He dames, Hoop dat jullie zeggen dat het de hormonen zijn. Twee weken geleden ben ik bevallen van een prachtige dochter. Wij genieten volop! Enige is dat ik net als vorige keer nu alweer een sterk verlangen heb naar nog een kindje. Ik zei al tijdens de bevalling dat als het zo makkelijk gaat ik nog wel een kindje wil (erg he). Vorige keer wist ik dat het, als het ons gegund was, ook zou gebeuren. Nu is dat niet zo, man vindt het goed zo. Het is echter voor over een paar jaar nog niet volledig uitgesloten. Herkend iemand dit? Zijn dit nu nog de zwangerschapshormonen of is dit een echt "we zijn nog niet compleet" gevoel? Het is trouwens echt niet zo dat dit het eniet US wat mij bezighoudt hoor ofzo. Ben erg gelukkig met onze dames en het gaat al zeker niet om het feit dat ik nog een jongetje wil (heb die vraag al enkele keren gehad 😩. Bedankt alvast voor het delen van de ervaringen!
Ja ik had (en heb) het ook hoor. Vond het zo bijzonder dat ik al dacht "volgende keer dit en volgende keer dat.." En mijn zoontje is nu 8 maanden en ik ben compleet uitgeput want hij slaapt niet zo best en toch denk ik vaak, oh wat zou het bijzonder zij als ik "straks" weer zwanger ben Zijn het bij mij nog steeds de hormonen ?
Gefeliciteerd! Ik had het ook, direct nog eentje willen (terwijl ik altijd maar 1kind wilde?). Daarnaast kon ik me ook niets mooiers voorstellen dan een grote tatoeage van mijn kinds naam op mijn lijf (ik vind tatoeages niet zo mooi). De wens van de tatoeage is met de hormonen mee wegvertrokken maar nog een kind is gebleven
Jongste is 6 maanden en het blijft kriebelen voor een derde. Terwijl ik er altijd maar 2 heb gewild. Maar als ik het echt daadwerkelijk uitdenk denk ik hell no niet nu al. Maar mijn vriend wil nu liever dan later....
Ik vraag me af of het nu uitmaakt of het je hormonen zijn of dat jullie nog niet compleet zijn. Wacht rustig af totdat je jongste anderhalf is en kijk hoe jullie er dan instaan. Dat is vroeg genoeg om te beslissen. Hier verlangen mijn hormonen naar nog een kindje, maar mijn verstand en mijn vriend willen niet dat er nog eentje bijkomt.
Ik ga sowieso nog heel lang wachten hoor haha, maar het gevoel overvalt mij gewoon een beetje. Heb er ook met mijn man over gehad. Die zegt ook dat ik de hormonen lekker moet laten uitrazen. Wij krijgen in maart ook ons nieuwe huis dus de komende tijd is druk genoeg met 2 kleintjes, hopelijk zakt het tegen die tijd af. Wellicht als we straks helemaal gesettled zijn en de rust is wedergekeerd dat we toch nog over een derde kindje gaan denken. Ik ben nu 31 dus we hebben ook nog wel even wat dat betreft.
Beiden keren had ik direct na mn bevalling zin in een nieuwe baby. Ik vond het zelf ook heel bizar. Ik was nog druk met de eerste (tweede) en zat alweer te verlangen naar weer één. Dat verlangen ebte bij mij vrij snel weg. Toen mn hormonen weer een beetje normaal werden, verdween mijn verlangen als sneeuw voor de zon. Ik wijt het echt aan hormonen en aan die hele bijzondere ervaring van zwanger zijn en bevallen. Het is en blijft toch heel bijzonder, zo'n baby die in je buik groeit en die je dan zomaar ineens kunt ontmoeten. Maarreh... het is ook heel erg veel werk, hahaha. Nu mn jongste een peuter is, kan ik me niet voorstellen dat ik na mn bevalling er zo graag nog één wilde .
Grotendeels zijn dat hormonen! Kijk over 1 1/2 jaar eens hoe je erin staat. Of hoe jullie erin staan. Had dit gevoel na de eerste en tweede ook. Ongepland kwam de derde, moet zeggen dat ik dat gevoel nu niet meer heb. Maar meer omdat rationeel gezien voor ons drie kinderen echt genoeg is. In mijn omgeving bij de derde ook wel veel reacties of we nu voor het andere geslacht zouden gaan..... Alsof dat een keuze is??!!
Gefeliciteerd!! Haha ja herkenbaar, na mij middelste had ik dat heel sterk. Maar mijn vriend niet, gelukkig draaide hij uiteindelijk bij en is 4 weken terug ons jongste geboren en eerlijk.... ik heb het nu vele malen minder als de vorige keer. Soms komt het op, maar meestal is het goed zo. Als ik nu een zwangere zie denk ik ikan mooi daar ben ik vanaf!! (Mijn laatste zwangerschap was mijn fijnste zwangerschap) Maar of je hier echt wat aan hebt? Haha....
Ik mis het zwanger-zijn als een beer (ik kan nog iedere keer ontzettend jaloers naar een zwangere vrouw kijken) en ik vond het moment dat ik mijn meisje op mijn borst kreeg, het mooiste moment in mijn leven, maar voor mij echt nooit nooit meer!
Bedankt allemaal! Heel fijn te lezen dat ik niet uniek ben. Ik hoop ook ooit dat gevoel te krijgen Lola... geduld in ieder geval dus in mijn situatie, laat dat nou net niet mijn sterkste eigenschap zijn haha
Bij mij zijn het niet de hormonen Ik wil dolgraag. We gebruiken geen A-C en zien het gewoon wel. Mijn man wil ook graag een derde maar we zitten in "dubio" wanneer we er weer "mee gaan beginnen".
Ik vind het trouwens wel heel spannend, want ben nog niet ongesteld geweest na m'n bevalling en heb dus geen idee of ik überhaupt alweer vruchtbaar ben.
Ik voel ook heel veel heimwee naar m'n laatste zw (jongste bijna 6 maanden) . Had never nooit gedacht dat ik over een vierde zou twijfelen.. maar dacht er echt al 5 min na de geboorte van m'n derde aan. Het mooiste wat ik hier heb gelezen, was van iemand die schreef 'ik laat het gevoel gewoon bestaan, en wacht af of het echt is, of dat het uiteindelijk wegebt' Voor mij werkt dat nu heel goed. In mijn achterhoofd denk ik 'we kunnen altijd nog n kindje krijgen' maar ik voel al wel dat het soms ook wat minder aan het worden is..
Ik heb er nu 4 Jongste 1,5 en 6,8,9 jaar en toch verlang ik stiekem naar nog een kleine niet nu meteen maar over een tijdje Maar weet niet of dit gaat gebeuren het is in iedergeval niet uitgesloten die gedachte geeft mij rust Alhoewel ik snak na een nachtje doorslapen kleine krijgt nog bv en slaapt niet door