
Als ik iemand in mijn omgeving heb die de hele dag thuis is en terwijl haar kinderen naar school zijn maakt ze het huis schoon, doet ze de was en kijkt series op Netflix, ondertussen is haar man carrière aan het maken, dan denk ik: zo'n leven zou ik écht niet willen. Ik beoordeel dat negatief en dan wil ik dat niet voor mezelf. Als ik zou denken; wauw dat is nog eens een leven! Dan zou ik mijn best doen om het voor mezelf ook zo vorm te geven. Wil niet zeggen dat zíj iets anders moet doen! Als ze het zo best vind, moet ze dat helemaal zelf weten. Maar ja, ik beoordeel dat wel negatief. Je kunt het negatief beoordelen zonder anderen jouw manier van leven op te willen leggen. Je hebt zelf bepaalde waarden en het kan zo zijn dat wat anderen doen niet bij jouw waarden passen. Het is bijna als een politieke voorkeur. Als ik voor de ene partij stem, kan ik de programmapunten van een andere partij écht niet in orde vinden. Daar vind ik iets van, die kan ik zelfs inhoudelijk met mensen bespreken, zonder dat ik pleit voor het afschaffen van die andere partij. Je hebt nu eenmaal de vrijheid om te kiezen. En ik neem aan dat iedereen voor zichzelf de afwegingen maakt.
Maar moet je perse alkebei op volle kracht een carriere draaien als je kinderen hebt? Ieder zn keuze hoor.
Maar doet diegene dat tot haar 65e? Misschien wel misschien niet. En als dat zo is prima. Maar er zijn zat vrouwen die dat een paar jaar doen bv tot de kinderen 6 zijn of 11.
Ik heb zelf jarenlang gestudeerd. Tijdje gewerkt. Daarna klotezwangerschap. Ik had graag op kosten van de staat4 of 6 jaar thuisgebleven. Rust. Wat was het punt dan? Jij zei toch mn msn werkt op volle kracht hoe kan ik dan op volle krscht mn carriere vorm geven?
Nou nee, niet per definitie. Mijn man ik werken allebei deeltijd waardoor de ene het kind naar school brengt als de ander al naar het werk is en vervolgens is de ander thuis om het kind op te halen als de ander nog op kantoor is. 's Avonds zijn we allebei thuis en eten we samen. Je kunt de taken ook gelijk verdelen. We hebben geen naschoolse opvang en ook geen grootouders die oppassen en het lukt allemaal prima.
Oh en nog even over het leven op geld van een ander. Wij leven alleen op het loon van mijn man. En betalen weet ik hoeveel aan belasting omdat wij eenverdiener zijn, dus ik denk eerder dat mijn man werkt voor kinderopvangtoeslag van anderen dan die anderen voor het hand ophouden (wat wij dus niet doen) van ons
En ik wil graag even een lans breken voor de vrouwen die een tijdje op kosten van de staat bij hun kinderen thuisblijven. Die tijd komt nooit meer en is vaak n kortere periode van bv 6 jaar. Niet iedereen heeft een partner die alles betaalt waardoor je thuis kan blijven. Een vrouw waarvan de man werkt en die thuisblijft krijgt vaak minder kritiek dan ern vrouw die thuisblijft op kosten van de staat. Ik vind dat elke vrouw het recht zou moeten hebben een paar jaar bij de kinderen te blijven. Heb je geen man? Dan via de staat.
Het voor jezelf niet willen is iets heel anders dan roepen dat zo iemand egoïstisch is en niks levert aan de maatschappij
Dat was mijn vraag niet. Ik gaf aan dat het mij niet zou lukken en vroeg me af óf zij wel het idee had dat beide een optie is. Gewoon oprechte interesse of er mensen zijn die denken dat het mogelijk is om beiden een "goede" carrière te hebben zonder dat het ergens ten koste gaat van de kinderen.
Ik denk het niet maar ik denk wel dat er zat opties zoudem kunnen zijn om beiden aan de slag te gaan als beiden dat willen
Er wordt hier gesuggereerd dat je op geld van de staat leeft of op geld van anderen als je thuisblijft.
Hebben wij ook heel lang zo gedaan. Ik begon vroeg, hij laat, en zo min mogelijk opvang, omdat mijn jongste daar slecht tegen kan. Dat ging prima, toen hij nog geen promotie had gemaakt. Maar daarna veranderde dat, want als je op zondag hoort dat je maandag naar Milaan vliegt vereist dat van beide werkgevers én kinderen flexibiliteit. Wat onze jongste niet had en mijn leidinggevende ook niet. Dus sta je voor een keuze, stapje terug maken voor man (maar wel zonde van zijn studie) of ik zou stoppen. Voor ons werkt het laatste goed, maar als je als vrouw meer waarde aan je carrière hecht, dan is de andere optie misschien waardevoller.
Als ik zes jaar niet zou werken, zou ik mijn registratie verliezen. En het zou ook ontzettend moeilijk zijn om weer terug te komen. Je moet meters maken in het primaire proces, nascholen, positief beoordeeld worden. En terecht. Er zijn genoeg collega's die allebei zo'n baan hebben. Ik ben altijd blij dat dat bij ons niet zo is, want het is soms een vreselijke puzzel met veel afhankelijkheid van de achterban en eerlijk, sommige kinderen zien hun ouders wel erg weinig. Maar onmogelijk is het zeker niet.