Ik ben sinds een aantal jaar ook thuis bij de kinderen. Bewust voor gekozen. Je merkt toch wel dat mensen van de oudere generaties er positief op reageren. (Toen was dit heel normaal?) Ik krijg eigenlijk wel wisselende reacties. Maar over het algemeen zeggen mensen (van onze leeftijd) iets in de trant van "Oh dat zou ik echt niet kunnen hoor, alleen maar thuis voor de kinderen zorgen, dan zou ik gek worden" Ik ben heel blij dat ik zelf voor de kinderen kan zorgen en er altijd voor ze kan zijn. Ook als ze ziek zijn enzo, zeker nu ze nog zo jong zijn. Maar ik merk soms wel dat er een soort sfeer lijkt te heersen in de maatschappij dat werken en carrière maken een must is. Of dat mensen heel zwart wit denken. Zo van Oh die werkt niet, zal wel een uitkering krijgen. Wat in ons geval dus niet waar is, want we komen rond van 1 inkomen.
Ik heb een poos niet gewerkt, gewoon omdat ik dat niet wilde. Man man man wat een reacties. Mensen denken sowieso dat je iq 30 punten gezakt is ofzo. En de vooroordelen en aannames. Op feestjes lijken vreemden snel uitgepraat als ze vragen: " en wat voor werk doe jij" " Niks, ik ben thuis" ........doodse stilte......o ja dat kan natuurlijk ook. En hop, over op een andere gesprekspartner. Eigenlijk te triest voor woorden. Mijn man heeft eeb serieuze baan dus dan interessant om mee te praten, terwijl hij amper nieuws, actualiteiten of opinies volgt. Wat dat betreft ben ik een veel interessantere gesprekspartner, maar mensen kijken gewoon niet verder. Ik vind het een tekortkoming van die mensen.
Hahahaha oh ja erg kortzichtig. Ik moet eerlijk zeggen dat ik vorige week in de auto moest wachten, tegenover een invalideparkeerplaats en toen heb ik dus ook echt op zitten letten of mensen echt minder mobiel waren. Maar iemand kan natuurlijk ook iets mankeren wat je niet meteen ziet. oepsie tja van thuiszitten word ik soms wel een beetje dom
Ik besloot na mijn studie om niet te gaan werken, ik had wel werk op de universiteit in de laatste 2 jaar van mijn studie, maar ik heb jarenlang problemen gehad met een angststoornis en daardoor hikte ik telkens tegen een burn-out aan. Ik was er klaar mee. Ik besloot te doen wat ik op dat moment echt wilde, en dat was volledig thuis blijven om voor mijn dochter (die toen nog niet geboren was, maar ik was wel zwanger) te zorgen. Ik ben niet afgekeurd ofzo, zou zeker wel kunnen werken (afhankelijk van wat het is), ik doe soms ook thuis wat opdrachten voor een bedrijf van een familielid. Ik heb zeker wel met veroordelingen te maken gehad, want in onze kennissenkring veel vrouwen die fulltime (of meer) werken en zeer carrière-gericht zijn - maar hun oordeel komt vooral voort uit wat zij zelf belangrijk vinden. Het meerendeel woont bv in huizen die meer dan 3x zoveel waard zijn als ons huis, allebei een mooie auto, en iedere zoveel jaar een nieuwe natuurlijk - ieder jaar minstens 2x op vakantie (wintersport en zomervakantie, maar vaak ook in de herfst naar een vakantiepark en in het voorjaar naar een eiland vliegen...). Wij hoeven dat niet. Ik heb hier heel bewust voor gekozen, we hebben een heerlijk huis, kunnen alles ondernemen wat we willen, en ik ben heel veel bij de kinderen - heerlijk! Nu met corona ook zo heerlijk dat het totaal geen stress gaf toen de scholen dichtgingen, dat vang ik op. Totaal geen stress als mijn tante van in de 80 ergens hulp bij nodig heeft; ik kom er meteen aan. Geen stress als mijn schoonouders hulp nodig hebben, dat regel ik! Ik vind het heerlijk! Ik ben wél bezig met een opleiding en hoop dat toch mijn werk van te kunnen maken, maar in welke vorm weet ik nog niet - ik kijk wat eruit gaat komen, en vanuit mijn luxe-positie kan ik gewoon afwachten wat er op mijn pad komt. Mijn man heeft werk waar hij veel voldoening uit haalt, heel flexibel, maar maakt ook flink wat uren - het feit dat ik thuis ben, maakt dat voor hem ook mogelijk. Maar naast vooroordelen en oordelen, krijg ik soms ook opmerkingen van mensen die het eigenlijk wel zouden wíllen (en ook zouden kúnnen), maar niet durven. Die bv na mijn ervaringen wel besluiten 1 dag minder te gaan werken. Dat vind ik wel mooi, als mensen door mijn ervaring inzien dat het kán als ze het willen
Ik werk niet. Sinds mijn 19e ben ik al afgekeurd (nu 27) en heb ik dus een uitkering. Maar lastige is is dat je aan mij niets kan zien, ik zie er niet 'ziek' of 'beperkt' uit. Dit heeft nog best wat moeilijke momenten en vooral onbegrip opgeleverd. Mensen die vonden dat ik gewoon een schop onder de kont nodig heb of me lui vinden. Ik heb heel wat werkgevers versleten, omdat ik bang was dat deze mensen gelijk hadden maar elke keer weer mislukte het om te werken. Uiteindelijk ben ik begonnen met vrijwilligerswerk, dit doe ik nu al zeker 2 jaar met heel veel plezier! Maar nu ik mama word voel ik de vingertjes al weer wijzen hoor, want ja... Als je niet kan werken kan je ook geen goede moeder zijn, toch?...
Heb ik idd allemaal gedaan dit jaar en ontzettend veel uit gehaald, meer dan wanneer ik nog een jaar hetzelfde werk had gedaan. Ik ben ook erg blij dat ik die mogelijkheid nu heb.
Ja ik herken het wel, alsof je niet echt meetelt als je niet werkt. Carrière maken lijkt een must te zijn. Maar ja aan de andere kant moet ik ook eerlijk zijn (en dan zal ik wel een shitload aan reacties over me heen krijgen) hier in de omgeving zijn het wel veel dezelfde soort types die dan niet werken, vaak 1 kind hebben en uitkering krijgen. Dus ja ergens snap ik wel waar de vooroordelen vandaan komen.. Ik vind het soms wel jammer dat ik in mijn omgeving niemand ken, die ook bewust thuis is om voor de kinderen te zorgen
Na 24 jaar gewerkt te hebben ben ik sinds febr gestopt met werken.. Mede omdat we de opvang niet meer rond kregen voor onze dochter omdat wij beide een baan hebben die om 06:00 of voor 06:00 begint.. Onze achterban is weg gevallen en de opvang opent hier pas vanaf 06:45 Ik moet zeggen ik heb er tot nu toe nog geen moment spijt van Dat geregel steeds qua opvang.. de onrust in onze dochter is er niet meer het is mij allemaal dik en dubbel waard! Nu ook met corona geen gestress qua regelen (man zijn bedrijf werd gewoon gewerkt) Ik heb tot nu toe nog maar 1 nare reactie gehad(ik schuif het maar weg zal wel jaloezie zijn) De rest zegt ooh ik wou dat ik die mogelijkheid had Wie weet als mijn dochter zelfstandig genoeg is dat ik de draad wel weer oppak en weer op zoek ga naar een baan. Maar voor nu ben ik tevreden met hoe het gaat.. en dat ik de mogelijkheid heb om te kunnen stoppen.. We zullen zien in de toekomst.. Maar ik zelf maak mij er niet druk om.. Ook niet wat een ander er van denkt
Ja daar gooi ik het ook maar op idd. Als je zelf tevreden bent hoef je immers ook niks lelijks te zeggen over iemand anders. Wat een rust levert het op he? Ik vind her nog steeds zo fijn dat we niet meer elke dag hoeven stressen over op tijd op de opvang, als man weer eens op reis moet, bij ziekte en nu met corona. De 1e week dat ik thuis zat kreeg de jongste een zware griep te pakken en ik voelde me zó gelukkig toen ik lekker met thuis kon blijven. Had het jaren eerder moeten doen..
Nou zeker geeft het rust! Mijn man is er ook stukken relaxter onder dat alles gewoon nu in kannen en kruiken is qua ziekte/opvang enz omdat ik nu thuis kan blijven.. Achteraf zeggen wij ook wel hadden we dit niet eerder moeten doen??
Ik heb 13 jaar met plezier en ambitie fulltime gewerkt. Ben ook een wat oudere moeder, het liefdes geluk kwam niet eerder op mijn pad. Eenmaal zwanger net als de massa een kdv geregeld. Dat ging niet van harte terwijl ik helemaal geen twijfelaar ben maar welke kdv ik ook bezocht mijn hart riep elke keer keihard nee. Na de bevalling wist ik het zeker, en ik kreeg ontzettend veel tegenspraak van mijn omgeving. Jij? Zonde? Het went hoor, je kind wegbrengen? En dat keer 1000. Mijn man dacht ook dat ik een bevlieging had maar echt niet. Dag lease auto, dat dik salaris, dag collega’s, ik mis jullie geen dag. Geef er wel eerlijk bij toe dat mijn man een heel fijn inkomen heeft en dat ik in een prachtig huis woon, op vakantie kan. Met het hele gezin Malediven zit er niet zomaar meer in, ook daar van heb ik geen seconde spijt. Neven functies heb ik overigens zat, ik bemoei me graag met vanalles en nog wat. Maar voor de buitenwereld ben ik vast en zeker een tennismuts met een rijke vent. Helemaal prima, niks aan veranderen
Ach, wees trots op jezelf dat je iets hebt durven veranderen aan je situatie. Net als dat @RE080219 trots mag zijn dat zijn juist andersom die grote verandering voor elkaar gekregen heeft. Maar ik ben dan ook geen mens wat van kabbelend houd, graag afwisseling en ja bij hoogtepunten horen dan ook diepte punten.
Ik ben 8 jaar thuis geweest, en ik heb daar wel wat reacties op gehad: - je man heeft vast een goede baan (klopt!) - wat doe je de hele dag thuis (niks, eigenlijk) - ik zou gillend gek worden (snap ik, met jouw kinderen) - met wie praat je dan? (Met de stemmen in mijn hoofd?) En nu ben ik weer aan het werk, en merk dat ik mij wel nog verantwoord waarom ik werk. Weet je, je doet het toch nooit goed, doe wat dicht bij je ligt en maak je eigen keuzes. En soms is er geen keuze mogelijk en dan maak je er het beste van. Als je je kind(eren) een liefdevol, veilig thuis biedt waar ze mogen opgroeien tot fijne volwassenen ben je al een heel eind op weg
Ook zonder betaalde baan kan je van grote waarde zijn voor de maatschappij. Wil je niet werken, helemaal prima zolang je in je onderhoud kan voorzien. Ik ben allergisch voor mensen die niet willen werken, maar wel verwachten dat de overheid ze onderhoudt dmv een uitkering en toeslagen. En zeker als het gaat om mensen die niet willen werken, omdat ze hun kind niet naar de opvang willen brengen. Of dat ze niet veel van hun kind willen missen. Helemaal prima hoor, maar ga die bijstand dan uit. Nederland is echt veel te soft. Ik vind het vangnet hier geweldig hoor, maar er wordt wel echt flink misbruik van gemaakt.
Hier kijken ze me ook vaak raar aan Maar meestal als ze iets langer nadenken Krijg je alsnog de reactie dat moeder zijn een 24 uurs baan is
De kans is klein dat er hier nog een kindje bij komt, jongste is nu bijna 7 maanden. Nu ik de mogelijkheid heb om thuis te blijven en minder stress omdat ik inmiddels na twee kinderen me zekerder voel als moeder, geniet ik enorm van deze periode. En afgelopen corona periode toen de kinderen thuis moesten blijven en ondersteuning nodig hadden met hun huiswerk was ik ook enorm opgelucht dat ik er gewoon kon zijn. Ondanks dat mijn huishouden even anders ging omdat ik gewend ben om de boel elke dag grondig aan te pakken wanneer ze op school zitten en nu moest ik helpen met de letter M, met de baby aan mijn borst en een fles chloor op mijn hoofd Anyway er zal vast een periode komen dat ik weer ga werken maar dat is dus niet nu.
Lastige vraag. Officieel werk ik, heb ik samen met man een vof. Maar in de praktijk voelt het alsof man alleenverdiener is en ik tbm. Maar zodra ik aan boord stap tel ik mee als bemanning (elke vakantie en 50% vande weekenden). Zit ik thuis hebben we regelmatig overleg over welke reis, welk personeel (werken met een stichting voor kansarme jongeren en reïntegratie). Ik zou nu in deze situatie geen andere baan willen. Mijn beroepskeuze was kraamverzorgster maar de gedachte van opvang voor 4/5 kinderen, 8 dagen werken, eigen huishouden etc bijhouden... nee ik zie niet hoe ik dat allemaal moet combineren dan zolang man blijft varen. Dus ik vind het goed zo. Commentaar krijg ik weinig. Als ik het krijg is het vooral mbt 4/5/6 dagen alleen zijn met de kinderen
Ik werk niet. Nu ik nog slechter ter been ben, en dus extra hulpmiddelen moet gebruiken, heb ik 1 opmerking gehad die het niet met mijn situatie eens was. "mijn zus zit in een rolstoel en zelfs die kan werken." Voorheen veel meer van dit soort opmerkingen gehad. Altijd gezegd dat ik ben afgekeurd, dat het op het moment goed gaat maar ik niet weet of ik over een jaar of 2 nog kan lopen.. En zie hier, 2 jaar verder Mensen trekken nu ook geen grote mond meer op als ik met m'n krukken, of rolstoel, op de invalideplaats uitstap. Om me wel nuttig te voelen in de maatschappij, en gewoon eens even iets anders om mijn hoofd wil hebben dan het geconstant mama geroep, doe ik vrijwilligerswerk op de basisschool van de kinderen en naschoolse activiteiten met kinderen. Maar dat heb ik helaas ook van 10u naar 2u terug moeten schroeven.