Ik heb nog nergens ergens gelezen over de gedachten die je kan krijgen tegenover je baby als die bijv. erg lang huilt zonder reden Ik vraag me af waarom? Want de wanhoop,de frustratie en de ellende lijkt me toch wel meer voorkomen dan ik tot nu toe gelezen heb Ik bijv. heb wel slechte gedachten gehad tot nu toe...
ja, je hebt gelijk ook ik heb het al wel eens gehad fulltime werken, moe zijn en dan Seth die bvb 2 uur lang huilt en dan ... gelukki gebeurt het niet veel en als ik me zo voel, dan geef ik seth even aan mijn vriend en ga bvb in bad, of een toertje doen ofzo en omgekeerd nat
Ik heb het zelfs wat als Emma gewoon es wat vervelend is... Dan kan ik echt zo weinig hebben. Toen ze nog heel klein was en idd meer huilde, vond ik het nog lastiger. Ik heb het idee dat je altijd ontzettend gelukkig moet zijn ofzo. En begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van Emma en wil haar niet meer kwijt, maar soms wordt die verantwoordelijkheid me wat teveel ofzo... Herkenning?
Beatrijs Smulders schrijft er wel wat over in haar (bekende) zwangerschapsboek volgens mij. Ik geloof dat zij als advies geeft dat je als moeder niet toe moet geven aan je frustraties (natuurlijk) maar dat het best gezond is om af en toe hardop te zeggen bvb 'ik houd heel veel van je, maar mama wordt helemaal gek van je gebrul de hele dag'. Als je jezelf toestaat iets hardop uit te spreken, voel je je vaak al beter dan wanneer je enkel in je hoofd blijft malen.
Goeie tip! Ik word er ook wel eens even gek van. Dan is ze de hele dag wakker geweest en wil ze 's avonds na een uur huilen, speentje pluggen, heen en weer lopen, nog steeds niet slapen, terwijl ik zie dat ze moe is!! Grrrrrr $$#%#$%# Maar ach, dan springt mijn man even bij, tel ik tot 10 en ik bedenk me altijd even: alles gaat over. Als ze huilt, ooit stopt ze. Als ze niet wil slapen, ooit valt ze in slaap. Als ze zit te jengelen, ooit kan ze gewoon aan me vertellen wat er is. Zo houd ik het vaak langer vol!
Mijn zoontje is nu al de hele week ziek, en vraagt constant aandacht. Huilt de hele dag en de halve nacht, en wil alleen maar rondgedragen worden. Ik ben doodmoe, en was gewoon blij dat ik vandaag naar mijn werk kon (papa is nu bij hem). En ja, ik heb mezelf deze week ook al meerdere keren op 'slechte gedachten' betrapt, hoe zielig het ook is dat hij ziek is. En ik weet dat hij er niks aan kan doen. Ik voel me er schuldig over, maar ja...laten we eerlijk zijn: het moederschap is niet altijd leuk. Het is niet zo dat als je een kind krijgt, je ineens verandert in een soort heilige non die zichzelf zonder problemen voor 1000% kan opofferen. Ik ben nog steeds de oude, ongeduldige Mikki, alleen nu heb ik er een kind bij. Ik vind het geweldig om een kind te hebben, maar die zorgtaken (bijv. eten geven als hij niet wil, poepluiers, neusspray in een onwillig neusje spuiten, en dat eeuwige wassen en schoonmaken dat nooit stopt) vind ik heel vaak gewoon niet leuk om te doen. Aan de andere kant stond ik dan gisteravond weer snikkend boven zijn bedje, omdat hij zo lief lag te slapen en omdat ik zoveel van hem hou
onze zoon heeft de 1e 12 weken enorm veel gehuils ivm krampjes.. en ik heb wel eens toen mijn vriend thuis kwam onze zoon in zijn handen geduwd en gezegd dat ik weg was.. waarheen zei ik niet maar moet ff rust aan mijn kop hebben ... je weet toch ook niet wat er allemaal op je af komt..
Jep best herkenbaar. Ik denk ook wel eens, als mijn zoon voor de zoveelste keer slecht slaapt of weer om 5uur 's morgens wakker is, waarom heb ik zo'n vervelend/slecht slapend kindje. Maar even later als hij weer iets liefs zegt of gewoon lekker aan het spelen is of whatever dan ben ik weer supergelukkig met mijn kids. Het is alleen idd een beetje een taboe, je hoort er niet vaak iets over.
Ik heb ook wel eens Nica in haar box gelegd , naar boven gelopen om daar mijn kussen fanatiek in elkaar te stompen. Lucht ook goed op! Soms is je geduld gewoon even op, moet je even afstand nemen. bar
Ik vind het normaal om soms 'slechte' gedachten te hebben...e bent ook maar een mens en dat blijft zo als je moeder wordt! Ik ben thuis bij mijn meisje en vind de dagen vaak best wel saai...steeds hetzelfde doen de hele dag, zorgtaken en schoonmaken etc...terwijl ik eerst een totaal ander leven had...werken maar ook veel meer leuke dingen doen! Ik houd ook enorm van haar en zou niet meer zonder haar kunnen/willen maar soms zou ik wat meer tijd voor mezelf willen...want...ik ben er ook nog.... Ik weet het klinkt zielig maar soms vind ik mezelf zielig...erg he????? hahahaha
Pffft. Zo herkenbaar. Ilana heeft ook nu nog heel veel van de tijd aandacht nodig, want ze kan zichzelf niet lang vermaken. En we hadden kort geleden besloten nog voor een tweede te gaan (al had ik niet gedacht dat de tweede keer zo snel zou gaan vergeleken met de eerste). Ik kijk er naar uit, maar zie er ook als een berg tegenop.
yenolah, gefeliciteerd met je zwangerschap! Moest even goed kijken toen ik zag van wanneer je eerste kindje is....is inderdaad erg snel gegaan dan. Lijkt me ontzettend zwaar want je zit nog in de kraamtijd...maar natuurlijk heel veel sterkte en geniet ervan! en van je dochtertje natuurlijk!! Groetjes Claudia
Maar wat denk je dan precies? Ik bedoel, je hebt slechte gedachten (ik word helemaal gek van je!) en slechte gedachten zoals mn vriendin, die een depressie heeft en af en toe denkt, ik gooi je uit het raam, of als ik je nu los laat (baby in bad aan het doen) en weg loop, ben ik er in 2 minuten van af. Zij zit dus in therapie. Het eerste heeft elke moeder wel eens denk ik. Ik wel in ieder geval, maar ik zeg dan ook tegen mn kindje, meid, ik ben helemaal weg van je, maar ik zou het wel heeeel fijn vinden als je is even stil zou zijn. Dan voel ik me beter, ookal brult ze gewoon door
@claudia2008 wat jij schrijft is zoooooooo herkenbaar! vandaag is ook zo`n dag. zoontje jengelig, het is mega ...weer buiten, je kan geen kant uit. (hij is al snotterig) op zulke dagen ben ik blij als mijn man savonds uit zijn werk komt! (anders ook wel hoor)
Herkenbaar! Vooral toen ze nog kleiner was en huiluurtjes had of krampjes of als ze gewoon huilde en ik maar niet kon uitvissen wat er was. Gaande van 'wat wil je nou?!' tot 'als je niet ophoudt geef ik je dalijk een klap!' (niet hardop gezegd hoor, en ook nooit gedaan ) Dan ging ik altijd even stoom afblazen in een andere kamer. Niet dat ik geloof dat ik haar echt zou slaan, maar ik geloof er wel in dat ze aanvoelt dat ik overstuur ben en dat niet helpt.
Er zit verschil in gedachten, maar tuurlijk heb ik ook wel eens dat ik het allemaal niet zo goed kan hebben. Dan gebeurt alles tegelijk en dan vraagt zij ook nog eens zoveel aandacht.
heel herkenbaar! en mensen willen het gewoon niet horen dat je soms helemaal gek wordt! Ties is vandaag een dagje bij mijn schoonouders en dat vind ik heerlijk! ik merk dat ik veel meer van hem geniet als ik ook nog dingen voor mezelf kan doen. maar mensen zonder kinderen snappen daar echt niets van lijkt het.
Ik denk dat het heel normaal is. Alleen zal (bijna) geen vriendin daar uit zichzelf over beginnen. Het lijkt wel of iedereen het allemaal hartstikke leuk en makkelijk vindt, maar dat is echt niet zo. Een kindje is fantastisch, het mooiste wat er is, maar soms ook heel moeilijk en zwaar. Gewoon je kindje op een veilige plaats leggen (in de box of in bed) en even weglopen en tot 10 (of 1000, hahaha) tellen of lekker even springen en stampen en dan weer terug. Onze meid heeft in het begin ook heel veel gehuild. (We sliepen gemiddeld 2 uur per nacht/dag). Ze bleek reflux en kma te hebben. ik voelde me nog schuldig naderhand ook. Ze kon er helemaal niets aan doen... Maar ik heb ook vaak huilend mijn moeder of man gebeld dat ze NU moesten komen omdat ik echt niet meer wist wat ik moest doen en gewoon wilde vluchten van alles.
Onze oudste was een huilbaby, die heeft 2 jaar lang elke nacht gebrult gebrult en nog s gebrult.... Dood moe, gefrustreerd, en hartstikke wild werden we er van. Ik heb me moeder wel s gebeld midden in de nacht en letterlijk gezegd, als ze m niet kwam halen ik m aan de vlaggenstok aan de gevel zou hangen............. Kan me dan ook heel goed voor stellen dat je doordraaid als 'n kind niks anders doet dan brullen.... mamavan
Oh, wat fijn dit topic. Want ik dacht serieus dat ik de enige was met gestoorde gedachten. Ik heb in het begin vaak dingen gedacht als 'waarom ben ik aan jou begonnen?' tot aan de serieuze neiging om hem een klap te geven. Ik was ook een tijdje ontzettend boos op vrouwen hier op het forum die dan begonnen over hoe ze hun kind 'savonds aan hun man gaven en een rondje gingen lopen. Mijn ex heeft me aan het begin van de zwangerschap in de steek gelaten met de boodschap 'een kind wil geen ouder zoals jij, het beste wat je voor hem kan doen is hem laten weghalen'. Dat is zo blijven zitten, dat het ergste wat ik ooit heb gedacht tijdens nachten lang doorbrullen is 'had ik je maar laten weghalen'. Ik schaam me hier drie maanden later nog steeds intens voor en durf dit ook aan niemand te vertellen. Ik heb ook wel gedacht dat ik hier met iemand over moet praten, want het laatste wat ik wil is dat mijn prachtige zoon deze frustratie oppikt. Oververmoeidheid is ZWAAR onderschat, dat weet ik nu wel!