Het wurmpje in mijn buik krijgt toch echt gewoon de kleertjes van zijn/haar grote zus aan. Is ook tweedehands. Maar dat vinden mensen wel heel normaal. De zwangerschap van mijn dochter was heel zwaar, met meerdere medische complicaties. Ondanks dat ik weet hoe zwaar die dingen een zwangerschap maken, vond ik de misselijkheid echt het ergste! En nu weer! Bah, dag en nacht. Bij mijn dochter duurde het tot week 25. Hoop dat het deze keer eerder stopt. Maar heb in ieder geval al meerdere keren geroepen dat dit mijn laatste zwangerschap is en dat ik het er niet nog een keer voor over heb... En ik herken trouwens ook wat iemand zei over het onverwachts zwanger zijn. Deze zwangerschap is voor ons toch wel vrij onverwachts, al wisten we natuurlijk dat het risico er in zat. Eigenlijk hadden we liever gehad dat het pas iets later was gebeurd en we moeten er daardoor heel erg aan wennen. Ik ben ook wel zenuwachtig voor de reactie van mijn sm als we het nieuws gaan vertellen. Ik ben bang dat ze negatief zal reageren. Ik weet zeker dat ze hartstikke blij zal zijn met een tweede kleinkind en dat haar eventuele negatieve reactie alleen maar voortkomt uit bezorgdheid, omdat ze van ons houdt. Maar toch...
Ik heb hier een dochter die helemaal niet van vlechtjes maken en tutten houdt! Bovendien bepaal je - zeker de eerste jaren - zelf wat je je kind aantrekt en wat je met het haar doet. Ik zou me daar niet al te zeer door laten weerhouden. Ik snap je wel hoor, want dit gevoel heb ik een beetje met jongetjes. Dan denk ik: "stel nou dat dit een jongetje wordt, wat moet ik er dan mee?!" Tegelijkertijd lijkt een knulletje me wel heel leuk. Hoe dan ook, ik heb bij mijn dochter heel erg gemerkt dat je als ouder meegroeit met je kind. Ik denk dat je er vanzelf in mee zou groeien als je een meisje zou krijgen.
Tja, ik vond het vooral een beetje een dooddoener dat iedereen vlak voor de bevalling zei: geniet er nu nog maar van, straks kan dat niet meer.. eeeeeh... dan zei ik altijd maar dat het een hele bewuste keuze was en we er daarom vast wel van zouden genieten en dat doen we trouwens ook haha
Hier nog een taboe. Misschien dat ik nu een hele bak met verwijten over me heen krijg maar ik heb het er soms 'moeilijk' mee (al is moeilijk een beetje te zwaar woord) dat het hier zomaar in 1 keer gelukt is. Ik keek uit naar die eerste periode van samen voor een kindje gaan. Gewoon het mooie idee dat we tijdens de seks misschien wel iets moois aan het maken waren. De periode van dromen en wensen zeg maar. Had me ook helemaal er op ingesteld dat het wel even zou duren en dat ik ergens in 2015 mama zou worden. Toen het direct raak bleek te zijn had ik ook zoiets van: nu al? Dat kan toch niet? Ik heb het gevoel dat ik ergens een stap gemist/overgeslagen heb. Heel stom, ik weet het. Maar zo ervaar ik het wel. Had ook nog een schuldgevoel naar anderen hier die al langere tijd bezig zijn. Had, bij wijze van, de eerste ronden wel aan iemand anders willen schenken. Ik kon best nog even wachten, anderen mogen voor. Zo'n gevoel. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben heel blij en dankbaar dat het zo mocht zijn en ik duim ook heel hard voor anderen dat het snel mag lukken.
Ook hier herken ik me best wel in hoor.. Bij ons was het ook na ronde 1 raak en hoewel ik daar natuurlijk blij mee was, vond ik het ook extra spannend en weet ik niet of ik wel genoeg aan het idee en het vooruitzicht heb kunnen wennen. Daarentegen ben ik wel blij dat we juist door deze snelheid niet aan 'verplichte seks' hebben hoeven doen, dus er zitten voor mijn gevoel zowel voordelen als nadelen aan. En ja, er zijn inderdaad mensen die veel langer bezig zijn en er veel moeite mee hebben. Ik ken die mensen zelf ook en ik hoop iedere dag weer voor ze dat ze heel snel blij verrast mogen worden. Maar iedereen mag zo zijn angsten, frustraties en opgeluchtheden hebben hoor, ook de dames die 'geluk' hebben gehad! Vind ik tenminste wel.
Hier zijn hormonen een taboe. Ik heb echt heel erg last van stemmingswisselingen en kan om de kleinste dingen boos of verdrietig zijn. Maar als ik dan zeg dat het hormonen zijn wordt ik aangekeken van ja hoor, schuif het daar maar op. En ik merk dat ik niets mag zeggen over dat ik het zwaar vind met mijn dochter nu. Ze is een echte 2jarige draak die heel erg uitprobeert en me soms helemaal gek maakt. Daarop krijg ik dan reacties als: ja hoort erbij he. Of wacht maar tot de 2e er ook is. En wat ik zooooo vaak hoor is: er zijn toch wel ergere dingen?! Tuurlijk, er zijn altijd ergere dingen. Maar mag ik af en toe ook even m'n ei kwijt?? (Heel blij trouwens met dit topic, lucht best wel ff op )
Ik begrijp je reactie wel hoor. Ook al hebben wij wel lang mogen proberen en drie miskramen te verwerken gekregen. Je hebt inderdaad een fase gemist en soms is ergens naartoe leven net zo leuk of leuker dan het krijgen, dus ik begrijp je gevoel wel! Beetje jammer dat we het gewoon niet kunnen plannen zoals we het willen hé?! Verder ben ik gewoon heel eerlijk, trapt iemand op mijn tenen, dan zal die dat horen ook. En neen, ik word dan niet hormonaal en boos, maar ik probeer uit te leggen waarom het kwetsend is wat de ander zegt. Zo heb ik een nicht die eerste ronde zwanger was, bij babybezoek zegt ze hoe leuk het is dat onze kindjes nu evenveel leeftijdsverschil gaan hebben als wij zelf. Ik heb haar gewoon gezegd dat dat zo was en wel een leuk toeval maar dat haar opmerking ook wel pijn deed. Als ik die eerste keer geen miskraam had gehad was mijn kindje een jaar ouder dan het hare, nu zal het 8 maand jonger zijn... Heb ik last van taboes? Amper denk ik, misschien het enige dat ik gewoon echt niet kan genieten van de zwangerschap. In mijn hoofd gaat het nog steeds alle dagen 20x mis Maar ook dat spreek ik gewoon uit als mensen tegen mij durven zeggen dat ik ervan moet genieten...
In het ziekenhuis willen bevallen en ook nog eens met pijnstilling als ik dat nodig vind. Hoe vaak ik me daar niet over heb moeten verdedigen. Dat ik erg opzie tegen de bevalling en dat het idee dat ik pijnstilling kan krijgen me juist rust en vertrouwen geeft dat ik er wel doorheen kom, wuiven mensen dan weg met 'vrouwen bevallen al honderden jaren natuurlijk, dus jij kan dat ook'.
Pfffff!! Wat hebben mensen toch altijd snel hun oordeel klaar he?! Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik dus, behalve een beetje moe zijn, geen klachten heb en ook niet heb gehad. Maar als je die wél hebt en je praat erover dan krijg je even begrip en daarna moet je eigenlijk je smoel houden te zeuren, want het was jouw keuze en wees blij dat je überhaupt zwanger kan worden. Pfffff.... Lekker kort door de bocht allemaal 😖 Wat ik ook mega irritant vind, is dat mensen ineens op je gaan letten wat je eet enzo. Mag je dat wel hebben, of zul je dat nou wel doen? Eet je nu alweer? Ik was ff een periode niet blij met mijn lichaam, omdat ik ontdekte dat mijn benen en armen ook aardig gegroeid waren. Nou daar werd ook maar raar op gereageerd als ik dat zei. Ach dat komt straks allemaal wel goed joh! Dat zal best ja, maar ik zit er maar ff mooi mee... Verder ben ik erg duidelijk in wat ik wil! En kan dan ook erg kort zijn als mensen maar door blijven gaan over wat zij vinden. Waarom doen mensen ineens anders als je zwanger bent? 😠
Wij zitten meer in de "taboe" dat we meteen de naam zouden vertellen wanneer we het geslacht weten. Nou dat vindt iedereen heel raar. Terwijl elders in Europa het helemaal zo gek niet is enne waarom niet? Mijn man kan z'n mond toch niet houden en kunnen we vast wennen. Mocht er iets misgaan, dan blijft dit kindje toch altijd zijn of haar naam houden en zouden we een nieuwe naam bedenken bij een evt volgende zwangerschap.
Het taboe dat je niet mag zeggen dat je zwanger zijn tot aan 16 weken een ware ramp vind, want dan krijg je steevast de opmerking dat je blij moet zijn dat je uberhaupt snel zwanger bent geworden. Net alsof mensen die snel zwanger worden daar niet heeel blij mee zijn, maar dat betekent toch niet dat die niet meer mogen klagen over de vervelende dingen in een zwangerschap? Ik was heel blij toen we in ronde 1 al zwanger waren, maar toen ik vervolgens 16 weken lang letterlijk niks kon omdat ik alleen maar misselijk en ziek was mocht ik daar niks over zeggen. Het taboe dat je geen voorkeur mag hebben of je graag een jongen of meisje wilt. Ja, het beste is als het gezond is maar een lichte voorkeur hebben veel mensen stiekem wel lijkt me. Bij de 1e wilde ik toch wel graag een dochter, en dat werd het. Nu maakt het me niks meer uit, een zoon zou geweldig zijn en weer een dochter zou ik ook super vinden. Het taboe dat je niet je blijdschap over het zwanger zijn mag uitspreken in de buurt van iemand die al lang bezig is en nog steeds niet zwanger is. Ik zeg niet dat iedereen die lang bezig is er zo over denkt hoor, maar hier in de omgeving heb ik het al vaak gemerkt. Ik maakte laatst nog mee dat ik op feest ging en iemand zei dat ik maar niks over de zwangerschap moest zeggen, want er was iemand die al heel lang bezig was. Nou sorry hoor maar dat vond ik wel zo een grote onzin. Diegene die al lang bezig weet toch ook wel dat het gewoon de realiteit is dat er nou eenmaal vrouwen zijn die wel snel zwanger worden? Ik snap dat het misschien pijnlijk is als je te horen krijgt dat iemand anders wel snel zwanger is geworden, maar ik vond het ook pijnlijk om elke keer te horen dat ik nergens over mag klagen en ik mezelf maar elke minuut van de dag gelukkig moet prijzen dat ik zwanger ben. En wat hierboven ergens werd beschreven, iemand die snel zwanger is weet niet hoe het is om lang te moeten wachten, maar iemand die lang moet wachten weet niet hoe iemand die snel zwanger is de zwangerschap ervaart.
Wij vertellen ook aan iedereen, sinds we weten dat het een meisje is, dat ze Liv heet...de reacties... mensen lijken het echt onprettig te vinden. Voor ons is het heerlijk, we hoeven niet op te passen dat we het per ongeluk zeggen en ik kan gewoon tegen Liv praten en haar bij haar naam kan noemen!
@Miertje89: super leuke topic! Dit is mijn tweede zwangerschap en bij mijn eerste zwangerschap was ik na 3 maanden ook helemaal klaar, nu weer. Ik doe dit echt omdat ik graag een kind wil, maar dat zwanger zijn vind is echt helemaal niets.... Wanneer ik dat zeg krijg ik ook super vaak negatieve reacties, ik denk maar zo: liever een "boze" zwangere en een happy-de-peppie moeder dan andersom
Zo herkenbaar! Ik was blij dat een vriendin van mij zei dat zij er geen reet aan heeft gevonden. Was voor mij echt een opluchting, was dus niet de enige die er zo over dacht Het is allemaal voor een prachtig resultaat, maar ik kan me echt wel leukere dingen bedenken dan zwanger zijn
Klagen over een de zwangerschap. Ik moet maar blij zijn dat ik zwanger ben na 2 miskramen. Mensen vergeten alleen even dat ik heeeel mijn leven heb moeten omgooien om die kindje te kunnen krijgen. Ik mag niet meer werken ( ik ben geen thuiszitter) Ik bijna niks meer doen in het huishouden. Moet veel hulp vragen om dingen gedaan te krijgen. Ik ben zo niet. Ik doe dingen liever zelf. En alles duurt zo lang. Ben lang boos geweest omdat het zo moest. Tuurlijk ben ik super happy met het gezonde meisje in mijn buik maar zo heb ik zwanger zijn niet voorgesteld.
Toen ik vakantie kreeg...wenste mijn collega's mij 'sterkte'... Uuhmm waarmee? Nou met de zwangerschap.... Okeeee, je weet dat ik nog lang niet hoef te bevallen toch? Ja ja maar toch sterkte....okeee bedankt, jij ook! Ik ga ook lekker niet zeggen als ik schopjes voel (wel tegen vl) Zo blijft dat lekker tussen ons
Thanks, hihi! er blijken ontzettend veel taboes te zijn en het leek me leuk om die eens open en bloot op tafel te gooien! Wat jij hebt, heb ik trouwens ook. Ons jongetje gaat Julian heten en wij zijn daar zelf heel open over. Maar daar schrikken 'buitenstaanders' (mensen die ons goed kennen hadden t wel zien aankomen) best wel van... Achjaaa ik lig er niet wakker van!
Ik heb ontzettend veel respect voor mensen met een peuter terwijl ze zwanger zijn, het lijkt mij persoonlijk 3x niks namelijk en ik ben ook eigenlijk niet van plan het hier te laten voorkomen Ik snap heel goed dat dat zwaar is! Vooral als je je ff beroerd voelt, als je gewoon ff een dag goed in de put zit of als je ff om je heen wil janken en schreeuwen. Dan is zorgen voor zo'n kleintje niet niks... In veel gevallen hebben mensen gewoon het geduld niet om je even aan te horen of wat dan ook, en proberen ze het zo snel mogelijk weg te wuiven met 'er zijn ergere dingen', 'het hoort erbij', 'komt wel goed' of andere dooddoeners. Ja als we zo gaan beginnen.... Nogmaals, ik vind het heel knap van je! Zou het zelf niet zomaar even kunnen!