Hoi meiden, Ik heb sinds gisteren opeens enorme moodswings, stond vrij vrolijk op maar dat veranderd dan al snel in allemaal beren op de weg zien, chagerijnig, huilen om niks(al denk ik om van alles). Vooral manlief en winkelmeisjes moeten eraan geloven, ik schaam me achteraf verschrikkelijk. Kan echt mensen afsnouwen, ik herken mezelf haast niet meer want wordt " normaal" altijd als lief bestempeld...maar nu Hebben meer mensen dit? Ik herken mezelf bijna niet meer PS:het is zeker geen depressie of zo, voel me gewoon raar.
Dat heb ik vandaag ook al de hele dag, ik word gewoon moe van mezelf. Zou het liefst in mijn bed kruipen met de dekens over me heen en wachten tot het morgen is en hopen dat het dan over is.
Pff, ja ik ook! En ik heb nog een late dienst ook en er komt een leerling die ik moet inwerken...als ik ergens geen zin in heb dan is het gezellig doen en alles uitleggen.
Ik ben gelukkig thuis aan de administratie van de zaak aan het werk. Lekker in mijn uppie. Straks komt mijn zoontje weer thuis, hoop dat hij lekker gaat buitenspelen
ja, ik herken het. Hormonen Gelukkig werd het bij mij na verloop van tijd minder, ik ben nog steeds wel wat prikkelbaarder dan anders maar niet meer zo erg. Ik heb er nog steeds dagen tussen zitten dat ik om alles wel kan huilen en dat alles zo zwaar weegt maar dat gaat altijd met een dag of twee weer over, echt hormonen dus! Probeer maar wat met jezelf te lachen en til er niet te zwaar aan, het gaat ook weer over.
Mn man is even drie weekjes weg, het ene moment ben ik harstikke positief erover het andere moment kan ik huilen alsof ik hem nooit meer zal zien. Kan idd ook wat feller reageren af en toe.. Tjah....wat doen we eraan...blame it one the hormones : P (en achteraf excuses aanbieden is ook wel zo aardig)
Ik heb het mn hele zwangerschap al. Ben snel geirriteerd, als mensen bezorgd zijn denk ik rot toch op man. En nu helemaal; en komtie al? (normale vraag toch) dan denk ik; leave me alone zeikerds hahahaha, tsja zullen de hormonen wel zijn?
Hihi, dit heb ik ook heel erg gehad in het begin. Het gaat nu wel beter, maar in het begin... oei oei oei...
Ja ik herken dit ook zeker. Kan soms uit mijn slof schieten om niks. Ook heb ik soms dat ik dingen hoor op tv ofzo en denk waar maken mensen zich nou druk om? Maar denk dat dit er ook bij hoort. Ook huilen doe ik erg veel. Om programma's waar ik normaal om moet lachen hahaha het is wennen maar hoort er allemaal bij.
Precies hetzelfde hier hoor.. Tenminste de eerste drie maanden waren erg ik kon echt heel erg chagrijnig zijn en dat is nu wel verminderd. Ben wel heel erg prikkelbaar. Heb laatst een collega verkeerd verstaan en ging hellemaal tekeer.. En heel erg emotioneel maar niet meer zo chagrijnig als de eerste maanden
Welkom in de wereld van de zwangere vrouw Ik heb het ook al vanaf het begin, en het wordt niet minder. Eerder erger, omdat iedereen zich steeds meer gaat 'bemoeien' met je zwangerschap en de kleine, naarmate je langer zwanger bent. Ik ben echt allergisch voor die goedbedoelde adviezen, die zogenaamde grapjes, en dat gekoekeloer naar mijn buik. Ik weet dat het allemaal goedbedoeld is, maar soms denk ik: laat me GVD nou eens met rust! Nu ben ik van mezelf al een opvliegend typje, dus het is nu dubbelop, zeg maar. En huilen, overal om huilen! Ik hoorde gisteren dat nieuwe nummer van Marco Borsato (Dochters) bij de visboer, en stond daar gewoon mijn tranen weg te slikken, in de hoop dat niemand het zou zien. Zucht... Maar goed, alles gaat voorbij, en dit ook
hier nog 1 hahaha had het al voor ik wist dat ik zwanger was had last van jaloersie niet normaal en normaal heb ik daar echt geen last van 3dagen later een positieve test en mijn lange tenen worden er echt niet minder op en dan zijn mijn hormonen nog dubbel ook het is namelijk een 2ling
Jaja, dat zijn ze: de hormonsters! (las ik hier ooit vorig jaar) Met m'n eerste kids had ik er helemaal geen last van, en ik vond het altijd wat overdreven, vrouwen die last hadden van hormonen. Maar ik zal het nooooit meer zeggen, want met onze derde heb ik er zo'n last van gehad. En eigenlijk is het nog maar net over...
ja vreselijk die hormonen! ik heb er ook zo'n last van.. mijn mannetje is nu nog voor 4weken weg.. en als ie me maar niet een beetje optijd beld word ik helemaal gek ik heb ook zo'n last van woede uitbarstingen ineens.. en inderdaad overal om huilen Mikki77; ook ik moest huilen van het nr dochters van marco borsato!
Hormonsters, das idd het goede woord haha. Ik heb er bij mijn zoontje in het begin ook zo'n last van gehad, na de eerste 4 maanden werd het godzijdank minder want echt gezellig was het niet in huis haha. Toch "fijn"te lezen dat ik niet de enige ben Sinds gisteravond zijn de scherpe kantjes eraf, ben benieuwd hoe lang het duurt voor de volgende bui zich aandient...