En ik snap daar dus helemaal niets van. Ik ben gewoon blij dat ze er zijn en ze zien eruit zoals bij ze past. Alle drie toevallig blond met blauwe ogen, terwijl ik vrij donker haar heb en groene ogen.
Dit precies! Mijn dochtertje heeft dus flapoortjes, maar dat past gewoon bij haar. Als ze er zelf over begint mag ze er ooit wat aan laten doen, maar zolang dat niet het geval is, hoor je mij er ook zeker niet over. Ze is mooi zoals ze is en die boodschap wil ik haar ook graag meegeven.
Ik ben het hier helemaal mee eens. Ik begrijp er niets van, dat je iets aan het uiterlijk van je eigen kind zou willen veranderen. Juist hoe ze eruit zien, is wat het je kinderen maakt. Ik vind eerlijk gezegd alle kinderen mooi, omdat ze uniek zijn. Daarbij vind ik het ook heel moeilijk om iemand 'lelijk' te noemen. Als iemand een rotkarakter heeft tekent dat wel, en zo iemand zou ik lelijk noemen. Maar gewoon objectief, op basis van alleen uiterlijk? Nooit. Ben daar zelf ook helemaal niet mee bezig. Ik ben tevreden met hoe ik eruit zie. Maar vind ik mezelf de knapste en de mooiste? Nee, verre van. Het boeit me gewoon niet zo. Er zijn belangrijkere dingen in het leven. Gevalletje taboe, haha.
Jij noemt mij in een eerdere post arrogant omdat ik het voorbeeld aanhaalde van flaporen, bril etc. Ik mag het toch gewoon minder mooi vinden, dat zegt helemaal niet dat ik zo'n kind niet geweldig lief zou vinden of dat hij bijvoorbeeld heel mooi zou kunnen tekenen of pianospelen. Het heeft niets te maken met blij zijn met wie ze zijn bijvoirbeeld( lees mijn voorbeeld over rood haar bijvoorbeeld) maar je mag toch gewoon dingen minder mooi( uiterlijk of karakter of wat dan ook). Dat bedoel ik nu precies met mijn topic dat die voorkeuren uitspreken dat daar zo moeilijk over gedaan wordt (taboe dus). Ja, ik had voordat ik kinderen kreeg en tijdens mijn zwangerschappen de voorkeur voor jongens, zag me helemaal voor me met 4 jongens. Afijn, eerste een zoon, tweede een dochter en mijn derde kind daarvan weet ik het geslacht nog niet( en wel wederom de wens voor een jongetje) Dit zegt helemaal niets dat ik nu niet blij ben met mijn dochter, ik moest slikken omdat ik niet nog zo'n zoon kreeg, niet om het feit dat ik een dochter kreeg.
Jij begon met arrogant over dat iedereen haar eigen kindje de mooiste vond. En waar lees je dat jij je kinderen niet minder mooi mag vinden? Ik snap het alleen gewoon echt niet. Dat heeft niks met taboe te maken of niet, ik zou het wel durven zeggen, maar ik zie het gewoon niet. Ik kijk ook niet op die manier naar kinderen.
Ik vind trouwens helemaal niet dat er lelijke kinderen bestaan( volwassenen ook niet. Maar ik rood haar vind ik mooier dan blond(bijvoorbeeld). En een tint vind ik vaak mooier dan heel blank.Vergelijk het met dat een ander misschien zuurkool lekkerder vindt dan spruiten, meer van boxers dan van poedels houdt, dat soort dingen. Persoonlijke voorkeur. Maar zegt mi niets over dat het ander dan op andere fronten niet lekker/mooi/lief of wat dan ook zou zijn.
Ja, dat kan, ik heb dat niet. Ik vind blond haar niet mooier dan bruin of rood of what ever. Zo kijk ik gewoon niet. Ik vind blauwe ogen niet mooier dan bruine of groene. Ze zijn gewoon anders.
Ik ben nog steeds verbaasd eigenlijk; kon mij niet voorstellen dat ik zo oplettend en zorgzaam zou kunnen zijn als al die andere moeders. Maar toch, redelijk automatisch werd ik er ook zoeen Dus hier gewoon tevreden. Ik vind sommige kinderen niet zo leuk, maar dat zit vooral in gedrag.
Je hoort of leest toch vast weleens de opmerking: ach, als moeder vind je je kinderen de allermooiste van de hele wereld. Vaak nog met een opmerking erachter als: zelfs al heeft ie een paarse neus. Je ziet dan als moederzijnde toch ook wel dat je kind niet vooraan heeft gestaan bij het uitdelen van uiterlijke schoonheid( staat dus los van zijn karakter en andere capaciteiten) Ik ben daar gewoon geïntrigeerd door. Is dat dan gewoon een truc van de natuur, ben je blind van liefde voor je kind en zie je daardoor alleen de mooie dingen? Toen ik mijn eerste pretecho had bij mijn zoon, eerste zwangerschap, herkende ik niet direct de verschillende "onderdelen", hoofd, benen etc omdat hij zo opgevouwen lag en de navelstreng voor zijn gezicht lag. Mijn eerste reactie was " mijn hemel lijkt wel het monster van lochness", ik kon het totaal niet ontrafelen wat ik zag tot de echoscopiste aanwees wat ik zag en het benoemde.
Ej, maar het is absoluut niet persoonlijk naar jou he want wellicht ( nee, natuurlijk)heb je superlieve kinderen met stijl of juist krullend haar met een geweldig karakter. Uiterlijkheden zijn maar zo"n fractie van de persoon.
Ik denk dat je een paar opties mist: of moeder vindt dat gewoon echt, mooi is namelijk heel subjectief of misschien is het wel gewoon zo? Ik krijg vaak genoeg te horen (laatst van vreemden in de dierentuin) dat we mooie kindjes hebben. Ook nog een optie. Maar ik weet zeker dat als ze minder mooi waren, ik ze ook mooi had gevonden. Ik kan er met mijn pet niet bij dat je je kinderen lelijk/niet mooi zou kunnen vinden. Misschien wel een truc, zou kunnen.
Dat ben ik dan weer met je eens. En mijn reacties zijn ook niet persoonlijk hoor, ik kan er met mijn pet niet bij, maar misschien zegt dat juist wat over mij.
Ik vind alledrie mijn kinderen prachtig. Dat staat buiten kijf. Maar de middelste vind ik het mooist, puur omdat ik zijn oogkleur het mooist vind. Bij mijn oudste vind ik zijn ogen heel goed passen, hij heeft wel een hele mooie kleur blauw, heel helder. Mijn jongste heeft momenteel nog heel wisselende oogkleur, soms bijna grijs, soms helblauw, dat vind ik ontzettend intrigerend. Maar het bruin van mijn middelste heeft mijn voorkeur. Ik heb altijd iets donkerder mooier gevonden dan het hele blonde, blauwogige Nederlandse beeld. Tegelijkertijd hebben mijn kinderen hun blauwe ogen omdat mijn man prachtige blauwe ogen heeft. Ik ben razend verliefd geworden op zijn helblauwe heldere ogen. Dus binnen de categorie blauw, hebben mijn kinderen de mooiste ogen.
Ik heb ook van die blauwe. Dl heeft dat helaas niet geerfd (al zegt iedereen altijd dat ze zulke mooie ogen heeft, en dan vraag ik me stiekum af wat ze bedoelen - al vind ik dat ze wel heel leuk kijkt en ik zou niks willen veranderen
Zo klinkt het weer heel anders idd. Al zou ik niet kunnen zeggen wie van de 3 ik het mooiste vind, maar ze lijken ook veel op elkaar. Hier alledrie de helblauwe ogen van mijn man waar ik ook ooit zo voor gevallen ben haha.
Ik vind mij beiden kinderen de mooisten op hun eigen manier. Waarom? Nou omdat ik allemaal mensen in hun zie waar ik van hou of gehouden heb. Natuurlijk ook omdat ik veel van hun hou.
Misschien om het gevoel een beetje te "vergelijken": Indien je broers en/of zussen hebt; vind je hen allebei/allemaal even mooi , puur uiterlijk gezien? Of je ouders? Vind je hen allebei even mooi? Of heb je daar überhaupt nog nooit bij stilgestaan ? Ik vind mensen (of dieren) eigenlijk nooit lelijk moet ik zeggen; de een heeft z'n karakter mee( of eigenschappen die ik bij mezelf mis en bewonder bij de ander), de ander heeft een prachtig gebit , weer een ander heeft zijn uitstraling mee etc etc
Dit vind ik een supermooi antwoord moet ik zeggen! Je ziet jouw dierbaren terug in je kind en daardoor (alleen al) vind je hen mooi. Zo'n antwoord zocht ik! (Ik ben een doordenker dus ik maak gelijk in m'n hoofd wel een zijspoor naar genetisch niet-eigen kinderen bij adoptie bv(niet doen BL) )
Dit topic houdt me toch wel bezig. Juist omdat ik het heel goed vind hoor! Maar ik zit dus nog steeds na te denken over taboes en ik geloof dat ik er nog wel een paar heb. 1. Ik kan heel prima zonder mijn kinderen, ook voor langere tijd. De eerste twee jaar dat ik moeder was, ben ik in de zomer nog 2 weken op vakantie gegaan zonder hem. Alleen. Ik heb daar geen last van... Tuurlijk miste ik 'm wel, maar op een fijne 'ik-heb-zin-om-hem-weer-te-zitten'-manier. Sinds de 2e er is heb ik dat niet meer gedaan, maar eigenlijk komt dat met name omdat mijn oudste nu bewust meemaakt dat ik hem zo lang achter zou laten. Dat vind ik dan weer niet oké. Maar voor mezelf zou ik het prima kunnen... 2. Ik kan mij HEEL GOED inleven in de moeder die naar haar werk gaat en vergeet dat haar kind nog achterin de auto staat. Als dat soort verhalen eens voorbij komen, spreekt iedereen er schande van en moet die volgens velen op z'n minst uit de ouderlijke macht ontzet worden, maar bij dezen een pleidooi voor die moeder. Het is mij godzijdank nooit gebeurd, maar het had me ZO kunnen gebeuren. De eerste weken/maanden als moeder heb ik echt als een kip zonder kop rondgelopen. Ik probeerde vooral zelf te overleven, en een baby zat totaal nog niet in mijn systeem. Ik moest me er echt af en toe aan herinneren dat hij boven lag te slapen of ik schrok ineens van de aanblik van box met kind er in. Soort van 'Oh God ja, ik ben nu natuurlijk moeder! Dat is ook zo!' Nouja, dus bij dezen: mama die ooit haar kind vergeten is: I feel ya! 😉 3. Ik kan mijn kinderen soms 'verwijten' dat ik ongemak van ze heb. Niet letterlijk tegen hen, ik zal het nooit hardop uitspreken, maar met enige regelmaat verwens ik ze toch omdat ik dagelijks om 6 uur op moet, omdat ik niet naar een feestje kan wat ik wel heen zou willen of omdat ze een gezellig samenzijn enorm kunnen verstieren. Dat kan ik ze soms vreselijk kwalijk nemen. Dan zeg ik wel eens tegen mijn vriend 'zal ik ze gewoon terug stoppen?', maar dat lijkt me ook weer pijnlijk, dus dat doe ik dan weer niet. En ach, het is voornamelijk zelfmedelijden wat daar dan spreekt. Ik ben er gelukkig meestal vrij snel overheen... 😉 4. Ik hou van mijn beide kinderen evenveel, maar ik heb wel in de één minder vertrouwen dat hij iets van zijn leven gaat maken. Hoe meer ik van zijn karakter zie, hoe meer ik trekken zie waarvan ik denk: daar ga jij jezelf ZO mee tegenwerken in je leven! Ik hoop maar dat je later niet in de goot belandt... gelukkig is er nog tijd zat voor hem om te leren...