ik herken het ook zo.. vannacht ook weer 'wat is er met je, hou nou op!' momentje gehad. Ze zijn idd ook erger geweest waar ik ook in mijn zombie hoofd woedend met kindje in armen dacht 'ik doe je wel wat als je nu niet op hou en gaan slapen'. Het gebeurt natuurlijk niet maar ik schrik wel telkens van die gedachten. Voel me ook zo schuldig door.. vind het niet prettig en heb vaker gedacht ik moet help zoeken.. ga ik ook doen! maar gelukkig nemen die momenten af
ik moet er eigenlijk wel om lachen, wat zal dat kind beteuterd gekeken hebben.... en dat er anderen zijn die vinden dat dit te ver gaat , dat snap ik ook wel weer... Maar we blijven mensen!!
Wel grappig om te lezen, de meeste nare gedachtes worden bijna allemaal veroorzaakt door slaaptekort!
Ja, al ben je nog zo rustig, als je met je handen in je haar zit, 6 keer per nacht eruit moet, noem maar op en echt niet meer weet wat je moet doen... Helaaaaas heb ik mezelf op zulke momenten ook wel eens betrapt op een schreeuwpartijtje tegen mn mannetje... Terwijl ik helemaal geen schreewer ofzo ben en ik zielsveel van mn mannetje houd. Hopelijk nu ik wat meer ervaren ben dat dat met de 2e meer meevalt...
Ik heb het niet zovaak eigenlijk, maar dat komt misschien omdat ze bijna nooit huilt (sorry, ik wil niet opschepperig overkomen). Alhoewel het in het begin wel veel anders was, ik ben vrij vlot bevallen; na 4 uur was ze er al. Toen kwam de wellicht bekende huilnacht, nou ik heb staan vloeken! Vooral de eerste 2 dagen had ik helemaal geen roze wolk en was ik eigenlijk (en ik schaam me er ontzettend voor ) een beetje boos dat ze er was. Ik was er nog helemaal niet klaar voor en was behoorlijk uitgescheurd. Het is nu helemaal goed gekomen hoor, maar ik had absoluut geen roze wolk gevoel, pas sinds 3 of 4 maanden.
ik heb een huilbaby en ik heb eigenlijk nooit echt iets gedacht... wel dat ik me afvroeg waarom hij huilde maar meer eigenlijk niet
Ik had in het begin echt moeite met die verantwoordelijkheid. "Als ik haar geen eten geef.....als ik haar nu loslaat in bad....." Kon mezelf helemaal gek lullen. Niet dat ik dacht: nu zou ik je willen verzuipen. Maar meer dat ik het beangstigend vond dat ze zo afhankelijk was van mij. Maar afgelopen vrijdag zei ik ook tegen haar:"Zo, nu ga jij maar eens even naar je bed want ik word even priegel van je gejengel." Daarna als een razende schoongemaakt, en weg was mijn frustratie. Toen trok ik het ook weer beter. Meestal als ze huilt kan ik gelukkig heel rustig blijven en haar even laten huilen. Ik zeg dan ook gewoon tegen haar dat ze best even mag huilen, en hou haar vast streel haar rug en laat haar even lekker gaan. Als ik zo reageer is het snel weer over. Maar als ik ook maar iets van gefrustreerd raak dan lukt het me ook niet. Dan leg ik haar dus even op bed en loop even weg om stoom af te blazen.
Als ik echt gekke gedachtes zou krijgen dan wel ik me moeder of ze even een paar uurtjes wil oppassen. Gelukkig nog nooit gehad..maar kan me wel voorstellen dat sommige zo gaan denken
Tijdens de eerste anderhalve maand met krampjes geen negatieve gedachtes gehad, ik deed alles op de automatische piloot eigenlijk. Zo terug denkend aan die tijd kan ik dat aan mijn depressie terug herleiden. Tuurlijk, mijn band met haar groeide wel, ik was daar ook heel bewust mee bezig. Maar dat was het hem ook: ik was alleen met mijn meisje bezig, al het andere kon me gestolen worden, inclusief mijzelf. Nu dat ik medicatie heb gaat het een stuk beter met mij, gelukkig. En kan ik ook echt genieten. Maar er zijn zeer zeker dagen en nachten bij (zoals de laatste week) dat ik af en toe haar achter het behang zou kunnen plakken. Gelukkig gaat ze standaard 1x per week uit logeren naar mijn ouders, en kan ik die dag en nacht gebruiken om even bij te komen en bij te laden. Het is niet niks, je onbezorgde leven is er niet meer, je bent nu verantwoordelijk voor zo een hulpeloos wezentje. Dat is eng en vreemd en alles wat erbij komt kijken. Maar ook leuk en spannend en leerzaam. Je leert jezelf op een heel andere manier kennen, en soms kan dat heel eng zijn, maar soms verras je jezelf ook.
Ook voor mij heel herkenbaar. Ook ik heb een dochter van 3,5 jaar erbij die de hele dag mama roept en waarom zegt. Soms heb ik de jongste net in slaap met veel moeite, zoals gisteren en dan gooit de oudste met een bos sleutels. Papa zit heerlijk achter zijn pc op zolder. De jongste begint weer te huilen van schrik en ik gooi van pure frustratie de bos sleutels keihard tegen de deur. Gevolg: Allebei de kinders beginnen hard te huilen. Dan komt manlief naar beneden en zegt: gaat lekker weer met jou. Ja leuk is dat! Daarna maak ik het wel goed met de oudste en knuffel haar. Maar tis zo herkenbaar. Ik moet ook weleens weglopen omdat ik anders ontplof. Aan de ene kant zie ik er tegenop om over een maand te werken, aan de andere kant lijkt het me heerlijk om even niet in al die luiers, schoonmaken en gehuil te zitten. Toch hou ik ontzettend veel van mijn mooie meisjes en zou niet zonder ze kunnen
ja heel herkenbaar, heb dat ook weleens als ze allebei niet goed te pas zijn en ik van hot naar her ren om alles voor elkaar te krijgen.. gelukkig komt het erg weinig voor en kan ik het allemaal wel voor elkaar krijgen... maar soms grrrr... ik bedenk me dan ook dat het allemaal wel overgaat maar dat je er dan weer andere dingen voor in de plaats krijgt... moederschap is soms best heftig.. mijn man pakt ook weleens wat over als ik het ffe niet meer zie zitten en dan gaat het wel weer... denk dat het vrij normaal is en dat elke moeder dit wel eens heeft gehad... maarja als ik dan naar die koppies kijk dan wordt ik zo verliefd, het zijn af en toe boefjes maar ik hou zielsveel van ze en bedenk me dan altijd dat alle kindjes weleens even losgaan en je uittesten.... als ze ziek zijn heb ik dat niet eigenlijk dan ben ik veel te bezorgd om dan slechte gedachtes te krijgen... vindt het zo zielig dan.. loop dan wel de hele dag met ze rond en de nacht doet mijn man.. dus als je het goed verdeeld als je die mogelijkheid hebt dan kom je er wel doorheen.... haha..
Het gaat wat beter. Ik ben nu ook weer aan het werk, dat scheelt ook. Wel mis ik mijn meisje heel erg, maar dat we nu meer inkomen hebben is beter voor mijn gemoedsrust.
Iedere ouder heeft dat wel, maar vaak durven mensen dat niet te zeggen. Het is vrij logisch dat je afentoe denkt, pff nu even niet, of je bent nu echt vervelend. Ik had het een tijdje geleden echt helemaal gehad, hij bleef maar driftaanvallen houden en we hadden alles al geprobeerd. Je wordt zelf ook kriegeliger en daar reageert hij dan weer op en zo heb je steeds een leuke circel. Ik heb toen mijn frustraties maar afgeschreven hier op het forum en veel goede tips binne gehad. De driftbuien zijn weer over en we kunnen weer heerlijk genieten van ons mannetje. Natuurlijk genoten we toen ook, maar wel minder. Het is dus allemaal erg begrijpelijk