heeft iemand tips voor mij. Ik ben 28 december bevallen van onze zoon na 32 weken zwangerschap. Nu was 2 weken terug mijn laatste verlofweek en heb nu nog 5 weken vakantie. Maar voor mij is dit helemaal geen vakantie omdat ik in mijn hoofd nog erg bezig ben met het moment van bevalling en periode daarna. Ik ben snel moe en merk dat ik in snel vermoeid ben in gezeldschap. Als ik bijvoorbeeld een ochtend bij een vriendin ben geweest dan ben ik doodop. Nu slaapt onze kleine ook nog niet door komt nog 2x en ik weet dat dit natuurlijk ook niet meehelpt. Gelukkig kan ik absoluut wel van mijn zoontje genieten en is hij een heerlijk vrolijk ventje! Nu ben ik vandaag bij de bedrijfsarts geweest vanwege mijn situatie nadat ik deze met mijn bedrijsleidster heb besproken. Nou ik heb nog nooit zo'n kille kikker meegemaakt die helemaal niet begrijpt hoe ik mij voel. Hij zegt doodleuk je gaat er nu mee aan de slag (regel zelf een mw, ga sporten, dump je kind bij de oppas om zelf wat te gaan doen, ga stappen met vriendinnen) en dan eind mei weer aan het werk. Ik ben daar ontzettend kwaad weggegaan, en voelde me zo niet begrepen. Nu vraag ik eigenlijk aan jullie tips hoe jullie dit hebben gedaan na zwangerschapsverlof. direct weer aan het werk of langer thuisgebleven en welke weg hebben jullie hierbij bewandelt? Groetjes baukje
Lieve baukje ziekmelden op je laatste verlof dag, ik ben 14/8 bevallen en werk sinds maart 1 ochtend in de week (vooraf 40uur) ik ga vanaf 1mei 2 ochtende werken zowel uwv als de bedrijfarts zal achter je staan...
oh ik zie net dat je geen goede bedrijfarts hebt dat is balen...die van mij is echt geweldig van hem hoefte ik niet eens een 2e ochtend maar dat wil ik zelf ik wordt gek van het thuis zitten
sorry ben ik weer maar even weg zijn van je baby kan echt heel veel energie opleveren dat heeft de psycholoog aangeraden en ben ik nu mee bezig .. het is echt super om ff er tussen uit te zijn dus dat advies moet je echt aannemen hoor
Hallo, Ik was net thuis met mijn dochter en moest ook weer werken. Maar ik heb me gewoon ziek gemeld. En ik zit nu al 7 maanden in de ziektewet. De bedrijfsarts waar ik ben geweest gaf wel aan dat ik beter nog thuis kom blijven. Ik zit ook in therapie om alles een plekje te geven. Mijn contract werd in de tussentijd niet verlengd dus ik moet nu bij het UWV komen voor gesprekken met de arts. Zij nemen ook contact op met mijn psycholoog en die bevestigd ook dat ik nog niet moe(s)t gaan werken. Het is heel oneerlijk dat ons verlof meteen ingaat bij de geboorte. Mijn dochter is met 27+2 geboren en mocht 16 dagen voor de uitgerekende datum mee naar huis maar wel met sonde etc, dus was ik de hele dag mee bezig. Toen het goed met haar ging was het verlof om. Er is je al zoveel afgenomen door de vroeggeboorte. Je kindje zijn/haar recht op een veilige plek tot minimaal 37 weken, een mooie bevalling waarbij je meteen ook je kindje mag vasthouden, borstvoeding geven (kolven lukte niet omdat ik mijn kindje niet bij me had), een kraamweek lekker in bed met je kindje erbij en mensen die komen kijken en beschuit met muisjes eten, je kindje zelf voeden en verschonen (je bent er natuurlijk niet 24 uur per dag bij dus moet het uit handen geven), steeds weer het gevoel hebben dat je je kindje in de steek laat als je naar huis gaat om te slapen, langer herstel omdat je geen rust kan nemen omdat je alleen maar bij je kindje wilt zijn, en ga zo maar door.. Er is je al zoveel afgenomen en dan wanneer het echte genieten begint moet je weer werken. Terwijl je eindelijk misschien een heel klein beetje kan uitrusten van de uitputting en stress. Dat gaat natuurlijk niet. Wat jij beschrijft hoe je je voelt zou ik heen gaan naar je werk die dag en dezelfde middag ziek naar huis gaan. Opnieuw ziek melden en stevig op je strepen zijn. Als je nu straks gewoon maar doorgaat raak je misschien nog meer uitgeput etc. En tegen de bedrijfsarts vertellen dat jij je niet begrepen voelt. Misschien kan je naar een andere arts als het echt niet klikt?? Heel veel succes ermee!!! Liefs
Ik heb een beetje een dubbel gevoel, want herken het wel heel erg. Toen mijn verlof was afgelopen was ik er ook lichamelijk en geestelijk niet aan toe om te werken. Echter, ik heb wel geleerd dat herstellen net zo iets is als weer lichamelijke conditie opbouwen, je moet gewoon ergens beginnen. Ik heb met mijn baas en arbo arts overlegd dat ik een deel op therapeutische basis zou beginnen, en nog een deel ziektewet, en dat heb ik langzaam opgebouwd. In de praktijk kwam het er op neer dat ik bijna 6 maanden 75% heb gewerkt, en daarna weer volledig aan de slag ben gegaan. Wat cairansmummy zegt, het advies van de bedrijfsarts is nog niet zo gek, je krijgt energie van even wat anders doen. En een beetje contact met je werk houden zorgt er ook voor dat de stap straks niet zo groot is om weer aan het werk te gaan. Het feit dat je kindje nog niet doorslaapt en je daar zo moe door bent zal een arbo arts niet als ziektebeeld erkennen, immers alle jonge ouders hebben daar last van. Maak hem duidelijk dat dit bovenop de zware geboorte is gekomen. Ik vind wel dat je recht heb op ziekteverlof als je ziek bent, maar vind het geen compensatie voor alles wat je al 'afgenomen' is. Een zware zwangerschap en geboorte hoeft voor mij niet afgewenteld te worden op de werkgever, die kan daar ook niets aan doen. In overleg kan veel, heb ik gemerkt, en je ziek melden zonder overleg zal alleen maar leiden tot een verzuurde werkverhouding.
Met de laatste alinea ben ik het niet helemaal eens. Op de eerste plaats bedoelde ik niet dat het een compensatie zou zijn voor wat je is afgenomen. Mijn bedoeling met mijn stukje was dat je eindelijk een klein beetje tot rust kan komen alles kan verwerken en dat je dan alweer moet werken. Want een geschikte compensatie voor alles wat ik iig heb meegemaakt bestaat niet. Ziek melden zonder overleg zal denk ik niet tot een verzuurde verhouding leiden. Je probeerd het tenslotte eerst een dag gaat het niet dan niet. Ik zie niet in waarom dat tot een verzuurde verhouding kan leiden. Af en toe eens bij je werk langs gaan zou idd misschien goed zijn en er af en toe eens tussenuit. Maar ook dit is voor iedereen anders. Ik ben nu bijna een jaar thuis en nu pas weer in staat om iets te gaan doen in de zin van reintergreren. En ben weer erg gemotiveerd om dingen te ondernemen. Dit was even helemaal weg omdat ik er gewoon de energie niet voor had. Ik denk dat het ook wel samenhangt met hoe je zelf bent, wat je heb meegemaakt en hoe vroeg je kindje is geboren. Bij mij was dat 12 weken en 5 dagen. Dat is behoorlijk en hakt er bij mij iig goed in. Je moet goed naar je eigen gevoel en lichaam luisteren en daar naar luisteren. Probeer je het en gaat het niet dan niet, dan heb je nog meer tijd nodig.
Oh, nu ik het idd zo lees ben ik het helemaal met je eens. Alleen denk ik wel dat het goed is om hierover met je werkgever in overleg te treden. Het staat buiten kijf dat je tijd nodig hebt om dingen te verwerken en weer bij te komen, had ik ook zeker wel na een zwangerschap met bedrust, een vroeggeboorte, een kind met schisis en HELLP syndroom. Maar als je ziek gemeld bent betaalt de werkgever je en ik vind dat je daar goed overleg over moet plegen, en ik merk dat veel werkgevers dat ook hebben.
Hoi hoi, Ik heb voor mezelf besloten dat ik me toch ziek ga melden. Ik merk dat het over een maand weer moeten werken me benauwd. Ik wilde de adviezen van de bedrijfsarts niet allemaal teniet doen want ik weet heel goed dat sporten en tijd voor mezelf energie opleveren. Alleen voelde ik me tijdens het gesprek totaal niet begrepen en hij ging op een toon (die ik even zo niet weet te omschrijven maar me helemaal verkeerd schoot) mij vertellen wat ik in die maand dan allemaal even zou moeten gaan ondernemen om dan weer aan t werk te kunnen. Ik onderneem toch minimaal 1maal per week wat met een vriendin en pak t sporten ook op. alleen waar ik nog erg mee kamp is dat dit mij zoveel energie kost dat ik de rest van de dag futloos ben. kortom t kost me vaak nog meer energie dan dat dit me opbrengt. Ik kom meer tot rust door bijvoorbeeld even in de tuin te werken of een boek te lezen als ons manneke op bed ligt. En ziek zijn zie ik niet ter compensatie van wat ik niet heb gehad. Maar het is wel zo dat wat ik heb gemist mij het meeste parten speelt en dit spookt toch vaak in mijn hoofd rond. En ik ben bang dat als ik nu weer aan het werk ga ik me zelf overvraag en dat men op den duur op het werk en thuis niets meer aan mij heeft. Ik werk namenlijk in de forensische psychiatrie met persoonlijkheid problematiek en dat zijn toch wel echt energieslurpers hihi. Ik moet zeggen dat de meesten van jullie toch wel een gecompliceerdere zwangerschap of veel vroeger zijn dan mij. Geeft me eigenlijk ook wel een beetje het gevoel van dat ik niet zo moet zeuren omdat wij dan toch wel veel geluk hebben gehad.
He Bauk! Niet doen, niet gaan vergelijken. Iedereen voelt het en verwerkt het op zijn of haar eigen manier. Ik weet nog dat ik echte paniekaanvallen kreeg van de gedachte weer te moeten werken, niet zozeer vanwege alles dat er gebeurt was maar omdat ik merkte dat ik er nog niet was, niet op mijn oude niveau en veel minder kon en kon hebben. Ik kon niet overzien hoe het werk zou gaan, en alleen al denken aan de overgang van mijn veilige routine leven in huis, waar ik zelf alle invloed kon uitoefenen (voor zover dat wil met een baby) naar de hectische werkomgeving heeft me nachten doen wakker liggen. Manlief heeft ook menige hysterische huilbui moeten ondergaan Misschien dat ik daarom aandring op contact houden met je werk, dan is de stap wat kleiner. Maar dat komt waarschijnlijk voornamelijk door projectie over hoe ik heb beleeft.
Hoi Bauk, Wat vervelend dat je je zo voelt en weinig medewerking krijgt van die *** van een arboarts. Mijn mannen zijn met 28 weken en geboren en ze waren net een paar weekjes thuis en toen moest ik alweer werken. Dit trok ik echt niet en was er ook helemaal niet aan toe. Mijn manager had dit al lang in de gaten en vond dat het beter was dat ik de ziektewet in zou gaan zodat ik wat langer thuis zou blijven. Ik had ook hulp van uit het ziekenhuis, veel gesprekken gehad met een vrouw daar. Zij adviseerde mij om me ook ziek te melden en dat ik het dan niet op de vermoeidheid moest gooien maar echt alles op mezelf betrekken. Nu was ik op dat moment ook echt niet geestelijk en emotioneel toe aan werken. Ik werd uitgenodigt voor een gesprek bij de arboarts. Heb me op lopen vreten van de zenuwen toen omdat ik bang was dat ik geen begrip zou krijgen. Gelukkig was dat anders, ze heeft me verhaal aangehoord en vond ook dat ik nog maar even thuis moest blijven. Officieel moest ik eind januari weer beginnen. Ben toen halverwege maart naar het werk gegaan voor een bakje koffie en een praatje met collega's. Dit was op verzoek van de arbo arts. Moest eerst maar eens een aantal keer om het hoekje kijken. Langzaam aan ben ik 3 x 2 uurtjes per week gaan werken. Dit ging opzich goed tot dat ik zware hyperventilatie kreeg. Moest weer bij de arboarts komen en toen begon ze wel wat te pushen. Ze vond dat ik binnen een aantal weken weer volledig moest werken, woest was ik op haar omdat ik wist dat dit niet zou lukken. Inmiddels had ik nieuwe manager op het werk, dit keer een man. Zijn vrouw had ook een kindje gekregen, maar was heel depressief geweest naar de bevalling. Dus mijn manager was ook boos op de arboarts en vond dat ik het rustig aan moest doen. Hij had natuurlijk thuis ook dingen meegemaakt. Door de super medewerking van mijn manager ben ik er langzaam aan weer boven op gekomen. De 1e week van november werkte ik pas weer volledig ( 24 uur per week). Wat ik je wil adviseren is om je nu ziek te melden en absoluut niet je vakantie uren of je ouderschapsverlof daarvoor te gebruiken. Vakantie uren of ouderschapverlof is voor moeder en kind en voor de leuke dingen die daarbij horen. En dat moet je niet gebruiken voor deze periode, ook al zal de arbo dat wel willen. Daarbij zou ik vragen of je een andere arboarts kunt krijgen die wel begrip heeft voor jou situatie. Want op deze manier heb je natuurlijk nog meer stress en dat kun je niet gebruiken op het moment. Mijn maatschappelijke hulp uit het ziekenhuis gaf wel aan dat het verstandig was om een plan op te stellen over hoe ik het zag om weer terug te komen. Dus wanneer ik het in mijn hoofd had om weer te beginnen en voor hoeveel uur per week, en dit dan langzaam aan op te bouwen. Dit had ik ook meegenomen naar mijn arbo arts. Hoe staat je werkgever hier eigenlijk tegenover? Krijg je ook begrip hiervoor? als dat het geval is kun je ook met je werkgever een heel eind komen. Een arbo arts geef namelijk een advies en als jij bijvoorbeeld wel goede afspraken kunt maken met je werkgever dan kun je deze afspraken ook volgen. Veel succes, hopelijk voel je je lichamelijk en emotioneel snel wat beter. Helaas begrijpen niet veel mensen wat een nasleep een vroegeboorte kan hebben. Pas goed op jezelf en geniet vooral van je kleintje!!
Hej jada, Myn leidinggevende is gelukkig erg begripvol en gaf ook aan t jammer te vinden dat de arbo arts zo reageerde. Samen hebben we besloten dat k ziek ga melden en naar mn eigen ha ga en kyken voor n doorverwyzing. Hier ging ze helemaal mee akkoord. Dus voel weer wat lucht om me heen gelukkig! K herken helemaal wat je zegt dat veel mensen t niet begrypen wat er op dit moment in me omgaat want t gaat toch zo goed met de kleine en t is toch al 4maanden geleden! K voel de dag dat k in t Z'huis kwam nog als gister...nee k heb besloten naar mezelf te luisteren en beter nu de tyd nemen dan straks dubbel zo ver weg zyn
Je kunt je wel ziekmelden, maar als de bedrijfsarts niet vind dat je ziek bent dan heb je wel degelijk een probleem (spreek uit ervaring tijdens zwangerschap). De bedrijfsarts bepaalt namelijk op basis van je klachten je belastbaarheid. Als hij vindt dat je gewoon of gedeeltelijk belastbaar bent, heb je maar te werken of je moet een second opinion vragen. Het niet opvolgen van zijn adviezen, zeker als je het niet eens probeert, telt als het niet meewerken aan je eigen reintegratie. Dat kan zelfs een reden zijn voor ontslag. Ik zou dus kijken of je een balans kunt vinden tussen doen wat jij aanvoelt dat je nodig hebt en je goede wil tonen.
Volgens mij klopt dit niet helemaal. Mijn arbo arts ging op een gegeven moment ook pushen. Maar mijn manager had gezegt dat ze kon pushen wat ze wil maar dat mijn arbo een advies geeft en dat ik niet verplicht was om dit op te volgen. En ik heb hier nooit problemen mee gehad. En dan kun je wel zeggen dat als je het niet probeerd dat je dan ontslag kunt krijgen. Maar wat als het echt niet lukt en het advies is anders van de arbo arts. Als mijn arbo arts zou zeggen dat ik had moeten werken dan had ik dat echt niet gedaan. Ik kon het emotioneel niet aan. Misschien was het bij jou anders omdat het bij jou tijdens de zwangerschap is geweest. Dit is iets heel anders, tijdens een zwangerschap is het vaak lichamelijke klachten enzo. Na de bevalling heeft vaak met hele andere klachten te maken. Denk daarbij meer op emotioneel vlak.
Is het niet iets om met iemand te gaan praten? Het is toch heel wat wat je mee maakt. En miss is het dan fijn om even tegen iemand te praten buiten je 'kringetje'. Verder kan ik je niet helpen. Ik ben 6 weken na de geboorte weer begonnen met werken omdat ik het thuis zitten zat was.
Als je werkgever achter je staat maakt het inderdaad niet uit wat de bedrijfsarts zegt. Maar ik begreep van TS dat zowel de werkgever als de bedrijfsarts moeilijk doen. En inderdaad was mijn situatie anders omdat het tijdens de zwangerschap was, maar wettelijk gezien maakt het volgens mij niet zoveel uit. Ik snap heel goed dat het voor TS moeilijk is om weer te gaan werken en dat er hele goede redenen kunnen zijn om dat niet te doen. Het was zeker niet mijn bedoeling om bot over te komen. Ik denk alleen dat ze snel hulp moet zoeken en niet gewoon maar af moet wachten, want niet elk bedrijf zal daar mee accoord gaan. Ik heb door een chronische ziekte ook voor de zwangerschap al eens langere tijd thuisgezeten. Ik weet daardoor ook dat het hoe langer hoe moeilijk is om weer aan het werk te gaan. Als je niet oppast kom je vast te zitten in je eigen kleine wereldje. Wat dat betreft vind ik het advies van de bedrijfsarts de moeite van het (voorzichtig) proberen waard. Als het echt niet lukt en je arboarts gaat daar niet mee accoord dan kun je trouwens een second opinion aanvragen bij een bedrijfsarts van het UWV.
Ik vond je berichtje absoluut niet bot overkomen hoor. En ik snap wat je bedoeld dat je niet vast moet komen te zitten in je eigen kleine wereldje. Maar het is allemaal nog maar zo kort geleden gebeurd. Vaak komt de verwerking pas naar een tijdje en besef je wat er allemaal is gebeurd. Om niet vast te zitten in mijn eigen wereldje ben ik ind wel af en toe even koffie gaan drinken op het werk. Zo is de stap ook iets minder groot om er weer heen te moeten. Daarbij had ik ook afgesproken dat ik ook gewoon naar huis mocht als het niet zou gaan. Weet je iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier. Er gaan mensen heel snel weer aan het werk, anderen niet. Met zo'n gebeurtenis weet je niet hoe een ander zich voelt want iedereen verwerkt het anders. TS moet daarom doen waar zij zich goed bij voelt.