Ons zoontje (11 maanden) is echt een schat van een kind en erg makkelijk, maar de laatste tijd........ Niets is goed, eten niet, spelen niet, niks niet!!! Om alles is het huilen geblazen en tijdens het eten wil meneer niets en beland het overal behalve in zijn mond. Vooral de zwaartekracht is hier erg aantrekkelijk en dat wordt natuurlijk tig keer uitgeprobeerd. En ik weet dat ik blij moet zijn dat we tot deze tijd supermakkelijk is geweest maar ik vind dit zooo moeilijk..... Merk ook aan mezelf dat ik gespannen ben en er tegenop zie om hem weer eten te geven. We proberen echt consequent en rustig te blijven maar soms wordt het me echt te veel. Hoe gaan/gingen jullie hiermee om? En hoelang heeft deze fase geduurd.
is het de 11 maanden sprong? een sprongetje duurt over het algemeen 5-6 weken, en ik heb steeds dat als ik denk dat ik niet meer kan, en echt geen kinderen meer wil dan gaat het ineens over en is Ties weer de liefste van de hele wereld. (en wil ik direct een brusje gaan maken, haha!)
ha ha herkenbaar! Dikke kans dat het de 11 maanden sprong is en ook een hele heftige ook! 5-6 weken nou dan zijn we halverwege nog even te gaan dus.
Ik heb sprongetjes nooit echt herkend maar het zou natuurlijk best kunnen. Wat ik wel weet is dat alles een fase is...de ene fase duurt langer dan de ander maar over gaat het echt! Geef duidelijk de grenzen aan, ook bij eten en hou het (ook voor jezelf) een beetje leuk. Een dagje niet eten maakt echt niets uit hoor.
Dat weet ik en dat zal hij ook wel overleven . 't is gewoon alles bij elkaar, hij leert nu ook zoveel merk je en dat vind ik ook echt fantastisch, maar ook erg vermoeiend. Hij is nu druk bezig met kruipen, omhoog trekken, alles ontdekken etc. dus ben veel bezig om hem overal vandaan te plukken daar is meneer het niet altijd mee eens. Maar het gaat ook weer over dus dat is een goed vooruitzicht!
Hier gaat het net zo. Brood krijgt vliegles en als het op de grond ligt gaat Thijs er naar zwaaien. Maar tegelijkertijd wil hij ook eten en kan driftig worden als hij niks in zijn mond heeft (gooi er dan niet mee). Het slapen gaat ook wisselend. Dan slaapt hij meteen en goed en de andere keer is hij hartstikke moe, maar wil dan gewoon bij me blijven. O ja en af en toe is hij echt ontoerekeningsvatbaar. Het is al wel een beetje aan het afnemen, vorige week was hij echt een draak. Pfoe, er komt een eind aan (alleen wanneer?).
Ik vond de periode van 10 tot 12 maanden de zwaarste tot nu toe... hoe het ook heet, fase, sprong, of de maak-mama-gek-periode, ik vond het een totale ramp. Hier uitte het zich ook in niet willen eten, vooral bij de avondmaaltijd, waardoor ik 's ochtends bij het opstaan al opzag tegen het avondeten. Ook alles geprobeerd: afleiden, voor de tv zetten met zijn stoel, dwingen, negeren, boos worden, blijven lachen, potjes, vers, rijst, aardappels, 1000 soorten groenten en vlees....niks, maar dan ook niks hielp en hij bleef weigeren. En zomaar ineens, rond zijn 1e verjaardag, begon hij ineens weer te eten, en hoe! Hij heeft de schade toen een aantal weken flink ingehaald, en daarna gleden we de 13-maanden sprong in. Deze fase vind ik iets minder zwaar, dat wel. Ik zou je willen zeggen: put jezelf niet uit in allerlei manieren om hem toch aan het eten te krijgen, zoals ik heb gedaan. Die strijd ga je hoe dan ook verliezen, en je wordt er alleen maar meer gefrustreerd van. Geef hem een hap, en weigert hij, probeer het dan na een paar minuten nog 2 keer. Wil hij dan nog steeds niet, dan bord weghalen en klaar. Ik gaf 'm 's avonds laat (voordat ik zelf naar bed ging) vaak nog wel een fles pap, die hij slapend leegdronk, zodat hij 's nachts niet wakker zou worden van de honger (maar of dat goed is zijn de meningen ook weer over verdeeld). En verder gewoon afwachten... het gaat echt weer over!
We hebben dus nog heel wat "leuke" sprongen/fases in het vooruitzicht. We houden het gewoon vol en hopen dat het snel overgaat (en dan weer op naar de volgende sprong ). Alle meiden die momenteel in deze sprong zitten of degenen die het nog gaan krijgen heel veel succes!