Hoi meiden, Na lang wikken en wegen, veel ups en downs, wil ik er nu echt mee stoppen. Ik word opgeslokt door alle negativiteit van mijn partner. Zijn kritiek, zijn 'het gras is áltijd groener aan de overkant', niks is goed genoeg, relatie niet, financiën niet, we doen te weinig, auto niet goed, huis is niet goed. Dit wordt niet beter, al ik had het zo gehoopt. We zitten in en vicieuze cirkel. Mijn partner mist veel in onze relatie, en dat klopt. Maar hij uit dit door continu negatief en neerbuigend te zijn, denigrerende opmerkingen maken. Ik voel mij continu gekwetst, waardoor ik weinig tot geen behoefte heb aan ook maar iets met hem. En dan ligt de schuld bij mij, want ik doe er niks aan. Het is klaar nu, ik heb er ook echt vrede mee, ook voor de kinderen! We komen hier wel uit. Ik heb eerlijk gezegd ook echt geen behoefte aan 'wat vreselijk', 'sterkte' etc. Dat klinkt heel onaardig, maar ik ervaar het gewoon niet meer zo! Eindelijk heb ik het gevoel dat het goed is, en het beste is Nou dat gezegd te hebben..hoe nu verder? Ik ben al een tijd op zoek naar een nieuwe baan. Nu kan ik bij een uitzendbureau aan de slag bij een werkgever, die meteen een vast contract geeft. Geen wereldbaan, mag ach, dan is dat maar zo. Dan kan ik in ieder geval een kleine woning gaan huren. Nu wil ik graag weten hoe het zit met toeslagen? Huurtoeslag bijvoorbeeld, voor een vrije sector of particulier huurwoning? Sociale woning duurt te lang. Ik heb woningen gezien die als vrije sector vermeld staan, die onder de max. huurgrens zitten, dan zou ik recht hebben op huurtoeslag lijkt me? Wat zijn de regels verder? Aan welke eisen moet je voldoen om uberhaubt een woning te mogen huren? Verder hebben we samen een koopwoning en en samenlevingscontract. Blijft hij mijn toeslagpartner? Aangezien we samen kinderen en een koophuis hebben (die wel te koop komt te staan). Ik heb begrepen dat een toeslagpartner die op een ander adres ingeschreven staat, geen invloed zal hebben op de huurtoeslag, maar wel op de overige toeslagen. Met een grove berekening scheelt dit bijna 200,- pm. Niet niks dus. Verder zijn álle tips welkom. Ik heb heel lang gedacht dat het voor mij onmogelijk zou zijn om op eigen benen te kunnen staan, financieël. Maar dat geloof ik nu niet meer, dit lukt mij wel! Liefs MamaZE P.S. ik heb besloten om na dit topic dit account op te zeggen, en lekker verder onder een andere naam. Klinkt vreemd, maar zoveel ellende in 1 jaar tijd dat ik hier allemaal heb neergezet. Ik wil dat achter me laten, en ook hier niet meer terug willen lezen
Dag! Pff belastingdienst is een gedoe maar goed, ik denk dat je al aan de slag bent geweest op toeslagen.nl? Ik geloof dat, wanneer er een samenlevingscontract is, hij nog jouw toeslagpartner is(Wie is mijn toeslagpartner?). Dit heeft inderdaad effect op toeslagen. Op de site van de belastingdienst wordt je denk ik al heel wat wijzer! Je kan met wat getalletjes wat proefberekeningen maken. Gaat je ex partner ook alimentatie betalen? Veel makelaarskantoren/verhuurders eisen dat je minimaal 4,5x de huurprijs netto oid verdient. Dit verschilt nogal dus dat zou ik even bij de desbetreffende verhuurder informeren. Eventueel kun je jouw situatie uitleggen en misschien dat er dan nog iets te regelen valt, misschien een garantstelling van iemand (ex partner, ouders etc). Verder kun je kijken of je, als je op jezelf woont, kwijtschelding kan krijgen van bijvoorbeeld waterschapsbelasting of rioolheffing dingen. Heb je hier wat aan? Succes, je kan het!
Zeker gaat het je lukken!! Je krijgt inderdaad huurtoeslag als je onder de 699 euro aan huur zit. Het is wel inkomensafhankelijk. Als je teveel verdiend krijg je weinig of geen huurtoeslag, dit heb ik ondervonden vandaag wat betreft toeslagpartner weet ik niet goed. Ik heb ook nog steeds een samenlevingscontract met me ex, moet nog ontbonden worden. Maar geen koophuis samen. Ik vul altijd in dat ik geen toeslagpartner heb. succes met alles!
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb inderdaad al het eea op toeslagen.nl nagekeken. Maar ik ga me nog even verder verdiepen in het hoe wat over een toeslagpartner. Qua alimentatie moeten we nog bespreken, eigenlijk alles nog. Hoewel we dit soort momenten vaker hebben gehad, is dit de eerste keer dat ik de knoop echt wil doorhakken. Heb niet het idee dat hij beseft dat het menens is voor mij/ons. Ik ga inderdaad ook maar eens informeren naar de inkomeneis. Ik zie op internet veel verschillende dingen namelijk. Bedankt voor de tips!
Misschien eens langs gaan bij de Maatschappelijke Dienst in jouw regio? Zij hebben ook wel eens extra ingangen en connecties die je verder kunnen helpen.
Ik heb het gister tegen mijn partner gezegd, dat ik zo niet meer verder wil. En ja, hij was boos...boos dat ik wel de tijd en energie heb om vanalles uit te gaan zoeken en met hem discussiëren over uit elkaar gaan, maar diezelfde energie niet steek in onze relatie te verbeteren. Eerlijk gezegd dacht ik dat hij zijn schouders zou ophalen (hij is een enorme binnenvetter) en het zogenaamd wel prima zou vinden. Maar het doet hem echt veel... Niet dat hij ineens een ommezwaai heeft gemaakt, de laatste paar weken probeert hij om onze relatie te laten werken. Punt is alleen, als ik niet perfect bijgeschaafd kan worden, is het niet goed genoeg. Ik kan hem niet 'lezen', alles wat hij zegt moet ik 10x analyseren om te weten wat erachter zit. Inmiddels weet ik wel dat hij niets liever wil dat een goede relatie en een fijn gezinsleven. Integenstelling tot wat hij voorheen veel zei. Het was allemaal niet goed genoeg, had er geen zin meer in en wilde ermee stoppen. Maar puntje bij paaltje, als ik op het punt stond naar bijvoorbeeld mijn ouders te gaan om te praten, dan wilde hij dat weer niet. 2 weken terug heb hem verteld dat dit puur bangmakerij is naar mij toe, een soort wake up call. En dat was ook zo volgens hem. Hij heeft toen toegegeven me echt niet kwijt te willen..en nu gister weer. Ik was er zo zeker van. Toen de zoveelste poging mislukte. Maar waar hij voorheen zijn schouders ophaalde, blijft hij nu steeds maar doorgaan met praten praten en nog eens praten. Een ding waar we gewoon niet uitkomen is duidelijk. Ik ervaar veeeeel te weinig respect van hem naar mij toe en toon daardoor weinig initiatief. Dat heeft weer zijn weerslag op hem, en uit dit weer door...juist...respectloos te doen. Ik weet het nu even niet meer. We hebben wel 2 prachtkindjes, en die wens ik niets liever dan een vader en moeder samen. Ik heb gescheiden ouders, en ik heb het heel erg moeilijk gehad. Tuurlijk heb ik het gevoel dat hij gewoon te laat is hiermee, maar ik kan hem nu een hak zetten, dat hij het kan bekijken...maar de kinderen... Ik dacht eerst dat het gewoon geen zin meer had, maar nu ben ik bang dat ik de kans om onze kinderen een stabiel gezinsleven te bieden, laat overgaan.
Uit elkaar gaan kun je ook later nog doen. Die optie is er altijd. Zoek een relatietherapeut en praat met elkaar. Als ik je bericht hierboven zo lees zijn jullie nog niet helemaal klaar met elkaar.
Klaar met elkaar misschien niet inderdaad, maar ik ben wel doodongelukkig zo. Dit loopt al heel erg lang, met ups en downs. Maar de periodes dat het goed gaat is heel weinig. Ik ben echt op. Nooit goed genoeg kunnen zijn, jaloezie naar anderen toe, die negativiteit. Mijn dochter krijgt het ook mee dat papa zich thuis niet prettig voelt. Wat voor voorbeeld krijgt zij dan? Erger nog, ze gaat zichzelf straks misschien de schuld geven en afgewezen voelen. Begrijp me niet verkeerd, hij is fantastische vader voor haar, maar heeft niet door wat hij aanricht zo..
Vrije sector huur woningen zijn altijd boven de sociale huurwoningen prijs en hebben daarom nooit huur toeslag, wil je in aanmerking komen voor vrije sector huurwoning dan moet je wel een bepaald inkomen hebben, ik hoop voor jou dat je snel een huisje hebt en die baan krijgt zo dat je verder kan.
Ik zou op zn minst de relatie nog een kans willen geven, maar wel op voorwaarde dat er relatietherapie wordt geprobeerd. Het is nl niet zo dat alleen JIJ moet aanpassen en dat JIJ alles fout zou doen. Een relatie heb je samen en daaraan werk je SAMEN. Ook je partner zal zn hand in eigen boezem moeten steken en aan zn gedrag moeten werken. Daarna is het altijd nog de mogelijkheid om te stoppen.
als ik dit zo allemaal lees... jouw reactie.. dan is het precies mijn relatie ik ben ook echt op nu.. ongelukkig (en mijn vriend ook) hoe graag wij onze kinderen een gelukkig gezinnetje gunnen.. het gaat gewoon niet meer.. we hebben geen ruzie of een hekel aan elkaar.. maar we zijn tot de conclusie gekomen dat we niet samen kunnen leven! hij verwacht dingen van mij die ik niet waar kan maken (ook altijd negatief.. mij onzeker maken, niets is goed genoeg wat ik doe.. en dan kan ik ook niet meer leuk en aardig blijven. en zo gaat dat dan maar door)
Oh wauw inderdaad hetzelfde verhaal! Vooral die verwachtingen die je gewoon niet waar kan maken, al zou je zo graag willen! En die negativiteit..bah! Hier gisteren weer een gesprek gehad. Verstand en gevoel zitten niet op een lijn bij mij. Hij was gister echt in tranen van frustratie (wat echt weinig voorkomt!) Hij snapt niet waarom ik er niet meer in kan steken, waarom ik het 'niet eens probeer'. En ik begrijp hem..het is ook zo moeilijk uit leggen, maar ik kan het simpelweg niet meer, al zou ik het zo graag willen! Het deed me ook echt zeer om hem zo te zien, ik WIL het wel, echt waar, maar ik KAN hem niet geven wat hij zoekt..Dan zou ik mezelf echt moeten veranderen in iemand die ik simpelweg niet ben. Ik heb dus toch voet bij stuk gehouden. Het is een soort onderbuik gevoel, ergens wetende dat het echt niet beter wordt. Dit wil ik niet voor mijzelf, en al helemaal niet voor hem. Misschien contact met pb houden?
ja dat verschrikkelijke gevoel heb ik hier ook hoor.. het is ook pas echt over sinds dinsdag.. ik weet dat het beter word en het echt moet gebeuren..
Heb je al geprobeerd om het op te schrijven. En dan bedoel ik de dingen zoals jij het graag wil. Misschien als hij leest hoe jij je voelt en wat jij verwacht en waar je recht op hebt in een gelijkwaardige relatie. Het wel doordringt. Andersom is dat natuurlijk ook een optie/slim te doen.
Hier precies hetzelfde, vorige jaar 3 maanden uit elkaar geweest, toen weer bij elkaar, ging een hele tijd goed, maar nu is het weer fout.
Je partner zal toch echt eens naar zichzelf moeten gaan kijken, want de echte onvrede zul jij nooit kunnen wegnemen, hoe perfect je ook bijgeschaafd wordt. HIJ zal in beginsel een flink aan zichzelf moeten gaan schaven. Zijn innerlijke onvrede moet veranderen.... hij moet eens gaan kijken naar wat hij WEL heeft. Elke dag zijn zegeningen tellen. In een relatie moet je niet de ander willen veranderen, maar jezelf. Vraag jezelf elke dag af wat je kunt doen om je relatie die dag een boost te geven.