Ik ben een trotse moeder van 2 meiden van 1, 5 en 3, 5. De laatste jaren zijn in ons gezin niet makkelijk geweest. Een soort tropenjaren maar dan keer 100. Met veel stress verdriet en ruzies kwamen we uiteindelijk de dagen niet meer door. We waren elkaar letterlijk het leven zuur aan t maken. Nadat we vorig jaar zomer na een vreselijke tijd echt ons diepte punt hadden bereikt zitten ik en mijn vriend al weer een jaar in therapie en zijn we super trots op wat we hebben bereikt. Langzaam begint het vertrouwen te groeien en beginnen we weer te genieten van ons gezin en elkaar. Nu weet ik dat kinderen al in de baarmoeder meeleven met de ouders en dat mijn meiden veel last hebben gehad van onze ruzie s en spanningen. Als we nu harder praten merk ik aan de kinderen dat ze bang worden. Ik snap dat tijd(het steeds langer goed gaan) helpt om het een plekje te geven, maar vraag me toch af wat dit met haar doet. Heeft iemand dit ook meegemaakt?
Ik kan je helaas niet helpen, behalve dat ik het wel herken dat je eigen stress zeker invloed heeft op het gedrag van je kinderen. Inmiddels weet ik ook dat dit ook weer overgaat. Ik wil wel mijn respect uitspreken voor de weg die jullie gekozen hebben, vast niet de makkelijkste maar wel met resultaat. Heel veel succes en geluk gewenst, ik hoop dat jullie meiden ook snel weer hun draai vinden.
Een en ander heeft geheid invloed op jullie kinderen. Maar ik denk dat jullie de beste weg hebben gekozen. Je kinderen hebben gezien dat mama en papa problemen hadden en nu zien ze dat mama en papa de problemen oplossen. Ik denk dat dat de meest waardevolle les is die je een kind kan geven. Er zijn mensen die vinden dat kinderen de ruzies van hun ouders niet moeten zien. Ik geloof zelf dat het niet erg hoeft te zijn, als ruzies maar respectvol blijven (geen gescheld) en als ze ook maar zien dat het opgelost wordt. Wees voorzichtig met elkaar en laat ze ook weer door jullie nieuwe gedrag zich goed voelen. Als je je echt zorgen maakt zou ik een keer overleggen met een kinderpsycholoog. Succes en respect.
Denk zeker dat het invloed heeft. Mijn man en ik hebben zelden ruzie en ook de afspraak niet waar S. bij is. Echter mijn schoonouders hebben geregeld ruzie en dan gaat het ook hard tegen hard (ik word er bang van als die ruzie hebben...) Een tijdje terug vond ik haar vaak vreemd gedrag vertonen als ze bij opa en oma geweest was. Schoonouders deden oppassen. Vaak was ze compleet uit haar huisje 's avonds. Ik wist niet wat ik met haar aan moest. Dan kun je gaan denken is ze moe, niet lekker etc. Maar nu sinds twee weken gaat ze er niet meer heen (hebben wij bewust voor gekozen omdat het daar uit de hand liep). Het gekke is, ik zie dat gedrag nu dus ook niet meer. Dus wij vermoeden dat schoonouders geregeld ruzie hadden waar onze dochter bij was, terwijl ze weten hoe wij er over denken. Mijn man heeft door alles wat thuis gebeurde een behoorlijke psychische klap gehad waar hij nog dagelijks de vruchten van plukt (niet dus).
Ik ken het als kind ook dat mijn vader soms verbaal uit zijn slof kon schieten.(goede man hoor en heeft ons verder nog nooit met een vinger aangeraakt, had een psychische oorzaak) Nu wonen wij naast een gezin waarvan de vader ook regelmatig verbaal uit zijn slof schiet en dan merk ik dat mijn maag er van draait en dat wanneer de achterdeur open staat, ik deze dicht wil doen om het niet te horen. Dus ik denk dat het zeker wat met je kinderen doet en dat dit lang bij blijft. Ik heb er nooit over gepraat, maar ik denk wel dat erover praten het wil helpen om dit te verwerken. Natuurlijk weet ik niet hoe oud je kinderen zijn, maar je kan misschien ook uitleggen dat het even niet zo fijn ging tussen jullie en dat jullie er nu heel hard aan werken om het weer gezellig te hebben met elkaar.