Ik doe dus mee aan een verhalenwedstrijd en ben druk aan het schrijven. Ik wil dus even jullie meningen, lovend of kritisch; maakt niet uit. Zouden jullie een verhaal dat op deze manier begint verder willen lezen? Wekt het je nieuwsgierigheid op? Is het niet te simpel geschreven? Alsvast bedankt! BEGIN Daar stond hij, in de steeg, leunend tegen de stenen muur. Leren jack, scherpe blik, nonchalant zuigend aan een sigaret. De rook blies hij in kringetjes uit. Het was de hedendaagse versie van James Dean. Alles in zijn uitstraling schreeuwde dat hij gevaarlijk was. Het voelde alsof ik alle controle over mijn hersenen en lichaam in één klap verloor. Elke vezel in mijn lichaam werd naar deze vreemdeling toe gezogen en er was niets dat ik kon doen, behalve een goede openingszin bedenken. In het café aan het einde van de steeg draaiden ze Beautiful Stranger van Madonna. Hoe toepasselijk. "Mag ik een sigaretje van je bietsen?" Mijn god, had ik niks beters kunnen bedenken? Ik rookte niet eens! Hij zei niets, keek me alleen een paar seconden doordringend aan. Toen pakte hij het pakje Marlboro uit zijn jaszak en hield het geopend voor me. Ik pakte een sigaret uit het pakje en bedacht me tegelijkertijd dat ik geen aansteker bij me had. Alsof hij mijn gedachten kon lezen, toverde hij uit zijn andere jaszak een aansteker tevoorschijn en hield het vuurtje voor me. Had hij me door? Onhandig bleef ik bij hem staan, bang dat hij het luid bonzen van mijn hart zou horen. Hij keek me nog steeds aan, en in elke andere situatie zou ik gegeneerd mijn ogen neerslaan, maar deze man stond dat niet toe. Ik moest wel terugkijken, en me verwonderen over zijn verschijning. Blond warrig haar. Een lange, sterke gestalte. Foolish games van Jewel moest wel voor hem geschreven zijn. Hij zweeg nog steeds. Ik ook, want als ik de stilte nu zou doorbreken zou ik dit moment ongetwijfeld ruïneren. Hij schoot zijn brandende peuk de nacht in. "Ik wil dat je me volgt," zei hij ineens. Een donkere, bevelende stem. "Op tien meter afstand. Precies tien meter, geen centimeter minder." Toen liep hij weg, de steeg uit. En ik volgde hem. Ik had geen keus. Ik wist niet waar ik mezelf in stortte, geen idee waar ik zou belanden, en eerlijk gezegd kon het me ook weinig schelen. Als ik maar bij hem in de buurt was.
Ik ben wel benieuwd waarom de 'ik' persoon de man moet volgen, dus wat dat betreft zou ik wel verder lezen ja! Ook leuk dat muziek zo'n duidelijk thema in het verhaal is. Ik vind het moeilijk te zeggen of het goed geschreven is. Ik vind het niet gelijk heel pakkend of zo oops:sorry) maar wie weet dat als ik het verhaal verder zou lezen dat ik er dan helemaal in zou komen. Ik heb alle nicci french boeken gelezen en die vind ik ook niet altijd gelijk vanaf de 1e zin geweldig, dat moet ook opgebouwd worden Maar de vraag is OF ik verder zou lezen, dan is mijn antwoord wel JA denk ik! Veel succes met schrijven en de wedstrijd, wel ff laten weten of je gewonnen hebt he, an als het af is mogen we het dan ook helemaal lezen?
Ja ik zou verder lezen! Ik vind persoonlijk wel dat het erg lang over de sigaret gaat Maar daarna wordt het spannend, met die tien meter..ik ben heel benieuwd! Weet je zelf al hoe het verder gaat trouwens?
Ik wil nu ook weten hoe het verder gaat! Nu moet het nog boeiend blijven.. Hihi! Succes in ieder geval! Begin is goed!
Ik zou ook door lezen. Nog voor je zelf over James Dean begon moest ik aan hem denken, dus die beschrijving is in ieder geval top! En inderdaad....wat gebeurd er verder? Ik ben benieuwd!
normaal houd ik niet zo van verhalen die vanuit "ik" zijn geschreven, maar dit lijktm ij wel wat! Kom maar op met de rest!
best leuk begin. James dean had je niet hoeven melden want die zag ik ook al voor zijn naam er stond! Ik zou juist de liedjes eruit laten. Het leidt mij af van het verhaal omdat ik genoeg liedjes ken, maar geen titels. Ga ik zitten nadenken over hoe die liedjes dan moeten klinken. 'zwoele achtergrondmuziek' of iets dergelijks lijkt mij algemener en dan lees je sneller door. Doordat je wat langer doorgaat over de sigaret, is de plotselinge wending in het verhaal juist veel groter. Zou ik er dus ook inhouden! Heel goed. Ben benieuwd wat er gebeurt als je hem gevolgd hebt! Wordt het een detective of romannetje? Als het een detective wordt wil ik graag verder lezen! Als ik van te voren al weet dat het een romannetje zou zijn, vind ik het nu al een afgerond verhaal en is de rest wel te voorspellen namelijk Succes! Maak er iets moois van!
maar voortui, stelletje nieuwsgierige aagjes Toen liep hij weg, de steeg uit. En ik volgde hem. Ik had geen keus. Ik wist niet waar ik mezelf in stortte, geen idee waar ik zou belanden, en eerlijk gezegd kon het me ook weinig schelen. Als ik maar bij hem in de buurt was. Gehoorzaam volgde ik hem, bang om hem te verliezen in het uitgaansleven dat volop aan de gang was in de stad. Na een paar straten werd het steeds eenzamer. In de verte hoorde ik de levendige geluiden van de stad; ze raakten steeds meer op de achtergrond. Een paar minuten later zag ik hem stoppen voor een oud, vervallen hotel op het Kerkplein. De neonverlichtte letters op het dak zeiden "Grand Hotel". De "G" en de "T" flikkerden, de "L" was zelfs uitgevallen. De vreemdeling, die ik in gedachten al James had gedoopt, wachtte op me voor de deur. "Hier woon ik," zei hij, toen ik hijgend gearriveerd was. "Je blijft hier tien minuten staan, en dan kom je naar boven. Denk erom, geen seconde eerder. Kamer 118." En hij liep naar binnen. Mijn hart schreeuwde dat ik rechtsomkeert moest maken, maar mijn lichaam dwong me te blijven wachten en hierin mee te gaan. Het werden de langste tien minuten van mijn leven. Daarna opende ik de zware deur en liep naar binnen. Geen receptie, wel een lange, steile trap naar boven, bekleed met donkerrood vlekkerig tapijt dat duidelijk zijn beste tijd had gehad. Het werd me duidelijk dat dit geen hotel meer was, maar tegenwoordig gebruikt werd als appartementencomplex. Ik beklom de trap en liep de smalle, donkere gang door. Aan beide zijden deuren, maar geen enkel geluid. Het leek wel een oud spookhotel. Aan het eind van de gang vond ik kamer 118. Moest ik kloppen, blijven staan, of gewoon de deur openmaken? Voor ik besloten had, opende James de deur al met een grote zwaai. "Ik hoorde je voetstappen", verklaarde hij. "Naar binnen". Ik liep zijn kamer in. De adrenaline gierde door mijn lichaam. Wat als ik hier nooit levend vandaan zou komen? Je hoorde vaak genoeg enge verhalen in het nieuws van lustmoordenaars en andere creeps, zeker in de grote stad. Zijn kamer was smal en langwerpig, aan het einde een groot raam van glas in lood. De muren waren hetzelfde donkerrood geschilderd als de bekleding die door heel het hotel op de vloeren lag. Op de grond in de hoek lag een matras, verder was er nog een klein salontafeltje, twee bankstellen waarvan de bekleding deels kapot was, opengesneden leek het wel, en een kleine koelkast, twee keukenkastjes en een smerig aanrecht waar ik elk moment ratten, kakkerlakken of andere enge beesten verwachtte. Tegen de muur stond een gitaar. Het enige persoonlijke dat ik in deze ruimte kon ontdekken. Geen foto's aan de muur, geen rondslingerende spulletjes waaruit ik kon opmaken waar James zich mee bezighield of wat hem interesseerde. De man zonder ziel. Maar wel mét gitaar. In de vensterbanken en op het tafeltje brandden kaarsen. James plofte neer op een van de bankstellen. "Jij blijft staan en ik kijk naar je," gebood hij. "Trek je jas uit".
Lol! Misschien word dat het nog wel Ga ik niks over verklappen. In ieder geval word het geen met seks doodrenkt verhaal, iets anders gaat een grotere rol spelen.