Intens verdrietig

Hallo,

Een paar weken geleden nog was ik zo ontzettend gelukkig. Ik was zwanger van mijn derde kindje en dit zou het eerste kindje zijn voor mijn man. Met 8 weken begon ik wat bruinverlies te krijgen, ik voelde dat het niet goed zat en maakte me grote zorgen. Gelukkig mocht ik direct naar het ziekenhuis voor een echo en daar zag ik ons prulletje dansen in mijn buik, het hartje klopte, alles leek in orde. Enigzins gerustgesteld reed ik terug naar huis maar toch....het voelde niet zoals ik het gewend was van mijn twee zoons. Een week of twee later en vele opbeurende gesprekken met een bevriende verloskundige gingen we dan vol goede moed naar het ziekenhuis voor de eerste meting. Ik zou 10 weken zwanger zijn. Meteen mocht ik liggen voor de echo, het lukte niet via de buik. Dit baarde me al zorgen. Dus vaginaal en al gauw werd mijn angst werkelijkheid. Het kindje was nog even klein, dus nog steeds 8 en een halve week oud en .... geen hartje, niets. Stilte.

De arts zocht nog even verder maar ik wist het al. Het kindje was overleden, waarschijnlijk vlak nadat ik het heb zien dansen.

Verslagen verlieten we het ziekenhuis, terwijl er allemaal dikke buiken langs ons heen liepen.

We kregen een nieuwe afspraak en de opdracht na te denken wat we wilden, afwachten, pillen of curretage. Ik was duidelijk en wist het vanuit mijn ziel, dit kindje komt vanzelf.

Twee dagen later begon het te rommelen, op konninginnenacht zouden we nog mee uit gaan, even eruit maar ik heb mijn man alleen laten gaan. Toch zette de miskraam nog niet door en de volgende dag gingen we gewoon naar mijn moeder om haar nieuwe keuken te zien en over de markt te lopen.

Ik reed die ochtend, en na een halfuur begonnen de (mini) weeen. Ik was eigenlijk blij dat ik reed, ik moest me concentreren op de weg. Een maal daar aangekomen zijn we over de markt gelopen en we hebben, terwijl ik de weeen voelde opkomen en afglijden (als golven) hebben we zelfs nog wat gedronken ergens.

Terug bij mijn moeder werd de pijn heviger, ik moest ook naar het toilet en daar werd mijn kleintje geboren. Ik heb bewust niet uitgebreid gekeken, dat lukte niet en kon ik niet aan. Zo ben ik nog zeker vier keer op de wc gaan zitten en uiteindelijk leek de pijn af te nemen. Ik was zo blij dat ik bij mijn moeder was, zo kon ik met haar praten over de miskraam iets wat mijn man echt niet aan kon.

Laat in de middag zijn we terug gereden en de volgende ochtend verloor ik thuis de laatste plas bloed. Op vrijdag had ik dan mijn laatste echo, om te kijken of het schoon was en ja, ik was leeg. Zo voelde ik me ook. Leeg en intens verdrietig.

Ook al was het maar zo jong en klein, het was mijn kindje. En ik zal deze ervaring nooit vergeten.

Nu ben ik twee weken verder, ik bloed niet meer en het leven gaat door. Toch blijf ik verdrietig en heb ik moeite om de dag door te komen. Gisteren kwam een kennisje langs die nu 27 weken zwanger is, ze kwam daar pas achter met 21 weken. Ze vertelde dat ze nog steeds een paar sigaretten per dag rookt en dat deed even zo'n zeer! Ik wil niemand veroordelen, ik ben zelf roker geweest en begrijp de moeite om te stoppen maar toch...Zij wel waarom ik niet?

Gelukkig heb ik twee prachtige jongens en ik geniet ook intens van ze. Maar soms wil ik gewoon even mijn hoofd onder de dekens stoppen en wensen dat dit allemaal niet is gebeurd. Ik hoop dat ik snel weer zwanger mag worden, en stiekem hoop ik dat ik daar pas na 13 weken achter kom haha, zodat ik me niet de eerste drie maanden zorgen maak bij elk pijntje.

Ik wens iedereen die dit heeft moeten doorstaan heel veel sterkte en kracht.

Dit is mijn verhaal, het opschrijven helpt me enorm merk ik.

Liefs Marieke