Ik hoopte dat we deze fase zouden overslaan (net zoals die van eenkennigheid), maar we moeten er toch maar aan geloven. Ons mannetje heeft sinds een paar dagen last van vreselijke verlatingsangst. En hij hangt dag en nacht aan 'mijn rokken'. Als wij maar richting de deur van de woonkamer lopen (om naar de wc te gaan oid) begint ie alles bij elkaar te gillen. Hij kruipt ook de hele dag jengelend achter me aan en gaat aan mijn benen hangen. Het is alleen goed als ie op de arm zit. Allemaal prima zou je denken, als ik niet nog 2 van dezelfde leeftijd zou hebben, waarvan eentje ook dezelfde symptomen begint te vertonen. De dag breng ik zitten op de grond door, waarbij hun 3 mij gebruiken als een klimwand. Slapen overdag gaat gelukkig wel goed. "s avonds naar bed gaan ook nog steeds, alleen worden Aldin en Diyana elke nacht gillend wakker en dan mogen wij niet van hun bed wijken. Die nachten zijn dus wel slopend, want Aldn gaat na een halve nacht spoken rond een uur of 3-4 wel lekker slapen en slaapt dan uit tot 9 uur. Maar de meiden die wel goed hebben geslapen worden om 06.30 lekker uitgerust wakker en dan moet mama ook paraat staan. We zijn nu verschillende opties aan het overwegen: - 10 min laten huilen methode (voor het eerst) proberen. We hebben het 2 nachten gedaan. Het gaat tegen mijn elk gevoel in, en dan lig ik me toch vreselijk te voelen in bed. Mijn zoontje wordt dan helemaal hysterisch en is daarna nog moeilijker te troosten. Dit valt dus definitief af. - bij huilen bij ons in bed nemen. Dit hebben we eigenlijk altijd wel gedaan, en na een sprongetje gingen de kinderen weer normaal in hun eigen bed slapen. Maar nu ze groter zijn ben ik bang dat ze veel sneller 'wennen' en dat ik daarmee alleen een groter probleem creeër. Want als Aldin straks niet terug wil naar eigen bed, heb ik ook geen ruimte om zijn zusjes op te vangen als die in dezelfde fase komen. Wat is jullie ervaring hiermee? - troosten in eigen kamer/bed. Dit is mijn favo-methode en heeft hier altijd perfect gewerkt, alleen staan de bedjes nu op de laagste stand en kan ik ze dus alleen met mijn handen troosten en niet met mijn lichaam, en dat is niet altijd genoeg ppfff... hoop toch op wat herkenning, want het is al moeilijk genoeg
Heel herkenbaar hoor. Overdag valt het nu wel enigszins mee na weken als klimrek gebruikt te zijn. Alleen als hij ziet dat één van ons het huis uit gaat. Maar als ik de kamer uit ga, dan weet ik al dat hij volgt. Slapen gaat wel nog verschrikkelijk. Hij rolt meteen om en gaat staan en zodra ik me omdraai om weg te lopen dan gaat hij krijsen. En net zoals bij Aldin werkt de laten huilen methode totaal niet omdat hij alleen maar nog hysterischer wordt en dan helemaal niet meer rustig te krijgen is. In bed nemen werkt hier ook niet. Dan gaat hij liggen keten met als gevolg dat hij helemaal wakker is en dan helemaal niet meer wil slapen en we 's nachts 3 uur op zitten. Eerst werkte over zijn bolletje aaien wel, maar nu ook niet meer tenzij ik hem in een houdgreep hou, maar dan wordt hij ook totaal hysterisch. Het enige wat hier werkt om hem in slaap te krijgen, is een flesje geven (150 water met 1 schepje voor de smaak). Op een andere manier gaat hij momenteel niet slapen. Zowel overdag als 's avonds/'s nachts. Eigenlijk wil ik hier zo snel mogelijk weer vanaf omdat hij dus nu 2 a 3 flesjes krijgt per dag op deze manier en ik wil dat hij weer zelf gaat slapen, maar wat ik ook probeer: tot nu toe werkt alleen dit nog. Hij heeft deze fase al een keer eerder gehad, en toen duurde dit een week of 2 en was het over. Hopelijk heb je er wat aan! En hele dikke knuffel. Met 1 aan je been is het al om krankzinnig te worden, laat staan met 3! Als je even wil spuien, mag je altijd PB-en ofzo!
Hier een mama die er geen voorstander van is te laten huilen, maar 1 ding hielp hier maar echt goed en dat was 5 minuten laten huilen en weggaan en dat herhalen. Het heeft 2 dagen geduurd en toen was hij er aan gewend. Als ze maar het vertrouwen krijgen dat je er nog bent en dus om de 5 min terug gaan. 10 min laten huilen vind ik persoonlijk te lang.
Wat hier hielp was even rustig in zijn kamertje met hem in de schommelstoel gaan zitten, en een liedje zingen. Of ik liep wat rondjes in zijn kamertje, met hem op de arm, en wees van alles aan om hem af te leiden. Als hij dan weer rustig was legde ik hem terug in bed, en ging hij meestal weer slapen. Af en toe begon hij dan weer te huilen op het moment dat ik de deur dichtdeed, en dan ging ik meteen weer terug om hem weer te troosten. Net zolang tot hij niet meer huilde als ik wegging. 10 minuten huilen zal misschien echt geen kwaad kunnen, maar ik kon het niet. Ik vond het vreselijk, dat gehuil.
Meiden, bedankt voor het meedenken! En het is al een opluchting dat ik niet de enige ben Boefjesmama, het duurt ook nog eens lang deze fase dus .. Maar ja.. we hebben nu besloten dat we toch eerst proberen om te troosten in eigen kamer (in bedje of op de arm), en als dat niet werkt in bed nemen. Als het tweede kindje ook gaat spoken gaat papa met die in de logeerkamer liggen. En dan maar hopen dat nr3 wel blijft liggen
hier helpt in bed om er naast te zitten en je arm op het lijfje te leggen. Wel zo leggen dat hij je niet aan kan kijken. Zachtjes tegen hem praten, dat je even blijft en dat hij lekker moet slapen. Als wij een keer zo'n fase hebben dat is het vaak 5 minuten en kan ik weer weg. Overdag is kiekeboe een goed spelletje om de verlatingsangst te "trainen". Mijn dochter werd altijd helemaal panisch als ik al opstond om te plassen of drinken te pakken. Wat ik dan deed (als ik eigenlijk niet iets hoefde te doen) dan ging ik om een hoekje staan en deed meteen mijn hoofd om de hoek en riep: kiek kiek. Daar moest ze ontzettend hard om lachen en dat hielp echt. Als ik dan echt iets moest doen, deed ik het ook en zo werd het steeds minder moeilijk.
ik weet niet of je een babyfoon hebt waar je door kunt praten\zingen ??!Hier hielp/helpt het als ik door de babyfoon een aantal liedjes zong/zing...
heb ik, maar hier zijn ze daar niet echt van onder de indruk. Vannacht heeft Aldin gelukkig wel goed geslapen. Diyana bedacht echter om 2uur dat ze perse bij mama wilde liggen. Toen papa haar ging troosten werd ze helemaal hysterisch, mijn man natuurlijk heel verdrietig daardoor. Toen ik haar oppakte was ze gelijk stil, maar ik mocht haar absoluut niet loslaten. Dus toch veel geknuffeld vannacht
Wij hebben na ruim een jaar dramanachten M wel laten huilen. Dat was de eerste nacht helemaal niet leuk (zacht gezegd): 30 min. De tweede nacht slechts 5 min en de derde nacht doorgeslapen. Maar M sliep gewoon niet bij ons dus dat was niet eens een optie . Dat terugkomen werkte hier juist averechts: iedere keer weer de teleurstelling van weggaan. Dus ja herkenbaar en mijn tip is om je gevoel te volgen en je daarbij niet te veel te laten leiden door angst voor de toekomst, want je hebt toch geen glazen bol .
Adi: het is inderdaad nogal een lange fase waarvan het ergste bij ons gelukkig al voorbij is. Hij wordt nu meestal maar 1x wakker nog en gister lukte het weer om hem met over zijn bolletje aaien in slaap te krijgen (voor het eerst sinds wéken!). Overdag helaas nog niet. Hopelijk zijn je moppies er snel doorheen!
Pfff, verlatingsangst. Geloof dat we er hier nu middenin zitten. Veel kiekeboe spelletjes, praten als ik even om een hoekje ben (of op de wc, met deur open ) en als ze huilt als ze moet slapen, even laten huilen en dan hoor ik wel of ze gaat slapen of niet.