Tot voor kort had ik een leuke, maar heel drukke en verantwoordelijke baan. Ik werkte op papier 28 uur, maar in de praktijk was dit vaak veel meer. Ik hield van mijn werk, ook al vroeg het veel van me. Toen ik 1 kind had, ging het prima. Maar ik merkte na de geboorte van de 2e, anderhalf jaar geleden dat het zwaarder werd. Ik kreeg een soort haat-liefde verhouding met mijn werk en door de economische situatie werd de druk alleen maar groter. Achteraf gezien, heb ik het laatste jaar constant onder spanning gestaan en dit heeft zijn tol geëist: eind vorig jaar heb ik besloten het even rustiger aan te doen. De spanning en stress eisten echt zijn tol, ik heb toen weleens een kleine angstaanval gehad. Ik ben begin december gestopt met mijn werk en heb een goede regeling weten te treffen met mijn werkgever. Mijn man geeft eigenlijk al een tijdje aan dat ik met iemand moet praten, maar ik dacht door de stresssituatie (mijn werk) weg te nemen, het beter zou gaan. Ik ben nu 2 maanden thuis en het ging voor mijn gevoel best goed. Ik geniet van de kindjes, en langzaam wordt het wat rustiger in mijn hoofd. Tot gisteren. Ik heb wel vaker last van mijn darmen, ga dan naar de wc en dan gaat het over. Ik weet precies hoe ik hiermee om moet gaan. Maar gisteren ging de pijn niet weg en raakte ik in paniek. Het laagte wat ik weet is dat ik ben gaan schreeuwen. Mijn man is naar me toe gerend en ik heb een soort aanval gekregen: ik verstijfde helemaal, pupillen en ogen heel groot, handen in een soort spastische houding. Dit heeft een paar minuten geduurd en mijn man kon geen contact met mij krijgen. Ik kan me hier dus ook niets van herrineren. Het eerst wat ik weer weet, is dat ik tegen mijn man aanlag, en constant het gevoel had dat ik flauw viel. Ik zag door kokertjes, zweette heel erg en mijn huid tintelde. Langzaam werd ikwakker en mijn man heeft me in bed gelegd. Mijn ouders waren alingeschakeld en waren er al snel en ik moest met spoed naar de hap. De arts hoorde ons aan en had een paar mogelijkheden maar volgens hem was het extreme hyperventilatie. Veroorzaakt door stress. Hij legde meteen de vinger op de zere plek, ik ben een binnenvetter, ga altijd door, neem nooit rust, wil nooit klagen of anderen met mijn problemen opzadelen en ben enorm perfectionistisch. Ik moet dus gaan praten met een psycholoog om herhaling te voorkomen. Ik had nooit gedacht dat het zo ver zou komen en vraag me dan ook af in welk traject ik nu terecht kom. morgen bel ik de huisarts maar ik denk ook aan praktische zaken, bijvoorbeeld dat ik nu werkzoekend ben, kan ik nu wel weer aan het werk, dat soort dingen. Ben bang dat het nog een keer gebeurd want het was een behoorlijk traumatische ervaring, zowel voor mij als mijn man, die dacht dat ik er was geweest... Sorry voor het lange verhaal, maar wie herkent zich hier (gedeeltelijk) in?
Poeh wat heftig! Ik zou morgen meteen aan de ha vragen hoe het traject eruit gaat zien.. Zelf heb ik vergelijkbare situatie gehad, maar veel minder heftig. Ik had lichamelijke klachten van de stress. Neem de tijd en luister naar de meenden die je lief hebben en de professionals om je heen. Probeer je niet af te laten lijden door alle goed bedoelde adviezen, iedereen zal zijn mening hierover klaar hebben..
Even korte reactie, via telefoon Reageer later nog wel uitgebreider. Het is aardig herkenbaar. Goed dat je met een psycholoog gaat praten. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een Ggz of je kan zelf op zoek naar een psycholoog. Cognitieve gedragstherapie zou denk ik goed werken voor je. Probeer voor nu in elk geval het stukje werk los te laten. Dat komt allemaal vanzelf weer, hoe meer je daar nu over nadenkt (en controle over wil) hoe langer het duurt voor je weer in staat bent om aan het werk te gaan.
Jeetje wat heftig Debbie! Het is voor mij herkenbaar, voor mij was het flauw vallen het begin van een zenuw inzinking. Ik ben door gestuurd door de huisarts naar de paaz in het ziekenhuis, en ik mocht kiezen of ik opgenomen werd of dat er iemand in huis kwam. Mijn familie heeft me heel erg geholpen want ik wilde perse niet opgenomen worden. Er was altijd iemand bij me en daardoor zakte de angst om de dag door te komen en om flauw te vallen. (ik was doodsbang dat ik het weer zou krijgen terwijl ik Fee bijvoorbeeld vast had) Ik ging 1 keer in de 3 weken naar een sociaal psychiatrisch verpleegkundige en dat was even zoeken voor ik de goede had, ik had geen mee prater nodig maar iemand die me weer met mn voeten op de grond zette en die echt tips had om het hyperventileren onder controle te krijgen en weer gewoon te gaan leven. Ik ben nu een jaar verder, en ik ken mezelf nu echt veel beter dan voor het hele gebeuren. Ik ben mn bedrijfje begonnen, en ik geniet ook gewoon weer van alles. En soms gaat het moeilijk en jank ik een avond lang, maar dan gaat het ook weer. Je hebt natuurlijk ook nog steeds last van slaap tekort door je zoon, dat werkt ook echt niet mee. Ik zou proberen hem bijvoorbeeld eens een weekend naar je moeder ofzo te doen, puur voor het slapen. Dan voel je je zo veel beter. Ik zette vorige week op fb dat ik er weer door heen zat en me weer zo begon te voelen als vorig jaar, dat was dus echt door het slaaptekort, dat doet zo veel met je, niet te geloven. Veel sterkte hoor en het is echt een goede stap om hulp te zoeken, dan kom je er het snelst weer uit!
Dank je wel!! Ik functioneer verder wel gewoon, ben wel wat gespannen maar onderneem gewoon alles, ben niet depressief. Merk dat als ik met werk geconfronteerd word, ik een soort hartkloppingen krijg. Bijvoorbeeld als het uitzendbureau een gesprek heeft geregeld. Ik ben enorm geschrokken van die aanval, omdat ik altijd denk dat het wel meevalt en vanzelf over gaat. Ben ook niet pessimistisch ingesteld. Maar blijkbaar zit het een stuk dieper dan ik dacht en kom ik er zelf niet uit. Dat wat ik gisteren heb meegemaakt wil ik echt nooit meer... Wat betreft onze zoon, mijn man neemt 9 van de 10 nachten op zich, zelfs nu ik thuis ben, dus of dat er mee te maken heeft... Misschien heeft t er wel mee te maken. Super dat jij er nu helemaal bovenop ben gekrabbeld, denk dat t bij jou nog een stuk heftiger was hoor, lijkt me echt vreselijk. Ik kan het grootste gedeelte van de dag gewoon genieten gelukkig, maar heb een soort prestatiedrang ofzo. Heb constant het gevoel alsof ik elk moment eindexamen moet doen en dat slaat natuurlijk nergens op...
Dat herken ik wel, ik voelde me de hele dag alsof ik over 10 minuten een wortelkanaalbehandeling zou krijgen. Ik heb ook dat perfectionistische, echt rot is dat. Bij mij kwam het van de spanning in de zwangerschap, eerst combi test 1 op 5 down syndroom, toen mislukte de vlokkentest, weer langer wachten op vwp, toen wachten op de uitslag, toen dat goed was kon ik het niet echt geloven, ik voelde dat er nog wat kwam. En inderdaad, een paar weken later kreeg ik hellp. Toen de spanning met een te vroeg geboren baby, en eigenlijk toen ze een week thuis was en ik dacht dat alles wel oke ging, stortte ik ineens in. Wel super dat je man de meeste nachten doet! Maar misschien lig je dan toch half te luisteren of het goed gaat? Dat doe ik namelijk, echt irritant van mezelf Ik hoop in ieder geval dat je een fijne psych vindt, want dat is echt heel belangrijk! Er zitten echt een hoop zwevers bij merkte ik, die alleen maar zeiden 'ja, het is ook wel heel erg allemaal'. Ja duh, dat wist ik zelf ook wel, maar hoe ik er uit moest komen wisten ze niet. Tot ik dus bij die spv terecht kwam, echt een hele fijne kerel!