Hee mede mama's. Ik heb sinds ik ben bevallen van onze eerste dochter (nu 4 maanden geleden) steeds meer last van angsten waar ik van te voren geen of nauwelijks last van had. Zo heb ik nu nog meer angst om te vliegen, en lag ik van de week ineens met angst in de stoel van de tandarts.... Terwijl ik voor de tandarts nooit bang geweest ben. Ook heb ik ergens nog steeds de angst onze kleine meid te verliezen. Een keer smorgens bij haar bedje aan te komen en dat ze niet meer ademt. Gelukkig is het niet tot het gekke aan toe. De angst is wel minimaal maar is toch aanwezig. Herkent iemand dit ??
Ik herken het een beetje en dan vooral de kind gerelateerde angst. Ik merk dat ik nu bij alles veel meer na denk over de eventuele gevolgen én dan vaker de negatieve gevolgen blijven hangen en worden angst. Mijn zoontje is nu 9maanden en het is al een stuk minder!
Heel herkenbaar.... Vanaf mijn zwangerschap angst voor autorijden, vooral voor frontale botsingen... Dacht eerst dat het kwam omdat mijn ogen slechter waren tijdens de zwangerschap maar heb het nog steeds... Als ik erover nadenk dat mijn kind iets zou overkomen wordt ik gek, dus probeer ik maar niet te doen Ook ineens hoogtevrees....... Had ik eerder ook niet echt... Zal wel met een verantwoordelijkheidsgevoel samen gaan of zoiets.. Dat mijn dochter zonder mij verder moet of ik zonder haar... Vreselijk idee.... Maar leven in angst is niet goed dus probeer het los te laten!
Gelukkig leeft het bij mij veelal op de achtergrond. Maar ik merk het toch in die dingen. Ik let idd ook meer op gevolgen van dingen. We zijn net terug van een zonvakantie. Een dag voor we naar huis zouden vliegen droomde ik dat het fout ging met het vliegtuig en we 1 parachute hadden voor met zijn 3en. Dus ik en mijn man zaten aan elkaar vast en mijn dochter los in mijn armen. En ik liet haar los... Ze viel zo naar beneden. Ik ben me rot geschrokken! Zat meteen rechtop in bed. Gelukkig ging alles gewoon helemaal goed natuurlijk .
Wel naar hoor dat je dat hebt. Ik herken het ook wel. Ik heb sowieso wat aanleg voor angsten en nu heb ik het ook wel met dingen waarbij ik bang ben om mijn zoon kwijt te raken of hij mij. Dys inderdaad met autorijden denk ik regelmatig aan dat er een ongeval kan plaatsvinden. Ook ben ik soms bang dat ik een klein stukje plastic ofzo van een verpakking ergens heb laten slingeren en dan ben ik bang dat hij het vindt en er in stikt. En als mijn zoon s morgens slaapt en ik sta onder de douche ben ik soms opeens bang dat er wordt ingebroken en hem iets wordt aangedaan en ik niets merk omdat ik het onder de douche niet hoor. Het beheerst mijn leven totaal niet hoor, maar ik merk ook wel dat ik nu van die irreële gedachten heb
Herkenbaar! Heb er ook een keer met de huisarts over gehad en die stelde me gerust dat veel moeders dit hadden! Zij vertelde me ook dat het ook met een stukje hormonen te maken heeft..... Heb er nu nog steeds last van hoor, denk dat het erbij hoort! Zoiets kostbaars, ben je heel erg zuinig op
Ik heb er ook in mindere mate last van (gehad). Ik denk dat het een combinatie van het moederschap en de hormonen zijn die door je lijf gieren. Ik ben normaal gesproken al een sterke vrouw, maar nu ik een moeder ben voel ik mij soms onoverwinnelijk en tegelijkertijd soms heel breekbaar waardoor ik mij wat meer terug trek.
Ik heb ook meer angst nu ik moeder ben, volgens mij heel normaal. Zolang het niet te gek wordt natuurlijk. Vannochtend sliep mijn oudste eens een keer uit tot 10u (is vermoeiend zo'n nieuw broertje die veel huilt), het eerste wat ik dacht, hij zal toch nog wel leven.
Hier beheerst het helaas wel mijn leven Ik heb er ook geen controle over. Wel tools om er mee om te gaan maar denk daar nog maar eens reëel over na op zo n moment...
Dat heb ik dus allemaal ook. Alleen komt het dan zo bij me binnen dat ik even niet meer reëel kan zijn...
Oohja dat laatste heb ik ook nog... Dat ze haar ontvoeren als ik op de wc zit en dat soort onzin.. Volgens mijn vriend is die kans even groot dan dat er een vliegtuig op ons huis neerstort en daar ben ik dan weer niet bang voor Vooral 's nachts krijg ik dat soort gedachtenkronkels. Dat mijn schoonvader even niet oplet als ze bij de kinderboerderij zijn en dat ze dan ontvoerd wordt. Of dat mijn schoonmoeder met haar van de trap valt. Of dat we brand krijgen en ik haar uit het raam moet gooien...
Pffff allemaal heel herkenbaar!! Bedankt voor jullie reacties!! Uiteindelijk zijn we gewoon hele lieve mama's die ontzettend veel van hun kindjes houden.