Hallo dames,ik zou graag jullie mening willen horen, omdat ik erg twijfel of ik last van mijn hormonen heb of zo, of dat ik echt een punt heb. Ik zit er echt mee, maar telkens wanneer ik het aankaart bij mijn man, voel ik mij daarna een grote zeurpiet. En ik vraag mij ook af of ik er überhaupt iets mee bereik. Nou komt ie dan. Ik denk vaak dat mijn man helemaal niet meer verliefd op me is. Ik weet heus wel dat het in de loop der tijd anders wordt, maar ik bedoel meer op het onverschillige af. Hij was zo zorgzaam en attent! Hij had ook oog voor de kleine dingen zeg maar. Als ik bv zei dat ik lelies zo lekker vind ruiken, dan onthield hij dat en dan kwam hij bij de eerst volgende gelegenheid met een bosje aan. Zo lief vond ik dat! Dat hij mij belangrijk genoeg vond om dat soort details op te slaan. Hij nam me mee paardrijden (omdat ik daar ooit iets over gezegd had), strandwandelingen, chique diner, overstelpte met kadootjes hoewel ik zei dat dat echt niet steeds hoefde, romantische smsjes/emailtjes, uiteraard veel knuffelen enz. Dat is redelijk plots omgeslagen toen ik met zwangerschapsverlof ging. En is ook niet meer goedgekomen. Zelfs de eerste tijd met de zorg voor onze pasgeboren dochter, liet hij me aan mijn lot over. Het kwam volledig op mij neer, zelfs toen het niet goed met me ging en andere mensen aan de bel trokken. Maar goed, dat hebben we achter ons gelaten en we hebben goed afgesproken dat we dat deze keer echt anders gaan aanpakken. Hij zit continu achter zijn laptop (meestal voor zijn werk weliswaar) en als hij daar niet achter zit gaat hij iets voor zichzelf doen. We ondernemen niets samen en weinig als gezin. Hij zegt dat hij het al gezellig vindt als we samen eten. En als ik daar toch over klaag, zegt hij, tja wat doen andere mensen dan samen. Het steekt me dat hij daar blijkbaar geen behoeft aan heeft. Geen attenties, niet met valentijnsdag, onze eerste trouwdag, eerste Moederdag...hij wist niet wat hij moest kopen. Maar hij had ook echt helemaal niets speciaals gedaan. Hij knuffelt niet. Alleen als hij zin in seks heeft, wordt hij aanhalig. Nu heb ik me bij het meeste neergelegd. Ondanks dat ik dit vaak besproken heb, ziet hij het niet in en verandert er niets. Het zij zo. Ik maak er het beste maar van. Ik strijd wel voor de zorg van onze dochter. En ik moet zeggen dat dat idd iets beter gaat, ook al moet ik hem daar wel op blijven wijzen. Gelukkig is de band sterk verbeterd tussen hen. Nu ben ik weer zwanger en ik ga me er toch weer verdrietig over voelen. Ik spuug me rot op een dag en dat weet hij. Vanochtend kon hij later beginnen. Hij staat om 8 uur op, onze dochter is ook duidelijk luidkeels wakker, ligt lekker hard te babbelen in bed. Ik ga voorzichtig iets rechterop zitten en zoals elke ochtend, kokhalzend een paar kaakjes opeten, wachten tot de misselijkheid iets zakt. Vervolgens sta ik toch maar op omdat dochter iets minder gezellig begint te klinken. Ik neem haar mee naar beneden om haar flesje klaar te maken. Man zit (uiteraard) achter de laptop, zijn nieuwe racefietsroute uit te stippelen voor die ochtend. Om kwart voor negen hoeft hij pas weg. Geen moment aan gedacht dat HIJ ook wel even een flesje kon maken, zodat zijn brakende zwangere vrouw rustig haar kaakjes kan opeten. Ik heb dit kalm gezegd, dat dat wel fijn zou zijn geweest en dat het me wel een beetje verdrietig maakt dat hij dat soort dingen niet meer zelf lijkt te kunnen bedenken. Resultaat; man vertrekt nogal zielig kijkend, ik voel me schuldig. Wat moet ik hier nou mee?
Nou jij hoeft je dus echt niet schuldig te voelen hoor! De enige die zich schuldig mag voelen is je man! Sorry dat ik het zeg maar ik vind hem een l.l !
Verhaal heeft altijd 2 kanten.. Ti's altijd makkelijk om nu al te zeggen at het een lul is.. Praat met je man
Nou dat is hij niet. Ik weet gewoon niet hoe ik tot hem door kan dringen. Hij lijkt het maar niet te snappen. En inderdaad, soms denk ik wel eens dat hij het gewoon niet WIL snappen. Maar waarom zou hij het expres doen? Het is toch geen kwaaierik. En dan denk ik weer; hij is gewoon niet meer verliefd. Maar doe dan op zijn minst een beetje moeite om desnoods alsof te doen! Maar nogmaals, hij lijkt gewoon niet te snappen wat ik bedoel.
Ik denk niet dat dit te maken heeft met het feit dat hij niet verliefd meer op je zou zijn. (al geloof ik niet dat je na veel jaren nog verliefd kan zijn,maar dat af en toe weer verliefde gevoelens oplaaien,maar das mijn mening) Hij is nu eenmaal een MAN! Sommige mannen doen dingen uit hun zelf de ander moet je er op wijzen. Mijn kerel is ook zo. Die moet ik echt op dingen wijzen, al neemt hij wel onze dochter mee naar beneden als zij wakker is en hij moet werken. Tegen de tijd dat hij weggaat maakt hij mij wakker. Dus de volgende keer zeg je... Als je iets later weg moet en dochter is wakker en moet de fles dan maak jij die even klaar. Zo kan ik even rustig wakker worden en de misselijkheid laten zakken. Mannen hebben vaak een bord voor hun kop wat dat soort dingen betreft en zullen het alleen oppikken als je ze er op wijst. Oh ja en hier heb ik gemerkt als ik vraag: Wil jij STRAKS even dit of dat doen? Dat het niet werkt want dan doe ik het uiteindelijk zelf omdat het te lang duurt. Ik vraag dus altijd wil jij nu wel even de was van boven halen voor mij? En voila... hij doet et. Vreemde wezens die mannen. Maar succes meid.
Heb je hem vanochtend gevraagd jullie dochter te verzorgen? Waarschijnlijk komt het niet zomaar bij hem op omdat jij dat altijd doet. En ja hij is en blijft een man en denkt dus anders dan jij..
je hoeft je echt niet schuldig te voelen! wat ik zou doen, is vanavond dit bij hem aankarten en een goed gesprek te houden ziet hij dit niet? of wil hij dit niet zien? als ik iets bij mijn man aankaaart pakt hij het wel op want anders ziet hij dit niet en erger ik mij eraan terwijl hij het ECHT niet ziet en uit dit op ruzzie of vele ergenissen (woorden ruzie hebben we eigenlijk niet, dan vaak kwaad gezicht en wegloop gedrag of stilte) bij ons werkt dit erg goed
Mee eens.. En verras hem eens met iets wat hij leuk vind.. Of een avondje samen.. Koop een leuk cadeautje voor hem.. Of een dagje weg.. Misschien dat hij dan weer ff wakker geschut wordt..
Ik heb alleen ervaring met betrekking tot de zorg van onze kinderen. Toen wij aan kinderen "begonnen" kwam er al snel aan het licht dat mijn man onze kleine zoon maar "eng" vond. Dit uitte zich weer in het "een perfecte houding willen hebben tijdens het voeden" wat uiteraard niet lukte want onze zoon ging lekker liggen zoals hij dat zelf wilde. Hierdoor ontstond er zo'n stress situatie dat we besloten dat ik de zorg eerst even alleen zou doen. Dat is prima maar na 4,5 jaar deed ik het nog alleen (en inmiddels voor 2 kinderen) Dus heb ik afspraken gemaakt (lees hem verteld wat ik van hem verwachtte) Nu brengt hij dus elke zondagavond onze zoon naar bed, inclusief voorlezen. En als hij late dienst heeft laat ik onze dochter lekker uitslapen en breng onze zoon naar school. Nu kom ik thuis en liggen ze of nog te slapen of ze liggen te kroelen.
Ik zou alles wat je hier zo schrijft, ook eens aan je man voorleggen en zeggen hoe je je daardoor voelt. En daarnaast, soms moet je bij mannen gewoon echt zeggen wat ze moeten doen, ze snappen of zien het niet altijd uit zichzelf.
Hoe lang hebben jullie nu een relatie dan? Kan natuurlijk dat het verliefde eraf is, maar dan zou er toch iets van houden van in de plaats moeten komen, en dan zou je toch denken dat hij nog dingetjes voor je wil doen om je te helpen. Maar je moet het dan waarschijnlijk wel duidelijk tegen hem zeggen en niet verwachten dat hij het wel op zal pikken uit zichzelf.
Ik heb vele gesprekken hierover gehad. Zoveel dat ik mij een zeur begin te voelen. En dat het een man is en nu eenmaal anders denkt; helemaal mee eens. Maar waarom kon hij het eerst wel en opeens helemaal niet meer?
En dat doe ik dus ook! Met valentijnsdag, onze trouwdag, vaderdag; ik heb mij goed uitgesloofd. Maar er gaat geen belletje bij hem rinkelen.
Ik kan je ook niets anders zeggen dan zitten, en GOED praten.. Weet niet wat je anders zou kunnen doen ook.. Ik ben het wel met je eens.. Als hij nou altijd zo was geweest zou ik zeggen; Ja daar heb je zelf voor gekozen! Maar je geeft aan dat hij heel goed aan de kleinste dingen kon denken.. Mijn man gaat momenteel elke dag om 10 voor 9 uit huis en laat mij dus ook liggen tot hij gaat.. Ik hoef hier niet om te vragen.. Het lijkt me gewoon vrij logisch dat hij dit voor mij doet, aangezien ik ook misselijk ben.
Ik heb zelfs brieven aan hem geschreven om het uit te leggen, omdat ik met praten nergens kwam! Het voelt alsof ik iets moois had en het ergens onderweg kwijtgeraakt ben. En het erge eraan is dat ik gewoon niet weet waar het aan ligt en hoe het dus op te lossen valt. Hij zegt nog heel erg verliefd te zijn, maar geeft toe erg afgeleid te zijn.