Hoi meiden, Wij zijn inmiddels behoorlijk radeloos. Al vanaf de leeftijd van 3 weken zijn wij niet anders gewend dan dat onze zoon bij ELK slaapje huilt. Als we mazzel hebben, duurt dit zo'n 5-10 minuten, maar meestal is hij zeker 20 minuten bezig. Rond zijn eerste verjaardag leek het eindelijk beter te gaan. We hebben toen zelfs een week of 2 gehad dat hij bijna nooit meer huilde bij het in slaap vallen. Wat een opluchting was dat! Maar de afgelopen 2 a 3 weken is het weer (verder dan) terug bij af. Overdag duurt het weer veel langer voordat hij in slaap valt en 's avonds is hij soms uren bezig. We hebben net weer 1.5 uur gekrijs achter de rug en ein-de-lijk lijkt het stil te zijn. Als verdere toelichting nog het volgende: - hij heeft een vast ritme wat we handhaven als hij naar bed gaat - we leggen hem in bed als we 'moe-signalen' hebben gezien (bij hem is dat vaak in zijn ogen wrijven). Dit is elke dag wel rond dezelfde tijd. Hij heeft een duidelijk ritme nodig en dit proberen we zo goed mogelijk aan te houden. - we gaan tussendoor bij hem kijken, ongeveer om de 20-30 minuten. We weten dan ook zeker dat er geen andere dingen aan de hand zijn (honger, dorst, volle broek, etc) We vragen ons nu af: zou dit verlatingsangst kunnen zijn? Het begint er volgens ons erg op te lijken, want als ik 's morgen de fiets ga klaarzetten om richting de gastouder te gaan, begint hij ook te huilen (en hij kan mij dan nog prima zien door het glas van de achterdeuren). Als ik hem bij de gastouder achter laat, is er gelukkig niets aan de hand. Meestal heeft hij dan niet eens meer aandacht voor mij haha. Al met al begint het gehuil (wat nu dus al een jaar duurt!) echt aan ons te vreten. Ik vind het zo moeilijk om steeds maar geduldig en begripvol te blijven, terwijl het gekrijs echt het bloed onder mijn nagels vandaan haalt. Het is zo'n enorme stress-factor. Ik weet soms gewoon niet meer wat ik er mee aan moet. Herkent iemand dit? Of hebben jullie misschien tips hoe we dit probleem kunnen aanpakken? Liefs
Verlatingsangst vind ik altijd zo'n zwaar woord, maar ja, het zou kunnen. Mijn zoontje is iets jonger en die is vreselijk eenkennig. Huilt nog net niet op de fiets als we naar de crèche gaan, maar bij binnenkomst steevast. En dan moet hij nog naar het juiste lokaal. Mijn oudste heeft ook een periode gehad dat hij op de fiets al huilde, maar ook dat was duidelijk eenkennigheid. Ook periode's van slecht in slaap komen heeft hij wel gehad. Maar die duurden nooit zo lang en meestal ging hij gewoon slapen. Omdraaien, ogen dicht en snurken. Heb je al eens geprobeerd om stil bij hem op de kamer te blijven zitten. Gewoon in het donker, in een hoekje, zonder contact? Dat je gewoon aanwezig bent en verder niets. Afstand steeds groter maken tot je buiten de deur bent. Soms is dat genoeg heb ik gehoord. Verder geen tips, ik ben gezegend met over het algemeen genomen makkelijke slapers.