Laat ik voorop stellen dat wij hele leuke, lieve en knappe kinderen hebben! Ik kan iedere dag van ze genieten. Toch is er ook een andere kant. Dit is onze "keerzijde": Taboe: Als we van te voren hadden geweten dat we een autistisch kind zouden krijgen met een grote ontwikkelingsachterstand (hij zal nooit zelfstandig kunnen wonen/ werken/ leven) dan was hij er zeer waarschijnlijk niet geweest.. Hoeveel we nu ook van hem houden en liefhebben!! De jongste heeft een taalachterstand en wellicht ADHD (nu nog te jong om vast te stellen) Ik vind het oneerlijk dat ik overal "gewone" kinderen zie en er bijvoorbeeld hele scholen vol mee zitten en dat wij dan net kinderen hebben met zoveel zorg. Toen we kozen voor kinderen, koos ik niet voor dit leven: Een leven lang intensieve zorg (voor de oudste). Voor mijn gevoel draait alles om de kinderen, hun routines, zorg, aanpak, benadering etc. We doen het met liefde omdat ze het nodig hebben, maar niet met plezier. Ik kan er ook niet tegen wanneer mensen zeggen dat ze zorgen ervaren van hun kind dat "misschien te weinig speelt met anderen", of "de tafeltjes nog niet kent" of "niet goed kan spellen." Ik zal het niet laten merken (want natuurlijk mag iemand zijn eigen zorgen hebben) maar ik denk dan wel: "mens, waar maak je je druk om, je moest eens weten wat ik voor zorgen heb dagelijks!" Je kunt ook niet altijd je verhaal kwijt over je kind omdat mensen het vervelend vinden dat het dan "altijd over jouw zorgenkind(eren) gaat". Mensen reageren dan met: "Komt ze weer aan met der verhaal, nou weten we het wel, tis allemaal heel erg". Dus vertellen we uit ons zelf weinig over de kinderen, alleen wanneer mensen er echt naar vragen.
Misschien zit daar voor mij ook wel een pijnpunt. De relatie met mijn vader is nogal gecompliceerd. Ik houd wel van hem, ben blij dat mijn kinderen verzot zijn op hem, maar vind het heel moeilijk om makkelijk met hem om te gaan. Ik zoek dingen die ik niet van hem kan krijgen. Inmiddels herken ik dat hij op zijn manier zijn best doet, maar ik mis (en heb gemist) een aantal belangrijke emoties bij hem, tussen ons. Mijn vader heeft als enige blauwe ogen. Mijn moeder, broer, zus en veel familie waar ik een goede band mee heb, hebben bruine ogen. Ik associeer liefde en vooral warmte makkelijker met bruin. Volkomen irrationeel, maar het speelt wel mee.
Taboe. Ik heb een bloedhekel aan de kinderboerderij. Je hoort altijd dat dat zoooo leuk is met een peuter. En dat ze zo genieën daarvan. Eh ja... Maar ik ben er na 5 minuten echt wel klaar mee om naar een stel geiten en een hangbuikzwijn te kijken. Nou ja.... Als er dan een bankje is in de zon met WiFi.... En iemand die dan met mijn peuter gezellig de geitjes wil voeren. Dan houd ik het ook wel een half uurtje vol. Verder zet ik ze aan de tablet of tv als ze teveel lawaai maken (niet normaal hoe bloedstollend druk 2 jongens kunnen zijn ) Toen oudste pas geboren was kon ik me geen perfecter wezentje voorstellen in het universum. Maar een maand later leek hij wel een oud mannetje. En ook de vergelijking met een alien heb ik vaak getrokken met hem. Jongste was minder buitenaards als baby. Ik heb ook enorm veel pijn gehad na mijn bevalling (8uur nadat jongste geboren was heb ik meer in ervaren als de 8 uure ervoor) door een complicatie. Herstel duurde dan ook lang. Maar kraamverzorgster vond dat ik hem na iets minder dan een week zelf in bad moest doen. Tranen liepen me over de wangen van de pijn door het staan. Maar ik moest en zou genieten van dat badje. Beide jongens waren late lopers. Bij eerste heb ik me fysiotherapie laten aanpraten. Bij tweede begonnen ze er ook over. Dus ik zeg. Ik zie hem ontwikkelen. Ik zie geen beperking. Hij heeft nergens last van. Last gaan. Komt vanzelf goed. Oei..... wat heb ik daar commentaar op gehad. Bij kdv. Bij consternatie bureau. Bij familie. Maar.... Het kwam goed. Maar verder.... Ik voel eigenlijk vooral liefde en trots. En vermoeidheid... Dat ook heel veel
Mijn dochter is genetisch niet van mij en ik moest best aan haar wennen. Ik verwachtte een donker kind met donker haar en donkere ogen, aangezien de donor net als ik donker is. Hele blonde man en in theorie overheerst donker. Op Freya las ik altijd dat de kindjes die geboren waren een tintje hadden en vaak behoorlijk donker. Nou, hier dus niet. Mijn dochter wordt inmiddels wel iets donkerder, ze is nu donkerblond. Maar ze was dus erg blond met vrij lichte ogen. En ze zat onder de talgbultjes en was flink gegrepen door de ooievaar , had (inmiddels is hij zo goed als weg) een ooievaarsbeet op haar voorhoofd, neusje,boven haar lip en in haar nek en achterhoofd. O ja, en ze keek ontzettend scheel haha. En het interesseerde me helemaal niks, ik vond haar helemaal geweldig. Inmiddels kan ik zeggen dat ze echt heel mooi is opgedroogd. 😍 En ik ben stapelgek op haar, ondanks dat ze niks herkenbaars van mij of mijn man in zich heeft. Ze lijkt nl ook niet echt op mijn man. Het opvoeden van zo'n hummeltje zorgt ervoor dat er een onverwoestbare band ( en blinde vlek ) ontstaat, ongeacht of er een genetische band is.
Mijn band met mijn moeder is gecompliceerd. Mijn band met mijn vader was eenzijdig (depressief en dement). Mijn band met het kind in mij was slecht. Het heeft heel erg twee kanten opgewerkt. Een hele nieuwe dementie geopend. Van moeilijke mensen, vooral als het om ouders gaat, kan het lastig zijn om dat loysliteitsgevoel los te krijgen. Dan heb je houden van op een hele rare manier. Maar vooral mijn oudste (omdat hij al het meeste lijkt op mijn zijde van de familie) heeft mij ook de goede eigenschappen van mijn familie leden laten zien. Dat mijn vader heel charmant kon zijn. Dat mijn moeder heel netjes en voorzichtig is. En dat ik het nooit verdient heb wat ik meegemaakt heb. En die blik die daarin steeds positiever word maakt het allemaal ook steeds mooier. Het geeft kleur aan mijn leven.
Maar goed, mijn taboes Dat gezeur, gejengel, gedrein en gehuil om niets, daar kan ik dus niet tegen. Vanmorgen schoot ik uit m'n slof en noemde ik haar een irritant k#tkind. 🙈 Heel fout natuurlijk, maar m'n geduld was gewoon op. Ik geef haar weleens de ipad zodat ik zelf ff met oortjes op op mijn ipad een serie kan kijken. Of ik stuur haar lekker naar buiten, als er buurmeisjes buiten zijn natuurlijk haha. Kan soms knettergek worden als we in een Monkey town oid zijn, dan wil ik ff rustig zitten, maar dan moet ik dus continu met haar mee gaan klimmen. Heb laatst uit wanhoop een buurmeisje meegenomen die ik eigenlijk maar irritant vind, maar dan had mijn dochter tenminste een speelkameraadje en ik rust. 😂
Dat herken ik ook wel. Ik ben naar zowel mijn moeder als mijn vader zachter nu ik kinderen heb. Ik kan de moeite die mijn vader erin heeft gestopt meer waarderen, het was niet wat ik nodig had, maar helaas, voor ons beiden, wel wat hij kon bieden. Ik herken nu ook meer de eigenschappen van mijn ouders in mij en vind dat soms heel mooi, soms pijnlijk confronterend. Mijn oudste is vernoemd naar een opa van mijn man. Echt vernoemd uit liefde. De naam van mijn tweede vind ik prachtig, maar twijfelde ik eerst heel erg over omdat het mogelijk zou lijken alsof hij direct naar mijn vaders familie was vernoemd. Eigenlijk wilde ik die associatie niet, de relatie met mijn vader is moeilijk, die met zijn familie geheel afwezig. Maar die naam was toch de naam die wij het allermooist vonden. En ik ga nooit vergeten hoe ongelooflijk trots mijn vader was om dat stukje van zijn familie terug te mogen horen in mijn kind. Ik ben nu heel blij dat ik hem dat heb gegeven, eigenlijk heel per ongeluk, maar nu vind ik het een hele mooie verbinding. Zeker omdat wij dachten dat alleen een andere variant in de familie bekend was, maar achteraf blijkt onze versie de oorspronkelijk vorm te zijn. Het heeft zo moeten zijn. Misschien nog een ander taboe waar ik daardoor op kom, ik ben soms net mijn moeder. Ik hoor haar soms als ik iets zeg, en ik vind het helemaal niet erg. Eigenlijk vind ik het vaak erg leuk.
@buitenleven, maakt liefde niet blind? Tuurlijk zullen er altijd mooiere, slimmere, lievere of leukere kinderen zijn. Maar ik vind mijn dochter de allermooiste. Ik hou van haar zoals ze is. Ik wil geen ander kindje, ik wil haar. Dat is geen kapsones (vind ik ook wat raar om dat zo te stellen), maar dat is bij mij houden van.
Ik heb er echt een schijthekel aan om wakker gemaakt te worden s nachts zonder geldige reden. Dus mijn zoon hoeft bij mij niet aan te komen met koud of bang of kan niet slapen. I dont care. Pak je deken, monsters bestaan niet en probeer het nog maar even. Vaak roept hij dat ik moet komen. Dan roep ik even hard terug dat hij OF naar mij moet komen OF zijn mond moet houden. Eindelijk heeft hij het door en komt hij zelf naar me toe rennen met zijn kussen en zijn knuffel. En nu krijg ik een tweede kind. Kijk nu alweer op tegen het voeden en janken s nachts.
Hahaha oo sorry. ik lees dit en ik moet gewoon lachen. Ik heb precies hetzelfde. echt! dat onnodig wakker worden s nachts, ik kan daar ook zo chagrijnig van worden. me zoontje heeft 5 spenen in ze bed en dan kan hij er net effe geen vinden, gelijk krijsen en mama weer wakker. hij slaapt meestal tot 8u soms half 9 en als hij bijv om 7 uur wakker is denk ik ook echt: mij te vroeg, speen en aju gewoon verder slapen. ik wil ook graag een 2e kindje maar ooo wat zie ik op tegen die nachten.. ik ben zo'n monster overdag als ik weinig geslapen heb
Oh en wat me ook dwars zit. Van mij hoefde een tweede kind eigenlijk niet zonnodig. Ik heb al heel lang 1 zoon, hij is bijna 6. Hij is bloedirritant maar hij is superawesome. Nu krijgt hij een broertje omdat eigenlijk vooral mijn man dat wilde. Ik kan me alleen niet voorstellen dat ik evenveel van deze nieuwe baby hou als van mijn zoon. En dat al dat zorgen weer opnieuw begint, vind ik ook best zwaar. Mijn zoon is zo zelfstandig al, heerlijk. Maar ja hij komt he. En iedreen zegt dat het vaak vanaf het eerste moment dezelfde liefde is voor kind 2. Ben benieuwd!
Dit had ik kunnen schrijven.... Ook ik heb meerdere malen tegen mijn moeder gezegd: als ik van te voren had geweten dat hij (mijn oudste dus) autistisch zou zijn (met combi van ADHD) had ik nooit voor hem gekozen.... Klinkt hard, en uiteraard heb ik het hem nooit gezegd en zal ik hem dit ook nooit zeggen, maar zo is het wel. Ook al hou ik zielsveel van hem en zou ik hem écht niet willen missen. Hij is nu 20 en de zorgen blijven. Je blijft bezig, aansturen, herhalen etc. Om doodmoe van te worden. En iedereen maar roepen: "ja, maar hij is toch volwassen? "Ja lichamelijk wel, maar geestelijk is het een kind. Een kind groeit naar volwassenheid toe, dat doet hij niet. Tuurlijk is het wel beter dan toen hij 4 was, maar toch. Ik had hier nooit vrijwillig voor gekozen
Oh wat een heerlijk topic is dit! Moet zeggen dat veel in mijn omgeving erg eerlijk zijn over het moederschap. Dus zoals hier in dit topic gekletst wordt, klets is ook met vriendinnen, collega's en buren. Ieder huisje heeft zijn kruisje en de perfecte moeder/ ouder bestaat niet. Mijn tweede zoontje is tussen zijn 2e en 3e jaar echt een draakje geweest. Dat wist hij wel te compenseren, maar ooooo wat kon hij me soms tot waanzin drijven. Het is niet zozeer dat ik mijn kinderen het mooiste vind. Er zijn mooiere exemplaren (kwestie van smaak denk ik, ik vind halfbloed kindjes vaak heel mooi en ben gek op kindjes met krullen). Maar er zijn ook wel lelijkere exemplaren dan mijn kinderen 🙈☺️. Vanwege de slechte band met schoonfamilie gaan mijn haren recht overeind staan als iemand zegt dat een van mijn kinderen op een broer/zus, vader/moeder van mijn partner lijkt. Die mening deel ik ook absoluut niet en gelukkig velen met mij.
Oef die komt binnen ik heb dit ook zo vaak gevoeld. Toen we bij onze dochter* hoorden dat ze niet levensvatbaar was, heb ik best lang vast gehouden aan een soort jaloezie naar andere mensen met een gehandicapt kind dat wel bleef leven. Dat had mijn kind ook moeten zijn: gehandicapt maar in léven. En toen kreeg ik een autistisch kind met een auto-immuun ziekte. Echt ik trok de haren uit mijn hoofd van frustratie. Het is niet uit te leggen aan mensen met gezonde kinderen dat ik dat zorgen zo zat ben. De juf sprak me vandaag weer aan dat hij zo'n slechte dag had vandaag. Dat hij niets af had gemaakt en half lag te slapen. Ok, anders nog iets? Het kan me niet meer boeien! Hij is 8 maar functioneert als een 3 jarige met uitschieters naar puberaal gedrag. Hij is alleen rustig als hij minecraft filmpjes op youtube kijkt. Moet ik me schuldig voelen dat hij de hele dag op de tablet zit? Nee! Dat gesleep naar de fysio, logo, zkh, ergo, psych, ha, op een dag ben ik met alles gestopt. Het hielp geen zak en ik rende me gek. Dan haalt hij maar geen diploma als ingenieur. Mijn kind hoort niet thuis in deze wereld, dus mag hij van mij zijn eigen wereld creëren. Dat getouwtrek ben ik spuugzat. En toen kreeg ik er 1 met adhd. Hij is dr Jekyll en dr Hyde. Het ene moment is hij verliefd op mij en het andere moment breekt hij alles wat in de buurt ligt. Ik ben blij dat ze er zijn. Maar ik wil geen kind meer net een stoornis of handicap. Pgd om dit te voorkomen? Doen ze niet. In het buitenland wel hoor, maar niet in NL. Puriteinen.
Ik ook Had ik niet verwacht, maar misschien wordt het leuker als kinderen wat ouder zijn? Geen idee. Ik vind het nu iig meestal vooral heel irritant
tegenwoordig heb ik het idee, dat als mijn kinderen willen afspreken, dat de andere ouder dit bij mij ziet..... ook als ik het écht niet erg vind...
Oooh dit ja, vreselijk! Word ik wakker staat ze op 1cm van mn hoofd af... Ik schrik me iedere keer weer een ongeluk. Altijd met de meest onzinnige dingen, stuur ik haar helemaal gerust gesteld terug naar bed zegt ze: ik durf niet alleen naar bed het is zo donker! Zoooo en hoe ben je bij mij gekomen dan?! Toch ook in het donker? Kan ik er weer uit ben ik helemaal lekker wakker. Of s nachts huilen tot ik bij dr kom: Mam mn dekens zitten niet goed! Of: Mam mn knuffel ligt op de grond! Ik moet me toch zo inhouden op zulke momenten de meest liefdevolle moeder ben ik dan in ieder geval niet....