Hoi dames, ik ben op zoek naar herkenning en hoop dat ik die hier kan vinden. Ik ben vorig jaar overspannen geweest, ik heb een half jaar thuis gezeten en ben nu al weer een half jaar aan het werk. Ik weet dat ik veranderd ben en dat ik waarschijnlijk nooit meer de oude wordt maar het gaat eigenlijk heel goed. Nu ben ik sowieso een angstig persoon en kan niet goed tegen veranderingen. Ik ben in therapie hiervoor en dat helpt mij goed. Ik heb alleen sinds een week weer erg neerslachtige gevoelens, voel me down, maak me druk en kan niet echt een lichtje aan het einde van de tunnel zien. Het houdt mij eigenlijk continu bezig, ik weet dat ik wat liever voor mijzelf moet zijn maar het lukt me even niet, het voelt alsof ik weer een 3 stapjes terug heb gezet en eigenlijk baal ik daarvan. Herkent iemand dit?
Alle groei is een proces van vallen en opstaan. De overall route blijft vaak wel naar boven gaan, maar je hebt gewoon de mindere periodes, andere noemen het terugslagen maar ik vind dat vrij deprimerend en vaak ook niet kloppend. Ik had er zelf niet heel veel last van omdat ik mn ogen zoveel mogelijk op mn doelen had staan en die hindernisbaan voor mn voeten accepteerde als onkruid op mn weg. Niet geheel gelijk maar allicht kan je er wat mee. Mijn vader had in zijn revalidatieproces na herseninfarct het soms wel heel moeilijk. Emotiecentrum was ook aangetast (spraak ook) dus een tegenslagje werd gelijk TEGENSLAG en verbaal was hij zo hard geraakt dat hij die emotie explosie (geen filter/weinig rem meer) ook niet onder woorden kon brengen dus sloeg de tegenslag zodanig hard in, samen met de frustratie dat hij t niet onder woorden kon brengen. Dat waren dubbele dreunen. Het was iemand die eigenlijk altijd zn eigen ding deed, zichzelf prima kon redden en lekker een eind weg rommelde. Was super trots op zn vakmanschap, speelde lekker muziek, sloopte her en der de nodige pc's die ik dan weer kon fixen. Die herseninfarct tekende hem, alles wat voor hem leuk was ging niet meer. Ja de kleinkinderen waren verzot op m, of ze m nou wel of niet konden verstaan opa was de leukste en taal hadden ze eigenlijk niet nodig. Maar echt een perfectionist, die vervolgens weer opnieuw zn boterham kon leren smeren en zn eigen naam moest leren schrijven. Ik ging die neerslachtige periode vaker een bakkie bij m halen, kwam er toch regelmatig. Kreeg m er vaak wel weer er uit maar het heeft ook gewoon tijd nodig. Dat iets even niet gaat zoals je graag wilt is ook een soort van acceptatie, hoe langer je er op focust dat het nu even niet gaat zoals je wilt, des te lastiger het voor jezelf wordt. Probeer daar niet te lang in te hangen maar kijk wat je overall al wel hebt bereikt. Een wandeling met een vriendin die j verhaal met liefde 10x wil horen als jou dat helpt met stoomafblazen is ook aan raden.
@Vero0504 dank voor je reactie, je hebt helemaal gelijk en zegt eigenlijk ook wat mijn psycholoog zegt: leg je er bij neer dat je soms niet zulke goede periodes hebt. Dat is ook OK. Soms voelt het alleen zo machteloos, ik wil er gewoon uit, maar wat je zegt: zo maak ik het alleen maar lastiger voor mezelf.
ik herken het en heb het bij mijzelf ontdekt als hooggevoeligheid. Is niet zoiets als ADHD ofzo maar een karakter eigenschap
Dit dipje of stapje terug kun je zien als een goed teken: een tijdige waarschuwing van je lichaam dat je de balans weer moet opzoeken. Minder doen waar je stress van krijgt en meer doen waar je blij van wordt. Even de boel thuis laten gaan, ga in bad, wandelen, borrelen met een vriendin. Als je nu extra lief bent voor jezelf dan voorkom je dat je die enorme dip krijgt uit het verleden. En vergeet niet dat blue monday eraan komt, dit is gewoon een deprimerende tiid van het jaar. Niet te streng zijn voor jezelf. En sterkte.
Heel herkenbaar. Ik heb ook moeten accepteren dat het niet altijd gaat zoals ik zou willen. De dipjes/terugvallen horen bij het proces. Voor mij voelde het eerst als falen, maar ik probeer liever te zijn voor mezelf. Het is wat het is, probeer dat te accepteren. En je komt er wel weer uit, alleen dan op jouw manier. Doe wat goed voelt voor jou.
Voor mij is het alweer een 15tal jaren terug, ik heb een burnout gehad. Maar inderdaad het geval twee stappen vooruit, een stapje terug (soms meer stapjes terug) herken ik hieruit wel. Zeker wanneer ik veel stress had (moeder in het ZH ivm hartinfarct) etc dan was ik die periode ook altijd vreselijk vermoeid. Kon niets hebben etc. Inderdaad wat hier boven wordt gezegd: het is een waarschuwingssysteem van je lichaam. Doe een stapje terug, neem je tijd en kijk waarvan je wel energie krijgt.
De psycholoog wees mij er op dat de terugval niet was wat ik moest beoordelen (andere oorzaak dan overspannen), maar dat juist de weg daarná aangaf hoe het gaat. De terugval duurde korter en ik veerde sneller weer terug en daarop geoordeeld ging het dus juist helemaal niet slecht. Dat was voor mij wel een eye opener.
Ik ben 4 jaar geleden licht overspannen en depressief geweest. Het ging echt heel goed alweer een hele tijd, maar nu met de tweede golf en de nieuwe lockdown ben ik ook weer (tegen alle verwachting in) er terug in gegooid. Wat kun je doen... ik praat erover met mijn man, we wandelen elke dag en mijn antideoressiva (die bijna volledig was afgebouwd) neem ik weer volledige dosis. En ik probeer het maar uit te zingen.. ooit houdt het op. Los van de oorzaak helpt bij mij ook om het te accepteren dat het erbij hoort... het wordt een soort bekend gevoel en dat ervaar ik niet als triest omdat ik ook heb ervaren dat het overgaat.
Heel herkenbaar. Ik ben herstellende van een burn out. Mijn herstel ging echt met ups en downs. Dacht ik eindelijk dat er licht aan het eind van de tunnel was, gebeurde er iets en ja hoor weg licht aan het eind van de tunnel. Mijn psycholoog zei dat het echt bij het herstel proces hoorde. Het heeft even geduurd, maar heb mij er bij neergelegd dat ik bij de downs maar een stapje terug moest doen en het maar moest nemen zoals het was. Nu heb ik een nieuwe baan, en ben ik 20 uur per aan het werk maar merk nog steeds dat ik af en toe een kleine terugval heb. Ik neem het voor lief, doe een stapje terug, bewaak dan nog meer mijn grenzen en geef dit ook aan bij mijn vriend. Ben blijkbaar ook hooggevoelig dus ik zal altijd wel een kleine terugval hebben ben ik bang. Het is helaas niet anders. Schaam je niet! Is het een optie om een voor aantal sessies naar een psycholoog te gaan? Ik kan namelijk nog steeds terecht als ik hulp nodig heb. Ook al is het voor een paar sessies.