De zwangerschap was vreselijk, de bevalling afschuwelijk en het 1e jaar een hel. Never nooit niet dat ik ooit nog aan een 2e begin Hoewel de eerste tijd verschrikkelijk was moet ik wel toegeven dat deze tijd, (ondanks haar peuter puber perikelen), wel heel leuk is. Heb best een makkelijk kind, maar ben zelf ook een makkelijke moeder. Doe echt niet alles volgens het boekje. En soms kijk ik de andere kant op ipv in te grijpen. Shame on me. Als ze weer eens boos, stampend en huilend naar boven gaat en met deuren slaat denk ik dikke doei en rust heb me dan ook aangemeld bij de club van ontaarde moeders. Verder vind ik een binnenspeeltuin echt de ware hel op aarde. En dat komt eigenlijk voornamelijk omdat ik nog steeds een hekel heb aan andermans kinderen
met dat binnenspeeltuin verhaal is het wel makkelijk dat wij dichtbij het einde van de wereld wonen en er dus een binnenspeeltuin is waar we serieus al 3 x alleen gezeten hebben. haha.. prima. wij koffie en de kinderen de hele toko voor hunzelf..
Ik vind heel veel tegenvallen, had echt gedacht dat moederschap makkelijker zou zijn. Ik vind persoonlijk ook dat ik 3 'pittige' kinderen heb, die ook allemaal sterk op elkaar reageren, ik word soms echt knettergek van dat eindeloze gehuil... Ik heb nog steeds erg veel moeite met de beperkingen van mijn zoon. Er gaat zoveel tijd en energie in zitten, drukt zo'n heftige stempel op het gezinsleven en beperkt enorm mijn vrijheid. Ik hou ontzettend veel van hem en zal ook altijd als een leeuwin voor hem vechten, maar oh, wat zou ik graag willen dat hij 'normaal' was...
Er is er weer 1 ziek hier. Koorts, snot, ellende. En het eerste wat ik denk is: shit, als ik maar niet ziek wordt. Daar heb ik echt geen tijd voor! En wanneer mijn man ziek is vind ik hem echt een jankerd. Hij klaagt niet maar kijkt er zo zielig bij en dan die stervende zwaan taferelen. Hoppa dóórgaan!
Heel herkenbaar. Ik heb ook nog steed veel moeite met de beperkingen van onze oudste dochter. Ik heb ook een korter lontje bij haar dan bij mijn andere dochter, daar heb ik een soort engelengeduld mee qua driftbuien e.d. Voel me daar soms weleens schuldig over. Maar ja... Verder nog een taboe van mij: sochtends na het ontbijt heerlijk op de bank neerploffen, Mickey mouse aanzetten en lekker 2 uur niksen en hangen, terwijl ik 1000 nuttigere dingen zou kunnen doen met mijn kind.
Oh herkenbaar! Mijn taboe: Ik heb nooit een kinderwens gehad, vriend wel. Uiteindelijk besloten met anticonceptie te stoppen en te kijken wat er zou gebeuren. Dus geen geplande seks, gewoon alles op zn beloop. Ik werd dus redelijk snel zwanger... oke, dat ging best makkelijk op 37 jarige leeftijd. Wat zeurt iedereen toch altijd over leeftijd enzo . Ik voelde me prima, tot de eerste echo. Het hartje klopte, ik zag het meteen. Het was écht, ik was gewoon écht zwanger en ik zou gewoon écht een kind gaan krijgen. Ik schrok me kapot!!! Daar gaat mn leven dacht ik, ik kan niet meer terug. Wat voelde ik me slecht! Zo slecht, ik was zwanger en niet blij!!! Ik heb gehuild, gewenst dat het mis zou gaan, zo naar voelde ik mij, een emotioneel wrak. Op het dieptepunt heb ik nog een fractie aan abortus gedacht, maar dat zou ik niet gekund hebben. Mijn vriend was een grote steun, mijn alles, altijd begripvol. Maar ik weet ook heel zeker, als het niet goed was gegaan, was ik niet nog een keer zwanger geworden, zo verschrikkelijk voelde ik mij emotioneel en psychisch. Heb ook hulp gehad daarbij. En na een paar maanden ging het steeds beter. Lichamelijk heb ik nooit klachten gehad. Op werk en tegen vrienden heb ik nooit wat gezegd en ik ben met verlof gegaan vier weken voor de uitgerekende datum. Nu? Mijn mannetje is mijn alles, mijn grootste liefde, ik ben eeuwig blij met hem. Ik voel gewoon dat het zo heeft moeten zijn dat hij er zou komen. Dat het in één keer goed is gegaan. Ik kan me er ook niets meer bij voorstellen dat ik me zo rot en slecht heb gevoeld. Ik denk zelf ook dat hormonen een grote rol hebben gespeeld. Nu zou ik me geen leven meer zonder ons zoontje kunnen en willen voorstellen.
Na 3 knullen zou ik toch ook wel eens een meisje willen... Enorm verwend met 3 gezonde jongens, maar het idee nooit een dochter te krijgen doet me toch wel zeer...
OH ja kots! Heeeerlijk van mijn eigen kinderen! Dacht het niet. Ik heb echt diep respect voor mensen die in de zorg werken en daar mensen moeten wassen en uit de poep moeten halen diep diep respect. Ik vond en voelde mezelf zo vies toen ik tijdens mijn bevalling ook ontlasting eruit perste.. echt wel dat ikme daar van bewust was op dat moment ( daar heb je op dat moment geen erg in joh, hoor je dan! Ja, m'n reet, echt wel)
dat kan ik me ook best goed voorstellen! hier lichte ontwikkelingsachterstand bij alle drie. Kost veel energie om naar allerlei dingen toe te gaan, superveel zwemlessen en logopedie en fysio, ergotherapie. Allemaal dingen die een `normaal`kind niet heeft.
mijn kinderen zijn niet perfect, maar wel erg mooi vind ik zelf. Ze lijken op mijn familie, en mijn man, mijn man zijn familie. Allemaal mensen van wie ik houd dat zal er ook wel mee te maken hebben
Wat ben ik blij met dit topic Hebben jullie soms ook, dat als je van die zwijmelende "zwanger van de 1e" vrouwen ziet met al hun onrealistische droombeelden enzo (Wat Sjaanbanaan zo prachtig mooi omschrijft), dat je dan inwendig moet grinniken?
Hahaha stervende zwaan! Hoe kom je erop Maar idd. Mannen zijn echt watjes. Daar kunnen we ook wel een topic over openen.
Over wel/niet mooi zijn van je kinderen. Dat heeft denk ik weinig te maken met haarkleur of kleur kleur ogen. Dat is hun uitstraling in combinatie met jouw liefde. Maar als ik de reacties hierover lees dan denk ik niet dat het taboe op wel / niet je eigen kind het mooist vinden heel groot is. Maar wel is er een taboe op jezelf mooi vinden. Echt Niemand durft zichzelf mooi te noemen. 'wrl ok' of bepaalde onderdelen noemen. Dat mag nog. Maar.... Hier komt ie: ik vind mezelf een mooie vrouw! Mijn man mag in zijn handjes knijpen dat ie mij heeft. Zo! Dat is eruit Ohja.... Mijn kinderen zijn ook mooi. Vooral de jongste. Die lijkt echt op mij
Haha ja. Moeders die het dan hebben over in de tuin werken met de baby in de draagzak en hardlopen achter de kinderwagen. Of sporten in de ochtend voor je baby wakker is (laat me niet lachen). Of zwangeren die vreemd kijken als je zegt ergens geen tijd voor hebt gehad terwijl je thuis was met de kinderen, dan denk ik jullie gaan dat allemaal nog meemaken en ontdekken.
Ik vond 1 kind nog een piece of cake af en toe. Maar een verhuizing, verbouwing en een 2de kind (die vanaf de geboorte met medische problemen te maken had) verder vind het zwaarder dan wat dan ook. Van de hele combinatie ben ik ook nog overspannen geraakt Ik ben vaak blij als ze weer slapen.
Ja! Ik wil ze altijd zo graag waarschuwen, maar ik durf nooit want dan word je als een negatieve badmuts gezien. Ik zou willen dat iemand mij gewaarschuwd had, dan was ik beter voorbereid geweest. Maar, ik denk dat je op zoiets dan ook niet zit te wachten. Je ziet alleen maar de positieve dingen en niet de negatieve, en dat is maar goed ook. Ja, ik wist ook wel dat ik slapeloze nachten ging krijgen want daar werd ik wel voor gewaarschuwd, maar verder kijken dan mijn neus lang was deed ik niet.