Hoi Drieka, wat zwaar zo. Een heel aantal zaken doe je al, maar ik hoop dat je aan mijn ontdekkingen toch nog wat hebt. Van natalis ( googelen ) heb je ook onderbroeken / tenten met extra steun. Ik ben 1 weekje verder dan jij, met ook een enorme buik, heb er wel wat aan. Het geeft behoorlijk wat druk wel, maar het helpt wel die buik te dragen. Wie weet kun je een combi met de bekkenbqnd maken. En ik zit hier ook wat zorgen te maken hoe het huishouden etc geregeld moet worden. Heb het niet zo zwaar als jij, maar geen conditie ivm al 10 wkn harde buiken en reuma aanleg. Bij de ING heb ik een spaarrekening, daar krijg je rentepunten bij. Hopelijk heb je het zelf ook, of iemand in je buurt. Voor 750 rentepunten = echt weinig , krijg je 3x 3 uur helpling ( site huishoudelijke hulp) voor de halve prijs. Dat is dan 67,50 . Deze ga ik inschakelen de week voor de keizersnede en de 2 weken na de kraamhulp weg is. Dat is nog een beetje betaalbaar. Het is wat vergezocht, maar voor mij een oplossing. Ik kan me trouwens ook voorstellen dat jouw angst -voor lichamelijke spanning -voor meer pijn zorgt. Is daar nog wat mee te doen, omdat er puur lichamelijk zo weinig mogelijk is? Dus ontspanningsoefeningen bij bijv. fysio ofzo? Heel veel sterkte voorlopig.
Lief dat je zo meedenkt, ik ben helaas geen klant bij de ING dus daar kan ik geen gebruik van maken. Ik zal wel eens kijken voor die ondersteunende onderbroeken, wie weet helpt het me wel. Ja ik doe al veel ontspanningsoefeningen, heb al van alles geprobeerd van yoga tot meditatie. Helaas werken sommige dingen helemaal niet en anderen maar erg kortdurend.
Dit is misschien een heel stomme opmerking hoor, maar wie weet heb je er toch iets aan.. Als ik pijn heb van weeën/galstenen/slechte gewrichten/wat dan ook, zoek ik de warmte op. Ik heb een kaart van een thermen hier in de buurt en ga daar in een warm bad of in de sauna zitten. Dat helpt beter dan welke pijnstilling dan ook. Weeën heb ik in mijn eigen bad opgevangen.
Als je al een heel klein beetje ontsluiting hebt zonder dat je het weet dan heb je in die hete baden groot risico op infectie. Ik zou ermee oppassen.
Nee dat is pas als je vliezen zijn gebroken, en de kans met deze termijn op ontsluiting is niet zo groot.
De dames die ik in het ziekenhuis ontmoet heb en ontsluiting hadden (zonder dat de vliezen waren gebroken) mochten van de gyn niet in bad. Hier gaat het echter wel om enkele cm's ontsluiting.
Wat een verhaal, ik vind je echt een stoere vrouw. Mijn rug is ook niet in orde en daarbij heb ik fybro. Er is toen gelijk gezegd dat ik bij een zwangerschap rekening moet houden dat er een grote kans is dat ik op bed kom te liggen. Maar dat risico neem ik dan maar en wie weet gaat alles perfect. Ik ben al van de pijnstilling af van voordat ik zwanger ben en soms is het best pittig. Ik snap je angst heel goed, voor jou moet het nog vele malen zwaarder zijn. Goede tips zijn lastig te geven, morfine is niet te vervangen door iets. Maar misschien zorgen voor voldoende warmte, bv een infrarood lamp o.i.d. Proberen niet stil te vallen want als je dan weer iets wilt doen dan wordt de pijn meestal erger. Het belangrijkste is misschien wel om hulp te gaan accepteren, dan is je huis maar een keertje niet tot in de puntjes opgeruimd en dan toch maar terug vallen op vrienden/familie ook al moeten ze er 60 km voor rijden. Ze willen helpen en neem die hulp dan ook gewoon aan, zij kennen de situatie en weten wat de zwangerschap voor je betekend en zullen je met alle liefde helpen. Regel nu eventueel al dat soort hulp, maak een soort schema samen met hun. Dan heb je alvast een klein stukje "rust" daarin. En probeer nu vooral nog te genieten van je zwangerschap, laat het af en toe even los dat je binnenkort zonder morfine moet.
Wow, wat een heftig verhaal! Heb wel eens vaker gelezen dat je morfine gebruikte, maar ik snap waarom indd! En dan liep ik al te klagen met bekkeninstabiliteit... Volgens mij ben je een hele sterke vrouw en ga je dit doorkomen, hoe dan ook. Het is maar goed dat je er een prachtig kereltje voor terugkrijgt! Ik heb geen advies voor je, maar ik wil je de komende weken wel heel veel sterkte en kracht toewensen!
Ik neem ook regelmatig een hete douche of een hittepit in mijn rug maar dat werkt echt heel tijdelijk en in een sauna of zo word ik niet goed, kan niet tegen die hitte en vindt het ook wel een beetje gevaarlijk zo in de zwangerschap.
Even een update Heb de laatste dagen wat rustiger aangedaan en merk dat dat mijn lichaam ten goede komt, ik lig nu elke dag tussen 12:00-16:00 plat en slaap dan ook echt, had voor de zwangerschap al chronische vermoeidheid dus kan altijd slapen, dat is wel een voordeel nu. Dan voel ik me lichamelijk beter en gaat het wel, naast de morfine slik ik nu ook 6 tabletjes paracetamol, die combinatie werkt redelijk goed. Ik accepteer maar dat ik niet een supervrouw hoef te zijn en er best wel eens een haartje op de grond mag liggen van de hond. Mijn man heeft er nooit moeite mee gehad want ik heb natuurlijk voor de zwangerschap ook vaker een slechte dag gehad en was dan altijd aan het mopperen dat ik beter aan mezelf moest denken. Er zit me alleen nog iets behoorlijk dwars en wilde er niet een heel apart topic voor openen Ik heb een hele aparte schoonmoeder, ze is lief maar denkt eigenlijk altijd alleen aan zichzelf, dat heb ik ondertussen wel geaccepteerd maar kan er momenteel niet meer tegen, kan ook aan mijn hormonen liggen. We betrekken haar zoveel mogelijk overal bij want dat vindt ze fijn, ze weet ook als enige dat we een zoontje krijgen, want ze wilde perse het geslacht weten. Ze is met 4 echo's mee geweest, lijkt me toch wel genoeg? Nu zijn er geen echo's meer alleen nog een liggingsecho rond de 36 weken en daar gaat ze dan niet mee naartoe. Nu is het zo dat aangezien er niks meer in het verschiet ligt qua echo's waar ze mee naartoe kan, behalve de bevalling / keizersnede dat ze ook totaal geen interesse toont! Kijk, ze hoeft me echt niet elke dag te bellen om te vragen hoe het gaat.....maar ze vraagt totaal niks, nooit niet! Ze stuurt wel regelmatig berichtjes via de whatsapp maar dat gaat alleen maar over haarzelf! Ze toont totaal geen interesse terwijl ze weet hoe zwaar deze laatste weken voor mij zijn. Hulp aanbieden doet ze sowieso nooit terwijl ze wel altijd om hulp vraagt en mijn man en ik altijd voor haar klaarstaan. Maar ik kan iedereen hier garanderen dat zodra wij laten weten dat de kleine geboren is, ze binnen een uurtje in de kamer zal staan en direct met haar kleinzoon staat te pronken, ik word dan toch volledig vergeten! Dat ik zo kreupel ben als iets en toch een zwangerschap ga voldragen dat stelt volgens mij in haar ogen niks voor. Sowieso heb ik met mijn man al afgesproken dat als de kleine geboren is, we niemand op de hoogte stellen de eerste uren zodat we echt eventjes een momentje met zijn drietjes hebben. Maar goed.... zijn dit nu echt mijn hormonen en stel ik me aan of is het normaal dat me dit geen prettig gevoel geeft? PS: Mijn schoonbroer (broer van mijn man) en schoonzus zeggen dat ik me er niks van moet aantrekken want dat schoonmoeder altijd zo is geweest, zo is ze ook tegen hun dus het is niet alleen bij ons.