@Muisje2016 ik heb jaren geworsteld met de keus wel of niet (tijdelijk) stoppen. Vorig jaar de knoop doorgehakt en geen twijfels meer, beste beslissing ooit. En er komt vast een tijd dat ik weer toe ben aan wat anders en dan zien we dan wel weer hoe het op te gaan lossen.
Je bent thuisgekomen in een rare periode. De eerste 2 maanden nog niet, maar vanaf maart natuurlijk wel. Ik zou jezelf de tijd geven om af te wachten hoe je het ervaart wanneer de wereld weer een beetje normaal is. Je vak missen herken ik wel. Dat had ik na een tijd ook. Maar het gevoel van thuis willen zijn voor de kinderen overheerste wel. Ik heb het geluk dat ik het heb kunnen combineren, maar dat gaat als verloskundige natuurlijk niet lukken: aan huis wanneer je kindje er is
Blij dat deze keuzes door mensen zelf bekostigd moeten worden. Voor mijn part werken moeders of vaders die dat willen nooit meer na het krijgen van een kind. Zolang de rekening daarvan dan maar door jezelf, partner, erfenis of wat dan ook betaald wordt en niet door de samenleving.
Ik werk 23 uur. Maar ik zou dolgraag tbm zijn. De kinderen zijn nog zo klein en dat blijven ze maar eventjes. Ik wil niks van ze missen haha. Tegelijkertijd ben ik leuker als ik werk. Juist omdat ik dan even meer kan zijn dan alleen maar mama. Ik vind het prima als andere vrouwen thuis blijven, als ze dat graag willen en ze hebben die luxe, waarom niet? (Ervan uitgaande dat ze dan wel zelf de kosten dragen).
Dat komt volgens mij door het feit dat ze ergens heel verdrietig is dat ze op t moment geen man heeft. Het valt mij iig heel erg op dat ze dat in veel opzichten benoemt. Misschien ook ergens een tikkeltje jaloezie waardoor ze deze uitingen doet?
Eigenlijk niet echt. Maar dat is omdat ik mij wel goed voel in de combinatie werk en gezin. Ik heb ondanks dat we 3 kinderen hebben ook nooit het gevoel.dat ik het niet red dus het blijkt de juiste keuze te zijn.
@Mamalizzy.... Ik word moe van jou, wat kun jij doorzeuren over 1 en hetzelfde zeg. Heel vervelend als iemand zichzelf continu herhaald en weinig toegevoegd aan de eigenlijke discussie of vraagstelling. Ik heb altijd gewerkt totdat wij voor kindjes in de medische molen kwamen en het bedrijf waar ik voor werkte in dezelfde tijd failliet ging. Besloten om de kinderwens voorrang te geven boven opnieuw werken. Ik heb 2 kinderen gekregen daarna een met mijn man besloten dat hij zou werken en ik thuis zou blijven bij de kinderen. Dit was voor mijn man erg prettig, geen zorgen over het thuisfront. Toen de kinderen allebei op de basisschool kwamen begon het voor mij toch wel weer te kriebelen om weer wat te gaan doen buitenshuis. Wat medisch gedoe gooide roet in het eten en de plannen om weer te gaan werken schoven steeds op. Uiteindelijk op goed geluk wat gesolliciteerd en aangenomen. Parttime, 15 uur. Inmiddels werk ik 20 uur en daar ben ik heel tevreden mee. Aangezien ik onregelmatig werk moet ook mijn man volledig hierin achter mij staan, we doen het samen en van hem verwacht ik nu ook wat flexibiliteit als dat echt eens nodig is en gelukkig kan dat. We redden het ook op 1 salaris, dus wat ik verdien is eigenlijk extra maar wel heel fijn! Ook heb ik allerhande opmerkingen gehad, zowel positief als negatief toen ik fulltime werkte, niet werkte, ziek thuis was, parttime werkte, welk werk precies..... Conclusie voor mij is dat je het bij jezelf moet houden. Wat werkt voor jouw gezin, daar draait het om. Iedereen heeft godzijdank het recht om dit binnen zijn of haar mogelijkheden zelf in te vullen en daar ben ik dankbaar voor. Leven en laten leven.
Dat is ook zo! Het plan is ook om voorlopig even thuis te blijven. Net weer gestart met een vruchtbaarheidstraject voor een derde kindje en zie mezelf nu (en hopelijk straks zwanger) niet weer aan de slag gaan. Nu ik het 2x eerder heb meegemaakt weet ik dat ik het eerste jaar na de geboorte thuis zijn ook heel prettig vind (beide keren wel gewerkt toen, maar vond dat echt zwaar). En beide keren veranderde dat na een jaar. Dus waarschijnlijk wordt het dan tijd voor die oppas aan huis
Ik vind het apart dat als een vrouw van het geld dat haar man verdient eten kleding etc koopt dat prima moet zijn en als een alleenstaande vrouw 4 jaar lang elke maand een bedrag van 1100 zou krijgen dat teren op betekent of profiteren van. Ik zou me in beide gevallen t zelfde voelen. Ik koop iets van t geld waar ik niet de arbeid voor verricht in de zin van werk waar belasting voor betaald moet worden maar ik kan me wel rustig op het huis en de kinderen richten. Zou me echt niet in het geval van alleenstaande vrouw schuldig voelen en als vrouw van man met goede baan niet.
Nee, ik heb nooit geworsteld met mijn keuze om tijdelijk te stoppen met werken. Als ik eraan denk weer aan het werk te gaan (dat is sowieso altijd het plan geweest als de kinderen groter zijn), dan krijg ik het nu nog spaans benauwd van de bijkomende opvangkwesties die daar weer bij komen kijken. Ik stond voor de klas en daar kan je je uren nou eenmaal niet zo flexibel inrichten. Dus ik vind het ‘gemis’ van die stress nu heerlijk! En vooral toen ik van onze jongste in verwachting was, was ik heel blij dat ik niet werkte. Bij de andere kinderen heb ik wel tijdens/na mijn zwangerschappen gewerkt. Bij de jongste was ik al wat ouder en de zwangerschap was ook zwaarder. Heerlijk om mezelf dan niet weer de dag door te moeten slepen op mijn werk en doodop thuis te komen en nog 3 kinderen te eten moeten geven en in bed te krijgen.
Dus iedereen moet leven als een alleenstaande vrouw omdat het anders niet eerlijk is? En dat jij het verschil niet ziet, dat kan maar dya ligt ook niet aan de anderen maar aan uw visie.
Grootste verschil is toch zeker wel dat als je 'leeft' op het geld van je man/partner je dat zeer waarschijnlijk voor die tijd samen voor hebt gekozen en het daar allebei over eens bent. Zowel de man als de vrouw (of de 2 partners in kwestie) voelen zich daar dan goed bij omdat het zeer waarschijnlijk voor beiden voordelen oplevert. Wanneer een alleenstaande vader/moeder 'leeft' van het geld van de staat is dat toch echt niet hetzelfde. Dat geld komt immers niet van een partner maar van alle wel werkende mensen die het er niet per definitie mee eens zijn dat jij dan niet werkt, wel kinderen krijgt en thuis kunt blijven om voor de kinderen te zorgen terwijl de personen die daarvoor betalen wel gaan werken en niet thuis zijn bij hun kinderen.
Nee dat heeft niet iedereen. Jij kon thuisblijven tot de kinderen naar school gingen omdat je man alles betaalde. Bij een alleenstaande moeder zijn er ook veel redenen om thuis te blijven maar er zijn strenge eisen om in de bijstand te mogen. Ook kinderen met medische problemen ook huilbabies en ga zo maar door. Omstandigheden waarbij een vrouw die een man heeft allang zou zeggen ik kap met werken we leven van t geld dat jij verdient en ik blijf thuis de komende tijd. Ik heb meerdere flinke alleenstaande moeders kapot zien gaan omdat ze zo moe waren van alles alleen doen het slaat ook op je eigen gezondheid zeker als je bv een kind hebt dat veel huilt of slecht eet. Bijtanken lukt gewoon niet. Dus de keus die jij hebt lekker bij de kinderen blijven zou voor elke vrouw moeten zijn.
Maar juist doordat de oorsprong van dat geld zo anders is, maakt het toch heel... anders? Het geld dat mijn man verdient, is ook een beetje mijn verdienste - zonder mij zou hij geen 60 uur kunnen werken, niet de positie hebben die hij nu heeft. Omdat hij heel carrière-gericht is, hebben we mede deze keuze gemaakt - doordat ik thuis ben, heeft hij maximale flexibiliteit. En doordat hij maximale flexibiliteit heeft, kan ik thuis blijven
Hoe bedoel je dit? Meeste vrouwen die een man hebben met baan waardoor zij thuis kunnen blijven leven niet op bijstandsnorm hoor.
Nou zo zie ik dat niet. Een alleenstaande vrouw doet net zo goed de was en boodschappen lapt de ramen en zorgt dat t huis schoon is. Maar die moet er ook nog eens naast werken en dan heb ik het nog niet over alles met t kind alleen doen. Ook die zouden moeten zeggen het gekd dat ik van de staat krijg is ook gewoon verdiend want dankzij mij draait het huishouden.