Lieve dames, Ik heb advies nodig. Sinds 1,5 week heb ik ontzettend last van de hormonen, begin een echt hormoonmonster te worden en daar baal ik vreselijk van :x Mijn man is heel erg lief voor me en doet alles wat ik vraag en nog veel meer, heb echt niks te klagen en toch ben ik soms een echte bitch!! Ik ben normaal nooit chagrijnig, bek hem nooit af, zo ben ik totaal niet en als ik eerder ongesteld moest worden en chagrijnig werd dan zei ik dat van tevoren al tegen hem dat hij me een beetje moest laten omdat ik hem niet wil kwetsen. Nou nu ben ik echt een rot mens!! Om het minste of geringste word ik kwaad en vlieg ik tegen hem uit, hij weet dat het door de hormonen kom maar vindt mezelf helemaal niet leuk zo Ik weet dat dat er allemaal bij hoort maar wil zo niet nog ruim 26 weken doorgaan. Loop mezelf ook echt onder de voeten, ben heel emotioneel, voel me erg eenzaam (heb onderhand ook niemand behalve mijn man, de meesten kennen mijn verhaal wel) en nu dan ook nog om de haverklap chagrijnig. Hoe gaan jullie daar mee om?
Ervoor kiezen om de hormonen niet de baas te laten zijn. Gedrag is (deels) ook een keuze! Ik schrijf in een schrift om mijn frustraties te uiten. Niet naar vriend.
Ik schrijf ook in een dagboek maar helaas heb je het niet altijd in de hand en zijn de hormonen wel vaak de baas.
Dit dus. Ik heb ook alle reden om pislink te zijn tegen de vader van m'n baby maar ik kies ervoor om de vrede te bewaren en dingen die ik duidelijk wil maken eerst even goed voor mezelf op een rijtje te zetten. Misschien even iets doen om het goed te maken naar hem mooi bosje bloemen of extra lekker voor hem koken en een lief briefje schrijven ofzo. Je zal nog wel even met de hormonen zitten. 9 maanden zwanger 9 maanden ontzwangeren zeggen ze.
ik heb het tussen de 12 en 18 weken ook heel erg gehad. ging vaak een rondje lopen als ik mn monsters voelde borrelen. en verder ben ik het wel eens met dat het een keuze is.. soms kan je wel even boos zijn, maar een klein beetje relativeren lukt hier wel heel goed
Ik ben ook vreselijk! Maar wat lijkt me dat moeilijk.. Dat je je zo eenzaam voelt.. Je wereld is ook erg klein en niet gek dat je je dan afreageert op je man. Leuk is anders maar wel begrijpelijk. Kan je helemaal niks ondernemen om een beetje uit dat isolement te komen? Ken je verhaal een beetje..
Nou mijn ouders en broer zijn totaal buiten beeld, de rest van mijn familie spreek ik alleen via FB en tijdens familiegelegenheden die er echt maar eens in de zoveel jaren zijn, dus zelden. Mijn schoonfamilie is heel erg lief maar als ik eens een berichtje stuur dan hoor ik niks of na lange tijd iets, ze hebben het druk met hun eigen leven en dat neem ik ze niet kwalijk. Ik doe vrijwilligerswerk voor 2 stichtingen maar dat is vanuit huis dus spreek wel veel mensen maar dat is toch anders. Dat zijn mensen die ik help, deel daar verder niks privé mee. Ik ga geregeld wandelen met de honden maar tegenwoordig spreek je mensen op straat ook niet zo snel aan, of zeggen ze niet eens goedendag Heb via internet al vaker geprobeerd via site's om vriendschappen te zoeken met vrouwen in de buurt maar helaas lukt dat ook niet, de meesten wonen verder weg of hebben er geen begrip voor dat ik lichamelijk beperkt ben en niet alles kan doen. Of ze hebben geen zin om tijdens het shoppen iets vaker ergens iets te gaan drinken omdat ik niet uren achter elkaar kan doorgaan. Ook hier heb ik gereageerd op een oproep voor aanstaande moeders in Zuid-Limburg maar daar wordt verder niet gereageerd, dus ja, heb van alles al geprobeerd om mezelf uit het isolement te halen Och het klinkt heel zielig maar dat ben ik niet, ik ben altijd wel een einzelganger geweest maar nu tijdens de zwangerschap valt het me gewoon heel erg zwaar.
Oh ben ook niet de hele tijd boos hoor, doe zeker regelmatig iets liefs en we hebben het ook nog erg leuk samen. Soms doe ik ook gewoon tot 10 tellen en dat lukt dan meestal wel maar soms kan ik echt uit mijn slof schieten om iets onbenulligs.
Meid.. Je komt in je berichten niet zielig over hoor! Volgens mij ben je erg sterk en klaag je niet snel. Maar ik vind het wel heel naar om dit te lezen. Want eenzaam zijn verdiend niemand. En dan kan je een einzelgänger zijn maar ook die vindt gezelligheid met anderen op zijn tijd toch leuk. Frustrerend dat alles wat je probeert geen vruchten afwerpt. Misschien kan je straks op zwangerschapszwemmen oid gaan (of trek je dat lichamelijk niet?). Je woont helemaal in Zuid Limburg.. Te ver helaas.. Maar als je wil appen? Misschien vind je dat gezellig?
Doe je het beter dan ik.. Ik ben bijna alleen maar heks En m'n man vindt het leuk! Ahum.. Ik vind ook alles en iedereen stom. Slaat nergens op.. Maar irriteer me dood aan mensen.
Nou ik kan ook een echte heks zijn nu maar probeer me wel in te houden want hij kan er ook niks aan doen. Als ik verder ben ik de zwangerschap dan ga ik ook zwangerschapszwemmen, dan is alleen maar goed voor mijn rug.
Ik had er ook last van vooral van week 10 tot 15 ongeveer nu gaat het beter ☺ Begin me echt weer mezelf te voelen.. Mijn vriend had het ook soms zwaar met mij hoor haha! Ik kon boos worden om niks om 10 minuten later te gaan huilen dat ik het zo rot vind dat ik zo gemeen doe terwijl hij zo lief is (om vervolgens heel de dag in die huilbui te blijven hangen och och wat ben ik zielig hihi) Het fijne eraan vind ik wel dat als de bui eenmaal over is ik er vaak wel om kan lachen en wel echt zoiets heb van oooh wat die hormonen toch allemaal doen.. zo zou ik normaal nooit hebben gereageerd! Maar goed hier is het nu voor 80% over en voel me weer redelijk mezelf ☺ dus hoop voor jou dat dat ook snel gebeurt!
ik verontschuldig me meestal achteraf toch even dat ik het zo niet bedoelde, heb het hier ook ! vind het ook jammer voor de man, maar ze moeten het er maar bijnemen. zij hebben het uiteindelijk lekker gemakkelijk wij ondergaan alles ! Haha !
Hier begint het weer Ik kan vreselijk onredelijk tot gewoon gruwelijk gemeen zijn en dat voelt zó waardeloos, maar ik heb mezelf echt niet onder controle. Het beste is om weg te lopen, maar helaas kan dat niet altijd.
Dat hoop ik dan ook maar, mijn man zegt ook vaker dat ik me niet rot moet voelen, dat hij weet dat het de hormonen zijn, hij blijft gelukkig steeds lief Zeg ook vaker dat het allemaal zijn schuld is dat ik nu zo'n heks ben, hij heeft me zwanger gemaakt