zo herkenbaar bepaalde dingen. Ik denk dat ik veel taboes heb... Er zijn momenten dat ik mijn kinderen echt even "haat"om hun gedrag, ik heb dit heel slecht weleens in een boze bui er uit gegooid. Ik me weleens afvraag wat heb ik fout gedaan waarom ik 5 kinderen heb met pittige karakters waar ik niet altijd mee om weet te gaan, vooral niet met de middelste met autisme. Ik kan dan echt mijn geduld verliezen uiteindelijk, terwijl ik weet dat hij anders in zijn hoofd denkt dan ik. Maar aan de andere kant is hij ook weer een heel makkelijk en lief ventje en ben ik ontzettend dol op hem. Mijn jongste die op het moment echt een draak is en die dus af en toe echt wel een pak op zijn broek verdiend en ik daar dan meteen ook spijt van heb en me er niet beter door voel. Ik vind het moederschap loodzwaar, maar aan de andere kant ook geweldig. Er zijn momenten dat ik denk waar ben ik aan begonnen en waarom niet bij 2 gestopt, maar ik geniet zo van mijn kindertjes en ben zo trots op mijn gezin. Ze zijn mijn alles. ondanks alle zorgen en problemen met 2 van de kinderen en dan vooral ons jongste meisje zou ik het zo weer overdoen als ik het van tevoren wist, want wat is het heerlijk die armpjes om je heen, die kwijlzoentjes en alle liefde die ze je geven. Het is echt niet makkelijk opvoeden, maar ik leef voor mijn kinderen. (en mijn man natuurlijk)
Ons vierde meisje is geboren met een craniosynotose (afwijking aan de schedel) en voor buitenstaanders een meisje waar ze even extra naar moesten kijken, maar voor mij was/is ze het mooiste meisje wat er is. Haar afwijking maakte haar bijzonder en mooi en naar haar operatie is het echt heel erg veranderd en heb ik heel erg moeten wennen aan mijn nieuwe meisje, want ze was mooi zoals ze was en van mij had de operatie niet gehoeve, maar het moest wel omdat het grote gevolgen zou hebben als we het niet zouden doen. Ik denk dat het een soort instinct is en toch vind ik kinderen met deze afwijking mooi en ook mooi om wie ze zijn en wat ze zijn. Ieder kind heeft wat moois, ondanks flaporen, scheven neus, grote neus enz. Ieder kind is uniek op zijn manier en mooi op zijn manier, dat is mijn visie.
Hier tot nu toe 1 kindje (2e op komst) en ook wel wat op te noemen. Moest heel erg wennen aan het feit dat ons zoontje een zoontje was. We wisten van tevoren niet wat het werd (dat is het risico he...) en ik heb 40 weken gedacht dat het een meisje werd, ik wilde ook graag een meisje. Het was een jongen.... heeft even moeten wennen, maar ik heb wel geleerd dat jongens ook heel leuk (kunnen) zijn. Nu zwanger van de 2e en... ja, ik hoop toch weer op een meisje, zou zo graag een dochter willen, maar denk dat ik nu sneller tevreden zou zijn met een jongen, voor m'n zoontje wist ik niet wat je nou met een jongen moest, die ervaring heb ik nu een beetje. Verder breng ik mijn zoontje ook gerust naar de GO voor m'n eigen rust en ben ik heel blij dat hij inmiddels 1 ochtend naar de peuterspeelzaal gaat en straks in maart nog een ochtend erbij. Het is een lief ventje, maar zo druk, een echte peuterpuber en zuigt me soms al m'n energie op, waardoor ik weer een korter lontje krijg en mezelf dan weer geen leuke moeder vind. Ben ook erg blij dat ik gewoon nog een paar dagen in de week werk, voel me daar ook niet schuldig over. Vroeger wilde ik altijd thuisblijfmoeder worden als dat zou kunnen, nu kan het niet, maar ik denk ook niet meer dat ik het zou willen. Heb het soms echt even nodig om m'n eigen ding te doen. En over of je eigen kind knap is. Ja, ik vind ons zoontje wel knap en mooi, werd ook al snel na de geboorte gezegd. Een fijn en gaaf gezichtje. Vind ik mezelf ook mooi en knap? Nee dat niet bijzonder, maar juist de combinatie van mij en mijn man maakt hem mooi. Ik vind bijv. m'n man z'n neus niet zo mooi (vast ook weer een taboe) en gelukkig heeft ons zoontje mijn wipneus en ook mijn blauwe ogen, de rest is van mijn man en dat maakt hem dus zo mooi.
Ik bedacht me later dat mijn oudste grote voortanden heeft. Die passen helemaal niet bij zijn gezicht. Grote mensentanden in een kindergezicht. Dit had mijn man ook heel erg, tot hij puber werd. Maakt hem dat minder mooi? Ik vind van niet. En de jongste is geboren met platte oren. Er zit zeg maar geen kraakbeen aan de rand dus het krult niet. Hij was 9 pond bij de geboorte dus iets moest ruimte maken voor die dikke kopf die eruit moest 😂 en ik kan er lekker in happen grrrr. Dus perfect naar de beauty standards? Neuh. Maar wel perfect zoals ze zijn.
Het taboe waar ik wat moeite mee had waren al die mensen die verwachten dat je op een roze wolk moet zweven als je bevallen bent.. maar ik had medische complicaties en een kloten kraamtijd. Mijn vader overleed een paar maanden erna. Eigenlijk zeiden de meeste mensen vooral hoeveel ik ervoor terug heb gekregen en mocht ik vooral niet teveel stilstaan bij mijn verdriet. dat vond ik wel een pittige periode. Nu is ons meisje drie en ben ik zwanger vd tweede. Voor mij een spannende tijd, en eerlijk gezegd had mijn dochter beter wat meer op papa kunnen lijken qua karakter. Want het is zo'n pittig ding en mijn zwangerschapshormonen hebben het zwaar ermee
Mooi topic met herkenbare verhalen Mijn taboes: - Ik word er letterlijk doodmoe van dat ik alles honderden keren moet herhalen. - Mijn kinderen zijn soms super ondankbare wezens en daar baal ik echt van. Rij ik ze van hot naar her voor allerlei sporten, feestjes en afspraakjes, maar een keer zonder te zuchten een klusje voor mij doen is blijkbaar heel moeilijk. - Mijn oudste is aan het puberen en ook al weet ik dat het geen zin heeft om te gaan 'preken' doe ik het toch, omdat ik er niet tegen kan dat ze zo'n pubergezicht opzet als ze haar zin niet krijgt. - Mijn jongste dochter is een moeilijk meisje en als pleegkind bij ons gekomen. Ze heeft adhd en hechtingsproblemen wat vaak resulteert in explosief boze buien. Ook is alles (voor haar) een discussie en moet ze altijd het laatste woord hebben. Soms fluistert ze iets lelijks om het toch maar weer gezegd te hebben. En ook al weet ik waar haar gedrag vandaan komt, word ik er soms stapeldol van en reageer ik soms ook niet zoals ik zou moeten (volgens de boekjes) - Er zijn dagen dat mijn meiden echt opeens een grote hekel aan elkaar hebben en dat ze alleen maar lelijk tegen elkaar kunnen doen. En ik zou ze dan het liefst in de tuin willen zetten ofzo, zodat ik er geen last meer van heb. - Mijn zoontje is een nakomertje van 7 mnd en kan natuurlijk nog niks 'fout' doen. Is het dan heel erg als ik hem nu even het allerschattigst vind en hem bv. het meeste op de foto zet etc. - ik hou van school, ik ben blij dat mij jongste meiden continuroosters hebben, ik vind vakanties (vooral met slecht weer) niet altijd even tof. En mijn kinderen gingen gewoon naar het kdv of bso toen ik nog werkt als ik toevallig wel vrij had. Heerlijk een dagje voor mezelf. Maar boven alles hou ik zielsveel van al mijn kids en kan ik niet zonder ze.
Ja, herkenbaar. Ik vind het moederschap ook zwaar. Vooral omdat we geen hulp hebben, we hebben geen oppas klaarstaan. Mijn man en ik doen alles alleen. Ik werk 4 dagen en hij fulltime. Onze jongste gaat dus 4 dagen naar de creche, de oudste gaat naar school en 2 dagen in de week naar de BSO. Ik vind weekends lastig. Als vanaf de ochtend je van alles moet doen om ze te entertainen. Gelukkig kunnen ze zich vrij goed zelf vermaken, ze spelen ook steeds meer samen, maar o wat kruipt de tijd op een zaterdag. Ik probeer weleens iets te plannen maar eigenlijk vermaken ze zich thuis ook goed. Het is mee rmijn eigen gevoel dat 'eruit wil'. Ik vind mijn twee dochters wel de twee mooiste meisjes die er zijn. Ik was ook heel blij dat het meisjes waren, het 'klopte' voor mijn gevoel. Op het moment heb ik meer een 'klik' met de jongste. Zij is zo gemakkelijk blij te maken, ze is heel tevreden van zichzelf en relaxed. Ik vind het heerlijk haar om me heen te hebben. De oudste is bewerkelijker, ligt zeker aan de leeftijd. Maar zij kan ook op haar eigen manier weer zo lief en wijs zijn.
Ik vond mijn zoon echt niet mooi na de geboorte en baal dat hij zo groot Was (4,5kg) en Had liever een echte kleine baby (zeg 3-3,5kg) gehad. Het Is nu een heerlijk mannetje, superknap vind ik hem haha en hij Is zeker niet te groot. Ik geef mn zoontje weleens een tik op de vingers omdat ik echt niet meer weet wat ik anders moet doen. Ik ben elke dag zo blij dat het bedtijd Is want dan heb ik het helemaal gehad met ze. Ik tel af tot zoontje naar de basisschool mag en ik weer wat meer tijd voor mezelf heb. Spelen met de kinderen vind ik niet leuk. Ga lekker wat voor jezelf doen, dan doe ik dat ook. Verder ben ik wel heel blij met ze hoor haha ik klink nu wel erg negatief.
Oja nog eentje. Ik heb nu een meisje en een jongen. Als ik 2 jongens Had gehad dan Had ik een derde een serieuze overweging gevonden omdat ik een meisje erbij Had gewild. Als ik 2 meisjes Had gehad, Had ik geen derde gehoeven. Na de gslachtsbepaling van onze zoon heb ik bijna een week bij moeten komen en dacht ik dat ik dat echt niet kon, mama van een jongen zijn! Weet nu wel beter, het Is echt mijn kleine schurk maar zo'n schatje
Ik zit op dit moment met hoge koorts en twee kindjes die zich niet lekker voelen en daar vervelend van worden. Ik heb weinig momentjes waarin ik denk waar ben ik aan begonnen. Maar op dit moment zou ik maar al te graag alleen op een hotelkamer willen liggen. En slapen als enige verplichting willen hebben. Taboe 2. Sinds de geboorte van de tweede vind ik zijn papa niet altijd even leuk meer. Ik zou hem vaker achter het behang willen plakken dan onze kinderen. Taboe 3. Bij de oudste voelde ik alles goed aan. En liep alles heel makkelijk. Bij de jongste heb ik vaak het gevoel alsof ik faal omdat hij vaak driftig is en ik daarbij vaak niet snel genoeg kan ontdekken wat de reden is. Hij is lastig te sussen door mij. En ik merk dat ik zonder nadenken sneller de oudste zou troosten en dat ik mijzelf wakker moet houden om het goed te verdelen
Ik vind mijn middelste het mooist en dat komt vooral door zijn bruine ogen. Beide andere hebben blauwe ogen en vooral bij mijn dochter (jongste) ben ik teleurgesteld. Ik vind bruin echt mooier. Tijdens de zwangerschap was ik teleurgesteld dat het een meisje was. Ik heb er heel erg aan moeten wennen. Ook omdat er zorgen om haar gezondheid waren heb ik heel erg gedacht dat we gewoon een jongetje hadden moeten krijgen. Gelukkig was dat gevoel over na de geboorte, maar verschonen blijf ik wel lastig vinden. Het ziet er zo anders uit. Wat echt niet hielp waren alle opmerkingen dat ik vast razend gelukkig was dat ik eindelijk een meisje kreeg. Hoewel ik mijn oudste heel mooi vind, vind ik hem steeds minder mooi worden ivm wisselen van tanden. Maar ik vind het bij andere kinderen ook zonde van hun uiterlijk. Die veel te grote tanden in zo'n klein bekkie vind ik echt niet mooi. Ik ben blij dat ik werk en heb ook nooit tbm willen worden. Ik erger me bij de jongens voornamelijk aan hun karaktereigenschappen die ze van mij hebben. En de oudste lijkt qua innerlijk het meest op mij, dat is soms heel lastig. De middelste sliep heel slecht. Ik heb hem meerdere keren 's nachts in tranen heel boos bejegend. Ik schiet sowieso te vaak en hard uit mijn slof als ik moe ben, maar naar hem ben ik heel erg geweest. Daardoor let ik er nu veel meer op dat ik niet oververmoeid raak. Pas bij deze baby geniet ik van de babytijd. Bij de jongens een lichte pnd gehad en deze keer niet. Ik denk dat het feit dat ik deze baby makkelijk weg kan leggen daar veel invloed op heeft. Ik ben niet erg goed in het opeisen dat babys doen.
Vandaag een voorbeeld van mijn taboe. Ik ben zwanger hormonaal, slecht geslapen, te druk op mijn werk, teveel aan mijn hoofd, verkouden, keelpijn en ik haal mijn peuter uit bed en vanaf minuut 1 is het huilen dreinen en miepen. Ik kon er vandaag echt niks mee. Resultaat dat ik echt mezelf in moest houden uiteindelijk met peuter naar beneden stormde waar m'n man klaar was om naar z'n werk te gaan onze peuter voor hem neerzette en riep ik kan dit vandaag niet en ik moet me ook nog aankleden. Mijn man is heel lief met een peuter in een mega driftbui gaan eten waardoor hij later naar z'n werk kon en heeft zelfs nog even mijn auto ijsvrij gemaakt terwijl hij al te laat was. Echt te lief. Ik kan gewoon sommige dagen echt niet dat gedrein aan m'n hoofd hebben en op zon moment denk ik ECHT was ik maar alleen nu!
Maar waarom zou jij wel mogen zeggen dat jouw kinderen de mooisten zijn ( voor jou), maar ik niet dat ik brillen ed gewoon niet zo mooi vind? Wat is daar arrogant aan? Ik had dolgraag een kind gekregen met rood haar, omdat ik dat de mooiste haarkleur vind. Dus ja, de meeste kinderen met rood haar vind ik mooier dan kinderen (of volwassenen) die elke andere kleur hebben. Vind ik daardoor alle andere haarkleuren bij mensen direct lelijk? Nee! Het intrigeert mij gewoon dat veel mensen( moeders meestal) het zo moeilijk lijken te vinden als een ander kind mooier/knapper is dan die van hun. voordat je kind geboren is weet je niet precies hoe hij/zij eruit gaat zien. Oké, met 2 blonde ouders is de kans op een kind met die haarkleur redelijk groot. Maar verder weet je toch niet hoe hij er exact uit gaat zien, dus hoe kun" je "dan zeggen dat een moeder haar kind altijd mooi vindt? Ik heb het idee dat veel mensen het moeilijker vinden om te denken " buurjongen is veel mooier dan mijn kind" dan " buurjongen is veel liever, grappiger en kan beter leren dan mijn kind". Waar zit dat verschil dan in?
Kijk,jij schrijft precies wat ik bedoel in je eerste alinea. Maar je dochter is nog heel jong, dus oogkleur kan nog veranderen, of denk je dat het blauw blijft?
Oh heel cliche, maar mijn dochters vind ik dus wel echt het mooist, liefst en grappigst van iedereen. Ik kan daar echt niet objectief in zijn, het feit dat het onze kinderen zijn maakt al dat niemand er aan kan tippen
Oh ik had hetzelfde met m'n dochter, die vanaf haar geboorte scheel keek. Ze heeft op haar 4e een operatie gehad om ze recht te laten zetten, maar het was zo'n raar gezicht. Het hoorde gewoon bij haar, ze was prachtig hoe ze was. Als het puur cosmetisch was geweest hadden we het ook niet gedaan denk ik.
Ik ook! Ik haal onze kinderen overal uit. 'Objectief' gezien zijn ze ook wel knap, met donkerbruine ogen, mooi gevormde wenkbrauwen en verder mijn Hollandse wangen. Ze hebben allebei lichtbruin haar. Ik vond ze vanaf de eerste minuut prachtig.
Mijn oudste was als baby/dreumes echt niet knap om te zien, maar als ik dat zei was iedereen echt in shock nu zijn mijn zoons best oké, gewoon normaal. Kinderen met rood haar vind ik persoonlijk echt prachtig!!! Dat zeg ik vaak dan ook tegen de moeder. Zo mooi rood haar!
Heerlijk om te lezen! Gewoon even lekker eerlijk kunnen zijn. De jongste is een jaar en soms denk ik echt, waar zijn we aan begonnen (al hadden we niet echt de keuze). Ik vind het loodzwaar, vooral de nachten. Maar nou gaat het ook allemaal niet van een leien dakje. We zijn vorige week met de oudste 2 wezen wintersporten en toen had ik echt even zoiets van, wat had het makkelijk geweest gewoon met zijn vieren. Zij zijn al 8 en 10. Ik vind onze dochters trouwens wel echt hele mooie meiden! Alleen bij de geboorte van de middelste moest ik even wennen. Ze had zulke grote lippen. En nu is dat zo mooi. Echt om te zoenen.
Waar lees jij dat ik mijn kinderen de mooiste vind? Ik zeg dat ik ze mooi vind, niet de mooiste. Maar ik had niet van te voren een idee over hoe ze eruit zouden zien, ik had geen voorkeur, ik wilde gewoon graag een kindje, hoe die er ook uit zou zien of hoe die zou zijn. En misschien juist doordat ik van te voren geen hoge eisen stelde ben ik meer dan tevreden? Ik vind mijn kinderen dus gewoon mooi. Ik zie wel dat er mooiere kinderen zijn, ik zie ook dat er genoeg minder mooie kinderen zijn (zijn er lelijke kinderen?).