Ja maf is dat he... Sommige mensen denken: hoe zwaarder het voor je geweest is om zwanger te raken, hoe minder je mag zeuren als er iets niet helemaal volgens plan verloopt. 'Wees blij' is dan het motto. Verschrikkelijk zeg dat soort opmerkingen!
Hallo zeg, lekker is dat. Alsof je minder "recht" hebt op dat soort keuzes / informatie omdat zwanger worden niet vanzelf ging
Helemaal mee eens, we zijn allemaal mensen en die gedachten heb je dan nou eenmaal. Het is alleen zo jammer dat je zowel door zwangeren als niet-zwangeren op sommige gevoelens en wensen en frustraties zo afgerekend kan worden. Iedereen betrekt alles zo op zichzelf! Is ook lang niet altijd heel verrassend, maar het kan er wel voor zorgen dat je bepaalde dingen niet meer durft te voelen of uit te spreken en dat vind ik best ver gaan. Ik vind het echt super dat jullie hier zo open in zijn, het kan zo fijn zijn om je even in een ander te herkennen
Ik weet hoe het voelt om lang te wachten op een zwangerschap en hoe verdrietig ik me voelde als de zoveelste om mij heen zwanger bleek te zijn. Andersom vond ik het echt te bizar dat iemand zich schuldig voelde tegenover mij omdat ze zwanger was. Alsof ik haar dan moest troosten en zeggen dat het echt niet zo erg was dat zij zwanger was.... Dikke doei! Ik gun iedereen haar geluk, maar ik gun mezelf dat net zo erg. Maar ja, als het dan eenmaal zover is, mag je "natuurlijk" niet klagen... Vraag me verdorie niet hoe het gaat als je het antwoord niet wil horen! Hormonsters
Taboe inderdaad wat ook al eerder gezegt is, zwanger zijn niet leuk vinden. Ik sla het liever over, het is voor een goed doel dat weet ik maar ik vind het maar vervelend. Me lichaam is niet meer dat van mezelf die schopjes zijn comoplete kung fu bewegingen en ben bond en blauw van binnen. Die roze wolk, nee daar zit ik niet op en heb er nooit op gezeten. Kan niet wachten tot me kleine er straks is, maar dit hele proces nee bedankt! Gelukkig kan ik er met me moeder over praten, maar andere mensen kijken me met grote ogen aan. Ook het wijntje och wat heb ik daar een zin in met dat heerlijk weer, met me sigaretje want ook die mis ik nog steeds! Combinatie test ook zo'n onderwerp, waar andere maar al te graag hun mening over geven. Het is toch mijn mening, wat is dat met zwangeren waarom iedereen het altijd beter weet! Thuis bevallen ik wil dat gewoon laat me met rust, ik bepaal het zelf wel heb een ander zijn mening toch niet nodig! Dat algehele bemoeizuchtige van mensen echt dat is nog wat waar ik me het kwaadst om kan maken is het jou kind of dat van mij! Laat me met rust, en blijf van me buik af! ** zucht.. zen...** Fijn stort je hart lekker uit topic!
Wat een leuk en soms herkenbaar topic om te lezen. Ik ben nog niet zolang zwanger (9 wkn) maar zei toevallig wel afgelopen week tegen mijn man dat, hoewel ik super blij ben met mijn zwangerschap, absoluut niet op een roze wolk leef. Van te voren had ik dat wel verwacht, maar dat is niet zo. Dat komt vooral denk ik door alle zorgen die er bij komen (zal het allemaal wel goed gaan?), de kwaaltjes (misselijk en moe) en dan nog het feit dat mijn suiker nu al wat hoog is waardoor ik mogelijk zwangerschapssuiker zou kunnen ontwikkelen (dus moet daar nu rekening mee houden in mijn eetpatroon om het te voorkomen). Dat vindt ik tegelijkertijd ook een lastig taboe, omdat ik nu al weet dat mensen daar van alles van gaan vinden (terwijl ik gezond eet, slank ben etc). En nog n taboe, gaat vooral over zwanger worden: regelmatig vragen mensen of het niet eens tijd wordt voor een baby, of vriendinnen die vragen of wanneer we kinderen zouden willen etc. Dat vind ik dus zeer irritant! Ik heb ook tegen vriendinnen gezegd dat ik het niet zou zeggen als we 'bezig zijn', omdat ik niet elke keer de vraag wil 'of het al gelukt is' of hoe dan ook. Voor ons is dat in eerste instantie iets tussen mijn man en mij.
Och ja, die combinatietest! Heb me hier op zp ook flink moeten verdedigen! Wij kozen er wel voor. Mocht het niet goed lijken dan de NIPT en was die niet goed gebleken dan hadden we het kindje weg laten halen. Dit om een aantal verschillende redenen. Over een taboe gesproken.... Kreeg van vrienden hier ook commentaar op. Heb toen geantwoord: Maar jij hoeft je bed niet uit 's nachts voor mijn kind! En wie zorgt er voor mijn kind als wij dat niet meer kunnen? Vind het een beetje jammer dan mensen dan zo kort door de bocht kunnen zijn terwijl ik toch echt goede redenen heb om zo'n keuze te maken. Andersom heb ik er ook begrip voor, al zou het nooit mijn keuze zijn. Als ik het zo schrijf dan lijkt het heel hard maar ik zou het er echt wel moeilijk mee gehad hebben hoor. Gelukkig was de combitest goed en de 20wk-echo ook. Verder zie ik heel erg op tegen de kraamtijd, de eerste maanden na de geboorte. Je bent dan net bevallen en je moet voor zo'n kleintje zorgen. Gewoon het feit dat ik niet weet wat me te wachten staat (ik kan me er domweg geen voorstelling van maken hoe het is om zelf een kindje te hebben) en de gebroken nachten + herstellen lijken me zwaar/moeilijk. Als ik dat zeg kijken sommige mensen of ze water zien branden. Ja, dat hoort erbij en 'valt wel mee'...... Ik zie er wel mooi tegenop. Zwangerschap + kraamtijd is heus niet een constante roze wolk. Maar dat mag je niet zeggen ofzo
Het is vooral irritant dat mensen zich gaan bemoeien met JOUW zwangerschap. De een weet het nog beter dan de ander. Voorbeeldje: gisteren zo'n callcentermuts aan de telefoon van de Ouders van Nu. Of ik ook zo enorm geniet van het zwanger zijn met dit mooie weer? Ik kan me dan niet weerhouden om te vragen of ze zelf wel eens zwanger is geweest met 27 graden? Vanaf week 16 heb ik last van kwaaltjes, elke week vervangt het ene het andere weer. Zwanger zijn is voor mij geen roze wolk, ik kan niet wachten tot m'n kleine meid er is. Het was dan ook heerlijk om te horen dat m'n meid aan de grote kant is en waarschijnlijk met 37 weken gehaald gaat worden. De echoscopiste snapte mijn reactie niet helemaal haha :') Kortom, laten we ons in godsnaam niet teveel richten op meningen van anderen en anders een eerlijke reactie geven. x
"Je kindje op bepaalde tijden (volgens een eigen ritme? Ha!) voelen op deze termijn is heel normaal, tel de bewegingen dan ook" Ik: 'Kind ligt toch verdorie een keer stil!' Ik irriteer me mateloos als ze de hik heeft, ze ligt dan altijd vlakbij m'n schaambot en het voelt echt als een trillend spiertje, en dan kan je me zeggen wat je wilt, maar dat gevoel vindt iedereen een irritant gevoel.. Verder vind ik het niet erg als ze beweegt, maar waarom toch altijd die billen in m'n maag duwen als ik eet, of zo hard duwen dat ik niet weet of m'n ribben nog wel op de juiste plek kunnen blijven liggen. Dat zijn dingen die niet te zien zijn van buitenaf, maar je wel constant voelt, dus na een hele dag kan ik er best eens klaar mee zijn.. Maar wie durft er nou te zeggen dat je er klaar mee bent om je kindje zo te voelen, dat is toch niet zoals het hoort??
Ik voelde het precies zo. Dat het voor mij pijnlijk was maakte niet dat de zwangere niet blij mocht zijn. Het is alleen confronterend voor jezelf dat jij nog steeds met lege handen staat en geen zekerheid hebt dat het uberhaubt ooit gaat lukken. En natuurlijk vond ik het voor die persoon fijn als het gelukt was, zelfs als het snel was gegaan (want dan hadden ze gelukkig niet de ellende die ik heb gehad). Andersom hoopte ik dan maar dat de zwangere niet van mij verwachtte dat ik heel enthousiast zou doen over haar zwangerschap en steeds geïnteresseerd zou zijn in alle blije verhalen. En eerlijk is eerlijk, toen ik nog zo in onzekerheid zat vond ik het ook niet prettig als een zwangere klaagde over -in mijn ogen- futiliteitjes. Maar als je eigen situatie dan veranderd, veranderd ook je perceptie van opmerkingen zoals mensen die maken.
En dan die eeuwige reacties: 'Het is voor een goed doel' Nooit geweten, vertel me er eens over. 'Je krijgt er zo veel voor terug' Mannen mogen deze opmerking gewoon standaard niet maken. Punt. 'Oh ja het wordt nu steeds zwaarder ja' Meen je dat nou? Wat een oppepper. 'Ik weet er alles van, dat dit zus zo had ik ook, maar toen was het zoooo veel erger' I. Don't. Care. Ik hoef niet te horen hoe ontzettend zwaar jij het hebt gehad zodat ik me nog schuldiger voel dat ik even klaag. 'Nog even volhouden, je bent er bijna' Tuurlijk, nog 8 weken waarin ze verdubbeld in gewicht. Thanks. Argh!!!
En omdat ik toch al zo op dreef ben.. Wat vanaf vandaag wereldwijd verboden moet worden en bestraft zou moeten worden met een jaar of 20 hechtenis: Leg mij uit waarom zowel mannen als vrouwen denken dat ze, op het moment dat er iemand zwanger is, diegene even ongegeneerd mogen vertellen dat ze dik worden? Waarom denk je nu ineens tegen een zwangere te kunnen vertellen dat ze wel wat voller wordt he? Of haar dikkie noemen ipv normaal te begroeten? Walvis grappen als je in de buurt van water bent. Vragen of je rollend of met de auto komt. Niet vragen naar de zwangerschap, neeee, alleen maar opmerkingen maken dat je dik wordt. Alsof ik zelf niet merk dat ik m'n broeken niet meer pas en ik liters vocht vast hou?! En als klap op de vuurpijl, vrouwen die voorheen tegen je zeurden dat je te dun was, die nu vragen: ben je niet heel bang om je oude figuur niet meer terug te kunnen krijgen? Val dood. VL durft al geen dikword-opmerkingen te maken, die heeft al eens de wind van voren gehad. De eerstvolgende buitenstaander die denkt dat het leuk is om te wijzen op het feit dat ik dikker ben geworden zal een losgeslagen zwangerschapsmonster voor zich hebben. En nu ga ik lunchen.
Ik heb een " taboe-vraag" (dus: een vraag die ik nooit durf te stellen omdat ik bang ben dat mensen boos worden als ik het vraag) Ik lees regelmatig topics van dames in de MMM over jaloezie of over andere mensen het niet echt meer kunnen gunnen dat zij wél zwanger zijn. Ik kan me dit gevoel heel goed voorstellen omdat ik zelf heel erg jaloers ben (geweest) op vrouwen bij wie de borstvoeding lukt en dan vooral de vrouwen die hier heel erg mee te koop lopen. Maar ik vraag me dan wel eens af: ben je niet bang dat je door die gevoelens veel te uiten mensen van je gaat afstoten?? Ik zou zelf bijvoorbeeld echt wel heel veel begrip kunnen opbrengen voor andermans verdriet, maar op een gegeven moment als ik het gevoel heb dat ik mezelf niet meer kan zijn bij mijn vrienden en dat mij mijn geluk niet gegund wordt, dan houdt het ook wel op, lijkt me En het lijkt me juist dat je in zo'n traject je vrienden heel hard nodig kunt hebben en stel dat het helemaal niet lukt dan al helemaal.
Dit!!!! Er is er altijd wel eentje die het 'tien keer erger heeft gehad' onder het mom van 'zeik niet mens!' IK mag niet klagen over hoe ziek ik ben, of moe.. 'Want ja, die en die had zelfs al drié kinderen toen ze zwanger was en ik heb er nog maar één rondlopen. 'En die en die werkte nog 42 uur per week toen ze zo ver was als jij! 'En jij was uitgescheurd bij de eerste?? Nou, das appeltje eitje. Ik had een totaalruptuur dus dat van jou, ach joh, dat valt wel mee!' :x 'En misselijk? Poeh, nou nou, ik kotste van de eerste de hele dag, 40 weken lang! Dus die 16 weken van jou tot nu toe..... Tsja'..... En al dat soort ongein moet je dus maar slikken. Het schijnt echt serieus een taboe te zijn om uit te spreken hoe je je voelt. Of, als iemand vraagt hoe je zwangerschap of bevalling is gegaan en je geeft eerlijk antwoord, komt er wel weer eentje met een overtreffende trap verhaal overheen om het jouwe af te zwakken en te zeggen dat dat van jou wel meevalt. Beeeeeeeeh
Het ergste antwoord (dan komt echt het monster in mij naar boven): "Niet zeuren, je kiest er zelf voor" :O
Ja, vreselijk is die. Toen ik 8 weken was ongeveer was mijn misselijkheid op zijn top en hield ik dagen niets binnen. Ik was zo ziek dat ik kg's ben afgevallen en ik ben al geen dikkerdje. Komt mijn schoonvader binnen die al gehoord had van ml dat ik echt ziek was enzo. Vraagt hij: hoe gaat ie? Ik zeg, nou heb me wel eens beter gevoeld. Hou niets binnen en voel me erg zwak. Zegt ie doodleuk: Sja. Jij wou zo graag zwanger worden!' :x Ik moest me echt inhouden... En heb het antwoord kunnen beperken tot, tsja, dank je voor t medeleven! Schoonpa!