Naar aanleiding van een ander topic (ongewenst kinderloos dwdd) en de hele discussie die daaruit volgt, vroeg ik me af of hier ook moeders zijn die (net als ik) nooit een sterke kinderwens hebben gevoeld? Mijn vriend heeft altijd gezegd dat hij wel vader wilde worden en toen ik halverwege de 30 was, dacht ik tja, ik heb nog steeds geen rammelende eierstokken en die gaan ook nooit komen. Op een gegeven moment heb ik de knoop doorgehakt, geen voorbehoedsmiddelen meer en we zien wel wat r gebeurt. Ook niet getemperatuurd of zoiets. Gewoon gedaan zoals we altijd deden. En zeven maanden later was ik "ineens" zwanger. Moest nog enorm aan het idee wennen ook. Waar was ik aan begonnen? Maar goed, negen maanden om te wennen, je groeit er letterlijk en figuurlijk in . En nu? Ik zou niet meer zonder m'n mannetje kunnen, hij is m'n alles. Dat weet je pas als hij er is. Mn hart is vol van hem en ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld. Ik voel me gelukkig in mijn moederrol en geniet er intens van. Maar ik zou het ook niet erg hebben gevonden als er niks was gekomen. Ik zou ook niet gekozen hebben voor een traject om wel zwanger worden als het niet was gelukt. Ik kan dus ook begrijpen dat er vrouwen zijn die bewust kinderloos blijven, ik zal ze nooit proberen om te praten. Ik was ook gelukkig zonder kind. Hoe zit dat bij jullie? Iemand voor wie dit verhaal herkenbaar is of ben ik echt de enige?
Gedeeltelijk wel herkenbaar. Ik was 32 toen we aan kinderen begonnen. Eerder had ik geen kinderwens, misschien ver weg, later een keer. We wisten wel dat we door de ziekte van mijn man zouden kiezen voor ivf met pgd en dat de kans op een zwangerschap dan gewoon niet heel groot is (ongeveer 20% kans per poging en je hebt drie pogingen). Om eventueel na de ivf, mocht deze mislukken, nog mogelijkheden te hebben zijn we er toch voor gegaan. Ik twijfelde toen zelfs nog een beetje, was er nog niet echt klaar voor. Maar toen we eenmaal begonnen waren met de behandeling en ik de angst voelde dat het zou mislukken kwam ook de wens voor een kindje meer naar boven. Toen ik zwanger bleek moest ik toch nog even slikken maar toen ik een miskraam kreeg was ik oprecht verdrietig. Wat had ik de baby graag willen houden. Gelukkig slaagde de tweede poging ook. Mijn kinderwens was toen inmiddels wel echt aanwezig. Ik moest er niet aan denken om nooit kinderen te hebben. Nu ben ik dolgelukkig met ons zoontje en we denken nu na over een tweede. Je bent dus zeker niet de enige!
Hier nog iemand Mijn man wilde het vooral graag, uiteindelijk ben ik daarin mee gegaan. De eerste maanden van de zwangerschap vond ik echt niet leuk. Ik moest er ook echt in groeien, en toen ik net bevallen was wist ik niet wat ik met dr aan moest 😂🙈. Maar nu zwanger van de 2de! Dat wilde ik zoooo graag, na 1 maand zei ik al dat ik er nog eentje bij wilde!
Ik! Wij zijn 'plots' zwanger geworden. (Door de pil heen) dus dat was dubbel schrikken. En nu? Ik hou van hem en idd hij is mijn alles! Toch als hij een dagje/weekendje gaat logeren (wel alleen bij m'n ouders/oma's en 1 tante) 'mis' ik hem eigenlijk niet. Dan geniet ik echt even van mijn kindlozedag. Na 2 nachtjes begin ik hem wel te missen vooral in de ochtend. Als hij bij iemand anders is mis ik hem stukken sneller. (Na een halve dag al😝 )
Niet herkenbaar voor mij. Ik wilde al moeder worden toen ik nog maar een klein meisje was. Op mijn 22e was ik er helemaal klaar vooe en man gelukkig ook. Ik zou mij denk ik niet hebben kunnen neerleggen bij een kinderloos leven
Haha toch n klein verschil: ik was net 37 Leuk om te lezen allemaal, toch blij dat er herkenbaarheid is.
TS, dat is exact mijn verhaal, alleen moest ook echt wel in de moederrol groeien. Spoedkeizersnede en kindje naar nicu heeft ook niet geholpen qua binding. Eenmaal thuis kwam dat gelukkig goed. Ik had vroeger helemaal niks met kinderen en ontliep ze liever zeer ergerlijke wezens, vond ik ze. En ook echt allemaal, zonder uitzondering. Schoolpleinen vol met schreeuwende en gillende kinderen.. gruwel.. ook daar moet ik nog ingroeien haha. Zelf ben ik nu redelijk overspannen en met een man die niet goed in zijn vel zit, zie ik een tweede voorlopig niet komen. Maar mocht t ooit meer richting picture perfect gaan, zou ik er nog wel meer willen.
Ik wilde vroeger wel kinderen maar meer in de zin van ''dat hoort zo''. Maar dat rammelende, oh jaaaa, waar iedereen het over had dat herken ik niet. Mijn man had de wens veel meer en langer en zei toen nou zullen we er maar voor gaan. Ik had eerst veel ''ja maar' reacties maar later bedacht ik me dat er nooit een in mijn ogen ideaal moment zou zijn. En nu ben ik hartstikke gek op mijn kinderen. Maar ik merk wel dat ik niet zo'n oer-moeder zoals sommige moeders die ik om mij heen zie. Die vanaf kleins af aan één wens hebben. Waar alles moeiteloos (lijkt?) te gaan. Ik schaar mijzelf soms onder de club van ontaarde moeders ipv perfecte moeders Het laatste wat jij zegt is ook herkenbaar voor mij. Ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld en ik weet echt wat ze bedoelen je krijgt er zoveel voor terug. Maar ik (en we) waren hiervoor ook heel gelukkig en ik ken wel wat stellen die bewust kinderloos zijn. En dat snap ik best van ze.
Ik heb nooit een duidelijke kinderwens gehad. Lastig, want mijn man wel. Zijn levensdoel zelfs. Babys van familie en vrienden deden me niet zo veel. Het interesseerde me ook niet, ik sloot me er een beetje voor af misschien. Totdat we ons bedachtten dat als we wat wilden proberen dit misschien het moment wel was. Anticonceptie aan de kant en ineens wilde ik niets anders dan zwanger worden. En nu ben ik getransformeerd tot een echte oermoeder haha. Nooit van mezelf gedacht, maar ik ben nu erg blij dat ik een man ontmoette die dat in mij naar boven haalde.
Hier ook! Hebben ook echt allebei erg moeten wennen. Ik zou niet meer zonder haar kunnen, maar er komt geen tweede. Bij mensen die vertellen zwanger te zijn, of die net bevallen zijn, denk ik meteen: succes en ben blij dat Dafne niet meer zo klein is. Wij hadden ook niet hemel en aarde bewogen, mocht het niet gelukt zijn. Ook zo der kind zouden wij gelukkig kunnen zijn. Maar mensen kijken me soms raar aan als ik zoiets zeg
Hier hetzelfde. Zwanger worden duurde lang en ik had 'het traject' al afgewezen. Ik had adoptie ook heel leuk gevonden. Maar toen kwam dl
Mijn kinderwens is pas ontstaan een aantal nadat ik mijn man had ontmoet en ik de 30 al had gepasseerd. Daarvoor heb ik een aantal lange relaties gehad, maar absoluut nooit een kinderwens. Ik was er nog niet 100% over uit of ik ooit moeder wilde worden of niet, maar neigde sterk naar "nee". Ik was erg ambitieus en heb op relatief jonge leeftijd al redelijk carriere gemaakt en zag mezelf wel op een dergelijk pad doorgaan. Een aantal jaar nadat ik een relatief met mijn man kreeg, begon ik voor het eerst serieus na te denken over het moederschap en of het misschien toch niet iets voor mij zou zijn. Hij had niet eens een sterke kinderwens, maar bij mij ging ineens de knop om. Niet lang daarna gingen we er volledig voor.
Ik vond/vind kinderen heel leuk! Het is ook m'n werk. Maar zelf? Nee dankje. 24/7 zorgen? Nee niets voor mij! Van vrijdag tot zondag feesten was meer mijn ding. M'n leven is dus 360 graden gedraaid. Het heeft echt wel even geduurd voordat ik het accepteerde. (Zelfs tot na de bevalling!). En nu geniet ik dubbel en dwars van mijn kleine draak! Natuurlijk mis ik soms mijn 'oude leventje' wel. Zeker als alle vrienden nog wel los gaan. Maar als dan je zoon naar je lacht is alles weer goed.
Ik had niet direct een kinderwens, maar ik was dertig geworden en mijn moeder had er 10 jaar over gedaan om zwanger te worden van mij. De huisarts had mij verteld dat ook voor mij zwanger worden niet vanzelfsprekend was, omdat ik een cyclus van 14 dagen had... Dus ik dacht; laten we maar stoppen met de pil dan kunnen we na een jaartje de mmm in... Maar toen was ik na 3 rondes spontaan zwanger! Ik had eigenlijk vrij weinig met babies, maar mijn man gelukkig wel. Eigenlijk pas bij mijn 2e kindje kwamen mijn moedergevoelens echt los. Ik vind mijn 2 knullen nu echt het allerbeste wat me ooit overkomen is. Maar het duurde wel even voor dat gevoel er was. Ik moet er niet aan denken om straks "Uit de luiers" te zijn. Misschien gaan we ooit nog wel voor een derde☺️ Maar het was destijds wel een pijnlijk probleem... Ik was dertig en bewust gestopt met de pil en toch was ik totaal overdonderd en ook niet helemaal gelukkig met m'n zwangerschap, maar daar kon ik maar bij weinig mensen mee terecht. Gelukkig is het helemaal goed gekomen. Maar ik herken je verhaal dus wel.
Ik heb wel altijd kinderen gewild, toen ik klein was zei ik altijd dat ik op m'n 27e moeder wilde worden. Geen idee hoe ik daarbij kwam, maar hoe dichter ik bij de 27 kwam, des te minder ging het rammelen. Ik denk dat ik het een beetje eng vond worden, het is ineens veel realistischer dan als je 15 bent en het hebt over 'later'. Maar toen was ik ineens zwanger en ben een maand voor mijn 28 moeder geworden.. Schijnbaar ben ik zo geprogrammeerd haha. Ben nu wel steeds blijer met hem en weet ook dat ik ooit wel kinderen had gewild, wil hem ook absoluut niet meer kwijt. Maar het was wel even schrikken dat het nu al kwam en dat dus ineens een heel stuk vrijheid weg is.
Ik heb het eerder andersom ervaren ik had vanaf mijn 18e, nu 10 jaar geleden, een hele sterke kinderwens. Zelfs zo erg dat als er iemand in mijn omgeving meedeelde dat ze in verwachting waren, ik alleen maar kon huilen. Toen ik eenmaal zelf zwanger was kon ik mijn geluk dan ook niet op. Totdat zoon geboren werd... ik donderde keihard van m'n roze wolk af en belandde in een PD (oké, hij was ook een huilbaby). Ik vond er helemaal niks leuks aan (ondanks dat ik af en toe ook heus genoot) en ik bleek vooral niet het type moeder wat ik dacht dat ik zou zijn, namelijk zo'n 'oermoeder'. Ineens bleek dat ik er helemaal niet zo klaar voor was als ik dacht en ik heb echt onwijs moeten leren groeien naar/in mijn rol als moeder. Dat punt heb ik inmiddels gelukkig bereikt en ik zou never nooit zonder hem kunnen, hij is mijn alles. Maar ik ben nog steeds van mening dat het moederschap mij niet definieert, het is gewoon onderdeel van, ik ben meer dan alleen moeder, als je snapt wat ik bedoel. En met deze wetenschap zou ik me dan ook echt kunnen voorstellen dat ik ook niét gekozen zou kunnen hebben voor kinderen (ook al klinkt het nu net alsof ik spijt heb van mijn zoon, wat absoluut niet zo is ).
Hier wel een kinderwens maar ik was er niet veel mee bezig, kwam ook pas rond mijn 25ste. Toen ook gestopt met de pil maar geen idee waar we mee bezig waren. Tegen niemand gezegd dat we voor een kindje gingen, ook niet tegen de huisarts. Het heeft uiteindelijk dik 1,5 jaar geduurd neer ik zwanger was maar omdat we er niet zoveel mee bezig waren had ik zelf nooit gedacht aan ivf enz,... Of we waren er wel mee bezig want heb in die tijd 5 of 6 keer een zwangerschapstest gedaan maar nooit gekeken om eventueel verdere hulp te zoeken mocht het niet lukken. Ons zoontje is mij alles, hij is ons heiligdom. Langs de ene kant zou ik nu wel een 2e willen. Langs de andere kant hebben we sinds enkele maanden weer heel veel vrijheid ivm uitstapjes, thuis,... ik heb elke periode met ons zoontje geweldig gevonden maar die vrijheid van nu omdat hij nu zelfstandiger is is ook zo geweldig.
Yes! Na m'n eerste zwangerschap (door de pil heen) en al die hormonen kwam ik er achter dat het toch wel heel leuk zou zijn.. Maar ik heb nooit de wens voor huisje boompje beestje gehad. Ik droomde nooit van trouwen en kindjes krijgen. Ik wilde liever carrière maken. Maar toen m'n dochter werd geboren verschoven m'n prioriteiten en t liefst wil ik nog 1 kindje.. het is zo geweldig