Hoi dames, ik heb even nood om wat van me af te schrijven. Net 13 weken zwanger en ergens voelt het wel als een mijlpaal om voorbij dat eerste trimester te zijn. Maar ik kan niet genieten zoals ik zou willen. Ik weet niet waarom maar ik heb gewoon niet het gevoel dat ik in mei zal bevallen en een kindje mee naar huis mag nemen. Ik heb "maar" 1 miskraam gehad op 9 weken. In mijn omgeving zijn er 2 vrouwen die hun kindje verloren zijn met 36 en 38 weken. Ergens zal dit ook een rol spelen in mijn angst denk ik, maar ik wil me hier zo graag over kunnen zetten.. Ik durf absoluut geen baby winkel binnen te stappen en heb ook echt geen drang om kleertjes te kopen of om verder te denken aan wat nog moet veranderen in huis. Het klinkt stom maar ik heb schrik dat dit gevoel een voorgevoel is dat het ook echt mis zal gaan verderop Heeft iemand hetzelfde gevoel (gehad) en heb je tips om hiermee om te gaan?
Hoi Lisa, vervelend gevoel, heel herkenbaar ook. Heb zelf in mei ook een miskraam gehad met 8 weken en ben nu 18 mei uitgerekend. Bij mij ging het ook moeizaam, ziekenhuis in en uit. De angst om terug te moeten is groot. Ik heb ook nog geen behoefte om iets qua babyspullen te kopen, kraamzorg te regelen oid. Ik denk steeds, ik wacht wel tot 20 weken, maar het voelt alsof ik liever wacht totdat ik mijn kindje in mijn armen heb. Logischerwijs kan ik nog bedenken dat de kans statistisch gezien steeds kleiner wordt, maar emotioneel gezien blijf ik die grote angst hebben dat het mis gaat. Toch zij mijn nichtje laatst, (na een miskraam en twee gezonde zwangerschappen) het is zonde om niet te genieten van deze zwangerschap. Zij had het bij de eerste na de zwangerschap ook niet gedaan en had daar achteraf wel spijt van. Hoe ver je ook bent. Je bent nu vandaag zwanger. Ongeacht wat er gebeurt. Als je het gewoon per dag bekijkt en er vandaag blij om probeert te zijn. Dan is morgen weer een nieuwe dag die je dan wel aanpakt. Ik heb mijn angsten met mijn verloskundige besproken en zij zei geen tips te hebben. Als ik er echt mee zat kon in psychologische hulp inschakelen. Maarja daar zit ik ook niet op te wachten. Ga ik liever yoga’en en en mediteren en ik probeer stiekem te dagdromen, af en toe. Morgen komt toch wel, of je nu wilt of niet ik hoop dat je je snel relaxter mag voelen, altijd maar in angst leven is ook zo vermoeiend. Liefs!
Ik herken je gevoel heel erg... Had t erg tijdens de zwangerschap van mn dochter, had toen één mk gehad maar een baarmoederafwijking maakte dat ik erg nerveus was voor vroeggeboorte. Er bleek helaas ook sprake van een verkorte baarmoederhals met 28 weken, maar toch heb ik de zwangerschap voldragen tot 40+. Achteraf erg jammer dat ik er niet van heb kunnen genieten. Nu weer zwanger en toch weer onzeker... Krijg ik weer een verkorte baarmoederhals, zal de 20 weken echo wel goed zijn, waarom voel ik het kindje nog niet goed enz... Best wel jammer maar ik denk dat t ook in je karakter zit, onzeker zijn! Hoop dat ik na de 20w echo meer kan genieten als alles goed blijkt. Hopelijk kun jij ook meer gaan genieten. Het zal beter gaan als je je kindje zult voelen en naarmate je verder komt in je zwangerschap!!
Heel herkenbaar! Ik had het nu, bij de derde, heel erg. Ooit, voor de tweede, een miskraam gehad, maar denk dat dat nu niet echt de reden was. Ik durfde gewoon niet. Niet te geloven dat het echt waar was en alsof ik het "jinxte" als ik ook maar een rompertje kocht of zo. Uiteindelijk kwam de nesteldrang met een week of 37 en toen kwam het ook nog goed hoor Dus neem de tijd anders ook even voor jezelf om het besef te laten landen. Komt goed, al kan het misschien tot op het eind een beetje eng en onwerkelijk blijven.
Heel herkenbaar hier en ergens 'fijn' om jullie verhalen te lezen omdat ik mezelf er zo in herken. Ook ik durf het nog niet toe te laten en ook ik ben bang dat dat een voorteken is terwijl er helemaal niets is wat daar op wijst en ik anderzijds ook wel een goed gevoel heb bij deze zwangerschap. Ik heb tussen mijn 2 dochters in 2 miskramen gehad en het zwanger worden duurde sowieso best lang. Van de jongste ben ik met clomid zwanger geworden. En nu ben ik zomaar spontaan zonder dat we er op rekenden zwanger zelfs terwijl ik nog borstvoeding gaf. Nooit gedacht dat wij dat mee zouden maken. We zijn er ontzettend blij en dankbaar mee maar het voelt haast als teveel voorspoed ofzo.. denk omdat het andere keren met zo'n weg vooraf was en ook dat beide geboorten vol zorg waren dat ik me nu haast niet kan voorstellen dat het zo vanzelf gaat al weten we nu de afloop ook uiteraard nog niet.. bij de tweede zwangerschap was ik ook heel onzeker en durfde ik niet echt te genieten. Achteraf had ik daar spijt van maar toch gebeurd het me nu weer en ik heb dus ook geen tips voor je hoe daar mee om te gaan.. Ik probeer wel te accepteren dat ik me zo voel en daar niet over te gaan stressen want dan krijg je weer stress om de stress.. en dat lukt aardig opzich. Hoop voor jou ook dat je er meer van kunt gaan genieten!
Komt vanzelf. Hier is de babykamer ook nog niet ingericht bv. Heb wel spullen gekocht omdat het moest nu maar voelt toch wat gek. Besef komt nu wel steeds meer dat dit kindje er wel gaat komen. Nesteldrang komt echt vanzelf. Ik begin t heeeel langzaam te krijgen, ben nu begonnen met kleertjes wassen maar als ik t op het wasrek zie hangen voelt het nog zo abstract. Alsof het niet voor mijn zoon is. Ik kijk naar t kraampakket en denk; o ja dat is wel voor mij! Terwijl zoon mijn buik al maanden druk aan te verbouwen is met zijn bewegingen. Sowieso zwanger zijn na een medisch traject en misgelopen zwangerschappen vind ik toch een andere ervaring dan bij de eerste toen ik binnen 6 maand probleemloos zwanger was. Toen had ik met 9 weken al een kinderwagen gekocht en was de kinderkamer al voor 25 weken helemaal ingericht. Ik had de ervaring nog niet hoe het anders kon lopen zoals nu, was veel meer onbevangen.
Het doet echt deugd om te lezen dat ik hier niet alleen in sta.. @Myrthew Het is inderdaad zonde om niet te genieten van elke dag die je wél hebt. Soms (heel soms) lukt het mij ook om het dag per dag te bekijken.. Maar ik kan de knop meestal niet uitzetten om verder te kijken. Wat mijn man zei heeft me ook wel een beetje geholpen. Toen ik hem zei dat het 2 dagen voor de bevalling nog kon mis lopen wees hij me erop dat het na de geboorte ook kan misgaan, als je kind ouder is. Ok, dat beurt niet op op het eerste zicht, maar hoe groot is de kans dat zoiets gebeurt? Die is gewoon zo énorm klein.. Onze zoon is er nu 6 en ik lig toch ook niet elk moment van de dag te piekeren dat we hem zullen verliezen. Zolang hij/zij nog in mijn buik zit heb ik gewoon geen controle, dat is het beangstigende denk ik.. @Kangerootje Ik kan me wel goed inbeelden dat als je kans hebt op vroeggeboorte de angst er nog meer inkruipt. Ik vermoed dat ze jou nog intenser opvolgen nu? Dat geeft hopelijk wat geruststelling voor jou. Het onzekere is zeker een karaktertrek, daar ben ik ook zeker van. Erg jammer en moeilijk om mee om te gaan vooral! Ik duim voor jou dat je opnieuw de 40 weken mag halen dit keer! @ellalovescoffee Ja zo voelt het precies! Als ik nu een babywinkel zou binnenwandelen zou ik ook iets jinxen ofzo. Dat slaat natuurlijk op niets. Ergens toch ook wat bijgeloof dan denk ik. Mijn 20 weken echo staat op een vrijdag de 13de ingepland. Ik dacht toen ook meteen oei nee dat kan ik niet maken. Dat heeft mijn man gelukkig vlug uit mijn hoofd gepraat. Absurd natuurlijk om te denken dat zoiets het zou kunnen verbrodden.. Maar ergens speelt het toch in mijn hoofd. @oktober91 Wat fijn voor jou dat het dit keer toch spontaan mocht komen! Ik ken jammer genoeg ook de hel van de MMM.. Echt fijn dat je dit niet opnieuw moest meemaken. Ik heb persoonlijk ook een goed gevoel bij deze zwangerschap, iets wat ik niet had toen ik een miskraam kreeg. Hopelijk klopt dit gevoel. En wat je zegt over het gevoel aanvaarden begin ik ook wel te hebben.. Ik voelde me eerst schuldig ofzo omdat ik niet op die roze wolk zat. Ik heb er mij nu al bij neergelegd dat die waarschijnlijk pas zal komen als hij of zij in mijn armen ligt... @GroeneBomen Dat herken ik ook volledig! Bij mijn zoon ging alles vanzelf, in ronde 2 was het raak en ik heb er zelfs nooit bij stilgestaan dat het kon mislopen (hoe naïef klinkt dit zeg, maar het was echt zo) Dit keer heel wat meer tegenslag, een miskraam met curretage die mislukt was, verklevingen, en erna een hele medische mallemolen met hormooninjecties, en 18 rondes later pas raak. Dan besef je pas hoe kostbaar zo'n leven in je buik is. Leuk dat de nesteldrang er toch aan het komen is bij jou, geniet er maar van! Ik hoop voor mezelf ook dat ik een manier vind om het te kunnen loslaten. Zekerheid hebben we nooit jammer genoeg, we kunnen alleen maar hopen dat alles zorgeloos mag verlopen vanaf nu en dat we allemaal een wolk van een baby in onze armen mogen houden binnenkort!
Ik herken het helaas ook. Ben zwanger door IVF, de vorige terugplaatsing was ook raak alleen ging dat vroeg mis. Nu wel al 2 goede echo's gehad. Mini doet het tot nu toe prima. Heb genoeg kwaaltjes. Vandaag zelfs een setje kleertjes gekocht... Maar toch, nu net vervelende menstruatie krampen. Meteen weer bang. Tranen. Kijken of ik bloed verlies. Me afvragen waarom ik die kleertjes heb gekocht, want het zal wel weer mis gaan. Na lang proberen, veel tegenslagen en zo'n heel traject zit de angst gewoon heel hoog, zo voel ik het. "Als het te mooi lijkt om waar te zijn, is dat vaak ook zo." Denk ik regelmatig. Dus ja, ik herken het wel. Hopelijk kan je snel wat meer genieten. 13 weken is zeker een mooie mijlpaal!
Je kunt jezelf niet beschermen tegen de pijn van het eventuele verlies van een baby. Of je nou wel of geen voorbereidingen treft, de pijn zal hetzelfde zijn echt waar. Ik heb twee kindjes verloren met 22 en 23 weken zwangerschap. En ik vond het juist fijn dat we al wat spulletjes voor ze hadden. Ik ben blij dat ik samen met mijn oma voor ze heb gewinkeld en onder andere een mooi badje heb gekocht, waar de levende broer en zus daarna goed gebruik van hebben gemaakt. Ergens vond ik het zelfs jammer dat we nog geen kamertje hadden beide keren. Want wat had ik daar graag kunnen zitten af en toe na het verlies. En als je een kindje verliest dan is genieten van de zwangerschap juist 10 keer zo belangrijk. Want dat zullen je enige herinneren aan je kindje zijn. Maar goed jouw voorgevoel is natuurlijk niet gegrond. Ik heb nooit een voorgevoel gehad en heb er toch twee verloren. Daarnaast heb ik een stollingsafwijking waardoor ik zonder medicatie mijn kinderen verlies. Er is voor jou absoluut geen reden om te denken dat je dit kindje gaat verliezen. En die kans is simpelweg ook gewoon super klein. Bij mijn inmiddels 5 jarige zoontje was ik er trouwens van overtuigd dat hij ook dood zou gaan. Tot op het laatste moment geloofde ik niet dat ik ooit een levend baby'tje in mijn armen zou hebben. Die "voorgevoelens" zijn gewoon angsten.
Precies dit. Je kan jezelf niet beschermen, dus genieten is de beste optie. Ik ben 4x zwanger geweest, waarvan 1 vroege miskraam met 8 weken, een kindje later in de zwangerschap na de geboorte verloren en 1 extreme vroeggeboorte. Mijn huidige zwangerschap is tot nu toe de enige die dus 'normaal' verloopt, afgezien van het feit dat ik al 20 weken niet meer kan lopen, aan bed en bank gebonden ben, veel pijn heb, etc etc. Maar genieten doe ik! Dat verdient mijn kindje en ikzelf ook. Garanties heb je nooit, ook niet als ze levend ter wereld komen. Ik heb te veel ouders om ons heen hun kindjes van 0, 3, 7 en 8 jaar zien verliezen... als ik continu bang moet zijn dat wij onze kindjes ook nog gaan verliezen, wordt mijn leven wel heel zwaar. Mijn enige raad die ik kan geven is 'geniet van wat je vandaag hebt' en dat is een vitale zwangerschap. Ga shoppen voor je kindje en doe leuke dingen om je zwangerschap te vieren. Ook ik ben nog steeds blij met de spulletjes die we voor ons eerste zoontje hadden gekocht. We hebben ze met veel liefde gebruikt en gaan dat nu weer doen. We zijn dankbaar dat hij er even mocht zijn en ons veel moois heeft gegeven. Dat heeft mij geleerd dat leven in vertrouwen veel mooier is dan leven in angst.
Dat klinkt heel mooi en is t ook, dat dat t enige is wat je van je kindje hebt als je het toch verliest. Maar je moet t nog steeds wel kunnen, "genieten". Ik werd er strontziek van dat mensen dat steeds zeiden in n tijd dat ik onwijs onzeker was. Je moet helemaal niets als dat niet gaat om welke reden dan ook (kan ook omdat je bijv hg hebt). Bij mij zijn hormonen bijv ook spelbreker, zeker in het eerste trimester. Ik ben dan zo niet mezelf, daarnaast de onzekerheid of t goed gaat, misselijkheid en vermoeidheid. Genieten, dat kon ik pas toen ik haar voelde bewegen en ik me beter voelde. Pas na de 20 wk echo ben ik spulletjes gaan kopen.
@sarah28 het genieten kwam bij mij vooral doordat ik me afsloot van wat andere mensen vonden. Er is namelijk niemand die jouw gevoel begrijpt en daar nuttig advies over kan geven. Dus luisteren heeft geen zin was mijn redenatie. Wanneer je inderdaad het gevoel hebt dat het je opgedrongen wordt dat je moet genieten, dan werkt dat niet. Bewust tijd en rust voor mezelf creeëren hielp wel. En mijlpalen vieren, dat heb ik heel bewust gedaan en mijn man ook. Wil niet zeggen dat er geen momenten van totale paniek of veel zorgen zijn geweest, maar die zijn op een hand te tellen gelukkig. Soms moet je even uit dat hoofd stappen en alleen focussen op wat er in je buik groeit.
Altijd makkelijk gezegd " lekker van genieten". Het enige je kunt doen is durven, heb eens lef om gewoon eens een winkel binnen te stappen en iets te kopen voor je baby, kijk daarna eens hoe je je voelt. Door dit stap voor stap te doen krijg je langzaam meer vertrouwen in de zwangerschap en durf je ook door die stappen te hechten, is een proces. Groetjes