Bij de oudste had ik in het begin moeite om hem uit handen te geven. Dat deed ik ook niet als het niet nodig was. Ook veel in serene rust zitten knuffelen. Bij de tweede was het 'vangen! ik moet even een dreumes terug halen'
Ik heb ook hele waslijsten ook al zou ik mijn kinderen nooit willen missen. Maar het is zoveel zwaarder dan ik ooit had gedacht, niet eens zo zeer in praktische zin maar meer het enorme verantwoordelijkheids gevoel wat ik soms verstikkend vind. De angst dat hen iets overkomt, de angst dat ons iets overkomt, de angst dat ze niet gelukkig zijn of zullen blijven. Nou staat dat gelukkig niet altijd op de voorgrond, maar het is ergens in mijn onderbewustzijn toch wel altijd aanwezig. Dat mis ik het meest, het geheel onbezorgd kunnen zijn....dat hield gewoon op vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. 😓 Ik ken in mijn omgeving wel ouders die zeggen dat ze er nooit aan kinderen begonnen waren (of minder kinderen dan ze nu hebben) als ze vantevoren hadden geweten hoe zwaar het was, een enorm taboe natuurlijk. En alhoewel ik het zelf gelukkig niet zo sterk voel, kan ik het ook wel weer begrijpen....😞
Mijn oudste was een huilbaby, die krijste, zelfs in mijn armen, 24 uur per dag. Voor de rest herken ik het. Bv, dus het kwam op mij neer en in bedjes slapen hadden ze nog nooit van gehoord, 24 uur per dag aan mij vastgeplakt. Zou het niet anders willen, maar intensief was het wel. Ik zeg overigens expres "zouden" kunnen kiezen, omdat ik er echt heel degelijk wel van bewust ben dat je soms geen keuze hebt. Hier was alleen de jongste een weglopertje en idd van 11 maanden tot ruim 3 jaar (en nu nog wel eens). Ik zeg wel eens als dat mijn oudste was geweest, was het bij eentje gebleven, maar dat is ook taboe om te zeggen geloof ik.
Mijn beide meiden hebben "bijzonderheden" en ze kunnen vaak niet in elkaars aanwezigheid verblijven. Heb heel vaak gedacht: had ik maar 1 kind. Maar ja,welke dan? Hihi.
Haha idd. Toen jongste pas geboren was had ik eens een vreselijke nachtmerrie. Ik moest 1 van mijn kinderen afstaan. Er zou voor hem gezorgd worden, maar ik mocht hem nooit meer zien. En ik moest kiezen welke van de twee. Als ik geen keuze zou maken dan zouden ze beiden doodgeschoten worden. Wat heb ik zitten janken toen ik wakker werd.
Ik moest hier echt keihard om lachen om de een of andere reden Wat een heerlijk topic dit, gedeelde smart is halve smart.
Ik durf het bijna niet te zeggen, zeker niet bij mijn vriendinnen met huilbaby's, driftige peuters, hysterische kleuters, hoogbegaafde 7-jarige, opstandige pubers (hoewel wij nog niet zo ver zijn....) Maar ik vind het allesbehalve zwaar. Makkelijke baby, lieve dreumes, leuke peuter, gezellige en slimme kleuter. Altijd goed geslapen, meestal goed eten, nooit een huilerd geweest, beleefd, lief, vrolijk en ze is nog mooi ook! Heel soms, heel heel soms, als ze veel aandacht wil den ik weleens... nee, ook dat heb ik nooit sorry. Is dit ook een taboe
Wow vreselijk inderdaad. Heb eens een film gezien (oorlogsfilm) waarin een moeder moest kiezen. Tranen met tuiten!
Voordat ik zwanger werd, had ik al een voorgevoel dat het zwaar zou worden. Mensen zeiden: ach dat weet je niet, elke zwangerschap is anders. Mijn zwangerschap was een hel! Altijd pijn, altijd moe, alle kwaaltjes wel gehad en mensen maar zeggen: oh geniet ervan! GENIETEN?! Rot op! Ik kon die mensen wel dood kijken. Ik vond zwanger zijn ronduit kut. Maaaaar dit mag ik natuurlijk niet zeggen, want er zijn zoveel mensen die niet zwanger kunnen worden....Heb ik niks mee te maken. Het is mijn lijf en ik vind het kut. Toen ik was bevallen dacht ik: is dat van mij...? Na een week sloeg de paniek en angst toe. Ptss door de zwangerschap en bevalling. Eerst hebben mensen alle begrip, maar al snel wordt het minder en heb ik zelfs gehoord dat ik maar door moest met mijn leven. Dus praat ik er vrij weinig over. Ik heb me zo schuldig gevoeld naar mijn lieve prachtige zoon (dit kan ik nu zeggen, toen niet). Wat voor moeder ben ik als ik alleen maar denk: wou dat je er niet was, dan voelde ik me niet zo. 😢 Of denken: is dit het nu? Mijn leven draait compleet om een baby en verder niets.... Dit zijn dingen die ik bijna niemand vertel, omdat je dit soort dingen niet 'mag' denken/zeggen.
Dat vind ik trouwens ook een enorm taboe: Dat je vaak hoort of leest : wees blij dát je kinderen kunt krijgen, want er zijn altijd mensen die ongewenst kinderloos zijn. Vind ik echt enorm triest maar betekent dit dan dat mensen die wel zwanger zijn en/of kinderen hebben nooit meer mogen klagen of het gewoon echt eens spuugzat zijn?
Precies! Dit heb ik zelfs gezegd tegen een collega. Nou ik kreeg nog net niet de wind van voren 😑
Daar heb ik er ook 1 van, heerlijk toch.. lekker van genieten.. Dat het anders kan weet ik maar wat goed.. door de anderen
Ohh dat heb ik ook zo erg! Ook als er 'vroeger' ergens een baby geboren was kon ik daar echt bij weg zwijmelen, nu kan ik alleen maar denken: 'pfff succes!!!' Nachtvoedingen, alles draait om het ritme/voedingen/slaapjes/krampjes/huiluurtjes van de baby, geen tijd meer voor jezelf, niet meer uitslapen, het leven word nooit meer zoals het was! En zou het slaapgebrek ooit wennen?? Ik mis mijn 'oude leventje' soms zo erg, gewoon de tijd voor jezelf, de rust, het onbezorgde, kunnen doen wat je wil en niet constant op de klok hoeven kijken. Maar het rare is, 9 van de 10 keer dat ik mijn dochter zie kan ik haar wel opvreten, ik hou zielsveel van haar, ik doe alles voor haar, ik vind haar grappig en mooi, ik geniet van haar kusjes, knuffels en onvoorwaardelijke liefde. Niets is goed genoeg.. Op niks van dit alles had ik me ooit voor kunnen bereiden..
Wat een heeerlijk topic!! Ik zit al een aantal dagen genietend mee te lezen en herken zoveel dingen die hier gepost worden Zoals al zoveel hier hebben aangegeven, ook ik vind het veeel zwaarder dan vooraf verwacht! De post van sjaanbanaan vind ik ook geweldig! De fantasie vs. werkelijkheid haha, dat geldt hier ook echt! Ik zag mezelf met een kinderwagen voor me met daarin een heerlijk slapende baby, lekker shoppen of een terrasje pakken, maar nee... ik had een baby die absoluut nergens wilde slapen en de boel bij elkaar krijste als het ff niet naar z'n zin was (lees: in het begin was alles buiten de deur niet naar zijn zin ) Ik denk ook echt dat als er geen taboe zou zijn op dit soort uitspraken, kersverse ouders veel beter voorbereid zijn op hoe zwaar het echt is. Mij hadden ze in ieder geval wel ff mogen vertellen dat het niet alleen maar rozengeur en maneschijn is zoals veel het doen voorkomen
Mijn grootste taboe is dat ik veel vaker dan ik wil ongeduldig ben naar de kinderen en wil dat ze precies doen wat ik in gedachten heb. Nou hebben we twee kinderen met iig ADHD (en/of een vorm van autisme, dat is nog niet helemaal duidelijk), dus het moge duidelijk zijn dat ze zelden tot nooit doen wat ik in gedachten heb.
Haha echt he, ik snapte tijdens m'n verlof ook niet waarom iedereen zei: "geniet ervan, meid!" genieten? wat is dat? niks genieten, je kan me idd beter succes wensen. de eerste 10 weken vond ik echt hel! en nu achteraf snap ik wel wat ze bedoelen. het gaat zooo snel, en je krijgt de tijd niet meer terug. ik hoop dat ik bij ooit eventueel een 2e meer kan gaan genieten .