Oh en de reacties die je krijgt als er uit de combinatie test blijkt dat het kindje een kans op down syndroom heeft. En je de zwangerschap dan wil laten afbreken. (Gelukkig was er uiteindelijk niks aan de hand). Oh en dat je af en toe wurgneigingen hebt, vooral naar je man toe 😡
ik werd juist gewaarschuwd door iedereen dat ik vooral moest genieten nu het nog kon en dat het 1e jaar een tropen jaar was, straks is het gedaan met de rust etc etc Ik had een hele makkelijke baby. Zette het alleen op een brullen als ie eten wilde. Ik vond het easy peasy. De tijd daarna, de dreumestijd, die vond ik pittig.
Het taboe dat je eigenlijk een schurfthekel hebt aan kraamvisite. Wat mij betreft had 80% van de kraamvisite gewoon lekker thuis mogen blijven. Hihi, en nee, ook een Kraamborrel hoef ik niet. Je kind niet graag afgeven aan anderen. Dus of dit nou de visite is, of de kraamhulp, of straks naar het kdv..... Dat ik helemaal niet per se meer zou willen gaan werken na mijn verlof, maar misschien toch best wel lekker thuisblijfouder zou willen zijn even.
Ik vond m'n eerste kind niet mooi, andere kinderen vond ik veel mooier. Natuurlijk ben ik dol op hem, maar t was gewoon geen leuk kindje om te zien, huilde ook heel veel, zag er altijd gestressed uit. Moeilijk om een band mee te krijgen en voelen. En nog een taboe waar ik tegenaan loop: echt graag nog een kindje willen, terwijl je er al vijf hebt. Want 'waaaaaarom doe je jezelf dit weer aan??' Ik heb erg last van bekkeninstabiliteit tijdens en na mijn zs'en en mensen vinden het blijkbaar onbegrijpelijk dat ik het er gewoon voor over heb omdat we nog zo graag een kindje willen. Taboe over voorkeur geslacht merk ik juist niets van. Eerder dat het ons opgelegd wordt voor welk geslacht we nu de voorkeur 'moeten' hebben. Alsof je dat zelf uit kan zoeken ofzo: 'doe me deze keer maar een ...'
Ik denk dat ik dit nog wel het grootste taboe vindt van zwanger zijn, bevallen en kinderen hebben... dat iedereen alles maar hetzelfde moet ervaren. En dat als je ergens mee zit er altijd wel iemand is die vindt dat je je niet zo mag voelen. Verder hier ook HG en ook ik heb aan abortus gedacht. Meer dan de helft van de vrouwen die HG hebben (extreme misselijkheid en overgeven) denkt aan abortus! Maar omdat niemand er over praat, weet men dat niet. Er zijn overigens echt maar heel weinig vrouwen die daadwerkelijk overgaan tot abortus wegens HG. En meestal gaat het dan om een uitzichtloze situatie. En ja, dit is dus ook een taboe voor die vrouwen. Dat zij een abortus hebben laten doen wegens HG. Want als anderen dat horen, wordt al snel gezegd: wegens misselijkheid je kindje weghalen? Ik zou het niet doen hoor! Maar de allesoverheersende misselijkheid en de tientallen keren overgeven per dag van HG zijn gewoon niet te bevatten.
Ow die was ik vergeten... Wij hebben de test ook laten doen. Sommigen waren best wel in shock ja. Vk had trouwens een mooie opmerking. Ze zei: je moet je niks aantrekken van wat een ander vindt, zij hoeven niet hun bed uit voor jullie kind. Ook wilde ik heel graag thuis bevallen. Dat op zich was al heeeel eng (iedereen riep dat er van alles kon gebeuren en wat als dit of dat, nee ik kon echt beter naar het ziekenhuis) maar dat ik ook nog in bad wilde bevallen was helemaal raar. En dat je er een hekel aan hebt dat iedereen op de maxi cosi of kinderwagen af stormt als je binnen komt. Laat dat kind even aan de nieuwe omgeving wennen zeg. Vooral de eerdere generaties snappen niet dat je niet laat huilen. Ik kan het niet en ik wil het niet. Is ook raar, gelukkig weet ik beter
ja die combinatietest is ook wel heel herkenbaar! Blijkbaar moet volgens veel mensen maar alles welkom zijn als je zwanger bent, maakt niet uit hoe de levenskwaliteit van zo'n kind is. Blijkbaar leeft het heel erg bij mensen dat je alleen dankbaar en blij mag zijn als je een kind hebt gekregen of verwacht en verder niks.
Dat is wat ik bedoel. Daarom ben en wil ik geen werkende moeder zijn. Deels taboe, deels niet. Want ik heb mijn neefje als voorbeeld, die dus in de eerste lange periode alleen naar mijn moeder ging als oppas, en pas veel later ook een dag naar een oppasouder ging. En bij die oppasouder kwam hij ook bij andere kinderen, waarbij hij veel leerde. Dus ik denk dat bijv. 2 halve dagen je kind naar de creche brengen (en dan bedoel ik dus niet gelijk als hij 2 maanden oud is, maar als hij al kan lopen en een beetje kan praten) dat dat voor zowel de moeder als voor het kind geen straf zal zijn.
Ons tweede kindje is pre- dysmatuur geboren. Hij doet het supergoed maar ben af en toe nog best verdrietig over hoe de periode rond zijn geboorte en de eerste maanden erna waren. Je hebt zoveel gemist.. de eerste 20 uren van zijn leven lag ik op de IC en een gewone kraamtijd is er niet bij. Daarna veel problemen rond de voeding gehad dat ik elke dag huilend en gefrustreerd aan het fles geven was. Het feit dat ik soms nog verdrietig kan zijn hierover is echt een taboe. Mensen vinden dat je niet mag zeuren omdat hij het zo goed doet. En dat is ook zo maar ook ik had graag een normale bevalling gewild waarbij ik mijn kindje gelijk bij me had en niet dat hij bijna 5 weken werd verzorgd door iemand anders..
Even op inhaken... Niet zozeer een taboe voor mij, maar mocht het zo uitkomen dat ik toch ook via een keizersnede moet gaan bevallen, dan maak ik mij 0% druk om een extra litteken bij mijn buik. Heb er (van schouderblad tot navelhoogte) toch al 1 zitten, ken d'r ook nog wel eentje bij En als ze daardoor mijn zoon veilig(er) kunnen halen...
Thuisblijfmoederen is niet altijd een optie. Wij zouden bijvoorbeeld niet rond kunnen komen van één inkomen (ja, als we ons huis zouden verkopen en goedkoop gaan huren en nooit meer iets leuks doen. Dan zou het kunnen) en ik denk velen met mij. Ik zou mijn kind ook geen vijf dagen naar de opvang brengen maar ik krijg een beetje het gevoel dat twee of drie dagen al een taboe is. Waarschijnlijk bedoelen jullie het echt niet zo maar sommige mensen hebben niet echt een keuze.
ja die vond ik ook!! ik heb echt uit euforie geschreeuwd: het is gelukt! Toen het er voor de eerste keer uitkwam Manlief was keibeschaamd maar kon me niet schelen, ik was zoooo blij dat ik kon poepen want had er zoooooo veel schrik voor
Helemaal mee eens, inderdaad als een van de ouders 100% kan stoppen met werken is het luxe als je je dat financieel kunt veroorloven. Wij zouden het ook niet redden met maar 1 inkomen.
Ik ben het niet eens met het af en toe je kind naar oppas brengen zodat je even je handen vrij hebt... Mijn oudste dochter is zorg intensief en hoewel het best goed gaat nu ben ik HEEL blij dat ik haar af en toe naar mijn moeder kan brengen om even wat voor mijzelf te kunnen doen. Relaxte mama = relaxte kindjes in mijn ogen... Nog zo'n raar iets: dat mensen zeggen: "zijn jullie erg teleurgesteld" of "ach misschien is de volgende dan een jongetje!?" Als ik vertel dat we nog een dochter verwachten... Uh hallo? Wij zijn dolblij!!! Als het maar gezond is!! (Understatement van het jaar als je eerste gehandicapt is!)
Volgens mij zijn er maar heel weinig mensen die zich deze luxe kunnen veroorloven hoor... Daarnaast ging ik vroeger 5 dagen in de week naar het KDV en later naar school en BSO en ben er toch echt geen slechter mens van geworden (al zeg ik het zelf natuurlijk! )
Helemaal mee eens! Vorige week intakegesprek gehad, zijn uiteindelijk voor 5u op een dag gehad, terwijl iedereen in mijn omgeving zegt dat ik blij ga zijn met 8u hulp op een dag. Ik moet er niet aan denken! Vind 5u al lang.
En ook al zouden wij de luxe hebben om met 1 salaris rond te komen dan wil ik alsnog blijven werken! Ik vind mijn werk leuk en haal daar voldoening en sociale contacten uit. Dit betekent niet dat ik niet om mijn dochter geef! Ik werk 3 dagen en dit maakt mij blij en dus in mijn ogen een betere moeder. Happy mom = happy child!
Hahaha jaaa ik vond het ook verschrikkelijk! Was ook het eerste wat ik zei toen de kraamhulp de volgende dag kwam: Het is gelukt hoor!
Dit!!!!!!! En iedereen maar zeggen, geniet ervan hè, voor je het weet zijn ze groot.. nou echt, ik kon niet wachten tot hij "groot" was. Toen hij 6 weken was is mijn vriend 4 dagen weg geweest. Ik dacht joh dat kan dan toch makkelijk!.. Nou echt, bij de volgende kan hij dat minstens de eerste 6 maanden wel vergeten. Toen hij thuis kwam was ik een hoopje ellende, vreselijk..
Helemaal mee eens. Ik WIL dus ook niet eens kleiner wonen. En alsof ik straks alleen nog maar moeder ben. Ik blijf ook gewoon nog Liekje hoor! Ik ben er het type niet naar om alleen maar thuis te zitten. Daar heb ik geen studie voor gevolgd hoor. Daarbij zeggende dat ik 4 dagen ga werken, en vriend op maandag vrij is. Dus het is ook niet zo dat ik mijn kind de hele week ergens moet 'dumpen'. 2 dagen kdv en 1 dag oma. En dat vind ik ook weer voordelen. Kdv omdat ze dan met andere kindjes in aanraking komt, met het leren delen en al dat soort dingen. En oma is helemaal blij dat ze op haar enige kleinkind dat er zal komen mag passen.