Wat gek en vervelend dat je niet gehoord wordt! Als jouw klachten zo lees, is het niet oké. Paniekaanvallen kunnen zo beangstigend zijn, dat kan ik helaas ook uit ervaring vertellen. Wanneer je bang bent dat er iets zal gebeuren en daar in jouw dagelijks leven daar last van hebt, snap ik niet dat daar geen diagnose voor gegeven kan worden. Wellicht dat als je naar de praktijkondersteuner gaat, dat hij of zij het onderste uit de kan te horen krijgt en alsnog een verwijsbrief kan afgeven incl. de bevindingen. Heel veel sterkte toegewenst.
Jeetje wat vervelend zeg!! In zag toevallig bij mijn verzekering dat die obv preventie ook vergoeden. Dat zou je nog kunnen nakijken. En sommige poh zijn gz-psychologen maar daar moet je dan toevallig geluk mee hebben dat die in de praktijk zit. Alsnog vind ik t zo stom dat je gewoon zo weggewuifd word, sta je dan met je goede gedrag. Je zou ook nog zelf een andere eerste lijns psycholoog kunnen zoeken die je wel wilt helpen. Succes!
Op het moment dat je situaties gaat ontwijken omdat je bang bent in paniek te raken heb je wel degelijk een probleem. Van daaruit word het zonder hulp ook alleen maar erger. Dus top, echt SUPER dat je hulp hebt gezocht! Een diagnose word ook niet gesteld adhv een vragenlijst maar vooral vanuit gesprekken met de cliënt. De poh zou ik zeker doen. Die kan je ook doorverwijzen en wellicht ook beter onder woorden brengen waarom er echt een probleem is. En als diegene het wel zelf kan oplossen helemaal super natuurlijk. Hier echt onwijs goede ervaringen met de poh, zowel met doorverwijzen als met zelf gesprekken.
Ben echt heel blij met jullie reacties! Ik kom er nog op terug (ook op de pb-tjes ), maar in het weekend stond mijn hoofd er niet naar, wilde er even helemaal niet aan denken. En zit nu op mijn werk . Heb in ieder geval een afspraak met de huisarts gemaakt voor donderdagmiddag, en een mailtje naar Menzis gestuurd, op hun site staat namelijk dat psychologische zorg vergoed wordt na verwijzing door de huisarts, en de psycholoog gaf dus aan dat de zorgverzekeraar een DSM diagnose 'eist'. Dus dat is niet helemaal duidelijk. Ik ga een mail sturen naar de psycholoog (de organisatie) of die 'manager' mij terug kan bellen. Ben nu dus aan het werk en kwam er vanochtend telefonisch niet doorheen en ze doen toch altijd aan terugbellen dus kan net zo goed online zo'n contactformulier invullen. Ik ga sowieso niet meer naar deze psycholoog, de organisatie staat goed bekend, ook bij de huisarts, maar het vertrouwen is weg en erg behulpzaam zijn ze ook niet geweest...
Wat vervelend! Jouw klachten zouden heel goed behandeld kunnen worden met emdr in combinatie met exposure. Je geeft aan dat je geen nare ervaring hebt gehad, maar je bent niet geboren met deze angst. Een eerdere paniekaanval kan al een trigger zijn en hoeft helemaal niet specifiek met autorijden te maken hebben. Het kan compleet iets anders zijn, bijvoorbeeld dat je bang bent dat je de controle verliest en wanneer heb je dat geleerd? Het is maar een voorbeeld, maar een goede emdr-therapeut weet hoe hier naar te zoeken. Ook kan je inderdaad emdr toepassen op waar je bang voor bent dat er zou kunnen gebeuren. Dit werkt ook goed, mits je daarna ook gaat doen waar je bang voor bent. Persoonlijk zou ik voor een second opninion gaan bij een kleine zelfstandige psychologenpraktijk. Deze zijn vaak wat flexibeler en minder rigide in het volgen van de regeltjes. Ook zou ik het ook wat aanscherpen. Moet je gaan zitten wachten tot je wel een stoornis ontwikkeld? Ik vind dit echt korte termijndenken van verzekeraars. Ook zou ik dan kijken naar een psycholoog die minimaal de emdr cursus voor gevorderden heeft gevolgd. Daarin wordt namelijk uitgebreid aandacht besteedt aan de behandeling van angst. Dit is uit te zoeken via de site van de emdr vereniging. In een paar sessies zou je hier vanaf moeten kunnen komen mbv een goede therapeut. Uiteraard kun je ook praten met de poh, maar een paar sessies bij een psycholoog hebben mijn inziens meer effect.
Even een reactie op je laatste bericht. Het klopt dat je een verwijzing nodig hebt van een arts, maar om behandeld te worden heb je een dsm-classificatie nodig. De instantie waar jij bent geweest, geeft na de diagnostiekfase aan dat er geen sprake is van een dsm-classificatie en dan wordt verdere behandeling inderdaad niet vergoed. Het klopt dus wel wat ze daar zeggen. De eerste gesprekken zijn vergoed omdat je een verwijzing hebt en dit diagnostiek was.
Even snel hierop reageren hoor.... krijg ik dit probleem straks niet weer? Of heb je kans dat zij het wel op een paniekstoornis gooien of een angststoornis? Ik heb bij deze psycholoog een vragenlijst in moeten vullen en bij alle scoor ik in de 'groene vakjes'. Maar ik heb nu achteraf, nu ze dus geen diagnose hebben weten te stellen, ook maar weinig hoeven vertellen over mijn angsten. De hartkloppingen die ik 's avonds wel eens heb zijn niet besproken, er is niet verder ingegaan op de angst die ik heb wat betreft de kinderen, er is niet ingegaan op de angst om ziek te worden of dood te gaan (volgens mij niets eens om gevraagd). Ja, ik doe alles nog (behalve op de snelweg autorijden) en dat is blijkbaar voor hun de trigger om geen diagnose te stellen. De angst die ik heb voor rijden komt uit een paniekstoornis, de angst wat betreft de kinderen en ziek zijn/dood gaan, geen idee nog echt. Maar heb even gezocht nav de EMDR site en heb iemand hier in de buurt gevonden met een korte wachtlijst. Ook eentje gevonden die waarschijnlijk de cursus voor gevorderden heeft gevolgd maar die heeft een wachttijd van 20 weken, dus dat houdt dan even op.
Op basis van wat jij schrijft snap ik hun denkwijze niet helemaal. Dat jij bijna alles nog doet, met uitzondering van autorijden, is geen reden om geen diagnose te stellen. Het gaat erom of het jou lijdensdruk geeft, oftewel dat je er last van hebt. Sowieso zijn vragenlijsten enkel ondersteunend en nooit lijdend in het stellen van de diagnose. Als het goed is, wordt er nu een intakeverslag gemaakt. Ik zou sowieso hier een kopie van vragen. Hier heb je recht op. Klopt het wat hierin staat? Herken jij jezelf hier überhaupt in? Ook gaat er een afsluitende brief naar de huisarts. Samen met de huisarts overleggen of een second opinion zin heeft. Mij klinkt het alsof ze een conclusie hebben getrokken zonder dat ze alle informatie van jou hadden. In dat geval heeft een second opinion mijn inziens zeker zin.
Dank je voor dit bericht, ik zie het precies zo en hier kan ik echt wat mee, ook als ik nog een (telefonisch) gesprek heb met deze psycholoog. Tijdens het gesprek vrijdag was ik zo overrompeld dat ik niet de juiste woorden kon vinden, ik was vooral heel boos Ik ga een lijstje maken met wat ik wil zeggen en stap sowieso over naar een andere psycholoog, in overleg met de huisarts. Ze zouden het verslag naar de huisarts sturen maar de huisarts had die vanochtend nog niet, daarom ook een afspraak gemaakt voor donderdag. Dan bel ik woensdagochtend de huisarts of ze het verslag hebben en als dat niet zo is bel ik de psycholoog. Jammer is dat ik geen direct nummer heb en dat ze alleen aan terugbellen doen. Maar ook zonder verslag komt het wel goed, achteraf gezien hebben ze veel dingen dus niet besproken, ik dacht dat dat nog zou komen, maar dat had dus al moeten zijn besproken, gewoon heel slecht van de psycholoog. Zeker als ze vinden dat ik zo sterk ben hadden ze ook moeten weten dat ze meer door hadden moeten vragen toch? Sterke personen geven niet zo snel hun zwaktes aan dus dan moet je doorvragen
De psycholoog zei dus heel duidelijk dat doordat ik alles nog wel doe, ze geen diagnose kunnen stellen. BS dus, 'fijn' om te lezen
Ik heb je bericht even gelezen en allereerst TOP dat je hulp bent gaan zoeken en onwijs knap van je dat je je niet laat beheersen door je angst en alsnog achter het stuur stapt! Ik heb ook een rijangst ontwikkelt in nasleep van een paniekstoornis die ik heb ontwikkeld nav wat traumatische gebeurtenissen (overlijden moeder op vrij jonge leeftijd). Ik heb 9 jaar helemaal niet gereden, ik vond het doodeng. Ik had ook paniekaanvallen op andere plekken en uiteindelijk ook de stap gezet naar een psycholoog. Na wat EMDR sessies en exposure therapie ben ik weer met plezier gaan rijden en weet ik mijn paniek onder controle te houden. Nu na de bevalling van onze jongste, kreeg ik weer last van vermijdingsgedrag en angst/spanning achter het stuur en heb ik opnieuw de stap naar de psych gezet. Jouw verhaal klinkt mij echt mega bekend in de oren, ook ik vermijd het niet. Rij nog regelmatig 200km op een dag maar ik merk dat het niet zonder spanning ging. Dus ik ben weer begonnen bij de psych en zij heeft mij zelfs aangemeld voor het lange traject. Moest ook een vragenlijst invullen en daar kwam ook niet echt iets schokkends uit maar de rest van de diagnose is gesteld obv mijn verhaal. Het verbaast mij echt heel erg dat ze bij jou geen diagnose hebben gesteld. Dat je in groene vakjes eindigt, zegt niets over hoe je je voelt. Wellicht denk jij je beter te voelen dan dat je doet en heb je jezelf hogere waardes toegekend? Ik vind het echt heel naar voor je dat je eindelijk de stap hebt gezet om van je angsten af te komen (dat is echt al een grote stap) en dat dan voor je gevoel de deur voor je neus dichtgesmeten wordt. Ik zou je aanraden om een andere praktijk te zoeken. Ik weet niet waar je woont maar ik ben heel erg goed geholpen door het IPZO (google maar). Zij zijn echt gespecialiseerd in het behandelen van angst- en paniekstoornissen. Ik hoop echt enorm voor je dat je snel geholpen gaat worden want dat verdien je!
Het wordt me momenteel even te veel om ook nog te regelen dat ik er kan komen, er moet vast nog een andere optie zijn, iemand die me wel een diagnose wil geven en gewoon kan behandelen met wat ik nodig heb. Heb daar wel vertrouwen in na alle reacties
Uiteraard ga ik daar nu achteraan. Deze psycholoog/organisatie wordt het niet meer. Wil het nog wel uitgesproken hebben, ook fijn voor hun toekomstige patienten.
Wie weet is de poh ook wel genoeg (al denk ik van niet), ik ga het donderdag met de huisarts overleggen.
Klinkt goed! Ga dit dan ook zeker aankaarten als ik straks een nieuwe psycholoog heb. Samen met cognitieve gedragstherapie denk ik dan.
Ik heb last gekregen van paniekaanvallen nadat mijn man 6 weken in het ziekenhuis had gelegen. Ben mezelf in die periode compleet voorbij gelopen, achteraf gezien had ik me ziek moeten melden, maar ja, ik wilde sterk zijn... Op zich was dat mijn man in het ziekenhuis lag niet zo traumatisch, alles eromheen wel en de trigger voor paniekaanvallen en angst geworden.
Ik hoop dat het jou gaat helpen! Ik heb inderdaad al gekeken naar psychologen hier in de buurt die ook EMDR doen. En waar ik een goed gevoel bij heb. Ga dat ook zeker aankaarten bij mijn huisarts.
Dank je. Ik hoop dat de POH mij ook op weg kan helpen! Maar je moet het maar net treffen denk ik, ik ken die van ons helemaal (nog) niet.
Heel herkenbaar. Iedereen is wel eens bang dat er iets met haar kinderen gebeurt, logisch. Maar de gedachten die ik heb zijn niet normaal, niet lezen als je zelf last hebt van angstklachten, zal het even in het wit zetten, als je het selecteert kan je het dan wel lezen; hopen dat de jongste deze paardijles overleeft omdat we de dag erna iets gaan doen waarbij het zo leuk zou zijn dat zij er nog bij is. Ik ga gewoon eerst met de huisarts praten en dan misschien een paar keer met de POH, even kijken wat de huisarts denkt wat het beste is.