Ik denk zeker dat je nog gewoon iemand bent voor de maatschappij. Wat iemand zijn keuze ook is, er zal goed over nagedacht zijn en in het belang van het gezin of haar/hemzelf. Ik merk zelf echter wel dat mijn werk best wel een deel van mijn identiteit is. Ik vind mijn werk erg leuk en ben er trots op. Zonder mijn werk zou ik wel even zoekende zijn naar wat mijn plek in de maatschappij dan wel is.
volledig thuis met kleine kinderen? Dan ben je voor mij een zen goeroe. Ik zou zelf helemaal knettergek worden vermoed ik. Naarmate ze nu ouder wordt zou ik t allicht beter kunnen. Maar in t begin...pwoehaaaaaaah. Nu was dit ook 6 weken lang een huilbaby (18-21 uur gillen per dag) dus ik zat geregeld in t plafond als t toontje weer aanzwengelde en ben toen echt gevlucht naar mn werk om nog enigzins te voorkomen dat ik doordraaide.
Het is gewoon nooit goed, mensen zouden eens wat meer naar zichzelf moeten kijken ipv naar een ander.
Ik zie het als een enorme luxe dat ik thuis mag blijven met mijn kinderen en dat mijn man dat ook fijn vindt.
Ik ben al 10 jaar thuis. Dat geeft iedereen minder stress. Mijn man is voor zijn werk veel van huis ( maand tot 6 weken) Ik doe overigens wel heel veel ( kunst en antiek, ik weet bijvoorbeeld veel van bepaalde stromingen et cetera... ik ben op dit moment bezig met Azie, China, Korea en Japan) maar alleen dus niet in loondienst. Nooit spijt gehad, nooit vervelende opmerkingen gekregen.
Ja hier is dat op 2.5 al. Bij jullie duurt dat idd wat langer. Maar ik heb ook gewerkt tijdens de baby tijd hoor . Maar ook beperkte uren, zodat er maar weinig opvang nodig was en korte dagen.
Hier ook, ik weet natuurlijk niet hoe het gelopen was als ik was gaan werken terwijl ik middenin die angststoornis zat en tegen een burn-out aan... Maar het feit dat ik dat niet hoefde ‘af te wachten’ omdat mijn man genoeg verdient, vind ik wel echt boffen. Ik had natuurlijk liever geen angststoornis gehad en geen bijna-burn-out, maar dat is zoals het is, en nu ben ik heel blij met dat ik thuis kan blijven.
Hier ook een angststoornis (bleek door schildklier te komen) en doorgegaan tot een burn out en ik kon en wilde echt niet meer en wat heeft dit jaar me al ontzettend goed gedaan. Ik vind het echt wel veel fijn dat die mogelijkheid er is.
Zeker, en mijn man boft ook ontzettend met mij. Dat ik niet zo geemancipeerd ben en hem dwing om parttime te gaan werken zodat ik zelf ook aan de slag kan. Hij boft dat ik zorg dat hij de deur achter zich dicht kan trekken en zich op zijn werk kan concentreren zonder op de klok te hoeven kijken of er kinderen opgehaald moeten worden. Hij boft dat hij meteen aan tafel kan als hij thuis komt, dat zijn kleren schoon en gestreken in de kast hangen en dat hij nooit mis grijpt in de voorraadkast. We boffen dus allebei
Dat is hier ook zo. Zonder mij had mijn man zich nooit kunnen opwerken . Zonder mijn man had ik nooit zoveel kunnen thuis blijven.
Ik vind trouwens de titel van dit topic nogal heftig. Alsof er de optie zou kunnen zijn dat je niks voorstelt als je niet werkt
Ik heb 8 jaar geleden ontslag genomen op medische gronden omdat na 2 jaar ziektewet er een jaar extra ziektewet kwam omdat werkgever het niet goed had aangepakt. Wat een stress leverde dat op, ik kon niet meer. Omdat mijn man inmiddels ook aan het werk was kon ik ontslag nemen. Omdat ik op medische grond ontslag heb genomen ben ik alsnog gekeurd voor de WIA. Helaas net niet slecht genoeg (33% afgekeurd) dus geen uitkering en de WW in. Omdat ik toen zwanger was en ziek heb ik niet hoeven solliciteren. Tijdens de WW nog wazo gehad. Daarna zijn we verder gegaan op 1 inkomen. Ik kon niet solliciteren want met migraine, PDS, ME/CVS en fibromyalgie en 2 kinderen (en ondertussen zwanger van de 3e) was het geen optie. Gelukkig hadden we dit zien aankomen en met de 2 inkomens een koopwoning gekocht zodat onze lasten flink omlaag gangen tov de particuliere huur. En de kids hebben er voor gezorgd dat we meer ritme en structuur in mijn leven kwam. Ik ben op dieet gegaan waardoor minder last van PDS, ben langzaam gaan opbouwen met lopen en fietsen. En langzaam werd die pijn en vermoeidheid minder. Toen heb ik nog 2 kinderen gekregen waarvan de jongste bijna 2 wordt (oudste is 8). Daarna was het weer een poos slechter. Veel pijn en vermoeidheid. Maar weer goed op mijn eten gaan letten en meer bewegen en nu gaat het weer beter. Sinds een jaar doe ik elke yoga, wandel elke dag 5 a 10km en zorg vooral voor een strak ritme in de dag. En daar ga ik en mijn gezin goed op. Het gaat zo goed met mij dat ik zou kunnen werken maar moet wel oppassen want het evenwicht zal altijd wankel blijven. Maar ik heb een man met een goede baan gevonden. Toen ik al werkte en hij nog studeerde zorgde ik voor hem, nu andersom. Maar daardoor kan hij vol voor zijn carrière gaan, word alles voor hem geregeld en kan hij echt zijn rust pakken als hij thuis komt en energie aan de kids geven. Voor ons alle 7 werkt dit perfect. En gisteren heb ik zelfs 37km naar mijn ouders gelopen. Ben zo trots en blij dat dat kan als je ziet hoe diep ik 9 jaar geleden zat. En nog gaat het soms slecht, als het kouder wordt of regent, als het weer omslaat of als ik mijn grenzen niet bewaakt hebt. Maar door de rust thuis kan ik weer opkrabbelen. Boffen is het niet. We hebben er samen keihard aan gewerkt hier te komen maar ontzettend fijn en dankbaar is het wel!
Iedereen moet doen waar ze zich goed bij voelt. Overal zijn vooroordelen, ik werk wel, maar mijn baan wordt gezien als maar een “baantje” door veel mensen.
Overigens toen ik ziek werd en thuis kwam te zitten en nog geen kinderen had heb ik een hele shitload over me heen gehad. Werkelijk alle familie en vrienden hebben gestudeerd en goede banen. Thuis zitten was geen optie. Inmiddels zien ze hoe goed het voor ons uitpakt, hoe fantastisch de 5 kids het doen en hoe goed we als gezin staande zijn gebleven in coronatijd. Nu wensen zij soms dat ze niet beide die hoge functie hebben, afhankelijk zijn van kinderopvang en schoonmaakster etc. Ze komen er achter dat de wereld niet altijd maakbaar is. Ieder maakt zijn eigen keus is het leven, doet dingen op zijn / haar manier. Soms ben je heel gelukkig met die keus soms niet. Maar de wereld is zo veel mooier als iedereen het op zijn/haar manier kan doen, er gelukkig mee is en vooral anderen in zijn/haar waarde laat!
Ik heb tot 2x toe een tijdje in de ziektewet gezeten. De tweede keer kreeg ik daar opmerkingen over van een paar mensen. Wel voorzichtig, niet echt heel aanvallend, maar dingen als: "Ik neem aan dat je ook écht niet kúnt werken? Je gaat het toch zeker wel weer snel proberen?" op zo'n passief-agressief toontje. Dat was naar. Ik kan me voorstellen dat je dat niet wil horen, of je nu wel of niet bewust gekozen hebt om niet te werken. Zonder ook maar iets over een ander te willen zeggen -ik kan dit niet sterk genoeg benadrukken- vind ik wel dat ik moet werken. Ook al is werk niet altijd even leuk, er zitten veel voordelen aan (salaris, zingeving, ontwikkeling) en het is voor mij ook een verantwoordelijkheid die ik wil nemen t.o.v. de maatschappij. Ik wil graag iets bijdragen, voldoende salaris verdienen om geen toelages te hoeven vragen, belasting betalen zodat er genoeg 'in de pot zit' om voor iedereen te zorgen die het nodig heeft, ik wil een voorbeeld zijn van een werkende moeder. Ik heb een studie mogen volgen op kosten van de staat, daar wil ik ook gewoon gebruik van maken. Ik zeg dus niet: het maakt niet uit of ik wel of niet werk. Voor mij persoonlijk maakt dat wel uit en dat stukje hoort wel degelijk bij mijn identiteit. Wat uiteraard niet betekent dat ik geen identiteit had toen ik niet werkte. Maar dat voelde voor mij toch echt niet kloppend, incompleet. Voor mij hoort werken er wel echt bij.
Ik ben thuis bij de kinderen. En aangezien ik besta, adem, eet en slaap etc ben ik ook een iemand. Wat een ander er van vindt moet ie lekker zelf weten, zolang het voor ons als gezin zo goed is, is het goed.
Ik vind het vooral lastig dat ik niet aan iedereen wil vertellen waarom ik niet werk. Tenminste niet in detail. En mensen zagen altijd zo door ben in staat om te liegen inmiddels want wildvreemden stellen de vreemdste vragen .... Overigens over gehandicaptenkaart en rolstoelen. Ik was in mijn eerste zwangerschap in een rolstoel op vakantie. Ik kon amper lopen zo slecht voelde ik me. Maar toen bij een eettentje kon het ding niet naar binnen en stond ik op uit de rolstoel. Al die blikken